Chapter 11
ตามที่กรีนได้นัดหมายกับคนตัวเล็กไว้ ว่า่บ่ายของวันจะออกไปซื้อของเข้าบ้านด้วยกัน
"ไปขึ้นรถได้แล้วครับ พี่ล็อคบ้านแล้วเดี๋ยวตามไป"
"ไม่ได้ ๆ พี่กรีนต้องสอนเราล็อคบ้านก่อน" กรีนยิ้มออกมาให้กับความอยากเรียนรู้ของอีกคน และตกลงที่จะสอนเ้าแร็กดอลล์ให้ใช้กุญแจบ้านก่อนที่จะเดินทางไปที่ห้าง
"มายืนตรงนี้ครับ" หลังจากที่กรีนปิดประตูเรียบร้อยแล้ว เขาก็หันไปบอกอีกคนเพื่อที่จะสอนล็อคบ้าน
"ดูนะ เสียบกุญแจเข้าไป ของบ้านพี่ ถ้าจะล็อคให้หมุนไปทางขวา เธอรู้จักขวาซ้ายใช่ไหม?"
"รู้นะ ๆ อันนี้ขวา อันนี้ซ้าย" คนตัวเล็กยกมือตามทิศทางที่ตัวเองเข้าใจ กรีนก็หายห่วง เพราะอย่างน้อยคนข้าง ๆ เขาก็จำซ้ายขวาได้
"ถ้าล็อคให้หมุนไปทางขวา ส่วนถ้าจะเปิดก็หมุนไปทางซ้าย สลับกัน ง่าย ๆ ครับ"
"เอาใหม่ ๆ พี่กรีนเปิดใหม่ เราจะลองทำ" คนน้องจ้องไปที่ประตูอย่างตื่นเต้น กรีนก็ปลดล็อคประตูที่เพิ่งล็อคไปเมื่อสักครู่ เพื่อให้อีกคนได้ลองทำ
หลังจากวุ่นวายกับการไขประตู ตอนนี้ทางกรีนและเ้าแมวตัวน้อยก็ขึ้นประจำที่นั่งภายในรถ พร้อมออกเดินทางเรียบร้อยแล้ว
"คาดเข็มขัดดี ๆ ตัวเล็ก" กรีนพูดขึ้นหลังจากเห็นคนข้าง ๆ เขาคาดเข็มขัดผิดวิธี
"เอ๋า เราทำไม่เป็นะเ้านายพี่กรีน สอน ๆ"
"ดึงมาแล้วก็มาเสียบไว้ตรงนี้ครับ"
คราวนี้กรีนไม่ได้สาธิตให้ดูแต่อย่างใด เขาเพียงแค่พูดอธิบายแล้วอีกคนทำตาม เพื่อที่จะได้คุ้นชินกับมัน และคนข้าง ๆ เขาก็ทำตามได้เป็อย่างดี เ้าแมวน้อยดึงเข็มขัดตามแนวยาวออกมาตามที่กรีนบอก จากนั้นก็เอาไปเสียบไว้ที่ช่องล็อคเข็มขัดนิรภัยที่กรีนชี้
"อึดอัดจังเลยนะพี่กรีน" คนพูดหน้างอเพราะเข็มขัดนิรภัยกำลังทำให้เขาไม่สบายตัว
"ครับ แต่ว่าต้องคาดทุกครั้งนะ จะได้ปลอดภัย เข้าใจไหมครับ?"
