“พวกเ๽้าเข้ามาสิ” แม่เฒ่าซุนหันไปเรียกสาวใช้ที่อยู่ด้านนอก       

        กู้เจิงเพิ่งเห็นว่ามีสาวใช้สองคนตามมาด้วยเป็๲บ่าวจากเรือนนายหญิงเว่ยซื่อ คนหนึ่งถือกล่องใบหนึ่งไว้ในมือส่วนอีกคนถือตะกร้าไม้ไผ่

        กู้เจิงพากู้เหยาเข้าไปในห้องครัว บ้านตระกูลเสิ่นไม่มีห้องโถงสำหรับต้อนรับแขกเหมือนที่จวนกู้เมื่อมีแขกมาบ้านก็จะพาไปที่ห้องครัวแทน

        กู้เหยามองห้องครัวอย่างเหยียดหยาม “ที่แท้ห้องครัวก็เรียบง่ายถึงเพียงนี้เชียวหรือเ๽้าคะ ใหญ่ไม่ถึงครึ่งของห้องครัวในจวนเราด้วยซ้ำพี่ใหญ่ยังจะอยู่ต่อได้อีกหรือเ๽้าคะ?”

        ชุนหงยกถ้วยและกาน้ำชามาให้ กู้เจิงรับมาเทให้น้องสี่นางพูดเสียงเรียบว่า “ข้าอยู่ได้สบายมาก”

         “พ่อแม่สามีของพี่ใหญ่ไม่อยู่หรือเ๽้าคะ?”

         “ออกไปทำงานแล้ว”

         “เหมาะเจาะจริงๆ” 

        กู้เจิงเหลือบมองนางเวลานี้แม่เฒ่าซุนก็ส่งสัญญาณให้บ่าวคนหนึ่งวางกล่องลงบนโต๊ะ “คุณหนูใหญ่ ที่คุณหนูสี่กับบ่าวมาในวันนี้เพราะได้รับคำสั่งจากนายท่านและนายหญิงให้บ่าวนำรายได้จากร้านหนังสือและหมู่บ้านในเขตผิงเหยาของเดือนที่แล้วมาให้ท่านเ๽้าค่ะ”

        สาวใช้เปิดกล่องไม้ใบเล็กในนั้นข้างในมีก้อนเงินตำลึงและเศษเงินอยู่มากมาย

        พอเห็นเงินมากมายขนาดนี้ ชุนหงที่ก็ตื่นเต้นไม่น้อยในนั้นน่าจะมีเงินอย่างน้อยเจ็ดแปดสิบตำลึง หากทุกเดือนมีรายได้มากขนาดนี้พอสิ้นปีก็คงมีรายได้ไม่น้อยเลย นับ๻ั้๹แ๻่ที่นางมาอยู่ตระกูลเสิ่นก็แทบจะไม่ได้ใช้เงินอยู่แล้ว ถ้าอย่างนั้นเงินเหล่านี้คุณหนูก็สามารถเก็บออมเอาไว้ได้

        กู้เจิงรู้ว่าในเมื่อบิดากับเว่ยซื่อมอบร้านและหมู่บ้านให้นางแล้วก็คงจะไม่จงใจหักเงินไว้ไม่ให้นางแต่นางคิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะนำเงินมาให้อย่างตรงต่อเวลาเช่นนี้

         “นายหญิงแจ้งว่า รอคุณหนูใหญ่ชำนาญในจัดการดูแลร้านและหมู่บ้านได้เมื่อใดก็ให้กลับไปแจ้งที่จวนเมื่อถึงเวลานั้นนางจะส่งสมุดบัญชีของทุกเดือนให้คุณหนูใหญ่เ๽้าค่ะ”

         “ท่านแม่ดูแลจัดการได้ดีมาตลอด ร้านกับหมู่บ้านอยู่ในมือของท่านแม่ข้าย่อมวางใจไปได้มาก” กู้เจิงนึกในใจรอให้นางเรียนรู้จัดการร้านได้เมื่อไหร่ นางจะเข้าไปดูแลเองเมื่อถึงตอนนั้นเว่ยซื่อก็จะคืนให้นางเอง

        แม่เฒ่าซุนส่งสัญญาณให้สาวใช้อีกคนเปิดตะกร้าไม้ไผ่ภายในตะกร้ามีขนมที่กู้เจิงชอบ “นี่คือของที่หวังซู่เหนียงฝากให้บ่าวนำมาเ๽้าค่ะนางบอกว่าคุณหนูใหญ่ชอบกินขนมเหล่านี้ที่สุด”

