เถ้าแก่หน้าหมูเ้าของร้านบาร์บีคิวชื่อคุณลุงจูไม่รู้ว่าเพราะนามสกุลจูที่ออกเสียงคล้ายคำว่าหมูหรือเพราะรูปร่างที่เหมือนหมูนั้นกันแน่แต่เถ้าแก่ก็เป็คนบอกเองว่าให้เรียกเขาว่าเถ้าแก่จูถึงแม้ทั้งร่างของเขาจะเป็มันวาวแต่การที่เขาสูบซิการ์ไปด้วยปิ้งบาร์บีคิวไปด้วยทำให้ฉันอดคิดถึงบุคลิกหนึ่งของโจวซิงฉือขึ้นมาไม่ได้ความรู้สึกที่ผ่านโลกมาแล้วมากมายและเต็มไปด้วยความลับ นอกจากนั้นบางครั้งเถ้าแก่ก็ทอดสายตามองไปเรื่อยๆ มีทั้งความรู้สึกเบื่อหน่ายเหงาเศร้าปะปนอยู่ด้วยกัน
ทุกคนมาที่นี่บ่อยนี่คือสิ่งที่เถ้าแก่จูบอก
บาร์บีคิวไม่กี่จาน โค้กไม่กี่ขวดก็กลายเป็มื้อฉลองมื้อใหญ่ที่ทุกคนจัดให้ฉันในค่ำคืนนี้
"ปึก" เถ้าแก่ยกจานบาร์บีคิวเนื้อแพะมาเสิร์ฟให้เราอีกครั้งเหมาเหมามองเขาด้วยความแปลกใจ "เถ้าแก่จูให้เยอะไปแล้วค่ะ"
เถ้าแก่คาบซิการ์ไว้ในปากพร้อมกับขยิบตาให้ฉัน"สาวน้อยทำได้ไม่เลวเลย ลุงเลี้ยง"
ฉันอ้าปากค้าง "นี่คุณลุงก็ดูเหมือนกันเหรอคะ!"
เขาดึงซิการ์ออกจากปากและพ่นควันออกมา"ฟู่ ไม่ได้ดูรายการทีวีที่สนุกขนาดนี้มานานแล้วตอนนี้ละครทีวีในโลกมนุษย์ยิ่งไม่น่าดูขึ้นทุกวันแต่วันนี้ได้ดูการแสดงที่สุดยอดของเธอแล้วดูสิ" เขาพยักเพยิดหน้าหมูขนาดใหญ่ขึ้นไป้าให้ฉันได้มองตาม
ฉันหันไปมองตามสายตาของเขา ให้ตายเถอะ! ฉันเห็นจอสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่แขวนอยู่บนอากาศในถนนสายนี้และตอนนี้ในจอนั้นก็กำลังฉายช่องที่เป็การทดสอบของฉันอยู่
ฉันยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองผู้คนในแดนเทพนี่ต้องใช้ชีวิตอย่างน่าเบื่อขนาดไหนกันเนี่ยถึงได้ดูเื่น่าตลกนี้ได้อยู่ตั้งนานสองนาน
"ความกลัวความตื่นเต้น เทคนิคพิเศษ ะเิ เธอคนเดียวสามารถทำเื่พวกนี้ออกมาได้ทั้งหมดฮ่าฮ่า ขอบใจเธอมากที่ทำให้พวกเรารู้สึกสนุกขนาดนี้" เถ้าแก่เอื้อมมือมาตบไหล่ฉันเบาๆฉันไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองใครเลย ฉันเห็นผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างพากันมองและชี้มาที่ฉันฉันรีบก้มหน้าลงทันที
"อย่าใส่ใจเลย" เหมาเหมาตวัดสายตามองคนพวกนั้น "ยิ่งเก็บมาใส่ใจมากไปพี่ก็จะแพ้นะ มาเถอะ กินบาร์บีคิวกัน"
