“พวกเขา...ตายทั้งหมดเหรอครับ?” หลิงเฉินกล่าวด้วยอาการใ
“ถูกต้อง”ชายวัยกลางคนผงกหัวช้าๆ “บุคคลที่ทิ้งพลังนี้เอาไว้คือ ‘เทพา’ผู้ซึ่งสร้างหอิญญาวีรชนแห่งนี้เขาเป็บุคคลที่ได้รับการยอมรับจากสาธารณชนผู้ซึ่งมีความแข็งแกร่งใกล้เคียงกับระดับผู้พิฆาตนักบุญมากที่สุดในประวัติศาสตร์ของทวีปหลงลืมอีกทั้งยังเป็บุคคลเพียงผู้เดียวที่ได้รับสมญานามว่า ‘เทพา’เขาเป็คนที่ไม่อาจเอาชนะได้และหลงใหลในวิถีทางแห่งการต่อสู้ในปรัชญาของเขา คนๆหนึ่งต้องเผชิญกับความยากลำบากแสนสาหัสของความเป็และความตายเพื่อกลายเป็สุดยอดปรมาจารย์พลังของ ‘เทพา’ เป็พลังแรกสุดที่ถูกทิ้งไว้ในหอิญญาวีรชนแต่ดำรงอยู่มานานถึง 1,000 ปี กลับไม่มีผู้ใดที่สามารถสืบทอดพลังของมันได้ใน่ 1,000 ปีที่ผ่านมา มีคนทั้งสิ้น 6 คน ที่ได้รับการยอมรับจากมันทว่าพวกเขาทั้งหมดกลับต้องจบสิ้นชีวิตลงในการทดสอบความแข็งแกร่งบางทีมันอาจเป็เื่ที่เป็ไปไม่ได้ในการผ่านการทดสอบความแข็งแกร่งด้วยสถานะของเลเวลที่ต่ำกว่าเลเวล15”
ท่าทางของชายวัยกลางคนเคร่งขรึมเขากล่าวอย่างเอาจริงเอาจัง “เชื่อข้าเถอะพวกเขาทั้งหกคนเ่าั้ต่างเป็อัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะพวกเขาถือกำเนิดบนทวีปหลงลืม ระดับพลังเริ่มต้นของพวกเขาอยู่เหนือกว่าเ้ามากตอนที่พวกเขารับการทดสอบ พลังเริ่มต้นของพวกเขาเหนือกว่าเ้ามากแต่ผลลัพธ์ก็คือพวกเขาตายทั้งหมด...ข้ารู้มนุษย์อย่างพวกเ้าซึ่งมาจากโลกคู่ขนานจะไม่ตายจริงๆ ในโลกแห่งนี้ ภายหลังจากตายเ้าจะฟื้นคืนชีพในทันที มีเพียงความแข็งแกร่งของเ้าเท่านั้นที่ลดลงนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เ้าต้องรู้ว่า ทุกคนมีแค่โอกาสเดียวที่จะเข้าสู่หอิญญาวีรชนหากเ้าล้มเหลว แม้ว่าเ้าจะได้รับการยอมรับจากพลังอื่นทั้งหมดแต่เ้าก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้สืบทอดพลังใดๆ ของพวกมัน เ้าเป็อัจฉริยะที่แท้จริงหากเ้าได้สืบทอดพลังใดก็ตามใน 10 พลังนี้เ้าจะสามารถสำแดงความแข็งแกร่งของพวกมันได้สูงสุดอย่าตัดสินใจเลือกในสิ่งที่ไม่สมควรถูกเลือกเลย”
หลิงเฉินผงกหัวเงียบๆส่วนชายชุดดำวัยกลางคนก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเล็กน้อย เอาจริงๆเขากลัวว่าหลิงเฉินจะคิดอย่างไม่ตรงไปตรงมา และเลือกเสาตรงกลางพร์ของเขาน่าตกตะลึงสุดขีด ทว่าความแข็งแกร่งของเขา...การเข้าไปในนั้นมีผลลัพธ์เพียงแค่ความตายเท่านั้น
หลิงเฉินเคลื่อนไปทางซ้ายสองสามก้าวดูเหมือนจะ้าไตร่ตรองข้อมูลของพลังเหล่านี้อีกครั้ง หลังจากเดินไปได้ 3 ก้าว เขาก็หยุดอย่างกะทันหันสายตาของเขาเบนกลับไปที่เสาต้นกลาง และหยุดอยู่ตรงนั้น...หลังจากผ่านไปนานเขาก็อ้าปากพูด “พลังภายในเสาต้นนี้ แข็งแกร่งที่สุดใช่ไหมครับ?”