         “ลำบากซู่เหนียงแล้ว ขอบคุณแม่เฒ่าซุนที่ช่วยนำมาให้ข้าด้วย” กู้เจิงให้ชุนหงรับตะกร้าใบเล็กมา

         “นี่ถือเป็๲สิ่งที่บ่าวควรทำอยู่แล้วเ๽้าค่ะ” แม่เฒ่าซุนมองกู้เจิง วันนี้คุณหนูใหญ่สวมเสื้อผ้าเรียบง่าย ทว่ากลับดูสง่างามใบหน้างดงามประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ดูท่านางจะปรับตัวเข้ากับตระกูลเสิ่นได้แล้วมิน่าเล่านายหญิงถึงบอกว่าหวังซู่เหนียงผู้นั้นก่อเ๱ื่๵๹หาเหาใส่หัวมาสิบกว่าปีมีเพียงครั้งนี้ที่เหมือนจะได้สติขึ้นมาบ้าง

         “พวกเ๽้าคุยกันเสร็จแล้วหรือยัง” กู้เหยาวางถ้วยน้ำชาลงพูดอย่างหงุดหงิด

        กู้เจิงหันไปมองน้องสี่ “เ๽้ามีเ๱ื่๵๹ด่วนหรือ?”

         “ไม่มีเ๽้าค่ะ” กู้เหยาเอ่ยอย่างขัดเขิน “แต่ข้าอยากกินมันเผา” 

        กู้เจิง “...” วันนั้นที่กลับไปจวนกู้นางได้เล่าเ๱ื่๵๹มันเผากู้เหยาฟังแล้วสนใจมาก นางนึกว่าน้องสี่แกล้งทำ ไม่ได้คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะสนใจจริงๆ

         “คุณหนูสี่ท่านลืมสิ่งที่นายหญิงพูดกับท่านก่อนออกจากบ้านแล้วหรือเ๽้าคะ?” แม่เฒ่าซุนเตือนเสียงเบา

         “แม่เฒ่าซุน นานๆ ข้าจะออกมาสักครั้ง เ๽้าไม่ต้องสนใจข้า” สีหน้าของกู้เหยายิ่งไม่สบอารมณ์ขึ้นเรื่อยๆ อยู่ๆนางก็ถลึงตาใส่กู้เจิงแล้วพูดอย่างแค้นเคือง “ข้าล้วนโทษท่านหลังจากที่ท่านคุยกับท่านแม่เ๱ื่๵๹สัญญาก่อนแต่งงานครั้งนั้นข้าก็ถูกท่านแม่สั่งสอนซ้ำแล้วซ้ำเล่า”

        เ๱ื่๵๹ที่นายหญิงเว่ยซื่อสัญญาว่าจะไม่พูดถึงเ๱ื่๵๹ในอดีตอีกอย่างนั้นหรือ? กู้เจิงคิดไม่ถึงว่าเว่ยซื่อจะตักเตือนน้องสี่ผู้นี้จริงๆเมื่อเห็นท่าทางหงุดหงิดของกู้เหยา กู้เจิงก็ยกยิ้มมุมปาก

         “ท่านยิ้มอะไร?” กู้เหยาโมโหแล้ว

         “เ๽้ายังอยากกินมันเผาอยู่ไหม?”

         “ในเมื่อมาแล้ว ย่อมต้องอยากกินสิ” กู้เหยาแค่นเสียง แม้ว่านางจะไม่ชอบพี่สาวคนนี้ แต่ไหนๆ ก็มาแล้วนางก็อยากจะลองกินดู

        เมื่อนายหญิงเสิ่นกลับมาถึงบ้าน จึงเห็นสองพี่น้องกำลังช่วยกันย่างมันเทศในบ้านของนางเองด้านนอกประตูบ้านมีรถม้าของจวนสกุลกู้จอดอยู่  สาวน้อยในวัยสิบสองสิบสามปีสวมชุดสวยหรูมองดูแล้วคิดว่าน่าจะเป็๲คุณหนูสี่แห่งจวนกู้ ท่วงท่าของนางอ่อนช้อยงดงามทว่าท่าทางกลับดูไม่เหมือนบุตรสาวตระกูลใหญ่ที่ถูกเลี้ยงดูให้อยู่แต่ในห้องหับนางดูกระฉับกระเฉงมีชีวิตชีวามาก ลูกสะใภ้ของนางนั่งบนเก้าอี้ไม้เล็กๆคอยหยิบฟืนให้น้องสี่ของนาง ส่วนคุณหนูสี่ก็รับฟืนจากกู้เจิงใส่ไปในเตาดินเผาดูจากท่าทางแล้วคงกำลังเล่นสนุกอยู่

        กู้เจิงหมดคำพูดกับน้องสาวที่เล่นสนุกกับการเผามันเทศนี่นางอายุสิบสามหรือสามขวบกันแน่? 

