จุดจบของวายร้ายคือต้องกลายเป็นนายเอกนิยายแฟนฟิก
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
่นี้มีข่าวซุบซิบว่าดีเลียนอาจจะกำลังพยายามคว้าหัวใจโอเมก้าลอเรนโซ่คนน้อง เนื่องจากเ้าตัวออกหน้าในกิจการลอเรนโซ่บ่อยเสียจนแทบจะกลายเป็สมาชิกในครอบครัวอีกคน โอเลนเดอร์มาเล่าให้ฟังด้วยสีหน้าทุกข์ทนว่าเหล่าสมาชิกคลับสกาลาร์ต่างส่งจดหมาย ขอให้สืบเื่ความสัมพันธ์ระหว่างดีเลียนกับโอเลนเดอร์
“ก็ดีแล้วนี่ เธอจะได้รับรู้ความรู้สึกของการมีฝูงแร้งรอจิกทึ้งเื่ซุบซิบใต้เตียงบ้านตัวเองบ้าง” ไฮยาซินท์แค่นหัวเราะขณะกำลังยืนมองกิจการโรงพิมพ์ที่กลับมาคึกคักกับน้องชาย กลิ่นกระดาษ กลิ่นหมึกพิมพ์ไม่ได้น่าอภิรมย์นักแต่ก็ทำให้ไฮยาซินท์นึกย้อนไปถึงวันเก่า ๆ สมัยเด็ก
“ให้ตาย ผมไม่ได้พูดขึ้นมาเพื่อให้คุณพี่เย้ยหยันผมเสียหน่อย” ดวงตาโอเลนเดอร์ไปหยุดมองค้างที่อินิกม่าหนุ่มซึ่งกำลังยืนคุยกับคนงาน “เห็นคุณพี่ไม่มีปฏิกิริยาเช่นนี้ก็น่าสงสารเขายิ่งนัก”
“...”
“พี่สะใภ้กับน้องสามีงั้นหรือ”
“ทำไม? เธอจะเอาไปซุบซิบกับสมาคมสการลาร์ของเธอ?”
“แล้วอยากให้ผมทำหรือเปล่า” โอเลนเดอร์หยั่งเชิงพี่ชายของตน
“อยาก” ทว่าคำตอบนั้นไม่ใช่สิ่งที่โอเลนเดอร์คาดคิด “แต่ช่วยรออีกสักหน่อยได้หรือเปล่า”
“รอ?”
“ความสัมพันธ์นี้น่ะมันไม่ได้มีแค่สองคน นายเองก็รู้ไม่ใช่หรือ” ไฮยาซินท์ยกยิ้มจาง “เมื่อถึงตอนนั้นก็เขียนให้เื่ราวเผ็ดร้อนไปจนถึงเขตตะวันออกเลย”
ข่าวซุบซิบดังกล่าวอาจจะเรียกได้ว่าเป็ผลดีต่อตัวไฮยาซินท์ พักนี้การที่จำต้องปรากฏตัวพร้อมดีเลียนในที่สาธารณะจึงไม่กลายเป็ข้อครหา พี่สะใภ้และน้องสามีที่ในอนาคตก็จะอาจจะได้เกี่ยวดองกันเพิ่มด้วยสถานะพี่ภรรยาและน้องเขย
[แต่ท่านยังไม่ลืมใช่มั้ยครับว่าภารกิจของเราคือต้องเป็ภรรยาของเ้าตระกูลลูเซียโน่คนถัดไป เราต้องกลายเป็โอเมก้าอันดับหนึ่งแห่งโนแมนแลนด์ ซึ่งสุภาพบุรุษอัลฟ่าอินิกม่าหมายเลขหนึ่งก็คือดีเลียนเท่านั้น!!!]
ไฮยาซินท์แสร้งทำหูทวนลมเ้าระบบที่ะโดังลั่นอยู่ในหัว เปลี่ยนเื่เป็เอ่ยทวงถามรางวัลที่ตนสู้อุตส่าห์ทุ่มเทการแสดง แต่ผ่านมาสัปดาห์หนึ่งแล้วก็ยังไม่รับรู้ถึงของรางวัลที่ว่า
[โอ๊ะ จริงด้วยรางวัล แฮะ ๆ ่นี้พวกเรายุ่งมาก ทำงานเหน็ดเหนื่อยจนเกือบลืมไปเลย!]
