ทันใดนั้นชายผมฟ้าที่เ็าเหมือนซากศพที่ยืนอยู่ข้างๆเย่เทียนเซี่ยก็มีการเคลื่อนไหว........ จะเรียกว่าการเคลื่อนไหวก็คงไม่ถูกนัก ต้องเรียกว่าหายตัวไปเลยมากกว่า เขาหายตัวไปจากนั้นก็ไปปรากฏตัวอยู่ข้างๆร่างของหมาป่าสีฟ้าและฟีนิกซ์สีเืในชั่วพริบตา....... ไม่มีทาง! ระยะห่างมันมากกว่าพันเมตรอีกนะ.......... นั่นมันเป็การเคลื่อนไหวในชั่วพริบตาจริงๆ!!
ขนนกสีเืและจิติญญาสีฟ้าต่อสู้กันอย่างเต็มกำลัง ความแข็งแกร่งของคลื่นพลังที่ถูกสร้างขึ้นมานั้นเกินกว่าที่จะจินตนาการได้ แต่ชายผมสีฟ้าที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ยังคงนิ่งเงียบ แม้แต่การโจมตีด้วยพลังมหาศาลก็ยังไม่อาจทำให้เส้นผมของเขาขยับได้เลยแม้แต่นิดเดียว ราวกับว่าพลังในระดับนั้นไม่อาจส่งผลกระทบต่อเขาได้
เมื่อรับรู้ว่าชายผมสีฟ้าเข้าไปใกล้แสงสีฟ้าบนร่างของหมาป่าสีฟ้าก็เจิดจ้าขึ้นอีกเล็กน้อย แม้แต่แสงสีฟ้าที่เป็ประกายอยู่ในดวงตาคู่นั้นก็สว่างจ้าขึ้นมา ฟีนิกซ์สีเืที่ถูกกดไว้อย่างแ่าพยายามดิ้นรนแต่ก็อ่อนแรงลงทุกที ร่างของมันถูกเขี้ยวคมกริบของหมาป่าสีฟ้ากดเอาไว้กับพื้น
“เอ๋? เขาทำอะไรน่ะเ้าคะ......... ดูๆไปแล้วเขาน่าจะเก่งมากเลยนะเ้าคะ” ดวงตาของกั่วกัวเปล่งประกายเบิกกว้างแล้วถามออกมาอย่างแปลกใจ
“............” เย่เทียนเซี่ย
ชายผมสีฟ้าคนนั้นค่อยๆยมมือขวาขึ้น ทันใดนั้นท้องฟ้าก็มืดมิด สายฟ้าสีดำฟาดลงมาจากท้องฟ้าแล้วผ่าลงตรงกลางฝ่ามือของเขา สายฟ้าสีดำส่งเสียงคำรามและบิดเบี้ยวอยู่ในมือของเขา.........มันรวมตัวกันเป็รูปร่างคล้ายดาบแปลกๆเล่มหนึ่งที่มีแสงสีดำส่องสว่างออกมา
ตัวดาบยาวแค่ครึ่งเมตรซึ่งยาวพอๆกับดาบสั้นที่พวกนักฆ่าใช้กัน และยังสั้นกว่าดาบธรรมดาค่อนข้างมาก มันถูกห่อหุ้มด้วยสายฟ้าสีดำอันบ้าคลั่ง ทำให้ตัวดาบดูลึกลับและน่ากลัว แม้จะอยู่ห่างออกไปแต่เย่เทียนเซี่ยก็เหมือนจะได้ยินเสียงของสายฟ้าสีดำที่ผ่าลงมาจาก้า
เปรี้ยง~~~~
เสียงนั้นดังไกลเกินกว่าพันเมตรทำให้แก้วหูของเย่เทียนเซี่ยแทบฉีก
ดาบสีดำฟันลงบนคอของฟีนิกซ์สีเืตรงจุดที่มีขนนกสีเืฝังอยู่อย่างพอดิบพอดี เสียงฉีกกระชากมาพร้อมกับเสียงกรีดร้องแหลมของฟีนิกซ์สีเื ท่ามกลางเสียงร้องของมันขนนกสีเืก็ลอยออกมาจากร่างของมันเหมือนถูกสายลมพัดออกมา มันลอยไปไกล........ราวกับถูกสายลมอันบ้าคลั่งพัดพามายังทิศที่เย่เทียนเซี่ยยืนอยู่
เมื่อขนนกสีเืหลุดออกจากร่าง เสียงร้องของฟีนิกซ์สีเืก็เงียบไปในที่สุด แสงสีแดงเืบนร่างของมันก็มืดมนลงอย่างรวดเร็ว ตามด้วยร่างของมันที่ค่อยๆหายไปท่ามกลางหมอกสีเื........ ั้แ่ส่วนหัว คอ ปีก จนกระทั่งร่างกายของมันทั้งตัว...... ราวกับประติมากรรมที่ถูกพัดหายไปทีละนิดๆ..........