         “คุณหนูสี่ หยุดเล่นได้แล้วเ๽้าค่ะ พวกเราควรกลับกันได้แล้ว” แม่เฒ่าซุนมองกู้เหยาอย่างปวดเศียรเวียนเกล้าตอนที่นางจะออกมาส่งของให้คุณหนูใหญ่ได้ถูกคุณหนูสี่เห็นเข้า เลยจะตามไปด้วยให้ได้หลังจากนายหญิงอนุญาตนางถึงได้กล้าพามาคิดไม่ถึงว่าคุณหนูสี่อยากจะมาเพื่อเล่นสนุกแบบนี้

         “ยังมีเวลา อีกอย่างข้ายังไม่ได้กินมันเผาเลย” ยากที่กู้เหยาจะได้ออกมาเที่ยวเล่นจะให้กลับไปเร็วขนาดนี้ได้อย่างไรกัน “พี่ใหญ่ อย่าเอาแต่ส่งฟืนชิ้นเล็กๆ ให้ข้าสิ มีฟืนที่ใหญ่กว่านี้ไหมเ๽้าคะ?”

        กู้เจิงเห็นแม่เฒ่าซุนส่งสายตาขอร้องให้นางช่วย นางจึงเอ่ยขึ้น “ฟืนหมดแล้ว มันเทศน่าจะกินได้แล้วล่ะ”

         “จริงหรือเ๽้าคะ?” กู้เหยาตาเป็๲ประกายนางรีบหยิบที่คีบเพื่อไปคีบมันเทศที่อยู่ข้างในเตา นี่เป็๲ครั้งแรกที่นางใช้ที่คีบจึงดูทุลักทุเลไม่น้อย 

        ในตอนนี้เอง แม่เฒ่าซุนก็เหลือบเห็นนายหญิงเสิ่นที่ยืนดูพวกนางอยู่นางเคยเห็นนายหญิงเสิ่นมาก่อน “ฮูหยินเสิ่น” นางรีบคารวะทันที

         “ท่านแม่ ท่านกลับมาแล้วหรือเ๽้าคะ?”  กู้เจิงก็รีบลุกขึ้นนางดึงกู้เหยามาอยู่ข้างๆ “วันนี้น้องสี่มาเยี่ยมข้าเ๽้าค่ะ”

        กู้เหยาวางที่คีบลงแล้วย่อกายคารวะ “คารวะฮูหยินเสิ่นเ๽้าค่ะ”

         “เรียกข้าว่าป้าเสิ่นก็พอ คุณหนูสี่หน้าตางดงามจริงๆนี่เป็๲ครั้งแรกที่เ๽้ามาที่นี่ อย่างนั้นก็อยู่กินข้าวเที่ยงที่นี่ด้วยกันเถอะ” นายหญิงเสิ่นยิ้มอย่างอ่อนโยน

         “ดีเ๽้าค่ะ” กู้เหยาตอบตกลงทันที

        กู้เจิง “...” แม่สามีของนางแค่พูดไปตามมารยาทเท่านั้นเอง

        แม่เฒ่าซุนร้อนรน ดึงแขนเสื้อของคุณหนูสี่เบาๆ “คุณหนูสี่ นายหญิงยังไม่อนุญาตนะเ๽้าคะ”

         “แค่กินข้าวเท่านั้นเอง เ๽้าก็ส่งคนกลับไปแจ้งท่านแม่ก็พอแล้ว” กู้เหยาไม่สนใจที่แม่เฒ่าซุนเตือน

        หากบอกว่ากู้อิ๋งมีนิสัยใจคอคล้ายคลึงกับนายหญิงเว่ยซื่อมากกู้เหยาคนนี้ก็คงจะตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงกู้เจิงไม่ชอบนิสัยน้องสี่แต่นางก็ไม่ได้รังเกียจอะไรนัก เช่นเดียวกับตอนนี้ที่กู้เหยาคล้องแขนนางไว้ราวกับเป็๲พี่สาวแท้ๆ ของตัวเองนางเองก็ไม่ได้ตะขิดตะขวงใจอะไรมาก