ความหนาของเสาต้นกลางเป็ 2-3เท่า ของเสาต้นอื่นๆ
“พลังของ ‘เทพา’ ย่อมเหนือกว่าพลังของวีรบุรุษอื่นๆอย่างมาก อย่างไรก็ตาม…”
“งั้น...ผมเลือกเสาที่อยู่ตรงกลางนั่น!” หลิงเฉินหมุนตัว พร้อมกับใช้นิ้วมือของเขาชี้ไปยังเสาที่อยู่ตรงกลางและพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“เ้า…”ชายชุดดำวัยกลางคนขมวดคิ้วอย่างรุนแรง“เ้าไม่ได้ฟังที่ข้าพูดเหรอ!ข้าสามารถบอกเ้าอย่างคนมีสติว่า หากเ้าเลือกมันเ้าจะไม่มีโอกาสผ่านการทดสอบความแข็งแกร่งนั่น และเ้าอาจถึงกับตายโดยไม่แม้แต่จะผ่านครึ่งหนึ่งของการทดสอบ!แม้เ้าจะสามารถฟื้นคืนชีพหลังจากตายแต่เ้าจะไม่มีโอกาสเข้าสู่หอิญญาวีรชนเพื่อสืบทอดพลังอื่นใดอีกต่อไป!”
“ผมเข้าใจครับ”หลิงเฉินผงกหัวของเขาเล็กน้อย“แต่ท่านทำให้ผมรู้ว่าพลังที่อยู่ในเสาต้นกลางแข็งแกร่งที่สุด!และผมแสวงหาแต่เพียงความแข็งแกร่งอันเป็ที่สุด!ไม่ว่าการทดสอบจะน่าหวาดกลัวขนาดไหน ผมก็ยัง้าทดสอบ!”
“...” ชายชุดดำวัยกลางคนผงกหัวเล็กน้อยดวงตาดั่งเหยี่ยวของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของหลิงเฉิน “ข้าควรนับถือในความแน่วแน่ของเ้าหรือข้าควรหัวเราะเยาะให้กับความมั่นใจมากเกินไปของเ้าดีล่ะ”
“ถึงแม้ว่าผมจะล้มเหลว ทั้งหมดที่ผมเสียไปก็แค่เลเวลและถ้าผมยอมแพ้เพราะ ‘อันตราย’และ ‘ความเป็ไปไม่ได้’ที่ท่านกล่าวถึงนั่นจะเป็การดูถูกตัวเอง ตลอดชั่วชีวิตของผม ผมได้เปลี่ยน ‘ความเป็ไปไม่ได้’ให้เป็ ‘ความจริง’กี่ครั้งแล้วท่านไม่รู้หรอก!” หลิงเฉินพูดช้าๆน้ำเสียงและท่าทางที่มุ่งมั่นของเขาบอกชายวัยกลางคนว่าการตัดสินใจของเขาจะไม่มีทางเปลี่ยนแปลง
ชายชุดดำวัยกลางคนมองไปที่เขาพร้อมกับย่นคิ้วเขานิ่งเงียบไปเนิ่นนาน แล้วจู่ๆ ก็ถอนหายใจออกมายาวๆไม่แน่ใจว่าเขาชื่นชมความกล้าหาญและความศรัทธาของหลิงเฉินหรือถอนหายใจให้กับอัจฉริยะที่น่าประหลาดใจอีกคนหนึ่งซึ่งกำลังจะถูกฆ่าตายในการทดสอบของ‘เทพา’
“เพราะนี่เป็ทางเลือกของเ้า ฉะนั้นก็แล้วแต่เ้า” ชายชุดดำกล่าว “พร์ของเ้าได้รับการยอมรับจากมันแล้วถ้าเ้า้ารับการทดสอบความแข็งแกร่งก็เดินไปข้างหน้า วางมือของเ้าลงบนเสาจากนั้นหลับตา...มันจะส่งเ้าไปยังพื้นที่ทดสอบลับโดยอัตโนมัติ และหลังจากนั้นโดยไม่คำนึงว่าเ้าจะสำเร็จหรือล้มเหลว เมื่อสมควรแก่เวลามันจะส่งเ้ากลับออกมาเอง ไปเถอะ”