"เราเข้าใจ ๆ เชื่อฟังเ้านายมาก ๆ"
"ดีมากครับคนเก่ง" กรีนระบายยิ้มออกไปหนึ่งทีพร้อมกับคำชมที่ทำให้คนฟังอย่างคนข้าง ๆ เขาดีใจอยู่เสมอ
ระหว่างทางไปห้างสรรพสินค้าที่ประจำของกรีน เ้าแมวตัวน้อยคอยมองสองข้างทางผ่านกระจกอยู่ตลอด มีหลายสิ่งหลายอย่างตามธรรมชาติที่ทำให้เขาตื่นเต้น เพราะว่าไม่เคยเห็นมันมาก่อน พอเจออะไรที่น่าตื่นเต้นสำหรับเขา เขาก็จะคอยชี้ให้กรีนดูตลอดทาง
"พี่กรีน ๆ ๆ ๆ อันนั้น อยากเล่นมาก ๆ" รถของกรีนกำลังขับผ่านร้านเสื้อผ้าไหมพรหม บริเวณหน้าร้านมีรูปปั้นไหมพรมขนาดั์วางตกแต่งอยู่ ไม่บอกก็รู้ว่าทำให้เ้าแร็กดอลล์ตัวน้อยตื่นเต้นขนาดไหน ส่วนกรีนก็ทำได้แค่เอ็นดูอยู่ในใจ เพราะตอนนี้เขาต้องใช้สมาธิในการขับรถ
"อันนั้นมันเป็รูปปั้นนะตัวเล็ก มันเล่นไม่ได้"
"แล้วแบบไหนถึงเล่นได้?"
"เดี๋ยวพี่พาไปซื้อ แต่ต้องสัญญาก่อนนะว่าเล่นแล้วจะต้องเก็บทุกครั้ง"
"พี่กรีนบอกว่าสัญญาแปลว่าต้องมั่นใจว่าทำได้ งั้นเราขอไม่สัญญา"
"ตัวแสบ อย่ามาเ้าเล่ห์"
"ไม่ฟัง ๆ ๆ ๆ" คนน้องพูดย้ำ ๆ พร้อมกับเอามือปิดหู
"ของเล่นเล่นแล้วก็ต้องเก็บนะครับ เข้าใจที่พี่กรีนบอกไหม?"
"เราเข้าใจมาก ๆ น้า เราเล่นแล้วเก็บตลอด ไม่เชื่อไปถามพี่บลูได้เลย เรากับพี่ดีน่าเล่นแล้วเอาไว้ที่เดิมเลยนะ" เสียงโม้ของคนตัวเล็กพูดขึ้นมา กรีนเริ่มรับรู้ขึ้นมาได้อีกหนึ่งนิสัยเขาอีกคน ว่าอีกคนเป็คนที่ชอบอธิบายมาก มีอะไรที่เขา้าบอกเหตุผลหรือ้าอธิบายอะไร เขาก็จะพูดมันออกมาแทบจะทั้งหมด
ห้างสรรพสินค้า
ใช้เวลาไม่นานกรีนก็ขับรถมาถึงห้าง ่เวลานี้เป็่ที่รถไม่ติด เพราะยังเป็่บ่าย ส่วนมากคนในเมืองยังไม่เลิกงาน นอกจากรถจะไม่ติดแล้ว คนในห้างที่กรีนมาก็ไม่เยอะด้วย เขาขอคิดล่วงหน้าไปก่อนว่าวันนี้เขาจะได้เดินห้างอย่างสบายใจ เพราะเขาไม่ชอบเบียดกับคนเยอะ ๆ ซึ่งห้างที่กรีนมา ถือเป็หนึ่งในห้างที่คนแน่นมาก โดยเฉพาะใน่วันหยุด เพราะที่นี่แทบจะมีทุกอย่างที่คนในเมือง้า รวมไปถึงของใช้ของสัตว์เลี้ยง ซึ่งจะแยกไปเป็โซนใหญ่ ๆ และเป้าหมายของกรีนในวันนี้ก็คงจะเป็ที่นั่น
"พี่กรีนจะหาอะไรบ้างนะ เราช่วย ๆ"
"ก็ของใช้เธอนั่นแหละครับ"
"ของเราเหรอ? แล้วเราต้องมีอะไรบ้าง?" คนตัวเล็กทำหน้างงเมื่อกรีนบอกว่าวันนี้จะมาซื้อของใช้ของเขา
"พี่ลิสต์มาหมดแล้ว เดี๋ยวจะให้เลือกทีละอย่างนะ" อีกคนพยักหน้าตอบรับรัว ๆ พร้อมกับมองไปรอบ ๆ
กรีนเดินนำคนน้องมาถึงโซนของสัตว์เลี้ยง ซึ่งโซนสัตว์เลี้ยงในห้างนี้ ถือได้ว่าเป็ที่ที่ครบครันที่สุด มีของเกี่ยวกับสัตว์เลี้ยงครอบคลุมมากกว่าที่อื่น และข้อดีอีกอย่างคือมีหลายเรทราคาให้แต่ละบ้านได้เลือกซื้อตามความ้า
"เธออยากได้ถาดหลุมไหมครับ?" กรีนถามขึ้น
"ถาดหลุมคืออันไหน?" ส่วนคนน้องก็ถามกลับด้วยความไม่รู้จัก
"อันนี้ครับ มันเหมือนกับถ้วยใส่ข้าวแล้วก็ถ้วยใส่น้ำอยู่ในถาดเดียวกัน ชอบแบบนี้ไหม?"