ชายผู้เ็าชักมือกลับมา ดาบสีดำในมือกลายเป็สายฟ้าสีดำและสลายหายไปอย่างประหลาด ใบหน้าไร้อารมณ์ของเขามองไปยังร่างของฟีนิกซ์สีเืตรงหน้าที่กำลังสลายหายไปอย่างรวดเร็ว........
มอนสเตอร์ที่ทำให้เมืองเทียนเฉินจนปัญญาถูกหนึ่งคนหนึ่งหมาป่าทำให้สลายกลายเป็หมอกสีเืปลิวไปทั่วท้องฟ้า...... เป็การทำลายอย่างสมบูรณ์โดยสลายกลายเป็เถ้าถ่านไม่หลงเหลือร่องรอยใดๆ
แสงสีฟ้าบนร่างของหมาป่าั์ก็ค่อยๆหม่นแสงลงและหายไปในที่สุด ไอพลังอันบ้าคลั่งที่มาจากมันก็ถูกเก็บกลับไปทั้งหมด ตามมาด้วยร่างของหมาป่าสีฟ้าที่เริ่มมีขนาดเล็กลงอย่างรวดเร็ว ผ่านไปเพียงชั่วพริบตามันก็มีขนาดเท่ากับหมาป่าธรรมดา มันยืนอยู่ด้านหลังของชายผมฟ้าเงียบๆ ทว่าดวงตาหมาป่าอันดุร้ายและน่ากลัวของมันกลับไม่เปลี่ยนไปเลย
เส้นผมสีฟ้า หมาป่าสีฟ้า.........
ไม่ต้องถามก็รู้ว่าชายผมสีฟ้าคือNPC ในโลกนี้อย่างแน่นอน เขาจะต้องเป็ NPC ที่แข็งแกร่งสุดๆ ไม่มีทางที่จะเป็ผู้เล่นได้เด็ดขาด และหมาป่าสีฟ้าที่น่ากลัวตัวนั้นก็เช่นกัน....... มันคือหมาป่าที่ถูกสร้างขึ้นมาจากจิติญญาสีฟ้าซึ่งเป็หนึ่งในผลึกแห่งโชคชะตา...... หรือว่ามันจะเป็มอนสเตอร์ของเขา?
“ขนนกสีเื! ขนนกสีเื...... นายท่าน มันคือขนนกสีเืเ้าค่ะ!!” ขณะที่เย่เทียนเซี่ยกำลังพยายามสำรวจอยู่นั้นกั่วกัวก็ะโขึ้นลงอยู่บนไหล่ของเขาพร้อมกับสองมือน้อยๆที่ชี้ไปยังขนนกสีเืที่ค่อยๆลอยมากลางอากาศ ท่าทางของเธอดูตื่นเต้นเหมือกับได้เห็นอาหารที่อร่อยที่สุดในโลกอย่างไรอย่างนั้น
ขนนกสีเืค่อยๆลอยเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ มันลอยตรงมาด้านหน้าของเขาท่ามกลางสายตาของเย่เทียนเซี่ย เขาเอื้อมมือออกไปคว้าขนนกสีเืที่บางเบานั้นเอาไว้ในกำมือ ขณะเดียวกันนั้นไอพลังแปลกๆที่ทำให้จิตใจของเขาสับสนก็พุ่งออกมาจากขนนกสีเืในมือตรงเข้าสู่ส่วนลึกในจิตใจของเขา เย่เทียนเซี่ยอึ้งไป เขาต้องรีบรวบรวมสติกลับมาจึงจะสามารถกดความรู้สึกสับสนนั้นลงไปได้