หากเ้าเลิกพูดสักหนึ่งวันก็คงไม่เหนื่อยแล้วกระมัง
หลังจากจัดการธุระที่คฤหาสน์ลอเรนโซ่ ไฮยาซินท์ก็นั่งรถยนต์กลับมากับดีเลียน เบาะโดยสารด้านหลังกว้างขวาง ทว่าอีกฝ่ายก็ขยับมานั่งเบียดเสียดราวกับลูกสุนัขติดเ้าของ
“บ่ายนี้พี่สะใภ้มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ” ผู้พูดคว้ามือของไฮยาซินท์มาเกาะกุม เรียกร้องความสนใจจากคนข้างตัวที่ให้ความสนใจทิวทัศน์ด้านนอกมากกว่าตนเอง
“ว่าจะกลับไปอ่านหนังสือ”
“พี่สะใภ้ชอบหนังสือสินะครับ” ดีเลียนหัวเราะเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี “่นี้ที่จัตุรัสมีคาราวานจากต่างเมืองเข้ามาค้าขาย นอกจากของแปลกตาทั่วไปแล้วก็ยังมีหนังสือที่หาไม่ได้ในโนแมนแลนด์”
ไฮยาซินท์หันไปมองสบตาอีกฝ่ายด้วยท่าทางสนอกสนใจ
“แวะก่อนกลับคฤหาสน์เราดีมั้ยครับ” ดีเลียนยอมเอ่ยคำถามตามความต้องการ
ท่านจอมมารพยักหน้าด้วยท่าทางที่คิดว่านิ่งสงบที่สุด ทว่ายังไม่ทันได้นึกอารมณ์ดี ตอนนั้นก็มีเสียงของระบบ 666 ดังขึ้นพอดี
[--ภารกิจรอง แย่งชิงอำนาจลอเรนโซ่กลับคืนสู่มือของตนเองเสร็จสิ้น ขณะนี้กำลังดำเนินการมอบรางวัล--]
พอทวงตอนนี้ ก็ได้ตอนนี้เลย?
ไฮยาซินท์ชะงักไป ขณะกำลังจะคิดเอ่ยถามระบบว่าหากเปลี่ยนแปลงเพศรองตอนนี้จะเกิดปฏิกิริยาใดกับร่าง ตอนนั้นภายในร่างกายก็เกิดความรู้สึกเสมือนมีหอกหนามนับร้อยทิ่มแทงเข้ามาในหัวใจ ความคลื่นเหียนตีขึ้นมาที่อก เืในกายร้อนผ่าว ราวกับมีมือขนาดั์ที่มองไม่เห็นบีบรัดร่างกาย
“พี่สะใภ้เกิดอะไรขึ้นครับ” ดีเลียนที่สังเกตเห็นอาการผิดแปลกของคนข้างตัวก็พลันตื่นตระหนก โอบประคองไฮยาซินท์ให้นั่งพิงตัวเอง ใช้หลังมือเช็ดเหงื่อที่ผุดพรายตามกรอบหน้า ประโยคสุดท้ายเอ่ยบอกคนขับรถยนต์ “ขับไปโรงพยาบาลแทน”
[--ขณะนี้กำลังดำเนินการมอบรางวัล--]
“ดีเลียน…”
ความเ็ปบรรเทาลง ทว่าหัวใจกลับยิ่งเต้นไม่เป็ส่ำ ภายในร่างกายร้อนระอุราวกับจะหลอมละลายทุกอณูภายในร่าง เหงื่อชื้นแฉะไหลซึมออกมา ส่งผลให้ใบหน้าขาวผ่องขึ้นสีแดงระเรื่อ ั์ตาสีแดงกลมโตวาววับราวกับเม็ดทับทิมเล่นแสง ช้อนตาขึ้นมองคนข้างตัว
ความร้อนผ่าวในร่างกายทำให้เผลอบดเบียดเข้าใกล้ร่างสูงข้างตัวที่มีอุณหภูมิเย็นเยียบ กลิ่นหอมหวานของดอกไฮยาซินท์พลันเข้มข้น ดอกไม้เย้ายวนกำลังแบ่งบานส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วภายในรถ
ดีเลียนประคองร่างของคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมแขน ปลดปล่อยฟีโรโมนข่มขู่ของตัวเองออกมาก่อนจะตวัดสายตาหันไปออกคำสั่งคนขับรถยนต์ที่กำลังมีท่าทางระส่ำระส่าย
“ออกไป”
แม้จะถูกกระตุ้นด้วยกลิ่นหอมหวานจนเกิดอาการกำหนัดแค่ไหน ทว่าฟีโรโมนของอินิกม่าก็มีฤทธิ์มากพอที่จะกดข่มความรู้สึกนั้นแล้วก่อกำเนิดความหวาดกลัวขึ้นมาแทนที่ รถยนต์จอดลงข้างทางในพื้นที่เวิ้งว้างล้อมรอบด้วยป่า พร้อมกับคนขับรถยนต์ที่รีบรุดลงไป