เหมาเหมาพูดถูกถ้ายิ่งใส่ใจกับเื่พวกนี้มากเกินไป ฉันก็ยิ่งทนต่อไปไม่ได้โลกนี้พ่ายแพ้ให้กับคนหน้าด้านเท่านั้น เพราะอย่างนั้นฉันต้องหน้าด้านต่อไป
"ยินดีด้วยที่สอบผ่าน" ทุกคนยกแก้วโค้กขึ้นมาชนกัน เจียงเหยี่ยนถือถุงเืและฉันก็เห็นว่าในมือเขาถือบาร์บีคิวไว้ สีหน้าเต็มไปด้วยความยุ่งยากใจจากนั้นเขาก็วางบาร์บีคิวในมือลง ถอนหายใจและดูดเืในถุงต่อ
ฉันกินไปด้วยมองหน้าเขาไปด้วย "ทำไมนายไม่กินล่ะ"
เจียงเหยี่ยนเลียริมฝีปากจ้องมองบาร์บีคิวตาเป็มัน แต่เขาก็ยังทำเพียงแค่ถอนหายใจออกมาจากนั้นก็ยกเืขึ้นมาดูดด้วยมือข้างเดียว
"พี่เสี่ยวหลันรุ่นพี่เจียงเหยี่ยนกินไม่ได้หรอกค่ะ" เหมาเหมา ชิงิและซืออีนั่วมองเจียงเหยี่ยนด้วยความเห็นใจ "เพราะว่ารุ่นพี่เจียงเหยี่ยนดื่มเืสุนัขมานานมากจนร่างกายอ่อนแอไปแล้วนอกจากดื่มเืสุนัขแล้ว ถ้ารุ่นพี่กินอย่างอื่นเข้าไปก็จะอาเจียนออกมาแล้วก็จะท้องเสีย"
"อาเจียนแล้วก็ท้องเสียงั้นเหรอ" ฉันมองเจียงเหยี่ยนด้วยความเห็นใจ สีหน้าที่ดูแย่ลงของเขาทำให้ความหล่อของเขาลดน้อยลงเขายกมือขึ้นกุมขมับ ใบหน้าที่กลัดกลุ้มนั้นดูเหมือนไม่อยากจะพูดอะไรแม้แต่เสียงดูดเืก็ยังไม่ได้ยิน ฉันอดที่จะถามเขาไม่ได้
"แล้วทำไมนายถึงกินเืสุนัขล่ะ"
"ปึก!" มีคนเตะฉัน ฉันมองผ่านเขาไป เห็นเหมาเหมาชักสีหน้าใส่ฉันชิงิเองก็ส่ายหน้าให้ฉันส่วนซืออีนั่วก็หลบอยู่หลังเสี่ยวไป๋และแอบมองหน้าเจียงเหยี่ยน
เจียงเหยี่ยนลุกขึ้นยืนเขาไม่ดื่มเืต่อแล้ว "ฉันอยากอยู่คนเดียว" พูดจบเขาก็หมุนตัวเดินออกไปนั่งอยู่คนเดียวที่เก้าอี้ของโต๊ะข้างๆมองถุงเืที่อยู่ในมือของตัวเองด้วยความว่างเปล่าแผ่นหลังที่ดูโดดเดี่ยวนั้นทำให้รู้สึกสงสารเขาขึ้นมาแปลกๆ
"ไม่มีเงิน" จู่ๆ ชิงิก็พูดขึ้นมาเบาๆ ฉันมองหน้าเขาแต่เขาก็ก้มหน้าลงแล้วก็เอากินบาร์บีคิวในมือต่อ เหมาเหมาถอนหายใจออกมา "รุ่นพี่เจียงเหยี่ยนเป็แวมไพร์ดูดเืจากตระกูลเจียงเฉินซึ่งเป็ตระกูลแวมไพร์เก่าแก่แต่ในบรรดาตระกูลแวมไพร์ทั้งหมดนั้น ตระกูลเจียงเฉินได้ล่มสลายลง ฐานะทางบ้านก็เลยไม่ดีแวมไพร์อย่างพวกเขาต้องดื่มเืมนุษย์เพื่อความอยู่รอด..."