ก่อนที่เขาจะมาที่ถ้ำหัวกะโหลกเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเขาจะพบเจอกับฟีนิกซ์สีเื ไม่คาดคิดเลยว่าจะได้เห็นการต่อสู้ของมอนสเตอร์แปลกๆทั้งสองตัว ไม่คิดเลยว่าฟีนิกซ์สีเืก็คือขนนกสีเื และยิ่งไม่คาดคิดว่าฟีนิกซ์สีเืจะมาตายอยู่ตรงหน้าเขาได้........ั้แ่ตอนที่ถ้ำหัวกะโหลกถล่มลงมาทุกอย่างก็สับสนไปหมดและนำมาซึ่งความรู้สึกคลุมเครือไม่ชัดเจน
ขนนกสีเื....... เย่เทียนเซี่ยมองดูขนนกสีเืที่ส่องแสงสีแดงเืในมือของตัวเอง เขากำมันเบาๆจากนั้นก็หันไปมองชายผมฟ้าและเ้าหมาป่าสีฟ้าโดยไม่ได้หันไปหากั่วกัว
ณ ที่ตรงนั้น ฟีนิกซ์สีเืได้สลายหายไปในอากาศจนหมดไม่เหลือทิ้งไว้แม้แต่ร่องรอย และแม้แต่ชายผมสีฟ้าและหมาป่าสีฟ้าตัวนั้นก็หายไปจากที่ตรงนั้นเช่นกัน
จู่ๆเงาสีฟ้าก็ปรากฏขึ้นข้างกาย เย่เทียนเซี่ยจึงหันไปมองและได้เห็นชายผมสีฟ้ากับหมาป่าสีฟ้าตัวนั้นกลับมายืนอยู่ข้างกายของเขาแล้ว สีหน้าของขายผมสีฟ้ายังคงนิ่งเหมือนสายน้ำไม่แยแสต่อสิ่งใด เมื่อเขาปรากฏตัวสายตาไร้อารมณ์ของเขาก็จ้องมาที่เย่เทียนเซี่ย มันเป็สายตาไร้ความรู้สึกที่ทำให้คนถูกมองไม่สามารถรับรู้ได้ว่าสายตานั้นหมายถึงอะไร ด้านหลังของเขายังมีเ้าหมาป่าสีฟ้าที่มีพลังอันน่ากลัวจ้องเขม็งมาที่เขาเช่นกัน ทว่าท่ามกลางสายตาของมันเย่เทียนเซี่ยกลับรู้สึกได้ถึงลิ่มน้ำแข็งสองอันที่ทิ่มแทงเข้ามาในร่างกายของเขาได้อย่างชัดเจน
“นายเป็ใคร ทำไมถึงได้ช่วยฉันไว้........ ทำไมถึงรู้ว่า...... ฉัน้าขนนกสีเื!” เย่เทียนเซี่ยทำลายความเงียบด้วยการถามออกไปเสียงเข้ม หมาป่าสีฟ้าโผล่ออกมาช่วยเขาไว้ไม่ใช่เื่บังเอิญ เื่ที่ชายผมฟ้ายื่นมือเข้ามาช่วยเขาก็ไม่ใช่เื่บังเอิญอีกเช่นกัน........ และเมื่อชายผมฟ้าส่งขนนกสีเืมาถึงมือเขาก็ยิ่งไม่ใช่เื่บังเอิญ
ทำไมเขาถึงรู้ว่าเย่เทียนเซี่ย้าขนนกสีเื...... หรือเขาจะรู้ว่าเย่เทียนเซี่ยถือครองห้วงเวลาแห่งโชคชะตาอยู่?