“คุณฮีต?” กลิ่นหอมหวานของดอกไม้ที่ตนมักได้กลิ่นจาง ๆ มาจากร่างกายของไฮยาซินท์ยามที่ชิดใกล้ เวลานี้คล้ายกลับหอมเข้มข้น ชัดเจนมากขึ้นกว่าทุกครา ดอกไม้ที่ยามปกติว่างดงามแล้วเวลากำลังผลิตน้ำหวานจากเกสร กลายเป็กับดักแสนหวานที่ไม่ว่าแมลงหรือผีเสื้อตนใดก็ไม่อาจต้านทานได้
ั์ตาสีอำพันเรืองรองหลุบมองค้างยังบริเวณหลังคอขาวผ่องที่มีรอยขรุขระจากการกัด ลำคอก็พลันแห้งผาก จินตนาการภาพยามตนเองฝังคมเขี้ยวลงไปที่ผิวบอบบาง ลบเลือนร่องรอยของผู้อื่นแล้วประทับตราความเป็เ้าของเอาไว้ จากนั้นตนจะได้เสพสมร่างกายนี้จนอีกฝ่ายต้องครวญครางด้วยความสุข สูดดมกลิ่นอายหอมหวานที่ในที่สุดก็กลายเป็ของตนเพียงผู้เดียว
แม้ภายในใจจะเต็มไปด้วยความคิดสกปรก ดีเลียนก็ยังคงอดทนอย่างถึงที่สุด กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่ติดจะแหบพร่าท้ายประโยคกับคนในอ้อมกอด
“พี่สะใภ้ดูเหมือนคุณจะมีอาการฮีตนอกรอบนะครับ”
“อืม” ไฮยาซินท์รับคำเสียงแ่ ศีรษะถูไถเข้ากับแผ่นอกแข็งแรงราวกับลูกแมวช่างออดอ้อน ช่องทางด้านหลังเปียกแฉะ ผนังอ่อนนุ่มกำลังเต้นตุบตับและตอดรัดกับอากาศที่ว่างเปล่า ยามมันเสียดสีกับส่วนแข็งขืนกลางกายด้านล่างกับสะโพกของตนเองเพียงแ่เบา ความรู้สึกดีก็ตีรวนขึ้นมาทั่วร่าง
“ถ้าอย่างนั้นอยากให้ผมช่วยหรือเปล่า” ครั้งนี้เสียงของดีเลียนแหบพร่าซ้ำยังสั่นน้อย ๆ มากกว่าเดิม ทั้งที่ช่างยั่วตนเองเสียขนาดนั้นแต่กลับยังไม่ยอมทำอะไรเกินเลยมากกว่านั้น
ขอเพียงแค่ก้าวขาทั้งสองข้างล้ำเส้นเข้ามา ดีเลียนก็ยินยอมพร้อมใจที่จะฉุดร่างของอีกฝ่ายให้เข้ามาในอาณาเขตจนไม่อาจหาทางออกได้ไปตลอดกาล
“…”
“ยาเซีย”
“…ไม่ต้อง” ทว่าน่าเสียดายที่ครั้งนี้เ้ากระต่ายก็หดขากลับไป เอ่ยปฏิเสธเสียงหวานปนหอบ “พอแล้ว ขอฉันอยู่คนเดียว”
ดีเลียนขบกรามแน่น สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ระงับอารมณ์ความรู้สึกมากมายที่กำลังพรั่งพรู ก่อนจะยอมปล่อยตามคำร้องขอ
“รู้มั้ยครับว่าหากเป็สุนัขตัวอื่น พวกมันคงไม่ปล่อยคุณไปง่าย ๆ แบบนี้”
คนขับรถยนต์ที่ออกมารออยู่ด้านนอกเมื่อเห็นคุณชายตนเองลงมาจากรถยนต์เร็วกว่าที่คาด สีหน้าจึงประหลาดใจเล็กน้อย
“คุณชายเสร็จแล้วหรือครับ”
“อะไรล่ะที่บอกว่าเสร็จ?” สีหน้ายามพูดคล้ายจะเจือความหงุดหงิดเล็กน้อย
“ก็คุณหนู…”
“พวกเราเป็เพียงน้องสามีกับพี่สะใภ้ ผมก็ทำหน้าที่ได้แค่ส่งมอบกำลังใจให้พี่สะใภ้ผ่านพ้นอาการฮีตไปได้ด้วยตนเอง” ดีเลียนแค่นหัวเราะ
“แต่คุณไฮยาซินท์ทำพันธะแล้วแท้ ๆ เหตุใดฟีโรโมนจึงได้…”
“ไม่ต้องพูดแล้ว”
“…”
“เื่ทุกอย่างในวันนี้ห้ามเอาไปแพร่งพรายที่ไหนทั้งนั้น”
[นี่ท่านยังไม่ยอมเสียตัวอีกหรือเนี่ย!]
