หมื่นสวรรค์ราชันบรรพกาล (จบ)
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
ก๊อกๆๆ!
ภายในช่องว่างมิติที่หว่างคิ้ว หมากขาวบนกระดานหมากล้อมขนาดเล็ก ที่ลอยอยู่ระหว่างผลึกสีขาวและหมากดำ ยังคงเคลื่อนที่ตลอดเวลา ร่างจิตของกู่ไห่จับจ้องกระดานหมากนั้น
ทำเช่นนี้อยู่สามวัน ในระหว่างนี้ ร่างจริงของเขาก็กินบางอย่างโดยไม่รู้ตัว แต่จิตของชายหนุ่ม ยังคงจมจ่อมอยู่กับหมากกระดานนี้อยู่ตลอด
หลังจากเพ่งพิศอยู่นาน ร่างจิตของกู่ไห่ก็เริ่มจะรู้แจ้งขึ้นมา
ค่อยๆ ละสายตาออกจากผลึกสีขาว และมองดูหมากแสนกระดานที่สั่นไหวอยู่ด้านล่าง
หมากแสนกระดานกำลังขยับ เหมือนรับรู้ได้ถึงความคิดเขา
"กระดานหมากสามารถรวมกันได้?" ชายหนุ่มพลันหรี่ตาลง
ทันใดนั้น หมากสี่กระดานจากจำนวนหนึ่งแสน ก็เคลื่อนตัวไปตรงกลาง
ปัง!
เกิดเสียงดังสนั่น กระดานหมากทั้งสี่รวมเข้าด้วยกัน กลายเป็กระดานเดียว เดิมทีแต่ละกระดานมีเส้นแนวตั้งและแนวนอน อย่างละสิบเก้าเส้น แต่ขณะนี้ ได้รวมกันกลายเป็กระดานหมากขนาดใหญ่ ที่มีเส้นแนวตั้งและแนวนอน อย่างละสามสิบแปดเส้นแล้ว
หลังจากกระดานหมากทั้งสี่รวมเข้าด้วยกัน กระดานหมากขนาดใหญ่ ที่มีตำแหน่งวางหมากหนึ่งพันสี่ร้อยสี่สิบสี่จุดก็ถือกำเนิด หลังจากวางหมากลงไปแล้ว ก็เกิดการผันแปรมากมาย
“รวมกันแล้ว?” ดวงตาของกู่ไห่สว่างวาบ ดูเหมือนจะพบของเล่นชิ้นใหม่เข้าแล้ว
ปังๆๆ!!!
หมากสี่กระดาน จากกระดานทั้งแสนที่อยู่ด้านล่าง รวมเข้าด้วยกันครั้งแล้วครั้งเล่า ภายใต้การควบคุมของชายหนุ่ม จนกลายเป็กระดานหมากขนาดใหญ่ ที่มีจุดตัดหนึ่งพันสี่ร้อยสี่สิบสี่จุดอย่างต่อเนื่อง
การรวมกระดานทั้งสี่นั้น ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้เกิดรูปหมากที่ซับซ้อนยิ่งขึ้น
กู่ไห่ประหนึ่งจะรู้แจ้งขึ้นมา รู้สึกว่าขอบเขตการมองเห็นกว้างขึ้น ดั่งได้รับพรจาก์ ราวกับว่าจิติญญาได้ถูกชำระล้าง สิ่งที่เขารู้สึกนั้น ไม่อาจอธิบายได้ ดุจจิติญญากำลังจะหลุดพ้นกระนั้น
ที่สำคัญ ใช่ว่าหมากสี่กระดานใดๆ จะรวมเป็หนึ่งได้ ทว่า มีเพียงไม่กี่กระดานเท่านั้น ที่สามารถทำได้ สติของเขาคล้ายจะถูกแบ่งแยกเป็สองส่วน ส่วนหนึ่งเฝ้าดูหมากแสนกระดาน ที่กำลังรวมเข้าด้วยกัน ขณะที่อีกส่วนหนึ่ง วกกลับไปเพ่งดูกระดานหมากขนาดเล็กอีกครั้ง
แม้ว่ากระดานหมากขนาดเล็ก จะมีตารางเพียงยี่สิบแปดเส้น แต่ดูเหมือนซ่อนความลับอันยิ่งใหญ่เอาไว้ กู่ไห่ได้รับประโยชน์มหาศาลจากการเฝ้ามองมัน รู้สึกว่าตัวเองเข้าใจสิ่งต่างๆ ได้มากขึ้น
นอกจากนี้ ชายหนุ่มยังรับรู้ได้ว่า พลังของกระดานหมากนั้น กำลังถูกใช้ออกไปเรื่อยๆ ทุกครั้งที่มีการเคลื่อนไหวของเม็ดหมากบนกระดาน บางที สิ่งนี้อาจแสดงวิถีหมากได้เพียงครั้งเดียว เมื่อจบกระดาน ทุกอย่างอาจมลายสิ้น
ดังนั้น กู่ไห่จึงหวงแหนโอกาสนี้อย่างยิ่ง
ปังๆ!!