“ความสามารถของนายไม่มีทางที่จะเอาขนนกสีเืไปได้ ดังนั้น..... ฉันถึงช่วยนาย” ชายคนนั้นเปิดปากพูด เพียงเขาอ้าปากพูดในวินาทีแรกเย่เทียนเซี่ยก็ถึงกับตะลึงไปเล็กน้อย....... เพราะภายใต้สีหน้าแข็งกระด้างของเขา น้ำเสียงของเขากลับอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ มันอ่อนโยนเหมือนสายลมอันอบอุ่น..... ราวกับว่าเขากำลังพูดอยู่กับคนรัก
“โอ้โห เสียงของท่านลุงแปลกๆคนนี้เพราะจังเลยเ้าค่ะนายท่าน” แม้แต่กั่วกัวก็ยังกระซิบอยู่ข้างหูของเย่เทียนเซี่ย
“...............ทำไมต้องช่วยฉัน นายน่าจะบอกชื่อของนายมาก่อนไม่ใช่หรอ” สีหน้าของเย่เทียนเซี่ยยังคงเป็เหมือนเดิมไม่ได้เปลี่ยนไป ตามที่ชายคนนั้นพูดว่าเขาไม่สามารถเอาขนนกสีเืมาได้ด้วยพลังของตัวเขาเอง ไม่ต้องพูดถึงเขาในเวลานี้เลย ต่อให้เขาไปถึงเลเวล 50 เลเวล 100 เขาก็ยังไม่ใช่คู่มือของฟีนิกซ์สีเือยู่ดี....... เขาต้องยอมรับว่าพลังของฟีนิกซ์สีเืนั้นอยู่ในระดับที่ผู้เล่นไม่อาจเทียบเคียงได้
และจากคำตอบของเขาก็เห็นได้ชัดว่า........เขารู้อยู่แล้วั้แ่แรกว่าเย่เทียนเซี่ย้าขนนกสีเื!
เื่ที่เย่เทียนเซี่ยถือครองห้วงเวลาแห่งโชคชะตาอยู่นั้นน่าจะมีแค่เขาและกั่วกัวเท่านั้นที่รู้ แล้วทำไมคนๆนี้.........
“ห้วงเวลาแห่งโชคชะตาของนาย้ามัน นาย...้ามัน” คำตอบของชายผมสีฟ้าทำให้เย่เทียนเซี่ยมั่นใจว่าตัวเองเดาถูก และทำให้ในใจของเขาตกตะลึงไปอีกครั้ง แต่ชายตรงหน้าก็ยังไม่ได้บอกอยู่ดีว่าเขาเป็ใคร
ดูแล้วน่าจะมีเื่น่าสนใจบางอย่างที่เขายังไม่รู้อยู่อีก
“ทำไมนายถึงได้รู้ว่าฉันมีห้วงเวลาแห่งโชคชะตาอยู่ล่ะ เพราะ...... มันงั้นเหรอ?” สายตาของเย่เทียนเซี่ยเบนไปหยุดอยู่ที่หมาป่าสีฟ้า ถ้าที่กั่วกัวพูดไม่ใช่เื่หลอกลวง หมาป่าสีฟ้าตัวนี้ก็คงถูกสร้างขึ้นมาจากจิติญญาสีฟ้าซึ่งเป็หนึ่งในผลึกแห่งโชคชะตาทั้งเจ็ด บางทีมันอาจจะรับรู้ได้ถึงการคงอยู่ของห้วงเวลาแห่งโชคชะตาก็เป็ได้
ที่ฟีนิกซ์สีเืจู่โจมเขาอย่างกะทันหัน เป็เพราะเขาถือครองห้วงเวลาแห่งโชคชะตาไว้งั้นเหรอ?
ชายผมสีฟ้ายังคงไม่ตอบคำถามใดๆ หลังจากเงียบไปสักพักเขาก็พูดประโยคที่ทำให้เย่เทียนเซี่ยต้องขมวดคิ้วมุ่น “ดูเหมือนนายก็น่าจะรู้แล้วว่ามันคือจิติญญาสีฟ้า”
“................” เย่เทียนเซี่ย
“ผลึกแห่งโชคชะตามีทั้งหมดเจ็ดชิ้น ขนนกสีเืที่เป็สีแดงนั้นอ่อนแอที่สุด ดวงใจ์สีม่วงนั้นแข็งแกร่งที่สุด หากเรียงผลึกแห่งโชคชะตาตามลำดับจากอ่อนแอไปแข็งแกร่งก็จะเป็แดง ส้ม เหลือง เขียว คราม ฟ้า ม่วง....... แม้ว่าผลึกแห่งโชคชะตาจะเป็ของห้วงเวลาแห่งโชคชะตา แต่พวกมันก็มีพลังและความรู้สึกนึกคิดเป็ของตนเองเช่นกัน แม้กระทั่งขนนกสีเืที่อ่อนแอที่สุดก็ยังสามารถใช้พลังของตนเองหลอมรวมไอิญญาสร้างเป็สิ่งมีชีวิตขึ้นมาได้ นายอย่าได้คิดว่าแค่นายหาพวกมันเจอแล้วพวกมันก็จะยอมกลับไปอยู่ในห้วงเวลาแห่งโชคชะตาด้วยตัวเอง......” ชายผมสีฟ้าพูดออกมาเสียงเย็น
