บทที่ 221 หนทางข้างหน้า        ฝนบุปผาโปรยปรายทั่วท้องฟ้า สวนท้อยังคงโชยกลิ่นหอม สถานที่แห่งนี้เงียบสงัด แลดูหงอยเหงา        ชายหนุ่มคนหนึ่งทรุดนั่งลงกับพื้น ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงและเงียบงัน ในใจรู้สึกโหวงเหวง ราวกับว่าตนได้สูญเสียบางสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่ง...