ชายหนุ่มนำหมากสี่กระดาน จากทั้งหมดหนึ่งแสนของเขา รวมเข้าด้วยกัน พลางพินิจพิเคราะห์กระดานหมากขนาดเล็กนั้น
…
ส่วนโลกภายนอก เฉินเทียนซานและเกาเซียนจือ คอยดูอยู่นอกถ้ำ ขณะที่เสี่ยวโหรวเฝ้ามองอยู่ในถ้ำ
เสี่ยวโหรวจับตาดูชายหนุ่มอยู่ตลอด มีบางครั้งที่ผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่เมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ก็จะรีบมองเขาทันที
อสรพิษน้อยยังคงจ้องมิรู้หน่าย บางครั้งใบหน้าของนางก็จะขึ้นสีเล็กน้อย ขณะมองดูกู๋ไห่ซึ่งกำลังนั่งสมาธิอยู่
“ผู้มีพระคุณ ขอบคุณมากที่กรุณาช่วยข้าไว้ ตอนนั้นข้าเกือบตายไปแล้ว รู้สึกราวกับโลกทั้งใบ้าให้ตาย สิ้นไร้ซึ่งหนทางและความหวัง เวลานั้นข้าอ่อนแอมาก บางทีอาจจะตายไปทั้งอย่างนั้นก็ได้
แต่เมื่อเห็นท่านเดินเข้ามา ทั้งร่างของท่าน ดุจจะเปล่งแสงสว่าง ทำให้ข้าอบอุ่นขึ้นมาทันที ขอบคุณผู้มีพระคุณมากเ้าค่ะ!" เสี่ยวโหรวพึมพำ และจ้องมองชายหนุ่มด้วยสายตาอบอุ่นอ่อนโยน
...
นอกถ้ำ
เกาเซียนจือเงยหน้ามองท้องฟ้า แววตาเคร่งขรึม
ปัง!
อสูรเมฆาเก้าเศียรปะทะกับกลุ่มอสูรเมฆาอีกครั้ง ที่บริเวณใกล้ๆ ต้นท้อร้อยปี อีกทั้งเ้าอสูรั์ตัวนั้น ยังกลืนกินอสูรเมฆาและหมากทองของผู้อื่นลงไป จนมีขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เพียงไม่กี่วันที่ผ่านมา มันก็โตถึงห้าร้อยจั้งแล้ว
โฮก!
อสูรเมฆาเก้าเศียรส่งเสียงคำราม ขณะที่ไอสังหารพุ่งแหวกฟ้าดิน โลกทั้งใบสั่นะเื อสูรเมฆาทั้งหมดห้าตัว ถูกศีรษะทั้งห้าของมันกัดเอาไว้
"ปล่อยข้า!"
"ไอ้สารเลว! ข้ามาช้าเกินไป น่าจะมาเร็วกว่านี้หน่อย!"
"อ๊าก!"
กลุ่มผู้ฝึกตนพลันปล่อยหมากสีทองและอสูรเมฆา ร่างของพวกเขาร่วงหล่นจากฟากฟ้า ลงสู่พื้นเบื้องล่างทันที
โฮก!
อสูรเมฆาเก้าเศียรคำรามอีกหน ขณะกลืนอสูรเมฆาทั้งห้าลงท้อง
วิ้ง!