นี่มันคงเป็แผนของเ้าสินะที่ทำให้ข้าปล่อยฟีโรโมนออกมาเพื่อให้ผสมพันธุ์
[ใช่ที่ไหนล่ะครับ! ผมอุตส่าห์รีบส่งมอบด้วยใจปรารถนาดีเพราะเห็นท่านเร่งเร้า] ระบบ 666 พูดแก้ตัวด้วยน้ำเสียงร้อนรนมากกว่าปกติ [ตอนนี้ท่านเปลี่ยนเป็เพียวโอเมก้าโดยสมบูรณ์แล้ว รู้สึกได้ถึงความเคะในร่างกายที่มากกว่าเดิมมั้ยครับ]
สุดท้ายแล้ว ไฮยาซินท์ก็เลือกรับของรางวัลอย่างการกลายเป็เพียวโอเมก้า
เมื่อมาพิจารณา ทุกคำพูดของระบบเป็สิ่งที่ถูกต้องทั้งปวง สิ่งเดียวที่ฮิโนกิเหนือกว่าไฮยาซินท์ก็คือเพศรองเพียวโอเมก้า ไพ่เพียงใบเดียวแต่กลับพาอีกฝ่ายมาได้ไกลทั้งในเนื้อเื่ดั้งเดิม และในเนื้อเื่นี้
ทว่าสิ่งสำคัญที่ไฮยาซินท์อยากเห็น ไม่ใช่การที่ฮิโนกิพบว่าตนไม่มีอะไรที่สู้เขาได้ แต่เป็เซฟิรอส หากสามีหน้าโง่พบว่าตนทอดทิ้งภรรยาผู้ซึ่งมีทุกสิ่งทุกอย่างที่มากพอจะผลักดันตนเองขึ้นเป็เ้าตระกูล อีกฝ่ายจะทำสีหน้าน่าขันสักเพียงใด
ไฮยาซินท์นอนหอบหายใจ ดวงตาจับจ้องมองเพดานรถยนต์ หลังจากที่ตนฮีตและไล่ดีเลียนให้ออกไปจากรถยนต์ จอมมารก็ได้พยายามใช้หนึ่งสมองสองมือในการปลดปล่อยอารมณ์ด้วยตนเอง ทว่าอาจจะเพราะนี่คือโลกโอเมก้าเวิร์สสุดสัปดน จนแล้วจนรอดตนก็ไม่สามารถพาตัวเองปลดปล่อยได้
โชคดีที่ห้วงกำหนัดค่อยเบาบางลงตามระยะเวลา นาฬิกาพกบ่งบอกเวลาผ่านไปชั่วโมงครึ่งแล้ว การฮีตครั้งนี้ไม่ได้กินระยะเวลานานนับสัปดาห์เหมือนรอบฮีตครั้งก่อน
ไฮยาซินท์นิ่งคิดคำตอบของคำถามของระบบ ตอนนี้ระบบได้ยืนยันว่าตนกลายเป็เพียวโอเมก้า เพศรองอันแสนสูงส่งในโลกแห่งนี้ ทว่าเขากลับไม่ได้รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงอะไรมากนัก
เมื่อคิดได้ดังนั้น ั์ตาก็หลุบมองยังบริเวณส่วนกลางกายที่อยู่ภายใต้กางเกงเอวสูงของตนเอง
‘ตอนที่ข้าต้องกำมัน’
ไฮยาซินท์กำมือ ยกขึ้นมามองระดับสายตา
‘ดูเหมือนว่าจะต้องกำมือเข้าหากันมากกว่าปกติ’
[โอ้ว… RIP Musculine]
เสียงเคาะกระจกจากด้านนอกดังขึ้นเบา ๆ ไฮยาซินท์ลดกระจก สายลมอ่อน ๆ จากด้านนอกพัดผ่านเข้ามา พร้อมกับหอบกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากคนที่ยืนอยู่ข้างรถติดมาด้วย
“ฉันดีขึ้นแล้ว ขอโทษที่ทำให้ใ”
ในตอนนั้นดีเลียนก็ได้เห็นหน้าของคนที่อยู่ภายในนั้น แล้วอีกฝ่ายก็นิ่งค้างไป
“นายไม่ได้เป็อะไรมากใช่มั้ย”
ประโยคถัดมาจึงค่อยทำให้ดีเลียนได้สติ รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นประดับใบหน้าหล่อเหลา
“ที่ผ่านมารวมถึงครั้งนี้ไม่ได้เป็อะไรครับ” กล่าวพลางโน้มตัวลงมาจนริมฝีปากเกือบจะจรดจูบกับซอกคอขาวเนียนนั้น สูดดมกลิ่นหอมหวานที่ออกมาจากร่างกาย “แต่หลังจากนี้ผมอาจจะไม่มีน้ำอดน้ำทนอีกต่อไปแล้ว”
[เฮือก! ผู้ชายเขาดูออก สมแล้วจริง ๆ กับตำแหน่งเมะอินิกม่า]
ไฮยาซินท์เงียบไป รอตอบคำถามของอีกฝ่ายเกี่ยวกับเพศรองของตนที่เปลี่ยนแปลง แต่ประโยคถัดมากลับเป็เพียงประโยคบอกเล่าแ่เบา จนคล้ายเพียงรำพึงกับตนเอง
“ดูท่าว่าผมเองก็ต้องรีบทำคะแนนเสียแล้ว”
