“ไม่ปล่อยทำไมต้องปล่อยด้วย กว่าจะได้กอดนายแบบนี้รู้ไหมมันยากแค่ไหน เจาเยี่ยคืนนี้ฉันจะนอนกอดนาย” กู้หลานอันซุกอยู่ภายในอ้อมอกเขาพลางส่ายหัวมุดเข้าไปในอ้อมกอดไม่หยุด เหมือนอยากจะจมเข้าไปในอ้อมกอดนั้น
“นอนกอดอะไร นายเป็ลูกผู้ชายนะน่าจะรู้จักคำว่าอับอายบ้าง?”ต่อให้เป็เจาเยี่ย การต้องเผชิญหน้ากับคนไร้ยางอายแบบนี้สุดท้ายก็ทำให้เขาหลุดสบถออกมาจนได้
“ใครไม่รู้จักความอับอายฉันก็ทำแบบนี้เฉพาะกับนาย” กู้หลานอันโต้ตอบ
“เอ่อ” เจาเยี่ยพูดไม่ออกไปสักพัก ก่อนจะออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่ดุดันขึ้น “กู้หลานอัน ฉันขอเตือนนาย ปล่อยมือถ้ายังไม่ปล่อยฉันจะใช้เหล้าปลุกนายแล้วคราวนี้”
“ไม่ปล่อยเดี๋ยวนายทำใจไม่ได้” กู้หลานอันเงยหน้าขึ้นและทำหน้ามุ่ยทำท่าทางแข็งกร้าว ราวกับเขาแน่ใจว่าเจาเยี่ยจะไม่กล้าลงมือทำอะไรเขา
“จริงเหรอ? นายมองตัวเองสูงส่งเกินไปแล้ว” เจาเยี่ยหัวเราะเสียงเย็นเอื้อมมือออกไปกำลังจะรินเหล้า กู้หลานอันก็รีบคว้าแขนเขาไว้ยิ้มให้เขาด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความรัก เลียริมฝีปากที่แห้งผากของเขาพูดด้วยความยั่วยวนสุดๆ ว่า “เจาเยี่ยวันนี้เป็วันเกิดครบรอบอายุ 18 ปีของฉันฉันอยากจะขอของขวัญจากนายสักชิ้น” พูดแล้วเขาก็ยื่นศีรษะประทับริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากเขาคำพูดที่ยังพูดไม่จบเขาได้พูดมันต่อโดยที่ริมฝีปากยังติดอยู่กับปากของเจาเยี่ย“ฉันอยากได้จูบจากนาย”
เจาเยี่ยตะลึงงันมองเขาที่ปรากฏอยู่ใกล้แค่เอื้อม ริมฝีปากรู้สึกได้ถึงความนุ่มนวลและแรงปรารถนาที่ส่งผ่านมาจากริมฝีปากของหลานอัน ในหัวสมองตอนนี้ว่างเปล่า ดวงตาเบิกกว้างเพราะความตกตะลึง
เขาถูกจูบแล้ว?! นานแค่ไหนแล้วนะ ถึงแม้จะเป็คำขอของผู้กำกับถึงแม้จะมีการใช้สแตนด์อินแสดงแทน เขาก็ไม่เคยให้ใครจูบมาก่อนและไม่เคยจูบใครมาก่อนด้วย แต่ไม่คาดคิดเลยว่าจะถูกจูบในวันนี้หลังจากตะลึงงันไปครู่หนึ่งเจาเยี่ยก็กลับมามีสติอีกครั้งและกำลังจะโยนกู้หลานอันออกไป แต่จู่ๆกู้หลานอันก็ถูกเหวี่ยงออกไปอย่างรุนแรงและล้มลงที่พื้น
“นายกำลังทำอะไรน่ะ?”หลินเซวียนถามกู้หลานอันด้วยเสียงที่พ่วงมากับความเกรี้ยวกราดเจาเยี่ยขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ยืนนิ่งใช้นิ้วเช็ดริมฝีปากกำลังจะพูดแต่ก็ถูกกู้หลานอันแย่งพูดก่อน “ถามฉัน? แล้วนายล่ะกำลังทำอะไร? รบกวนความรักอันดูดดื่มของคนอื่นจะอยู่เป็โสดจนแก่เฒ่ารู้รึเปล่า?”