อสูรเมฆาเก้าเศียรสูงขึ้นอีกสิบจั้งแล้ว
คุณชายเก้าที่อยู่บนศีรษะอสูรเมฆาเก้าเศียร จ้องมองผู้ฝึกตนทั้งห้า ซึ่งกำลังตกลงไปกลางเวหาด้วยสายตาเ็า
"ไอ้พวกสวะ! ทักษะหมากที่พวกเ้ามี ก็พอๆ กับกลุ่มขยะก่อนหน้านี้ไม่มีผิด... หึ!" คุณชายเก้าเหยียดหยาม พร้อมแค่นหัวเราะ
ขณะเดียวกัน อสูรเมฆาเก้าเศียรก็เหวี่ยงหางของมัน ไปทางผู้ฝึกตนทั้งห้าอย่างแรง
ตูม!
“อ๊าก!”
“โอ๊ย!”
ผู้ฝึกตนทั้งห้าต่างกระอักเืออกมา เมื่อถูกฟาดกระเด็น
การต่อสู้บนนภา สิ้นสุดลงแล้ว
คุณชายเก้ากวาดตามองไปรอบๆ ก่อนกล่าวว่า "เข้ามา! มิใช่ว่า้าต้นท้อร้อยปีหรอกหรือ? อยากได้ก็เข้ามา!"
ยังมีอสูรเมฆาอีกสิบตัว กระจัดกระจายอยู่ตรงเส้นขอบฟ้า แต่กลับไม่คิดจะปราดเข้ามาปะทะกับคุณชายเก้า เพียงเฝ้ามองอย่างใจเย็นแทน เพราะอสูรเมฆาเ่าั้ต่างมีขนาดเล็กมาก
เกาเซียนจือหรี่ตาลง ขณะจ้องมองอสูรเมฆาเก้าเศียร ซึ่งกำลังกดข่มผู้คน
ฟิ้ว!
จู่ๆ ก็มีเสียงเคลื่อนไหวดังขึ้นในป่า ผู้ที่มามิใช่ใครอื่น แต่เป็เฉินเทียนซาน ที่เผ่นโผนออกมาจากป่า
“ผู้าุโเฉิน เป็อย่างไรบ้าง?” เกาเซียนจือถามทันที
เฉินเทียนซานหายใจเข้าเฮือกใหญ่ และตอบว่า "ข้าไปสำรวจดูแล้ว ทุกที่ที่มีชาวพื้นเมืองอาศัยอยู่ ล้วนมีหมากสีทองปรากฏ ได้ยินมาว่า ใน่สองร้อยปีที่ผ่านมา หมากสีทองเหล่านี้ปรากฏขึ้นน้อยมาก แต่คราวนี้กลับปรากฏออกมาราวกับน้ำพุ"
“เอ๊ะ!”
“ข่าวรั่วออกไปแล้ว ทำให้คนภายนอกเกือบทั้งหมด พากันมุ่งหน้าไปที่ถิ่นอาศัยของชาวพื้นเมือง โดยหวังว่าจะได้หมากสีทองมาครอง
ส่วนที่จะได้ไปอย่างไรนั้น ข้าไม่แน่ใจ จำนวนคนที่มีเม็ดหมากสีทอง เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จำนวนอสูรเมฆาก็มากขึ้นทุกทีเช่นกัน" เฉินเทียนซานกล่าว พลางนิ่วหน้า
เกาเซียนจือมองดูอสูรเมฆาเก้าเศียร และอสูรเมฆาทั้งสิบบนฟ้า
"เกาเซียนจือ เ้าว่า เรายังต้องรอต่อไปหรือไม่?" เฉินเทียนซานถามอย่างกังวล
เกาเซียนจือเงียบไปชั่วขณะ หยิบหมากสีทองออกมา ก่อนกล่าว "หมากสีทองนี้ มันสามารถอ่านทักษะหมากของเราได้ ตราบใดที่เราสื่อสารกับมัน และััได้ถึงพลังฟ้าดิน ก็สามารถสร้างอสูรเมฆาของเราขึ้นมาได้สินะ?"