ท่าทางของชายวัยกลางคนนั้นคล้ายกับเห็นภาพที่หลิงเฉินกลับออกมาด้วยความล้มเหลวและยังทำให้หลิงเฉินเข้าใจได้ดียิ่งขึ้นว่าการทดสอบของ ‘เทพา’นั้นน่ากลัวเพียงใดเขาชำเลืองมองไปที่เสาต้นกลางแล้วกล่าว “ก่อนที่จะเข้าไปผมขอไปสำรองไอเทมก่อนได้ไหมครับ?ผมแทบจะไม่มียาเหลือให้ใช้เลย”
ดวงตาของชายชุดดำวัยกลางคนแวบแสงขึ้นมาเล็กน้อยหลังจากนั้นชั่วครู่หนึ่งก็กล่าวออกมา “ตามกฎของหอิญญาวีรชนคนที่มาทดสอบเพื่อสืบทอดพลังสามารถเข้ามาได้เพียงครั้งเดียวในชั่วชีวิตของพวกเขาหลังจากออกไปจากที่นี่ พวกเขาจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาอีกเป็ครั้งที่สอง…ทว่าเห็นแก่พร์ของเ้าข้าจะแหกกฎเพื่อเ้าสักครั้ง...เ้ามีเวลาครึ่งชั่วโมง”
“ครับผม!”หลิงเฉินผงกหัวเล็กน้อยก่อนจะพุ่งตรงไปยังทิศทางของประตู ผลักประตูหอิญญาวีรชนออก และจากไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นร่างของหลิงเฉินหายไปจากสายตาแล้วท่าทางของชายชุดดำวัยกลางคนก็กลับเป็เ็า พร้อมกับความรู้สึกผิดหวังเล็กๆ “การได้รับการยอมรับจากพลังทั้งสิบเอ็ดในคราเดียวกันนั้นไม่เคยมีมาก่อนพร์ของเขาสามารถกล่าวได้ว่าเหลือเชื่อ ถ้าเื่นี้กระจายออกไปมันเพียงพอที่จะะเืทั้งทวีปหลงลืม ทว่าเขากลับเลือกการทดสอบของ ‘เทพา’เขายังหนุ่มและใจร้อนหยิ่งผยองและบ้าบิ่น หรือ...จริงๆ แล้วเขามีความมั่นใจพอสมควร…”
ในจังหวะที่ประตูของหอิญญาวีรชนเปิดออกครูฝึกเปลี่ยนอาชีพทั้ง 7ซึ่งกำลังยืนกระซิบกระซาบกันอยู่ที่ทางเข้าต่างพุ่งความสนใจมาที่ร่างของหลิงเฉินพวกเขาเบิกตากว้างขึ้น ประหลาดใจว่าทำไมเขาถึงออกมาเร็วขนาดนี้แต่ก่อนที่พวกเขาจะทันได้พูดอะไร พวกเขาก็เห็นหลิงเฉินวิ่งจากไปพร้อมกับเสียง ‘ฟุบ’ราวกับลมกรรโชกและหายไปในชั่วพริบตา
ครูฝึกเปลี่ยนอาชีพทั้ง 7คนตกตะลึงในทันที พวกเขาต่างมองหน้ากัน และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
หลิงเฉินวิ่งไปตามทางและปรี่ไปที่ร้านขายไอเทม เขาใช้เงิน 20 เหรียญทอง เพื่อซื้อยาเหลือง 200 ขวด จากนั้นใช้เงินอีก 30เหรียญทอง ซื้อยาน้ำเงิน 300 ขวด หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งเขาก็ซื้อยาน้ำเงินอีก 100 ขวด ในระยะเริ่มต้นที่เหรียญทองหายากมากนั้นจริงๆ แล้วมีคนไม่มากนักที่จะกล้าซื้อยาเวทมนตร์จำนวนมากมายเช่นเขา