ลำพังตอนแรกที่หลินเซวียนอาละวาดก็ดึงดูดความสนใจได้มากมายแล้ว บวกกับการตอบกลับของกู้หลานอันอีกผู้คนรอบข้างก็เริ่มพูดคุยกันทันที อันนาเห็นมีคนรังแกลูกชายสุดที่รักของตัวเองหันไปชักสีหน้าให้กู้ฝูเซิ่งแล้วก็รีบไปเข้าร่วมวง
“ความรักความรักกับผีน่ะสิ” หลินเซวียนมองดูรอบๆ ไม่อยากเกรี้ยวกราดด่าเขาด้วยเสียงต่ำ เดินไปข้างกายเจาเยี่ยจัดเสื้อเขาพลางมองดูปากบวมแดงเืฝาดของเขาถามด้วยน้ำเสียงเสียใจเล็กน้อยว่า “เจาเยี่ยนายไม่เป็อะไรใช่ไหม?”
“ไม่เป็อะไร”เจาเยี่ยตอบ
“นายปล่อยเขานะ”กู้หลานอันที่เซไปเซมาอยู่นานในที่สุดก็ลุกขึ้นมาได้มองเห็นหลินเซวียนกำลังจูงมือของเจาเยี่ย[1]เขาโมโหจนก้าวเท้าไปดึงมือหลินเซวียนออกอย่างแรงมองอย่างตำหนิไปที่เจาเยี่ยที่มีท่าทีไม่แยแสอะไร มือช่วยปัดเสื้อผ้าของเขาภายใต้ใบหน้าอันน่ากลัวนั้น กู้หลานอันทำหน้ามุ่ยและมองไปที่หลินเซวียนด้วยใบหน้าเ็าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นะเือย่างน่ากลัวว่า “มือของคนรักของฉันให้นายจับได้เหรอ”
หลินเซวียนที่รับมือไม่ทันโซซัดโซเซไปหลายก้าวกว่าจะยืนได้มั่นคงอีกครั้งเมื่อได้ยินเช่นนี้ทำให้เขาโมโหจนกำลังจะพูดสิ่งที่อยากจะพูดก่อนหน้า แต่ถูกมือใครคนหนึ่งจับไหล่เขาไว้เขาหันไปมอง เป็กู้ฝูเซิ่ง
เป็ฉากที่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กันและกันเมื่อเห็นดังนั้น อันนารีบอ้อมไปตรงหน้ากู้หลานอัน รับบทเป็ผู้สร้างสันติ “ประธานหลิน หลานอันเมาแล้วเลยพูดแต่เื่ไร้สาระถ้าสิ่งที่เขาพูดหรือว่าสิ่งที่เขาทำก่อนหน้าทำให้คุณไม่พอใจฉันขออภัยแทนเขาด้วยนะคะ คุณเป็คนกว้างขวางในวงการธุรกิจมานานหลายปีแล้วก็อย่าถือสาอะไรกับเด็กไม่ประสีประสาคนนี้เลยนะ”
“ไหนใครพูดไร้สาระ…...”กู้หลานอันที่กำลังจะตอบโต้หุบปากลงทันทีเมื่อกู้ฝูเซิ่งส่งสายตาพิฆาตมาให้
เมื่อได้ฟังอันนาพูดแบบนี้หลินเซวียนเม้มปาก ปากบอกว่าขออภัยแต่คำพูดก็เต็มไปด้วยนัยว่าเขาเป็คนจุกจิกใจแคบ คิดเล็กคิดน้อยคนบ้านตระกูลกู้ช่างเป็คนพาลและไม่มีเหตุผลเอาซะเลย
คำอธิบายเสริมจากนักเขียน [1]ความสามารถในการมองเห็นและตรรกะของคนเมานั้นซับซ้อนมาก ขออภัยคนปกติที่ไม่เข้าใจ