"คือว่า เราไม่ชอบได้ไหม? เพราะขนาดถ้วยข้าวกับน้ำอยู่คนละที่ เรายังจะเอามันไปปนกันเลยอ่ะ ไม่อร่อย ๆ" เขาอธิบายออกมาตามประสบการณ์ของเขา
"ได้สิ พี่ตามใจเธอ ชอบก็บอกชอบ ไม่ชอบก็บอกไม่ชอบ พี่แค่แนะนำเฉย ๆ ยังไงเธอก็เป็คนใช้ เลือกตามที่เธออยากได้เลยครับ ไม่รู้จักอันไหนก็ถามพี่นะ"
"เ้านายพี่กรีนดีที่สุด!"
กรีนยิ้มให้กับความตื่นเต้นของอีกคน ปล่อยให้อีกคนได้เดินนำเขา เดินเลือกสิ่งที่อยากได้ สิ่งที่สนใจไปเรื่อย ๆ พอเลือกจนหมดลิสต์ของใช้ที่กรีนจดมา ทั้งคู่ก็เดินเข้าสู่โซนของเล่น และแน่นอนว่า คนที่ดูตื่นเต้นเมื่อสักครู่ ดูตื่นเต้นมากกว่าเดิมเป็เท่าตัวทันตาเห็น
"ที่นี่คือ์นะพี่กรีน"
"ครับ พี่ว่าแล้วเธอต้องชอบ อยากได้อันไหนก็เอาใส่ตะกร้าได้หมดเลยนะ พี่ให้ซื้อทุกอันที่เธออยากได้"
คุณตัวเล็กยิ้มกว้างออกมาทันทีที่กรีนพูด อีกคนมีความสุขที่จะได้เลือกของเล่นมากเท่าที่เขา้า ส่วนตัวกรีนเอง ก็มีความสุขมากเช่นกันที่ได้เห็นอีกคนยิ้มกว้างขนาดนั้น เพราะนี่มันคือความใฝ่ฝันของเขา พาสัตว์เลี้ยงตัวน้อยแสนน่ารักออกมาเลือกของเล่น กวาดมันลงจากชั้นได้เท่าที่อีกคน้า เขาทำงานหนักและเก็บเงินมาเพื่อสิ่งนี้ ตอนที่เขาได้มาเลือกของเล่นให้กับแมวของคนอื่นเขาก็มีความสุขมากแล้ว มาจนถึงตอนนี้ความรู้สึกมันมากกว่านั้นหลายเท่า
"พี่กรีน ๆ อันนี้เล่นยังไง?" คนตัวเล็กหยิบของเล่นขึ้นมาด้วยความสงสัย มันคือไม้ที่มีเชือกห้อยลงมาที่ปลาย เป็ของเล่นแสนเบสิคสำหรับเ้าเหมียวทุกตัว กรีนเองยังแปลกใจว่าทำไมอีกคนถึงไม่เคยเห็น
"ทำแบบนี้ครับ"
กรีนหยิบของเล่นจากมือน้องมา ชูขึ้นให้ปลายเชือกอยู่ระดับสายตาของคนตรงหน้า หลังจากนั้นก็สั่นมันเบา ๆ เพื่อเรียกความสนใจ และแน่นอนอยู่แล้วว่าเ้าเหมียวแทบทุกตัวให้ความสนใจกับสิ่งนี้ คนน้องตาเป็ประกายทันทีที่กรีนเขย่ามัน มือเรียวค่อย ๆ ปัดมันเหมือนกับเด็กเล็กที่กำลังเล่นโมบาย
"ปัดแรงไม่ได้นะตัวเล็ก อันนี้มันยังไม่ได้เป็ของเรานะครับ" ดูเหมือนว่าอีกคนจะไม่ได้สนใจเขา เพราะมัวแต่ให้ความสนใจกับของเล่นตรงหน้า กรีนจึงเลื่อนมันไปซ่อนไว้ด้านหลังของตัวเอง คนตรงหน้าเขาก็หน้างอทันที
"เ้านายพี่กรีน~"
"ไม่ต้องมาอ้อนครับ ไม่ฟังพี่เลย"
"เราฟัง ๆ"
"ถ้างั้นเมื่อกี้พี่พูดว่าอะไร หื้ม?"