“ที่นายอยากจะบอกคือ?” เย่เทียนเซี่ยขมวดคิ้วแน่น
“ถ้านายอยากจะได้จิติญญาสีฟ้า......นายต้องเอาชนะมันให้ได้” ชายผมสีฟ้าเบี่ยงตัวออกทำให้สายตาของเย่เทียนเซี่ยประสานเข้ากับเ้าหมาป่าสีฟ้า บรรยากาศที่เหมือนอยู่บนยอดเขาไท่ซานกดทับลงมาบนร่างของเย่เทียนเซี่ย เวลานั้นร่างกายของเขาเหมือนถูกบนขยี้จนแทบจะทรงตัวไม่อยู่
เย่เทียนเซี่ยรวบรวมสติกัดฟันทนต่อต้านพลังของหมาป่าสีฟ้าที่ล็อกเป้ามาที่เขาอย่างสุดกำลัง เขาหลบสายตาของมันแล้วส่ายหน้า “ฉันในตอนนี้ไม่สามารถเอาชนะมันได้หรอก”
“ถ้าอย่างนั้นนายก็อย่าได้หวังว่าจะเอาจิติญญาสีฟ้าไปได้ ขนนกสีเืนั่นก็ถือซะว่าฉันให้นายเป็ของตอบแทน” ชายผมสีฟ้าก็ส่ายหน้าออกมาเช่นกัน อารมณ์และสายตาของเขายังคงไร้กระแสอารมณ์และความรู้สึกอย่างที่มนุษย์ควรจะมี
เย่เทียนเซี่ยจ้องมองไปที่ใบหน้าของเขา ไม่เพียงแต่ไม่มีท่าทางขมวดคิ้วไม่พอใจ ในทางกลับกันเขากลับฉีกยิ้มขึ้นมา “ดูเหมือนนายจะมาหาฉันโดยเฉพาะเลยสินะ.........”
ชายผมสีฟ้ามองมาที่เขาแวบหนึ่งทว่าไม่ได้ตอบรับ
“บอกหน่อยสิ นายเป็ใคร?”
“เอาชนะฉันให้ได้ แล้วนายก็จะรู้เอง......... แค่เอาชนะฉัน......” ชายผมฟ้ามองมาทางเย่เทียนเซี่ย จากนั้นก็พูดออกมาด้วยโทนเสียงต่ำที่เย่เทียนเซี่ยฟังไม่เข้าใจ
“..............” เย่เทียนเซี่ย
“เอาชนะฉัน..........เอาชนะฉัน...........” ชายหนุ่มยังคงพูดซ้ำไปซ้ำมา ในที่สุดใบหน้าสงบนิ่งนั้นก็ปรากฏอารมณ์ในแบบที่มนุษย์ควรมี.......... ทว่าอารมณ์นั้นกลับเป็........... ขอร้อง........ มันคือการขอร้อง
“เอาชนะฉัน...... ฉันขอร้องให้นายเอาชนะฉันให้ได้.............” ดวงตาของชายหนุ่มปรากฏแววสั่นไหว แล้วดวงตาภายใต้การเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของเขาค่อยๆเปลี่ยนไปอย่างเงียบๆ........ มันคือความโศกเศร้า เป็ความโศกเศร้าที่เย่เทียนเซี่ยอ่านไม่ออก และดวงตาของเขาในเวลานี้ก็ทำให้ดวงตาของเย่เทียนเซี่ยตกอยู่ในภวังค์ไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นในหัวของเขาก็ราวกับถูกสายฟ้าฟาดลงมาหนักๆ............
สายตาแบบนี้......... ทำไมเขาถึงได้คุ้นเคยนัก...........
แล้วทำไมสายตาแบบนี้ถึงทำให้หัวใจของเขาเ็ป
เขาเคยเจอชายคนนี้มาก่อนงั้นเหรอ?.......... ไม่น่าจะเป็ไปได้ เขาเป็ NPC ในโลกใบนี้ แต่เย่เทียนเซี่ยเป็ผู้เล่นในโลกใบนี้ เขาไม่มีทางเคยพบชายคนนี้มาก่อนแน่นอน........ แต่ความรู้สึกคุ้นเคยที่ทำให้หัวใจของเขาเ็ปนี้คืออะไร..... มันคืออะไร..........