น้ำยาพวกนี้ 200 ขวด ใช้พื้นที่เก็บของเพียงแค่ 1 ช่องเท่านั้น หลังจากนั้น เขาใช้เงินอีก 10 เหรียญทอง ซื้อม้วนเคลื่อนย้ายกลับเมือง 10 อัน มองไปยังเหรียญทองที่เหลืออยู่ของตัวเองเขากัดฟันและนำพวกมันทั้งหมดออกมาซื้อคริสตัล STR ระดับพื้นฐาน(พลังโจมตี +6%) คริสตัลความเร็วระดับพื้นฐาน(ความเร็วในการเคลื่อนที่ +6%)คริสตัลคริติคอลระดับพื้นฐาน(อัตราคริติคอล +2%) และคริสตัลเจาะเกราะระดับพื้นฐาน(อัตราเจาะเกราะ +4%)
หลังจ่ายออกไป 800 เหรียญทอง เงินมหาศาลที่สะสมมาตั้งแรกของเขาในตอนนี้เหลืออยู่เพียง 30 เหรียญทองกับอีกนิดหน่อยเท่านั้น
หลังจากเดินไปรอบๆ ร้านขายไอเทม กับร้านค้าอื่นโดยรอบและไม่พบเจอสิ่งอื่นใดที่สามารถช่วยสนับสนุนเขาในการต่อสู้ หลิงเฉินก็มองดูเวลาและวิ่งไปยังทิศทางของหอิญญาวีรชน
“เฮ้!’เด็กน้อย เ้า…”
พรึบ!
ปัง!!
ครูฝึกเปลี่ยนอาชีพทั้งเจ็ดคนมองไปที่หลิงเฉินซึ่งกำลังวิ่งมาจากที่ไกลๆพวกเขาะโพูดยังไม่ทันจบครึ่งประโยคด้วยซ้ำหลิงเฉินก็พุ่งผ่านพวกเขาไปแล้วราวกับลมกรรโชกและปิดประตูในทันทีหลังจากเข้าไปในหอิญญาวีรชนครูฝึกเปลี่ยนอาชีพทั้งเจ็ดคนผู้ซึ่งถูกเมินตกตะลึงอีกครั้ง
“เ้าตัดสินใจจริงๆ แล้วใช่ไหม?” เมื่อเห็นหลิงเฉินกลับมาชายชุดดำวัยกลางคนเอ่ยถามอย่างมีความหวัง
“ครับ ผมตัดสินใจแล้ว...ผมจะไปตอนนี้เลย” ในขณะที่พูด หลิงเฉินได้ไปถึงเบื้องหน้าของเสาต้นกลางแล้วจากนั้นจึงยื่นมือออกไปกดเสาที่เรืองแสงอยู่
“เดี๋ยวก่อน”ชายชุดดำวัยกลางคนะโหยุดเขาอย่างกะทันหันการเคลื่อนไหวของหลิงเฉินหยุดลง ก่อนจะหมุนตัวกลับมา และมองไปที่เขา
“บางทีความคิดของข้าก็ล้าสมัยมากเกินไปบางทีข้าควรจะมองไปยังความเป็ไปได้บางอย่างหรือปาฏิหาริย์มากกว่าการพยายามหยุดยั้งเ้า”ชายชุดดำวัยกลางคนเดินไปยังเบื้องหน้าของเขาสายตาของเขามืดมนและเงียบสงบ เขายื่นมือออกมา พร้อมกับส่งมอบของห่อเล็กๆให้กับหลิงเฉิน “รับสิ่งนี้ไปพร์ของเ้าเพียงพอที่จะเคลื่อน์และปฐี และพร์ที่เ้าบางทีมันไม่ควรจะถูกเรียกว่าพร์…สิ่งนั้นสมควรได้รับหลังจากการพยายามหรือการฝึกฝนที่คนธรรมดาไม่สามารถจินตนาการได้ถ้าหากมันเป็เช่นนั้น บางทีเ้าอาจจะมีโอกาสสร้างปาฏิหาริย์จริงๆ ก็ได้ดังนั้นข้าหวังว่าเ้าจะกลับมาพร้อมกับความสำเร็จ...ด้วยของพวกนี้ข้าหวังว่าพวกมันจะสามารถช่วยเหลือเ้าได้”