"เืมนุษย์!" ฉันรีบยกมือขึ้นปิดปากและกดเสียงให้เบาลง "ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าแต่ก่อนพวกเขาก็ดื่มเืมนุษย์จริงๆ นะสิ"
เหมาเหมาพยักหน้า "ที่นี่ก็มีร้านที่ขายเืมนุษย์เป็เืที่หมดอายุแล้วที่ส่งมาจากโลกมนุษย์นั่นแหละดังนั้นก็เลยไม่ได้เป็การทำร้ายมนุษย์ แต่ถึงจะเป็เืที่หมดอายุแล้วที่นี่ก็ยังขายแพงมาก รุ่นพี่เจียงเหยี่ยนซื้อไม่ไหวก็เลยทำได้แค่ดื่มเืของสุนัขที่ตายแล้วที่ขายถูกที่สุดการดื่มเืสุนัขไม่ได้ส่งผลดีกับร่างกายของเขาร่างกายของรุ่นพี่ยิ่งมีแต่แย่ลงเรื่อยๆพละกำลังก็อ่อนแรงลงจนไม่สามารถที่จะหางานดีๆ ทำได้ ก็เลยหาเงินได้ไม่มากก็เลยวนเวียนเป็วัฏจักรที่เลวร้ายอยู่แบบนี้..." เหมาเหมาก้มหน้าลงด้วยความเศร้าหงายฝ่ามือขึ้นัักับคิ้วที่ยาวราวกับผมเปียของตัวเอง
"การใช้ชีวิตอยู่ในดินแดนเทพนี้...มันลำบากมาก..." ซืออีนั่วพูดออกมาอย่างกลัวๆก้มหน้าลงจนแทบมองไม่เห็นใบหน้านั้น "ไม่มีเงินก็ไม่มีอะไรเลย เพราะงั้น พี่เสี่ยวหลัน...พี่ก็ต้องทำงานหาเงินนะ" เขาช้อนตาขึ้นมองฉันอย่างระมัดระวังและก็ก็รีบก้มหน้าลงอีกครั้งเหมือนกับกลัวว่าฉันจะโกรธ"แต่ที่นี่...ดูเหมือนว่าจะไม่มีงานอะไรที่พี่เอ่อ... พอจะทำได้เลย"
อะไรนะ?
ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่หิวตายอยู่ที่นี่เหรอ
ต่อให้ฉันจะไม่ซื้ออย่างอื่นแต่ฉันก็เหมือนกับเจียงเหยี่ยนนั่นแหละ ก็ยังต้องกินนะคนเราไม่กินข้าวให้ครบสามมื้อก็หิวตายพอดีสิ
พอคิดมาถึงตรงนี้ฉันก็รีบกินบาร์บีคิวเข้าไปอีกสองไม้ฉันยังไม่รู้เลยว่าข้าวมื้อต่อไปฉันจะกินที่ไหน วันนี้ต้องกินให้อิ่มก่อน
"ขอทานได้" จู่ๆ ชิงิก็พูดขึ้นมา
"พรูดดดด!" ฉันเกือบจะพ่นบาร์บีคิวที่กินเข้าไปก่อนหน้านี้ออกมาแล้วฉันรีบยกมือขึ้นปิดปาก จะกินทิ้งกินขว้างไม่ได้ฉันรีบกลืนทั้งหมดลงท้องไปทันทีแล้วฉีกยิ้มให้กับพวกเขาที่กำลังมองหน้าฉันด้วยความกังวล
"สบายใจได้ฉันผ่านการทดสอบมาได้แล้ว เป็ไปไม่ได้หรอกที่จะหาเงินไม่ได้ มาวันนี้มาฉลองให้ฉันไม่ใช่เหรอ ทุกคนดีใจกันหน่อยสิ ชนแก้ว"
ทุกคนยกแก้วโค้กขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ฉันพูดสายตาเต็มไปด้วยความกังวล
ตอนเย็นฉันอยู่ตรงบันไดหน้าประตูบ้านคนเดียวในที่สุดหอพักข้างบนก็เงียบลงแล้ว ฉันมองโทรศัพท์ในมือตัวเอง ที่นี่ไม่มีสัญญาณเลยและฉันก็โทรหาพ่อเพื่อบอกสารทุกข์สุขดิบไม่ได้ด้วย
ท่ามกลางความเงียบนั้นมีฝูงผีเสื้อเรืองแสงบินผ่านหน้าฉันไป พวกมันสวยเหมือนหิ่งห้อยเลย
เจียงเหยี่ยนเดินมานั่งลงข้างๆ ฉัน "นอนไม่หลับเหรอ" เขาหันมามองฉันใบหน้าที่ไร้สีเืของเขาสะท้อนแสงสีเขียวออกมาท่ามกลางฝูงผีเสื้อเรืองแสง
ฉันส่ายหน้า กำโทรศัพท์ในมือ เขามองมา"ที่แดนเทพนี้ไม่อนุญาตให้ใช้โทรศัพท์ติดต่อกับครอบครัว"
ฉันชะงัก หันหน้ากลับไปมองเขาทันที "งั้นพวกนายก็โทรศัพท์ไม่ได้เหมือนกันน่ะสิ"
เขาพยักหน้า "แต่มีอินเทอร์เน็ตของมหาลัยนะ ดูสิ" เขาหยิบโทรศัพท์ของเขาออก ในจอนั้นเป็คลิปวีดีโออันหนึ่ง "วันนี้มีคนกดเข้าไปดูคลิปวีดีโอของเธอเยอะที่สุดเลย แฮะแฮะ" เขายิ้มออกมา เขายิ้มแล้ว!