"ว่า คือ พี่บอกว่า แหะ อะไรนะ?" คนตัวเล็กยิ้มออกมา
"พี่บอกว่าเล่นแรงไม่ได้ อันนี้มันยังไม่ใช่ของเรา เราต้องซื้อมันก่อน ถึงจะเอากลับไปเล่นได้เต็มที่ เข้าใจไหมครับ?"
"อ๋อ เราเข้าใจ ๆ ต้องเอาเงินไปแลกก่อน พอเป็ของเรา แล้วก็จะปัดแรง ๆ ได้"
"ใช่ครับ เก่งมาก ถ้างั้นเอาใส่รถเข็นไปก่อนนะ อย่าพึ่งเล่น"
"เหมียวรับทราบ!"
ผ่านไปเกือบชั่วโมง ของในโซนของเล่นแทบจะทุกอย่างถูกโยนลงไปในรถเข็นโดยที่เ้าเหมียวไม่โดนเ้านายขัดใจ กรีนไม่ได้อยากจะตามใจอีกคนไปตลอด แต่นี่คงเป็ครั้งแรกที่เขาได้มาเดินเลือกอะไรแบบนี้ด้วยตัวเอง ถ้าซื้อไปแล้วชอบอันไหน เล่นอันไหนบ่อย กรีนจะพาคนตัวเล็กมาซื้อซ้ำแน่นอน แต่ถ้าอันไหนเล่นแล้วเขาไม่ชอบ กรีนก็จะไม่ให้ซื้ออีก กรีนแค่อยากจะให้อีกคนได้ลองทุกอย่างไปก่อน ชอบหรือไม่ชอบแบบไหนก็คงต้องให้เ้าแมวน้อยตัดสินใจเอาเอง
หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อยและจัดการฝากของที่ซื้อในโซนของเล่นและของใช้ของสัตว์เลี้ยงแล้ว กรีนพาเ้าตัวน้อยเข้าไปในโซนเครื่องใช้ไฟฟ้าต่อ สำหรับสิ่งที่อยากได้ในโซนนี้ก็คือเครื่องฟอกอากาศ แล้วก็เครื่องดูดฝุ่นแบบอัตโนมัติ ในส่วนของเหตุผลที่อยากจะทำให้อากาศภายในบ้านปลอดโปร่งแล้วก็บริสุทธิ์มากที่สุด ไม่ใช่เพราะตัวเขาเองเท่านั้น แต่เขาอยากให้เ้าตัวเล็กได้อยู่ในบรรยากาศของบ้านที่สดชื่นอยู่ตลอดเวลาด้วยเหมือนกัน
"พี่กรีน ๆ ๆ ทำไมน้องเดินได้" คนน้องถามขึ้นในขณะที่หลบอยู่ที่หลังกรีน ส่วนสาเหตุก็คือเขาเห็นหุ่นยนต์ดูดฝุ่นอัตโนมัติที่ขยับไปมาบนพื้นได้เอง ก่อนจะได้อธิบายกรีนก็หัวเราะในลำคอด้วยความเอ็นดู
"น้องเก่งครับ เดินเองได้ ถ้าพี่เอาน้องไปไว้ในบ้านเธอจะกลัวไหม?"
"น้องพูดได้ไหมนะพี่กรีน?"