"ใช่! นอกจากนี้ ดูเหมือนมันยังสามารถกลืนกินอสูรเมฆาตัวอื่นๆ พร้อมทั้งทักษะหมากของคนเ่าั้ เพื่อเพิ่มพลังและขนาดของตัวเองได้ด้วย ใช่หรือไม่?" เฉินเทียนซานขมวดคิ้ว
เกาเซียนจือพยักหน้า
"อสูรเมฆาจะแข็งแกร่งเพียงใด ก็ขึ้นอยู่กับทักษะหมากของเ้าของหมากสีทองเม็ดนั้น ดินแดนของอี้เทียนเก๋อแห่งนี้ ทุกอย่างล้วนเกี่ยวข้องกับหมากทั้งสิ้น!" เกาเซียนจือกล่าว พร้อมย่นหัวคิ้ว
"หากเราจะยังไม่ลงมือ อสูรเมฆาเก้าเศียรนั่น จะมิแข็งแกร่งยิ่งขึ้นเรื่อยๆ หรอกหรือ?" เฉินเทียนซานถามอย่างกลัดกลุ้ม
เกาเซียนจือมองไปยังถ้ำซึ่งอยู่ไม่ไกล
"เวลานี้ ท่านหัวหน้ากำลังปิดด่านฝึกตน หากเขาออกมา จะต้องคิดเช่นเดียวกับเราแน่ นั่นคือต้นท้อร้อยปีเชียวนะ!” เฉินเทียนซานโน้มน้าว
เกาเซียนจือพยักหน้า พลางเอ่ย "ใช่! โอกาสอยู่ตรงหน้าแล้ว หากปล่อยให้หลุดลอยไป เราอาจต้องนึกเสียใจในภายหลัง!"
ดวงตาของเฉินเทียนซานสว่างวาบ พร้อมกล่าวว่า "ถ้าเช่นนั้นเราจะเริ่มลงมือกันตอนนี้เลยหรือไม่?"
"ไม่! รอเดี๋ยว… เราต้องไปบอกเสี่ยวโหรวและซ่อนถ้ำก่อน ค่อยเริ่มลงมือ" เกาเซียนจือกล่าวเสียงเคร่ง
"ได้!" เฉินเทียนซานพยักหน้า
จากนั้นเกาเซียนจือและเฉินเทียนซาน ก็ได้อธิบายให้เสี่ยวโหรวฟัง และทำการซ่อนถ้ำ เมื่อให้เสี่ยวโหรวดูแลกู่ไห่ นางย่อมไม่คัดค้าน และตกลงทันที
เพื่อความปลอดภัย เกาเซียนจือจึงพาเฉินเทียนซานออกมาให้ห่างจากหุบเขาไร้โศก ก่อนจะเริ่มใช้หมากสีทอง
เฉินเทียนซานหลับตา คีบหมากสีทองไว้ จากนั้นก็เริ่มทำสมาธิ
วูบ!
พลัน กลุ่มเมฆก็ปรากฏขึ้นรอบตัว ก่อนที่อสูรเมฆาขนาดหนึ่งร้อยจั้ง จะปรากฏออกมาจากเมฆหมอก... มันคือวัวั์ร้อยจั้ง!
“ม่อ!” วัวั์ร้องคำรามอย่างดุร้าย ขณะเดียวกันร่างกายส่วนล่างของเฉินเทียนซานก็จมอยู่ในศีรษะของวัว ทั้งร่างของเขาเหยียดตรง รู้สึกสบายยิ่ง
"นี่คืออสูรเมฆาหรือ... ช่างแข็งแกร่งยิ่ง!" เฉินเทียนซานร้องอย่างตื่นเต้น
เฉินเทียนซานหันกลับไปมองเกาเซียนจือ
ปัง!
กลุ่มเมฆปรากฏขึ้นอีกครั้ง ตรงตำแหน่งที่เกาเซียนจืออยู่ และัั์ขนาดสองร้อยจั้ง ก็ปรากฏกลางกลุ่มเมฆ ท่าทางน่าเกรงขาม มันมีปีกคู่หนึ่งที่กลางหลัง ทำให้ดูร้ายกาจหาใดเปรียบ
"โอ้! อิงหลง[1]?" เฉินเทียนซานจ้องมองอสูรเมฆาของเกาเซียนจือด้วยความประหลาดใจ
เกาเซียนจือยืนอยู่บนศีรษะั รู้สึกได้ถึงพลังอันยิ่งใหญ่ของมัน
เห็นได้ชัด ว่าทักษะหมากของเกาเซียนจือนั้น สูงกว่าเฉินเทียนซานมาก อสูรเมฆาของเขา จึงใหญ่กว่าอีกฝ่ายถึงสองเท่า
"เกาเซียนจือ... ไปเถอะ! เราไปชิงต้นท้อร้อยปีกัน เ้าโจมตีจากทิศใต้ ข้าจะโจมตีจากทางทิศเหนือเอง!" เฉินเทียนซานเสนออย่างกระตือรือร้น
เกาเซียนจือส่ายหน้า กล่าวว่า "ไม่! เราจะยังไม่ไปที่ต้นท้อร้อยปีนั่น!"