งานฉลองวันคล้ายวันเกิดปีที่ 87 ของเ้าตระกูลลูเซียโน่ถูกจัดอย่างยิ่งใหญ่สมฐานะเ้าตระกูลลูเซียโน่ ผู้สามารถสานต่ออำนาจลูเซียโน่จากเ้าตระกูลคนก่อนให้รุ่งเรือง และในรุ่นถัดไปไม่ว่าตำแหน่งประมุขจะตกอยู่ที่ลูเซียโน่คนพี่หรือคนน้อง ตระกูลนี้ก็ยังดูมีอนาคตที่รุ่งเรือง จากการมีทายาทที่เก่งกาจทั้งสองคน
ไฮยาซินท์เดินควงแขนเข้างานมากับเซฟิรอส เดรสยาวคล้องคอเข้ารูป ชายกระโปรงเป็ทรงหางปลาสีทองเล่นแสงแวววาว คอเสื้อแหวกตรงกลางเปิดเผยเนินหน้าอกน้อย ๆ ชวนดึงดูดสายตาต่อคนในงานเป็อย่างมาก
พวกเขาเดินไปกล่าวทักทายและมอบของขวัญให้กับเ้าของวันเกิด แน่นอนว่าของขวัญชิ้นนี้ไฮยาซินท์ก็เป็คนเลือกสรรหามาให้เนื่องจากสามีผู้ไร้ความผิดชอบของตนติดพันการควบขี่ม้ากับเพียวโอเมก้า
บริเวณพื้นที่ตรงกลางถูกเว้นไว้เป็ฟลอร์เต้นรำ ในฐานะสะใภ้โอเมก้าเพียงคนเดียว ไฮยาซินท์ออกไปเต้นรำกับพ่อสามีเป็การเปิดงานสั้น ๆ พอเป็พิธี จากนั้นก็ถึงคราวหนุ่มสาวออกมาเต้นรำ
เซฟิรอสเดินเข้ามาจับมือไฮยาซินท์ก่อนจะเป็ฝ่ายนำพาเขาเต้นต่อ
ท่ามกลางผู้คนมากมาย มีเพียงคู่ของไฮยาซินท์และเซฟิรอสที่โดดเด่นออกมาราวกับเป็ตัวเอกของโลกใบนี้ อัลฟ่าหนุ่มรูปงามตัวสูงและโอเมก้าแสนสวยกำลังจับมือ ขยับเคลื่อนกายไปตามจังหวะเพลง บนใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแห่งความสุขโดยมีพื้นหลังเป็งานเลี้ยงหรูหราที่ประดับประดาไปด้วยเครื่องเพชรและดอกไม้
ช่างเป็ภาพชวนฝันราวกับอยู่ในเทพนิยาย
ฮิโนกิยืนอยู่ในมุมหนึ่งของงานจ้องมองภาพนั้นด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก แสงไฟล้วนไปอยู่รวมบริเวณตรงกลาง ขณะที่รอบด้านกลับมืดสนิท
ดีเลียนปรากฏตัวข้างกายเพียวโอเมก้าผู้นั้น เอ่ยชวนคุยด้วยถ้อยคำบางอย่างที่ไม่มีใครรับรู้นอกจากพวกเขาสองคน
ไฮยาซินท์ถูกภาพดังกล่าวดึงดูดสายตาทั้งที่กำลังเต้นรำอยู่กลางฟลอร์กับชายอีกคน
[โฮสต์อย่าคิดมาก ดีเลียนในโลกนี้หลงท่านหัวปักหัวปำชนิดแยกห่างจากกันเพียงไม่กี่ชั่วโมงก็แทบจะเป็ลมเพราะพิษแห่งความคิดถึง]
ไฮยาซินท์ละสายตาออกมา กล่าวแย้งระบบว่าไม่ได้หึงหวงเพียงแค่หวาดระแวงว่าความสัมพันธ์ของพระเอกกับนายเอกจะมาสะดุดแผนของตน
“เปิดเนื้อหนังเกินไป” เสียงของเซฟิรอสดึงดูดความสนใจของไฮยาซินท์ให้กลับมาที่คู่เต้นรำตนเอง อีกฝ่ายกำลังขมวดคิ้วมุ่นขณะไล่สายตามองพิจารณาชุดที่เปิดเนื้อหนังท่อนบน “เห็นหรือเปล่าว่าพวกหมาล่าเนื้อจ้องคุณตาเป็มันกันหมด”
“ก็ได้แค่มอง” ไฮยาซินท์ยกยิ้มยียวน “ชุดนี้คุณพ่อเป็คนเลือก”
“จำเป็ต้องเชื่อคุณพ่อไปเสียทุกอย่างหรือ”
“ให้ทำแบบคุณ? คุณพ่อตำหนิไม่ให้ควงชู้นั่นออกหน้าแต่ก็เห็นคุณแทบจะพกไประบายความใคร่ั้แ่ตลาดยันโรงม้า ตอนนี้คุณพ่อก็ยอมตามใจด้วยการเปลี่ยนแม่พันธุ์สมตามความปรารถนา คุณคงมีความสุขแล้วสิ”
“ยาเซีย!” ใบหน้าของเซฟิรอสบิดเบี้ยว “คิดว่าผมอยากทำแบบนี้หรือ นั่นเป็เพราะคุณไม่ยอมมีทายาทสักทีจนคุณพ่อเร่งเร้า ถ้าคุณทำได้ป่านนี้ผมคงไม่ต้องฝืนใจไปนอนกับโอเมก้าคนอื่น”
“แล้วรู้ได้อย่างไรว่าเป็ฝั่งฉันที่มีปัญหา ทำไมไม่ยอมให้ฉันลองนอนกับคนอื่นบ้างล่ะ”
“คุณเป็โอเมก้า อย่าพูดอะไรที่หน้าไม่อายเช่นนี้!”