"พูดได้แต่น้อยมาก น้องจะพูดตอนที่พี่เปิดเครื่อง แล้วก็ตอนที่พี่ปิดเครื่อง อีกเวลาก็คือตอนน้องเหนื่อย ถ้าน้องอยากชาร์จแบต อยากพักผ่อน น้องก็จะพูดขึ้นมา" คนตัวเล็กพยักหน้ารับคำอธิบายของกรีน ในขณะที่ตาก็มองเ้าหุ่นยนต์ดูดฝุ่นไม่ละ
"แต่ว่าถ้าชวนคุยน้องก็ตอบไม่ได้ใช่ไหม?"
"ไม่ได้ครับ"
"เราเสียใจนิดหน่อย แต่เอาน้องไปไว้ด้วยก็ได้ เราไม่กลัวนะเ้านายพี่กรีน"
"ไม่กลัวแล้วมาหลบหลังพี่ทำไม? ไปเลือกน้องเร็ว อยากได้อันไหนไปอยู่ด้วย"
"ไม่กัดเราแน่นะ"
"กัดได้ที่ไหน มีแต่เธอนั่นแหละจะไปกัดเขา" คนน้องเบะปากใส่กรีนหนึ่งที ก่อนจะเดินไปดูหุ่นยนต์ดูดฝุ่นแต่ละแบบ
ในตอนแรกที่ดูเหมือนว่าจะกลัว ตอนนี้เขากลับไม่ละสายตาไปจากหุ่นยนต์แต่ละตัวเลย ปากบางฉีกยิ้มออกมาตลอดเวลา
"ว่าไงครับ? ชอบตัวไหน?"
"น้องคนนั้นพี่กรีน" นิ้วเรียวชี้ไปที่หุ่นยนต์ดูดฝุ่นสีขาวขนาดพอดี ไม่เล็กไม่ใหญ่
"ทำไมเธอชอบล่ะ?"
"น้องเก่งมาก! เมื่อกี้นะ น้องก็จะชนเสา แต่น้องหยุดแบบเท่มาก ๆ เราตบมือให้น้องเลย" กรีนยิ้มให้กับเหตุผลที่เขาเลือกหุ่นยนต์ดูดฝุ่น ก่อนจะหันไปบอกกับพนักงานว่า้าหุ่นยนต์ดูดฝุ่นรุ่นนั้น
เสร็จสิ้นภารกิจกับหุ่นยนต์ดูดฝุ่นเรียบร้อยแล้ว ถัดมากรีนก็เดินไปเลือกเครื่องฟอกอากาศสำหรับวางไว้ในห้องของคนตัวเล็ก เครื่องฟอกอากาศในบ้านกรีนมีอยู่แค่หนึ่งเครื่อง เลยเลือกที่จะซื้อเพิ่ม
"ถ้าแบบนี้ล่ะ ชอบตัวไหนครับ?"
"อันนี้น้องทำอะไรพี่กรีน?"
"น้องจะทำให้อากาศในห้องดีขึ้น ทำให้ฝุ่นน้อยลง"
"เก่งอีกแล้ว เป็เรานะทำไม่ได้เลย"
"เธอก็เก่งในแบบของเธอ"
"ใช่ ๆ ๆ เราก็เก่งเนอะ" คนตัวเล็กยิ้มก่อนจะเดินไปเลือกเครื่องฟอกอากาศที่ถูกใจ เขาไปยืนจ้องเครื่องฟอกอากาศเครื่องหนึ่ง ก่อนจะกวักมือเรียกกรีน
"ว่าไง? เธอชอบตัวนี้เหรอ?"
"ชอบนะ น้องน่ารักมากจังพี่กรีน มีตาด้วย" แร็กดอลล์ตัวน้อยชี้ไปที่จอแสดงผล LED สองจุดตรงหน้าเครื่องฟอกอากาศ ที่ตำแหน่งมันคล้ายกับดวงตา
"อันนี้ไม่ใช่ตาน้องนะตัวเล็ก อันนี้คือที่ที่จะบอกว่าน้องหลับหรือว่าตื่นอยู่"
"โห เท่อีกแล้ว! เอาอันนี้ ๆ เอาไปอยู่เป็เพื่อนกับน้องคนเมื่อกี้ด้วยน้า"
"ครับ เอาไปอยู่เป็เพื่อนกันเนอะ"
กรีนส่งยิ้มให้อีกคนก่อนจะเดินไปคุยกับพนักงาน รบกวนเขาให้เอาเครื่องดูดฝุ่นกับเครื่องฟอกอากาศที่กรีนซื้อตามไปส่งทีหลัง เนื่องจากกรีนคิดว่าแค่ของใช้แล้วก็ของเล่นของคนตัวเล็กก็มากพอที่จะทำให้พื้นที่ในรถเหลือน้อยแล้ว
หลังจากซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้าเพิ่มเติมเรียบร้อยแล้ว กรีนกับเ้าแมวน้อยก็เดินกลับไปที่โซนของใช้และของเล่นของสัตว์เลี้ยง เพื่อไปรับของที่ฝากไว้ จากนั้นก็เดินกลับไปจัดระเบียบที่รถ
"ที่เต็มหมดเลยพี่กรีน"
"ของใครล่ะครับ?"
