เว่ยเหม่ยเจียที่เพิ่งเข้ามาจากด้านนอก ก็ได้ยินการสนทนาระหว่างเฉินไท่เฟยกับซูจิ่นซี และยังได้ยินอีกว่าท่านอ๋องเยี่ยโยวเหยากำลังจะยอมรับความผิด เฉินไท่เฟยยังไม่ทราบข่าวถึงการเปลี่ยนแปลงที่หน้าประตู เมื่อทราบเื่แล้วเว่ยเหม่ยเจียจึงรีบวิ่งเข้าไปข้างหน้าเยี่ยโยวเหยา นางดึงที่แขนของเฉินไท่เฟยแล้วขยิบตาให้
“เสด็จป้า ดูท่านสิเพคะ เว่ยเหม่ยเจียความจำไม่ดี เหตุใดท่านถึงสับสนผิดไปกับเว่ยเหม่ยเจียด้วยเล่า สุนัขที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนประทานไว้ให้ท่านนั้นความจริงแล้วมันแก่ตายไปเมื่อห้าปีก่อน ที่เพิ่งตายไปเมื่อครู่ตรงหน้าประตู มันคือลูกที่เกิดมาจากสุนัขที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนประทานไว้ให้ท่านมิใช่หรือเพคะ! ”
เมื่อเยี่ยโยวเหยาปรากฏตัวขึ้น เฉินไท่เฟยจึงทราบทันทีว่าดูท่าจะไม่ดีเสียแล้ว นางขยิบตาให้เว่ยเหม่ยเจีย จะเป็ไปได้อย่างไรที่เว่ยเหม่ยเจียจะไม่เข้าใจว่าเสด็จป้ากำลังให้นางหาแผนขั้นต่อไปให้กับตนเอง
ดูเหมือนว่านังทึ่มสกุลซูจะเป็ไปตามข่าวลือเช่นนั้นจริงๆ กลายเป็ตัวแสดงที่โหดร้ายเสียแล้ว
ในเมื่อเป็เช่นนี้ คงต้องใช้วิธีที่ไม่ธรรมดารับมือกับผู้ที่ไม่ธรรมดาเช่นกัน
เฉินไท่เฟยระงับความโกรธภายในใจของนางพร้อมกุมขมับ “โอ้ย! เหม่ยเจียเ้าพูดถูก ป้าสับสนเสียแล้วจริงๆ สินะ เป็เวลาหลายปีแล้วที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนต ป้าระลึกถึงพระองค์มากเหลือเกิน! ”
เฉินไท่เฟยพูดพร้อมกับหยิบผ้าแพรขึ้นมาปาดน้ำตาบริเวณหางตา
“เสด็จป้าเพคะ ในเมื่อเป็เช่นนี้ท่านก็ทรงยกโทษให้พี่สะใภ้เสียเถิด! เหม่ยเจียเฝ้าดูอยู่ที่ประตูใยิ่งนักเมื่อรถม้าเกิดเสียการควบคุม รถม้าของพี่สะใภ้จึงเหยียบสุนัขที่ท่านป้ารักตายอย่างไม่ตั้งใจนะเพคะ”
เฉินไท่เฟยเป็คนฉลาด ตาของนางเหลือบมองที่เสื้อผ้าสีดำของเยี่ยโยวเหยา เพิ่งนึกได้ว่าเยี่ยโยวเหยาก็มาด้วย ซูจิ่นซีไม่ได้นั่งอยู่ในรถเพียงผู้เดียว ไม่ง่ายเลยที่จะฆ่าซูจิ่นซีด้วยวิธีนี้ ทำได้เพียงแค่ยกเลิกมันไป
“ในเมื่อเหม่ยเจียขอร้อง ป้าก็จะไม่ไต่ถามเื่ราวในเวลานี้ ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้ซูจิ่นซีก็เป็ภรรยาเสด็จพี่ของเ้า นางจะเทียบกับสัตว์ชั้นต่ำได้อย่างไรกัน? ”
เฉินไท่เฟยจงใจพูดเน้นประโยคสุดท้ายอย่างแดกดัน ฟังจากภายนอกดูเหมือนไม่มีอันใด ทว่าฟังอย่างไรก็ทำให้คนฟังรู้สึกไม่สบายใจได้อยู่ดี
ความหมายของเฉินไท่เฟยคือการด่าซูจิ่นซีว่าเมื่อเปรียบกันแล้ว นางก็ยังไม่เทียบเท่ากับสัตว์ชั้นต่ำเลย!