“แล้วคุณทรงเกียรติมากนักสิกับการปฏิบัติต่อภรรยาเช่นนี้ ยินดีด้วยนะที่สามารถไปคว้าเพียวโอเมก้ามาทำทายาทได้แล้ว หลังจากตกเป็ตัวสำรองมานาน จากนี้จะได้มีไพ่ที่อยู่เหนือกว่าน้องชายอินิกม่าคุณสักเื่”
“ยาเซีย!”
ดวงตาสีฟ้าอ่อนคู่นั้นวาวโรจน์ด้วยความโกรธแค้น ฝ่ามือที่จับไฮยาซินท์ไว้บีบแน่นจนเขาเผลอหลุดร้องออกมาด้วยความเ็ปเบา ๆ
ดูท่าว่าไฮยาซินท์จะไปแตะจุดอ่อนไหวของอีกฝ่ายได้ถูกต้องเสียแล้ว
เพล้ง!
ตอนนั้นก็พลันมีเสียงแก้วแตก พร้อมกับเสียงของหนัก ๆ ราวกับใครสักคนล้มลงไปที่พื้น
ผู้คนพร้อมใจกันหันไปดูยังจุดหนึ่ง ไฮยาซินท์หันไปยังทิศทางนั้น ผละจากคู่เต้นรำ สองเท้าก้าวตรงเข้าไปยังบริเวณที่ผู้คนกำลังมองด้วยความสนอกสนใจ
แล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้ไฮยาซินท์หลุดรอยยิ้มออกมา
ฮิโนกิคือศูนย์กลางความสนใจดังกล่าว ตรงหน้าของเพียวโอเมก้ามีชายร่างท้วมคนหนึ่งกำลังล้มจ้ำเบ้าอยู่
อะไรน่ะ
ได้ยินว่ารู้จักกับโอเมก้าผู้นั้นนะ
คนนั้นน่ะหรือที่เขาว่าเป็ชู้รักกับเซฟิรอส
ไม่สวยอย่างที่คิดเลยแฮะ แต่หากชนะไฮยาซินท์ได้คงลีลาดีไม่ใช่น้อย
นั่นมันคุณชายเบอร์ตินีแล้วก็น้องสาวนี่
ดูเหมือนว่าโอเมก้านั่นจะเป็ลูกนอกสมรสของเ้าตระกูลเบอร์ตินี
ได้ยินว่าความจำเสื่อม แต่ดูหน้าที่ตื่นตระหนกนั่นสิ แบบนี้คงแกล้งความจำเสื่อมเพื่อจงใจอยู่กับลูเซียโน่
เสียงกระซิบกระซาบดังทั่วทั้งบริเวณจนไฮยาซินท์สามารถปะติดปะต่อเื่ราวทั้งหมด
“บอกว่าไม่ใช่ไง! เขาเป็ใครผมไม่รู้จักเลย!” ฮิโนกิะโเสียงดังลั่น แววตาสั่นเครือ หันไปมองซ้ายทีขวาทีเพื่อพยายามอธิบายให้ผู้คนโดยรอบฟัง
“อย่ามาเสแสร้งนักเลย ตอนนี้ได้ปีนเตียงสามีผู้อื่นแกคงจะภาคภูมิใจมากเลยสินะ สันดานพวกชู้นี่มันคงส่งต่อทางสายเืจริง ๆ สินะ!” เสียงแหลมสูงของโอเมก้าอีกคนดังขึ้น
“คุณชาย คุณหนูเบอร์ตินี” ไฮยาซินท์เดินไปผงกหัวทักทายเบอร์ตินีทั้งสอง ยุติความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในงาน “เกิดอะไรขึ้นครับ”
ท่าทางแบบนั้นของไฮยาซินท์ ทำให้ฮิโนกิเข้าใจไปในทิศทางหนึ่ง เ้าตัวเดินตรงปรี่เข้ามาบีบแขนและเขย่าตัวไฮยาซินท์
“นี่มันฝีมือคุณใช่มั้ย! คุณจงใจเชิญมันเพื่อให้มาหักหน้าผม คุณทำแบบนี้ทำไม! แค่เพราะสามีคุณทุ่มความสนใจมาที่ผมใช่มั้ยเลยทำแบบนี้!!! มันสะใจคุณมากนักใช่มั้ย!!!”