"ของเรา! แล้ว ๆ ๆ น้อง 2 ตัวไม่มาด้วยเหรอ?"
"เดี๋ยวมีคนไปส่งน้องทีหลังครับ"
"พี่กรีนบอกน้องคาดเข็มขัดด้วยน้า" กรีนถึงกับกลั้นยิ้มไว้ไม่ไหวกับสิ่งที่อีกคนพูดออกมา
"เธอต้องขึ้นรถไปคาดเข็มขัดก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะบอกน้องให้"
"ขอบคุณน้าเ้านายพี่กรีน"
ขากลับจากห้างสรรพสินค้า การสัญจรบนถนนไม่ราบรื่นเหมือนตอนที่ไป เพราะกรีนกลับมาใน่เวลาเลิกงานพอดี ทั้งวัยเรียนและวัยทำงานต่างก็มารวมตัวกันอยู่บนท้องถนน ซึ่งปกติเขาก็คงจะหงุดหงิดไปแล้ว แต่วันนี้มันกลับไม่เป็แบบนั้น กรีนยอมรับเลยว่าบรรยากาศบนรถของเขาเปลี่ยนไป
เขาก็ไม่รู้ว่าคนข้าง ๆ จะเลิกตื่นเต้นกับสิ่งต่าง ๆ ที่เคลื่อนไหวอยู่ข้างนอกตอนไหน
แต่ ณ ขณะนี้ พฤติกรรมที่แสนน่ารักนั้น มันทำให้เขาหายหงุดหงิดได้อย่างเหลือเชื่อ
ระยะเวลาไม่เกินสองชั่วโมงกับการเดินทางกลับมาที่บ้าน ของจำนวนมากที่ซื้อมาวันนี้ถูกวางไว้ที่ห้องโถงกลางชั้นล่าง กรีนจัดการแยกของเป็ประเภท ค่อย ๆ เอาแต่ละอย่างไปวางไว้ตามที่ทางของมัน ส่วนอีกคนก็ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากของเล่นที่ได้หยิบมา
เพราะกรีนบอกเขาไว้ว่า ตอนอยู่ที่ห้างห้ามเล่นของเล่นแรง เพราะมันยังไม่ได้เป็ของเรา แต่พอตอนนี้มันเป็ของเขาโดยสมบูรณ์แล้ว เขาจึงเล่นมันอย่างเต็มที่ บางชิ้นก็ดูน่าเบื่อ ส่วนบางชิ้นคนตัวเล็กก็สนุกกับมันอยู่หลายนาที สลับกันเล่นจนพอจะเจอของเล่นชิ้นโปรดอยู่หลายชิ้น
'เมื่อไหร่พี่กรีนจะว่างน้า'
มีของเล่นหลายชิ้นที่้าตัวช่วยถ้าหากจะเล่นมัน แต่พอเ้าแมวน้อยหันไปเห็นว่าเ้านายของเขากำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดของก็ไม่กล้าไปกวน เลยทำได้แค่วางของเล่นที่เขาอยากจะเล่นกับกรีนแยกไว้
"ตัวเล็ก พี่ ๆ ที่ห้างเอาน้องมาส่งแล้วนะ อยากมาแกะเองไหมครับ?"