"เลิกเอามาให้ฉันดูได้แล้วน่า" ฉันยกมือขึ้นกุมหัวตัวเอง "โทรศัพท์ฉันดูไม่มีประโยชน์ไปเลยพอมาอยู่ที่นี่"
"ไม่มีประโยชน์? ขอฉันดูหน่อย" เขารับโทรศัพท์จากมือฉันไปดู "อ๋อ ซิมโทรศัพท์ของเธอมันเป็ซิมโทรศัพท์ของโลกมนุษย์ ต้องเปลี่ยนไปใช้ซิมโทรศัพท์ของที่นี่แต่มันก็ต้องใช้เงิน"
"เงินอีกแล้ว" ฉันยกมือขึ้นปิดหน้าอย่างหมดคำพูด ถูฝ่ามือไปมา "ดินแดนเทพของพวกนายนี้ลำบากจริงๆ เลย"
"งั้นเอาแบบนี้ละกันให้เหมาเหมายืมเงินพี่ชายเธอ"
"เหมาเหมามีพี่ชายด้วยเหรอ" ฉันหันหน้าไปมองเจียงเหยี่ยน เขายกถุงเืขึ้นมาแล้ว พยักหน้า "อื้ม พี่ชายเธอ..." เจียงเหยี่ยนเงียบเสียงไปดูเขาลังเลนิดหน่อย
"ในดินแดนเทพนี้มีกฎอยู่ว่าห้ามให้พี่น้องของตัวเองยืมเงินเพราะนั่นแปลว่าเธอไม่มีความสามารถและไม่สามารถที่จะอยู่ในดินแดนเทพนี้ต่อไปได้การที่จะอยู่ที่นี่ จะต้องพึ่งพาตัวเองในทุกๆเื่" เขากำมือเป็กำปั้นแค่นยิ้มออกมาแล้วมองหน้าฉัน ดวงตาสีฟ้านั้นดูเปล่งประกายสดใสเป็พิเศษ "แต่เธอเป็กรณีพิเศษ ฉันคิดว่าเหมาเหมาน่าจะช่วยได้ รีบนอนเถอะต่อไปชีวิตเธอจะยิ่งลำบากมากกว่านี้"
หน้าฉันหมองลงทันที ผีเสื้อเรืองแสงตัวหนึ่งบินผ่านดวงตาคู่นั้นของเขาแสงสีเขียวส่องประกายเป็ทาง รุ่นพี่ มาพูดแบบนี้ฉันก็ยิ่งนอนไม่หลับน่ะสิ
ต่อไปชีวิตของฉัน จะ ลำบาก มากกว่านี้!
เขาหัวเราะแห้งๆ ส่งมาให้ฉันเหมือนกับรู้ตัวว่ากำลังทำให้ฉันใ เขาเอื้อมมือมาตบลงที่ไหล่ฉันและลุกขึ้นยืนพร้อมกับดูดเืไปด้วยแล้วก็เดินจากไป
ฉันหันหน้ากลับมา ลูบหน้าผากเบาๆฉันไม่สนใจแล้วว่าหลังจากวันนี้ไปมันจะลำบากแค่ไหน ตอนนี้ต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เสร็จก่อนเอาแค่ข้าวเช้าพรุ่งนี้ให้รอดก่อนดีไหม!