แขกที่ได้ฟังก็ต่างมีดวงตาเป็ประกาย งานเลี้ยงครานี้ก็มีเื่ราวสนุกสนานครั้งใหม่เกิดขึ้น
ตัวละครคนถัดไปเข้ามาในฉาก เซฟิรอสรีบปรี่เข้าไปดึงฮิโนกิให้ออกมาจากไฮยาซินท์ หลังจากยืนฟังเื่ราวทั้งหมด อีกฝ่ายก็เริ่มประกอบเื่ราวขึ้นมาในหัว
“ยาเซียนี่ฝีมือคุณงั้นหรือ คุณเป็คนดูแลเื่การเชิญแขกทั้งหมดในงานนี่”
“การส่งจดหมายเชิญเป็หน้าที่ของฉัน แต่ฉันไม่ได้รู้ความสัมพันธ์ใดอย่างที่ฮิโนกิกล่าว”
ฮิโนกิคล้ายว่าจะสติแตกเต็มทน เซฟิรอสเองก็คงรู้ดีจึงรีบพาโอเมก้าผู้นั้นเดินออกไปจากห้องจัดเลี้ยง
เหตุการณ์นี้เคยเกิดขึ้นในนิยายต้นฉบับ ไฮยาซินท์สืบทราบภูมิหลังของฮิโนกิมาได้จึงจงใจติดต่อคนในตระกูลเบอร์ตินีที่หายไปจากวงสังคมเนิ่นนาน ทันทีที่เห็นว่าลูกนอกสมรสกำลังได้ดิบได้ดี ตระกูลเบอร์ตินีก็รีบมารังควานฮิโนกิถึงในงาน แต่การเปิดเผยชาติกำเนิดในนิยายต้นฉบับนี้ กลับทำให้สองพี่น้องลูเซียโน่เกิดความเห็นใจเพียวโอเมก้ามากขึ้น ความรักยิ่งซึมลึก จนทั้งสองต่างหมายมั่นว่าจะตบแต่งฮิโนกิให้เป็ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ไม่ต้องมาเจ็บช้ำกับสถานะลูกนอกสมรส โดยเฉพาะดีเลียนที่รีบปีนป่ายขึ้นไปถือครองตระกูลลูเซียโน่เพื่อคนในดวงใจ
ไฮยาซินท์จงใจเชิญคนในตระกูลเบอร์ตินีผู้นั้นตามเหตุการณ์ในนิยายจริง ๆ แม้จะไม่ได้มีการบอกกล่าวเื่ฮิโนกิกับตระกูลเบอร์ตินีลับหลังเฉกเช่นต้นฉบับ แต่ไฮยาซินท์ก็รู้ว่าอย่างไรต้องเกิดเหตุการณ์เช่นนี้
นายเอกนิยายที่มีวาทศิลป์ชั้นสูงคงพูดอะไรสักอย่างจนเซฟิรอสเห็นใจ รู้สึกผิดเกินกว่าจะให้ฮิโนกิอยู่ในสถานะแม่พันธุ์ลับ ๆ
ส่วนเซฟิรอสไม่ว่าจะตัดสินใจไปซ้ายหรือขวา ไฮยาซินท์ก็ได้เตรียมพร้อมสำหรับเส้นทางเ่าั้แล้ว
“คุณพี่ไม่เป็ไรนะครับ เขาคงใมากจนยังทำอะไรไม่ถูก” มือบางของใครสักคนโอบประคองไฮยาซินท์ไว้ในอ้อมกอด โอเลนเดอร์กำลังทำสีหน้าเศร้าสร้อยขณะมองเขาเสมือนไฮยาซินท์ป่วยเป็โรคร้ายหมดหนทางเยียวยา “ไว้รอคนผู้นั้นอารมณ์เย็นก่อนแล้วค่อยไปอธิบาย เขาน่าจะเข้าใจว่าคุณพี่ไม่ได้มีเจตนาร้าย”
“...” ตัวละครที่ไม่ได้รับเชิญเดินเข้าฉาก ไฮยาซินท์จึงรู้สึกมึนงงเล็กน้อย
“ฝีมือเธอสินะ ร้ายมาก” ในจังหวะหนึ่งโอเลนเดอร์แอบกระซิบกระซาบด้วยสีหน้าสาแก่ใจ ก่อนจะพลันเปลี่ยนเป็เศร้าโศก ะโพูดเสียงดังต่อ “แต่ยัยฮิโนกินั่นก็จริง ๆ เลย! อ้างว่าความจำเสื่อม ประวัติอะไรก็ไม่ยอมบอก คุณพี่วัน ๆ อยู่แต่ในคฤหาสน์จะไปรู้ได้อย่างไร พอบังเอิญเจอคนรู้จักกลับมาตำหนิคุณพี่เสียอย่างนั้น”
[นี่แหละนักแสดงมือหนึ่ง สมกับเป็นักเขียนจึงสามารถต่อบทได้ทันท่วงที ท่านจอมมารโปรดเรียนรู้ความสามารถจากน้องชายผู้นี้!]