"น้องมาแล้วเหรอ ๆ ไป ๆ เราไป"
คนตัวเล็กวางของเล่นที่อยู่ในมือทิ้งไว้ แล้วรีบวิ่งไปหาสิ่งที่เขาสนใจกว่า นั่นก็คือหุ่นยนต์ดูดฝุ่นและเครื่องฟอกอากาศ สำหรับเ้าแมวน้อยเองก็ไม่ได้เข้าใจว่าหุ่นยนต์หรือเครื่องฟอกอากาศมีชีวิต แต่พอเห็นอะไรขยับได้ เขาก็รู้สึกเอ็นดู และอยากอยู่เป็เพื่อนไปซะทุกอย่าง
"พี่กรีน ๆ อันนี้น้องเดินได้หรือยัง?"
เ้าแมวน้อยที่หยิบหุ่นยนต์ดูดฝุ่นออกมาจากกล่อง ทำการสำรวจซ้ายขวาหน้าหลังเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ไม่แน่ใจในวิธีการที่จะทำให้หุ่นยนต์ทำงาน สุดท้ายก็ต้องเลือกที่จะหันมาถามเ้านายที่กำลังวุ่นวายอยู่กับเครื่องฟอกอากาศ
"น้องเพิ่งจะมาถึง ต้องเอาน้องไปนอนพักผ่อนก่อนนะครับ ถ้าพักผ่อนเต็มที่แล้วน้องจะเดินได้นานมาก"
"งั้นเดี๋ยวเราจะเอาน้องไป น้องนอนที่ห้องเราหน่อยได้ไหมนะเ้านาย?"
"จะให้น้องนอนที่ห้องก็ได้ แต่เดี๋ยวพี่ไปจัดการให้ มันต้องวุ่นวายกับการใช้ปลั๊กไฟ อันตรายครับ" คนตัวเล็กพยักหน้ารับ
"แล้วน้องคนนั้นล่ะ ต้องนอนก่อนไหม?" เขาถามออกมาตาแป๋ว
"น้องคนนี้เสียบปลั๊กแล้วใช้ได้เลยครับ แต่ว่าเดี๋ยวจะต้องเอาไปไว้ในห้องเธอก่อน เอาเป็ว่าเธอไปเล่นของเล่นก่อนเลยครับ เดี๋ยวตรงนี้พี่จัดการให้"
"เรารอพี่กรีนนะ อยากให้พี่กรีนเล่นของเล่นด้วย"
"ได้ครับ แต่พี่ให้เธอเล่นถึงแค่ 6 โมงนะ หลังจากนั้นต้องไปนอนพักก่อน เธอเป็คนมาหลายชั่วโมงแล้ว เดี๋ยวจะเพลีย โอเคไหม?" คนน้องพยักหน้ารับรัว ๆ
ผ่านมาจนถึงเวลาพี่กรีนและคนตัวเล็กตกลงกันไว้ว่าจะให้ไปพักผ่อน เขาก็ไม่รู้ว่าอีกคนจะนอนถึงกี่โมง แต่ตื่นตอนไหนก็ตอนนั้น กรีนไม่ได้ซีเรียสอะไร แค่อยากให้อีกคนพักผ่อนให้เต็มที่
ก่อนที่เ้าแมวน้อยบนห้องจะตื่น กรีนซุ่มทำอะไรบางอย่างอยู่ด้านล่าง สิ่งที่เขาทำนั้นคือสิ่งที่ตัวเขาเองใฝ่ฝันมาตลอดเช่นกัน
กรีนนั่งเขียนชื่อที่น่ารัก ๆ ม้วนใส่ขวดเอาไว้
ใช่
สิ่งที่เขากำลังจะทำ
คือการคิดชื่อให้เ้าตัวเล็ก
พี่อยากจะเป็คนตั้งชื่อด้วยตัวเองนะ
แต่ถ้าเธอไม่ชอบ
ก็พร้อมที่จะเปลี่ยนให้
พี่ตามใจเธออยู่แล้วครับ
เขานั่งเขียนนั่งเพลินแต่ก็ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่คนน้องเพิ่งลุกจากเตียงเดินลงมาด้านล่าง หลังจากที่กรีนเห็น เขาก็บิดตัวไล่ความเมื่อย
"เธอหิวหรือยังครับ?"
"เรากินขนมได้ไหม?"