        ในเมื่อมีกู้เหยามาร่วมทานอาหารกลางวันด้วย ฮูหยินเสิ่นจึงทำอาหารที่ดีที่สุดออกมาเพื่อเป็๲การต้อนรับ

        หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จกู้เหยาจึงจำต้องรีบกลับอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนจะจากไปนางยังพูดสำทับกับกู้เจิงว่า “พี่ใหญ่ ขนมเข่งที่ท่านพูดถึงคราวก่อนต้องรีบทำนะ ข้าอยากลองกิน”

        กู้เจิงหัวเราะนางได้แต่พยักหน้ารับ “ถ้าทำเสร็จแล้ว ข้าจะให้ชุนหงส่งไปให้เ๽้าทันที ดีไหม?”

        กู้เหยาพยักหน้ายิ้มอย่างพอใจ

        เมื่อรถม้าเคลื่อนตัวจากไป กู้เจิงก็ลอบถอนหายใจเบาๆในที่สุดก็ไปเสียที

         “คุณหนู ท่านว่าคุณหนูสี่จะโดนนายหญิงดุหรือไม่เ๽้าคะ?” ชุนหงถามด้วยความสงสัย

        กู้เจิงบีบแก้มของชุนหง “ดูจากสีหน้าของเ๽้าแล้ว คงหวังให้นายหญิงดุนางล่ะสิท่า”

        ชุนหงหัวเราะแหะๆ “เมื่อก่อนคุณหนูต้องทนรับอารมณ์ฉุนเฉียวจากคุณหนูสี่ไม่น้อยแต่จู่ๆ ก็มาทำดีกับคุณหนูถึงเพียงนี้ บ่าวไม่ชินจริงๆ เ๽้าค่ะ”

         “พวกนางเป็๲แม่ลูกกัน นางก็คงจะโดนตักเตือนนิดหน่อยแต่คงไม่ถึงกับต้องทำโทษหรอก” กู้เจิงคาดเดา

        ชุนหงพยักหน้าเห็นด้วย

        เมื่อกลับเข้ามาในเรือนก็เห็นนายหญิงเสิ่นเริ่มทำงานอีกแล้วนางหยิบมันเทศที่ตากแดดเมื่อวานออกมาตากอีกรอบ กู้เจิงกับชุนหงรีบเข้าไปช่วยกู้เจิงจึงถือโอกาสบอกแม่สามีว่าวันนี้น้องสี่มาด้วยเ๱ื่๵๹อะไร 

        นายหญิงเสิ่นเกลี่ยมันเทศแห้งไปพลางพูดว่า “มิน่าเล่าเ๽้าถึงอยากเรียนหนังสือเป็๲เพราะเ๽้าอ่านสมุดบัญชีไม่ออกนี่เอง”

        กู้เจิงพยักหน้า “ร้านนี้ท่านพ่อมอบให้ข้าสักวันข้าจะต้องเข้าไปจัดการดูแลร้านให้ได้ด้วยตัวเองเ๽้าค่ะ”

         “ถ้าอย่างนั้นตอนอ่านหนังสือ ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจเ๽้าก็มาถามข้าได้”

        คราวก่อนตอนที่เห็นพ่อแม่สามีอ่านรายชื่อเครื่องเรือนของลุงสามกู้เจิงก็รู้แล้วว่าพ่อแม่สามีรู้หนังสือ 

        พอยามอาทิตย์อัสดง นายท่านเสิ่นกับลุงทั้งสองก็กลับมาพร้อมกับปลาตัวใหญ่หลายตัวตัวที่ใหญ่ที่สุดความยาวพอๆ กับมนุษย์ ไม่รู้ว่าไปจับกันมาได้อย่างไร

        ป้าใหญ่และป้ารองก็มารวมกันที่บ้านตระกูลเสิ่นเช่นกันลานบ้านคึกคักขึ้นมาทันที สามพี่น้องตระกูลเสิ่นช่วยกันขูดเกล็ดล้างปลา ส่วนพวกผู้หญิงก็รับผิดชอบทำเครื่องปรุงหมักปลาส่วนกู้เจิงกับชุนหงมีหน้าที่ทำอาหารมื้อเย็น