ซูจิ่นซีได้แต่ก่นด่าอยู่ภายในใจ หากความแค้นนี้นางไม่เอาคืน ก็ไม่ใช่ผู้ที่ใช้แซ่ซูเป็แน่
“ขอบพระทัยเพคะเสด็จป้า! ” เว่ยเหม่ยเจียกล่าวขอบคุณน้ำเสียงไพเราะ นางเดินไปด้านข้างซูจิ่นซีอีกครั้ง พร้อมดึงแขนซูจิ่นซี “พี่สะใภ้ อย่ามัวแต่ยืนอยู่เลย ท่านรีบเข้ามาเถิดเพคะ ในที่นี้ล้วนเป็ครอบครัวของท่านเอง มาทำความคุ้นเคยและไม่ต้องเกรงใจนะเพคะ! ”
เมื่อกล่าวจบ เว่ยเหม่ยเจียก็มองไปยังซูจิ่นซีอีกครั้งแล้วขยิบตาพูดเสียงต่ำ “พี่สะใภ้อย่าถือสาเลยนะเพคะ แม้ว่าเสด็จป้าจะเป็คนพูดจาโผงผาง ทว่าท่านก็ใจดีกับพี่สะใภ้นะเพคะ! ”
เว่ยเหม่ยเจียพูดด้วยน้ำเสียงแ่เบา ดูเหมือนว่าจะพูดให้ซูจิ่นซีฟังเพียงผู้เดียว ทว่าผู้คนบริเวณนั้นต่างก็สามารถได้ยิน
ผู้คนต่างพยักหน้าชื่นชมเว่ยเหม่ยเจียครั้งแล้วครั้งเล่า โดยเฉพาะเฉินไท่เฟยที่เวลามองซูจิ่นซี จะแสดงสีหน้าราวกับภูตผีปีศาจ ทว่าเมื่อมองเว่ยเหม่ยเจีย นางกลับยิ้มดั่งดอกไม้บาน ราวกับเว่ยเหม่ยเจียเป็ลูกสะใภ้อย่างไรอย่างนั้น
เว่ยเหม่ยเจียช่างเป็น้ำมันที่ไหลลื่นเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คนเสียจริง
ทำตนให้โดดเด่นเช่นนี้ ช่างดูคล้ายกับนิสัยของซูจิ่นซีตอนเด็กๆ เสียจริง
ซูจิ่นซีกัดฟันอย่างขมขื่นในใจ ทันใดนั้นก็คิดแผนการได้ นางก้าวเท้าไปด้านหน้าและล้มลงบนร่างของเว่ยเหม่ยเจียราวกับว่าไม่ได้ตั้งใจ
เว่ยเหม่ยเจียรีบประคองซูจิ่นซีโดยทันที
“พี่สะใภ้ เป็อันใดหรือไม่เพคะ? ”
ซูจิ่นซีจับไปที่หน้าผาก นางใช้หางตาเหลือบมองไปที่เยี่ยโยวเหยาอย่างเขินอาย ลดเสียงต่ำลงเพื่อให้มีเว่ยเหม่ยเจียเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่จะได้ยินอย่างชัดเจน “ข้ายังไม่ได้ตำหนิท่านพี่ของเ้าเลย ข้าบอกว่าวันนี้อยากพบเสด็จแม่ บอกว่าไม่เอาๆ เขาก็จะเอาแต่ใจเสียให้ได้จนข้าไม่ได้นอนทั้งคืน เอวของข้ายังเจ็บอยู่เลย”
ใบหน้าของเว่ยเหม่ยเจียเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน นางมองที่เยี่ยโยวเหยาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ในเวลาเดียวกันก็ไม่ทราบว่าซูจิ่นซีตั้งใจหรือว่ายืนไม่อยู่จริงๆ เมื่อระหว่างที่เว่ยเหม่ยเจียปล่อยมือ ร่างของซูจิ่นซีก็ร่วงลงบนพื้นทันที
เมื่อมองไปทางทุกคน เหมือนว่าซูจิ่นซียืนไม่มั่นคงจริงๆ เสียแล้ว ทว่าเว่ยเหม่ยเจียกลับปล่อยมือโดยตั้งใจจึงทำให้ซูจิ่นซีล้มลง
