“กลับเข้าสู่วงการบันเทิงอีกครั้ง ทำไมล่ะ ทำไมจู่ ๆ ก็คิดอยากจะกลับเข้าวงการบันเทิง” กู้ฝูเซิ่งถามอย่างไม่เข้าใจ
“เพราะฉันกังวลว่าลูกจะโดนนางจิ้งจอกเ้าเล่ห์ลักพาตัวไปเลยต้องตามไปควบคุมดูแล” ถ้าบอกว่าเป็เพราะถูกคำพูดพวกนั้นของกู้หลานอันยั่วยุกู้ฝูเซิ่งต้องคิดว่าเธอไม่เชื่อใจเขาและโกรธอย่างแน่นอนอันนาเลยต้องดึงลูกชายมาอ้าง
“แบบนี้นี่เอง” กู้ฝูเซิ่งใคร่ครวญสักครู่แล้วตอบ “งั้นก็ได้ ยังไงคุณก็อยู่บ้านเฉย ๆ แบบนี้มาตั้งหลายปีแล้ว คงเบื่อแน่ ๆถ้ามีอะไรให้ทำก็ดีเหมือนกัน”
เดิมจุดประสงค์คือให้กู้ฝูเซิ่งเห็นด้วยกับการที่ตัวเองจะหวนสู่วงการแต่เมื่อเห็นเขาตอบตกลงอย่างเบิกบานใจแบบนี้ อันนาก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมากัดฟันเสียงดังกรอด หรือจะเหมือนที่หลานอันพูดว่าเขาเบื่อเธอแล้วพอพูดถึงเื่ต้องไกลห่างจากเขาขึ้นมา เขาก็เลยดูมีความสุขแบบนี้
“มีอะไรรึเปล่า” เมื่อทำตามความ้าของภรรยาแล้วแต่เธอกลับดูไม่มีความสุขกู้ฝูเซิ่งถามอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่มีอะไร ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว” อันนาพูดเสียงเย็นโยนช้อนที่อยู่ในมือลง จ้องเขม็งไปที่กู้ฝูเซิ่งแวบหนึ่งก่อนเดินขึ้นตึกไปทิ้งไว้แต่กู้ฝูเซิ่งที่ยืนงงอยู่คนเดียว
กู้หลานอันลงมาใน่เวลาสั้น ๆ ด้วยชุดนอกง่าย ๆ จัดแต่งทรงผมเรียบร้อยส่วนอันนาปรากฏตัวหลังจากที่กู้หลานอันลงมานานมาก แต่งกายด้วยชุดโบราณสีฟ้าอ่อนสวมสร้อยคอแองเจลิน่าโอเชี่ยนคิส ใบหน้าถูกแต่งไว้อย่างงดงาม มองจากไกล ๆเธองามจนหาที่เปรียบไม่ได้ แต่น่าเสียดายกู้หลานอันและกู้ฝูเซิ่งกลับไม่ได้ชื่นชมความงามของเธอเลยสักนิดพวกเขาสนใจแต่นาฬิกาที่บอกว่าเป็เวลา 08.30 น.แล้ว พอเห็นเธอมา พวกเขาก็หันหลังเดินออกไปเลย
“เฮ้ กู้ฝูเซิ่ง คุณจะรีบไปตายหรือยังไง เดินเร็วขนาดนั้นทำไม” กู้หลานอันหันหลังแล้วเดินออกไปทันทีไม่ได้สนใจอันนาเพราะยังไงกู้หลานอันก็ไม่ได้รู้สึกกับเื่สวย ๆ งาม ๆ ั้แ่เด็กอยู่แล้ว แต่เพราะกู้ฝูเซิ่งเดินออกไปเลยเธอจึงรู้สึกไม่พอใจคิดถึงเมื่อก่อน เธอแต่งหน้านิดเดียว เขาก็ชมเธอไปครึ่งวันแล้ว
“ผมไปทำงานสายแล้ว เร็วหน่อยสิคุณ” กู้ฝูเซิ่งไม่ได้หันกลับมาและไม่ได้หยุดเดินเขาก้มมองนาฬิกาข้อมือแล้วตอบ
“คุณเป็เ้านาย กลัวเื่ไปสายทำไมกัน” อันนายืนอยู่ตรงบันไดได้แต่มองตามหลังเขาจนเขาหายไปจากสายตาโมโหประหนึ่งว่าจะกัดฟันแตกได้ อันนากระทืบเท้าแล้วรีบเดินตามไป
เมื่อสักครู่ที่อันนาปรากฏตัวอย่างจัดเต็ม กู้หลานอันไม่รู้สึกแปลกใจอะไรนึกว่าเธอเตรียมตัวจะออกไปจัดการเื่การหวนคืนสู่วงการแต่เมื่อเห็นเธอและตัวเองต่างก็ขึ้นรถของพ่อเขาก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมามองอันนาด้วยความสงสัยแล้วถาม “แม่นี่แม่จะออกไปควบคุมกำกับพ่อตอนทำงานเหรอครับ”
“ควบคุมดูแลอะไรกัน แม่เชื่อใจเขาสุด ๆ เลย” รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าอันนาแต่ในใจนั้นไม่เน้นน้ำเสียงไปที่คำว่าเชื่อใจสองคำนี้
“งั้นแม่มานั่งรถพ่อทำไมครับ” กู้หลานอันสงสัยตามความทรงจำของเขา อันนาชาติที่แล้วตอนเข้าวงการและตอนออกจากวงการล้วน สังกัดอยู่ในบริษัทสตาร์คราวน์เอ็นเตอร์เทนเมนต์ แต่ว่าทางไปสตาร์คราวน์กับเหิงอันกรุ๊ปคือไปคนละทาง
“แม่จะกลับเข้าวงการบันเทิง เลยให้พ่อจัดการให้แม่และลูกสังกัดอยู่ในบริษัทเดียวกัน” อันนาตอบอย่างคนมีทางเลือก
“ทำไมล่ะครับ เมื่อชาติก่อนแม่...” พอพูดได้ครึ่งเดียวถึงได้รู้ว่าพูดผิดกู้หลานอันเลยรีบเปลี่ยนคำพูด “เมื่อก่อนแม่สังกัดอยู่บริษัทสตาร์คราวน์ไม่ใช่เหรอครับ”
“เพื่อช่วยลูกตามจีบคนรักไง” อันนาพูดสิ่งที่ตรงกันข้ามด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“อ้อ” กู้หลานอันตอบไปคำเดียวแล้วหันหน้ากลับมาไม่พูดอะไรอีกในใจว้าวุ่นสับสน แม้ว่าจะเป็เื่ที่ดีที่แม่ของเขาเต็มใจจะช่วยตามจีบเจาเยี่ยแต่ว่าเส้นทางที่แม่เลือกไม่เหมือนกับชาติที่แล้วเขากลับไปเปลี่ยนวิถีความทรงจำของเธอ ทำให้เขากังวลอย่างประหลาดเล็กน้อย
“ทำไมดูไม่ดีใจเลย” อันนากะพริบตาถาม
“ไม่มีอะไรครับ ก็แค่...” กู้หลานอันลืมตาหยุดสิ่งที่อยากจะพูดไว้ เดิมทีเขาอยากจะปฏิเสธ ตอนหลังก็คิดว่าไหน ๆชะตาชีวิตของตัวเองก็เปลี่ยนไปแล้วไม่จำเป็ต้องกังวลกับการปรากฏตัวของแม่ผู้เป็สาววายอีก ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนคำพูด “แค่รู้สึกว่าหลังจากนี้ผมจะมีที่พึ่งพิงในบริษัทแล้ว”