"หา?" เฉินเทียนซานรู้สึกสับสนยิ่ง
"ข้ารับปากท่านก็จริง ว่าจะลงมือตอนนี้ แต่ถ้าเราเข้าไปปะทะกับอสูรเมฆาเก้าเศียรนั่น ก็เท่ากับรนหาที่ตายชัดๆ นอกจากนี้เพราะเรามีโอกาสที่คนอื่นไม่มี เป็ถึงหนึ่งในคนกลุ่มแรกๆ ที่ได้รับหมากสีทองมา จึงควรลงมืออย่างเป็ขั้นเป็ตอน อย่าผลีผลาม!" เกาเซียนจือกล่าว น้ำเสียงจริงจัง
“หากไม่ไปที่ต้นท้อร้อยปี แล้วเราจะไปที่ใด?” เฉินเทียนซานเอ่ยถามอย่างงุนงง
“พวกเราจะไปกลืนกินอสูรเมฆาของคนอื่นๆ เพื่อให้อสูรเมฆาของเราเติบโตขึ้น” เกาเซียนจือกล่าวเสียงขึงขัง
"เอ๊ะ!"
"หากเราไปโจมตีอสูรเมฆาเก้าเศียรนั่นในตอนนี้ มีแต่จะรนหาที่ตายเปล่าๆ หากเ้าอสูรเก้าเศียรสามารถเติบโตขึ้นได้ หลังจากกินอสูรเมฆาตัวอื่นลงไป เหตุใดเราจะทำบ้างมิได้ในเล่า?
ถึงตอนที่อสูรเมฆาของเรา มีขนาดเท่าเ้าอสูรเก้าเศียร นั่นก็คือ่เวลาที่ดีที่สุด ที่จะไปชิงต้นท้อร้อยปี!" เกาเซียนจืออธิบาย
"ตกลง!" ดวงตาของเฉินเทียนซานวาบวับขึ้นทันที
“ยิ่งไปกว่านั้น หากร่วมมือกันกลืนกินอสูรเมฆาของคนอื่นๆ เราก็จะแข็งแกร่งเร็วขึ้น!” เกาเซียนจือกล่าว
“เอาตามที่เ้าว่าก็แล้วกัน!” เฉินเทียนซานกล่าวด้วยความตื่นเต้น
"ไปเถอะ!" เกาเซียนจือเอ่ยเสียงดัง
ฟึ่บ!
อิงหลงกางปีกบิน พร้อมกันนั้น วัวั์ก็วิ่งทะยานไปทางอสูรเมฆาตัวหนึ่ง ที่อยู่ตรงเส้นขอบฟ้า
ปัง!
จากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็ล้อมหมาป่าเมฆาตัวหนึ่งไว้
"พวกเ้าคิดจะทำสิ่งใด?" ชายบนหมาป่าเมฆาถาม พลางจ้องมองพวกเขา
โฮก!
ม่อ!
อิงหลงและวัวั์มิได้สนใจเขา แต่พุ่งโจมตีทันที
ปัง!
การต่อสู้ครั้งใหญ่บนท้องฟ้าได้เปิดฉากขึ้นแล้ว
....
ณ บริเวณใกล้ต้นท้อร้อยปีนั้น คุณชายเก้ามองการต่อสู้ตรงเส้นขอบฟ้า ก่อนสีหน้าจะย่ำแย่ทันที "ไม่ดีแล้ว!"
....
ณ พื้นดินในป่า บนูเา
เิไท่จ้องมองท้องฟ้า ด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป "ปลาใหญ่กินปลาเล็กหรือ? เร็ว! รีบไปค้นหาหมากสีทองมา ยิ่งพบเร็วเท่าใด โอกาสก็ยิ่งเพิ่มขึ้น หากชักช้า เราจะพลาดจังหวะนี้ไป!"
"ขอรับ!" เหล่าศิษย์หออี้ผินตอบรับ
-----------------------------------------
[1] อิงหลง คือ ัมีปีก
มีที่มาจากตำนานเก้าัซึ่งปรากฏอยู่ในบันทึกกว่างหย่า ซึ่งได้จำแนกัออกเป็เก้าประเภท ตามลักษณะของมัน
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