หลิงเฉินเหลือบตามองชายชุดดำ แล้วรับของที่อยู่ในห่อพร้อมกับผงกหัวเล็กน้อยและกล่าว “ขอบคุณครับ”
เขาหมุนตัวกลับไปยืนอยู่ด้านหน้าเสา ก่อนจะยื่นมือขวาออกไปและวางลงบนเสา
ทันใดนั้นกลุ่มก้อนของแสงสีเงินจำนวนมากเปล่งออกมาจากเสาต้นกลาง หุ้มร่างของหลิงเฉินไว้วินาทีต่อมา หลิงเฉินก็หายไปจากหอิญญาวีรชน
ภาพที่อยู่เบื้องหน้าของหลิงเฉินเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเมื่อเขาลืมตาขึ้น สายตาก็ััได้แต่เพียงความมืดมิดเท่านั้นกลิ่นเน่าเปื่อยผุพังอย่างรุนแรงพุ่งเข้าปะทะจมูกของเขา
“ดริ๊ง...คุณมาถึงแผนที่ลับ ‘พื้นที่ทดสอบของเทพา’ แล้ว”
กลิ่นเน่าเปื่อยผุพังอย่างรุนแรงเหลือแสนทำให้หลิงเฉินต้องกลั้นหายใจเขาขยับสายตาของเขามองไปรอบๆ สถานที่ที่เขาอยู่ในเวลานี้นี่เป็ห้องหินที่เก่าแก่อย่างมาก กลิ่นเน่าเปื่อยผุพังนั้นพิสูจน์ว่าไม่มีใครรู้เลยว่ากี่ปีแล้วที่ไม่มีคนมาที่นี่ สิ่งของผุพังเกลื่อนกลาดอยู่ตามพื้นและฝาผนังนอกเหนือจากนี้ ไอเทมเพียงอย่างเดียวในห้องหินแห่งนี้ก็คือรูปปั้นหินซึ่งอยู่บริเวณด้านในสุดของห้องกับหีบเหล็กที่เชื่อมติดอยู่กับรูปปั้นหิน
หือ?หีบงั้นหรือ?
หลิงเฉินขยับเท้าและเดินไปที่หีบเหล็กก่อนจะยื่นมือไปหามันด้วยความลังเล โดยตอนที่มือของเขากำลังจะัักับหีบเหล็กทันใดนั้นก็มีเสียงดังออกมาจากรูปปั้นหินเบื้องหน้า
“ยอดเยี่ยม…ในที่สุดก็มีอีกคนมาที่นี่”
การเคลื่อนไหวของหลิงเฉินหยุดลงในทันที เขาก้าวถอยหลังและกล่าวออกมาเบาๆ “ท่านเป็ใคร?”
แต่เสียงที่ดังอยู่ข้างๆ หูของเขาไม่ได้สนใจว่าเขากำลังพูดอะไรอยู่และยังคงพูดต่อไป “การที่เ้าสามารถมาที่นี่ได้กล่าวได้ว่าพร์ของเ้านั้นได้รับการยอมรับจากพลังที่ข้าทิ้งเอาไว้แล้วเ้ามีคุณสมบัติครึ่งหนึ่งที่จะสืบทอดพลังของข้า...ทว่ามันก็เพียงแค่ครึ่งเดียวหากเ้า้าสืบทอดพลังของข้า จงเดินไปจนถึงจุดสิ้นสุดของพื้นที่ทดสอบแห่งนี้และเอากุญแจเพียงดอกเดียวที่อยู่ในพื้นที่แห่งนี้มาเปิดหีบที่เ้าเห็นอยู่นั่นทว่าในพื้นที่แห่งนี้มีอันตรายอยู่มากมายที่เพียงพอจะเป็อันตรายต่อชีวิตของเ้าถ้าหากเ้าไม่มีความกล้าหาญ องอาจ และสติที่เพียงพอ ก็หยุดฝีเท้าของเ้าซะ แค่เ้าอยู่ในห้องหินแห่งนี้เกิน10 นาที พลังที่ข้าทิ้งไว้จะส่งเ้ากลับออกไปเอง”
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้