ทักษะการแสดงของซูจิ่นซีนั้นดีไม่น้อย การเล่นละครของนางได้คะแนนเต็ม ทันทีที่นางล้มลงบนพื้น นางก็ยื่นมือไปทางเยี่ยโยวเหยา“โอ้ย! ข้าปวดมากเหลือเกิน! ท่านอ๋อง เป็ข้าเองที่ตั้งตัวไม่ทัน จะโทษน้องสาวไม่ได้ ท่านอย่าโทษนางเลยเพคะ”
กระทำมาแบบใดก็ต้องได้รับผลกลับไปเช่นนั้น
ไม่ทราบว่าเกิดอันใดขึ้นกับท่านอ๋องเยี่ยโยวเหยา เขาเพียงทำหน้าอึ้งเดินไปหาซูจิ่นซีด้วยท่าทางดุร้ายราวกับปีศาจและช่วยพยุงนางขึ้นมา
ทุกคนเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ ทว่าก็ไม่ได้ตกตะลึงมากเกินไปกว่าความปวดใจจนเืนองของเว่ยเหม่ยเจีย
สิ่งที่ซูจิ่นซีพูดข้างหูของนางก่อนหน้านี้ ควบคู่ไปกับการเคลื่อนไหวของเยี่ยโยวเหยาเพื่อช่วยนาง มันแทบจะลบล้างการรับรู้ทั้งหมดของเว่ยเหม่ยเจียที่เกี่ยวกับเยี่ยโยวเหยา
โลกนี้ไม่มีสิ่งใดทำให้คนอกหักได้มากไปกว่าการได้เห็นบุรุษที่ตนรักปฏิบัติต่อสตรีอื่นต่อหน้าต่อตาของตนเอง ยิ่งไปกว่านั้น ในการรับรู้ของทุกคนคือบุรุษผู้นี้ไม่ยุ่งเกี่ยวกับสตรี เป็บุรุษที่เปรียบดั่งเทือกเขาหิมาลัยผู้ที่ไม่เข้าใจการดูแลคนที่เขารัก
ซูจิ่นซีจับมือเยี่ยโยวเหยาไว้แน่นเมื่อนางได้รับการช่วยเหลือจากเยี่ยโยวเหยา แม้เยี่ยโยวเหยาอยากที่จะหลบซ่อน ทว่ากลับถูกกุมไว้แน่นด้วยมือเล็กๆ ของซูจิ่นซี
“น้องสามี เ้าเป็อันใดหรือไม่เล่า? เป็พี่เองที่ยืนไม่มั่นคง เ้าอย่าโทษตนเองเลย พี่มิได้จะโทษเ้าแต่อย่างใด”
เว่ยเหม่ยเจียไม่สามารถพูดได้ว่าถูกซูจิ่นซีจัดการ ทำได้เพียงระงับความโกรธไว้ในใจแล้วกลืนเข้าไปในท้องของตนเอง นางอยากจะร้องไห้เสียจริง การทำสีหน้าให้ดูเคร่งขรึมฝืนยิ้มยังยากกว่าการร้องไห้เสียอีก
ในเมื่อเฉินไท่เฟยรักใคร่เว่ยเหม่ยเจียจึงเป็ไปไม่ได้ที่จะทนเห็นความอับอายของเว่ยเหม่ยเจียในขณะนี้
เฉินไท่เฟยกล่าวด้วยท่าทีโมโหเล็กน้อย “โยวเหยา นั่นเป็วิธีที่เ้าโปรดปรานพระชายาของเ้าหรือ? ช่างน่าสมเพชเสียจริง! ในสายตาของพวกเ้ายังมีเหล่าสตรี มีน้องสาวของเ้า หรือมีแม่ของเ้าบ้างหรือไม่? ”
ใบหน้าของเยี่ยโยวเหยาเ็าลง อยากจะสะบัดมือออกจากซูจิ่นซี
แท้จริงแล้วซูจิ่นซีก็อยากจะปล่อยมือของเยี่ยโยวเหยานานแล้วเช่นกัน ท้ายที่สุดแล้วแม้ถอนขนคางเสือ [1] ก็ต้องมีขีดจำกัด ทว่าในเมื่อเฉินไท่เฟยกล่าวเช่นนี้ นางก็ตัดสินใจจะกำเริบเสิบสานให้ถึงที่สุดอย่างไม่วางมือ
“ซูจิ่นซี เ้าพอได้แล้ว! ”
เยี่ยโยวเหยากระซิบบอกซูจิ่นซีด้วยความโมโห
ซูจิ่นซียิ้มอย่างชั่วร้ายบนใบหน้าของนาง และกระซิบบอกเยี่ยโยวเหยา “ไม่พอ ไม่พอเพคะ หากท่านยินยอมข้าจะเพิ่มยารักษาให้อีกสองเม็ดเพคะ”