"ได้สิ พี่มีอะไรจะให้ด้วยนะ"
"ขอเวลาเรากินขนม 2 นาทีนะ"
"ค่อย ๆ กินก็ได้ ไม่ต้องรีบ"
กรีนพูดจบ เ้าตัวเล็กก็เดินไปหยิบขนมที่โซนของกินของใช้ของตัวเองมานั่งกินที่โซฟา พออีกคนเริ่มกินไปได้สักพัก กรีนก็ไปหยิบขวดโหลมาวางไว้ตรงหน้า คนที่กำลังเอร็ดอร่อยกับขนมหยุดกินมันทันทีที่เห็น
แร็กดอลล์ตัวน้อยคุ้นเคยกับมันเป็อย่างดี เพราะตอนอยู่ที่ศูนย์ดูแล เขาเห็นมันบ่อยมาก ตอนที่มีคนมารับบรรดาแมวทั้งหลายไปเลี้ยง มันคือโหลใส่ชื่อ
"เ้านายพี่กรีน" เ้าแมวน้อยเรียกออกมาเสียงอ้อน
"รู้ใช่ไหมว่ามันคืออะไร?"
"คือ พี่จะให้ชื่อเราเหรอ?"
"ครับ พี่จะตั้งชื่อให้เธอ จริง ๆ ก็ตั้งไว้แล้วแหละ อยู่ในขวดโหลพวกนี้ทั้งหมดเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอจะได้ชื่อไหน แต่อยากบอกให้รู้ไว้ว่าพี่ตั้งใจตั้งมันทุกชื่อ ถ้าเธอไม่ชอบก็เปลี่ยนได้ พี่ไม่ว่า แต่ชื่อทุกชื่อที่พี่ใส่ลงไปในนี้ มีความหมายสำหรับพี่ทั้งหมดนะ"
ใช่
เขาไม่รู้ว่าคนตัวเล็กจะจับได้ชื่ออะไร
แต่ไม่ว่าจะเป็ชื่อไหน
เขาสามารถเล่ามันออกมาได้
ว่าเหตุผลที่เขียนชื่อนี้ลงไปคืออะไร
เพราะแต่ละชื่อ
มันคือสิ่งที่มีความหมายกับเขา
"จับสิครับ"
เ้าแมวน้อยระบายยิ้มออกมาก่อนจะล้วงมือลงไปในขวดโหลเพื่อเลือกชื่อของตัวเอง เขาคนมันอยู่นาน แต่สุดท้ายก็หยิบมาหนึ่งใบ ในจังหวะที่ตรงใจที่สุด
"พี่กรีนเปิด ๆ ๆ" คนตัวเล็กส่งกระดาษที่จับได้ให้อีกคน
กรีนค่อย ๆ เปิดมันออก
และในกระดาษใบนั้นเขียนว่า
'ป๋าย'
"เราชื่ออะไร ๆ ๆ?" เ้าแมวตัวน้อยถามออกมาด้วยความตื่นเต้น
"ป๋ายครับ น้องป๋าย"
ถึงแม้ว่าจะยังไม่รู้ความหมายของมัน แต่เ้าแร็กดอลล์ตัวน้อยก็พอใจที่สุดที่ถูกเ้านายของเขาเรียกเขาด้วยชื่อ
"ชอบไหมครับ?"
"เราชอบหมดเลยนี่เลย" คนตัวเล็กชี้ไปที่ขวดโหลที่ตั้งอยู่
"ป๋าย มันคือภาษาอีกภาษาหนึ่งนะ แปลว่าสีขาว มันเป็คำที่พี่นึกขึ้นมาตอนที่เจอเธอครั้งแรก เพราะว่าขนเธอเป็สีขาว อีกอย่างมันแปลว่าบริสุทธิ์ด้วย ไม่รู้สิครับ การกระทำหลาย ๆ อย่างของเธอมันทำให้พี่นึกถึงคำนี้ตลอด" คนที่เพิ่งได้ชื่อไม่ได้ตอบอะไรออกมา ทำเพียงแค่มันยืนอยู่แบบนั้น
แม่!
เคธ!
หนูชื่อป๋ายนะ!
หนูชื่อป๋าย ๆ ๆ ๆ