เยี่ยโยวเหยาหรี่ตามองเล็กน้อย เขามองไปยังใบหน้าของซูจิ่นซีอย่างอันตราย ซูจิ่นซีไม่ได้หันหน้ามาแต่อย่างใด ทำให้เยี่ยโยวเหยาเห็นเพียงแค่ด้านข้างที่งดงามของนาง
ผิวที่ขาวผ่อง แก้มแดงระเรื่อ ขอบข้างของใบหูที่เย้ายวน และริมฝีปากราวกับสีของผลอิงเถาเป็กระจับช่างอ่อนหวาน เป็อันทำให้บุรุษทุกผู้ทุกคนต่างรู้สึกหวั่นไหว อยากที่จะจูบความงดงามที่หอมหวานนี้เสียจริง
เยี่ยโยวเหยาไม่ทราบว่าเหตุใดจึงมองอย่างตกตะลึง เขากระชับซูจิ่นซีไว้ในอ้อมอกอย่างทรยศตนเอง แล้วเดินกลับไปยังที่นั่งของตน
ทุกคนสูดลมหายใจอย่างประหลาดใจ
ใบหน้าของเฉินไท่เฟยแทบไม่อยากจะเชื่อ
เว่ยเหม่ยเจียตกตะลึงและเกิดความอิจฉาจนใกล้จะะเิเต็มทน แทบอยากจะพุ่งเข้าหาซูจิ่นซีให้พินาศไปด้วยกัน
แม้แต่ซูจิ่นซีเองก็คาดไม่ถึงว่าเยี่ยโยวเหยาจะสามารถกระทำได้ถึงเพียงนี้
ดั่งเช่นนกตัวน้อยๆ ที่อยู่ในอ้อมแขนของเยี่ยโยวเหยา ซูจิ่นซีเมียงมองรูปหน้าที่งามล้ำของเยี่ยโยวเหยาจนลืมสิ้นทุกสิ่งไปชั่วขณะ มือเล็กๆ คู่หนึ่งโอบรอบคอของเยี่ยโยวเหยาอย่างอ่อนโยนโดยไม่รู้ตัว ไม่อยากจะเชื่อว่าเื่ทั้งหมดล้วนเป็ความจริง นางหวังเพียงว่าเวลาจะสามารถนานขึ้นกว่านี้อีกเล็กน้อย แม้กระทั่งอยากที่จะหยุดเวลานี้ไว้ชั่วขณะ
ในความเป็จริง ซูจิ่นซีผู้ที่มีรูปลักษณ์หน้าตาโง่เง่าผู้นี้กระทำเื่บ้ากามกับเยี่ยโยวเหยา ก็เริ่มไร้เดียงสาขึ้นมาบ้างแล้ว
เยี่ยโยวเหยาวางซูจิ่นซีบนเก้าอี้ท่ามกลางความตกตะลึงของผู้คน สติของซูจิ่นซียังไม่กลับมา เยี่ยโยวเหยาพูดอย่างเ็า “เอามือสกปรกของเ้าออกไป”
สติของซูจิ่นซีกลับมาทันที ด้วยปฏิกิริยาโต้กลับนางจึงปล่อยมือที่คล้องคอของเยี่ยโยวเหยาออกด้วยความอาลัย
มองดูท่าทางที่เ็าของเยี่ยโยวเหยากลับคืนสู่สภาพเดิม ทำให้รู้สึกว่างเปล่าภายในใจเล็กน้อย
นางส่ายหัวอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเป็ความจริง ซูจิ่นซีหยิบยาสองเม็ดออกจากแขนเสื้ออย่างรวดเร็ว นางกำยาลูกกลอนที่อยู่ในมือของตนเองและวางไว้ในมือของเยี่ยโยวเหยาด้วย
ทันใดนั้นก็พูดอย่างหมดหวัง “ท่านอ๋อง เพื่อที่จะแก้พิษ ท่านก็เ้าเล่ห์ไม่น้อยเลยนะเพคะ! ”
เยี่ยโยวเหยาขมวดคิ้วด้วยความโมโหและแผ่รัศมีน่าเกรงขามขึ้นทันที
……
เชิงอรรถ
[1] ถอนขนคางเสือ คือสุภาษิตจีน หมายความถึง การท้าทายผู้ที่แข็งแกรงกว่าย่อมมีความเสี่ยงสูง เป็การหาความยากลำบากมาให้ตนเอง ทำให้ตนเองเผชิญกับหนทางแห่งความพินาศ