“พี่สะใภ้าเ็หรือเปล่าครับ แขนแดงหมดแล้ว” ดีเลียนเดินเข้ามาเอ่ยถามไฮยาซินท์ด้วยความเป็ห่วงอีกคน
“เหมือนคุณพี่จะใมากจนยืนแทบไม่ไหว ฝากคุณชายลูเซียโน่พาคุณพี่ไปนั่งพักหน่อยนะครับ” โอเลนเดอร์รีบทำหน้าที่น้องชายที่ดี ส่งพี่ชายให้ถึงมือชายชู้
“ขอบคุณมากครับคุณหนูลอเรนโซ่”
ไฮยาซินท์มายืนหลบมุมกับดีเลียน ส่วนน้องชายตัวดีของเขาหลังมาเป็แขกรับเชิญในฉากละครก็หายตัวเข้ากลีบเมฆ
ผ่านมาสักพักใหญ่แล้วเซฟิรอสกับฮิโนกิยังไม่กลับมา ในตอนนั้นไฟในห้องจัดงานเลี้ยงก็ดับลง แสงสปอตไลต์ส่องยังบริเวณใจกลางห้อง ชายคนหนึ่งในชุดสูทปรากฏตัวกล่าวทักทายแขกผู้มีเกียรติ ดูท่าจะมารับหน้าที่ของพิธีกรในวันนี้ อีกฝ่ายกล่าวถึงประวัติศาสตร์อันยาวนานของลูเซียโน่ ระหว่างรอคนรับใช้กำลังเข็นเครื่องฉายภาพและแผ่นกระดานมาวางไว้ในงาน
ลูเซียโน่ไม่เคยขาดแคลนเงินและอำนาจ เครื่องฉายภาพนี้มีเพื่อแสดงความยิ่งใหญ่และร่ำรวยของตระกูลอันดับหนึ่งในโนแมนแลนด์
“พี่สะใภ้ครับ หลังจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะเป็คนรับผิดชอบทุกอย่าง พี่สะใภ้โปรดให้อภัยความถือดีของผมด้วย” คนข้าง ๆ โน้มตัวลงมากระซิบพูดเสียงแ่
เสียงกุกกักของเครื่องฉายภาพแสดงว่ามันกำลังเริ่มทำงาน ภาพถูกฉายขึ้นหน้าจอแล้ว ไฮยาซินท์ไม่ได้หันไปมองในทันทีเพราะตนเองกำลังจ้องเสี้ยวหน้าของคนข้าง ๆ
ทว่าแขกในงานเห็นสิ่งที่ฉายแล้ว พวกเขาหวีดร้อง ส่งเสียงอุทานอย่างใ บ้างยกมือขึ้นปิดปาก ปิดตาคล้ายว่าไม่อาจทนเห็นภาพนั้นได้
ไฮยาซินท์หันไปมอง แล้วตนก็ต้องตกตะลึงเมื่อภาพที่ควรเป็ความยิ่งใหญ่ของประวัติศาสตร์ลูเซียโน่ กลับกลายเป็วีดิทัศน์ฉายภาพโซฟาในห้องหนึ่ง ร่างของหนึ่งโอเมก้าชายกับหนึ่งอัลฟ่าชายในสภาพเปลือยเปล่ากำลังร่วมรักกันอยู่บนนั้น
แม้ตัวกล้องจะเป็ภาพขาวดำ ความละเอียดเพียงน้อยนิดจนมองแทบไม่ชัด ทว่าแขกทุกคนก็สามารถคาดเดาได้
ลักษณะรูปร่างที่แสนคุ้นตา คนสองคนที่หายไปจากงานจัดเลี้ยงครู่ใหญ่
[มันคือกล้องวงจรปิดครับ ลักษณะคล้ายคลึงกับลูกแก้วมายาที่ท่านใช้สอดส่องโลกมนุษย์จากระยะไกล] ระบบ 666 ช่วยอธิบาย [แต่เชื่อมกล้องวงจรปิดเข้าเครื่องฉายภาพในยุคนี้เนี่ยนะ]
“...”
[ดูท่าทางเราจะเดิมพันถูกคนแล้วนะครับ]
ภายในงานจัดเลี้ยงวุ่นวายเป็อย่างมาก ทุกคนต่างตื่นตระหนกทำตัวไม่ถูก เ้าตระกูลลูเซียโน่ตะเบ็งเสียงดังลั่นใส่คนรับใช้ ทั้งให้รีบจัดการกับเครื่องฉายภาพและไปตามหาบุตรชายคนโตที่หายตัวไป
นี่เป็ฉากที่เกินความคาดหมายของไฮยาซินท์ ไม่มีเหตุการณ์นี้ภายในต้นฉบับแฟนฟิกชั่น เขาจึงได้เพียงแค่ยืนนิ่งอึ้งทำตัวไม่ถูก
เสียงซุบซิบของคนภายในงานดังเซ็งแซ่
นั่นเป็ภาพที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้สินะ
ที่นี่ ตอนนี้เนี่ยนะ เป็เดรัจฉานหรืออย่างไรจึงได้ผสมพันธุ์ไม่เลือกที่
ข่าวลือว่าเซฟิรอสแอบเลี้ยงภรรยาน้อยคือเื่จริงงั้นหรือ
ก็ภรรยาหลวงไม่สามารถมีทายาทให้นี่
น่าอับอายยิ่งนักลูเซียโน่ ไฮยาซินท์รู้หรือยังว่าสามีตัวเองทำเื่น่าสะอิดสะเอียนเช่นนี้
โอเมก้าแสนสวยแต่คงบกพร่องทักษะปรนนิบัติสามีบนเตียง เซฟิรอสถึงต้องมากระทำเยี่ยงสัตว์ไม่เลือกที่เช่นนี้
ไฮยาซินท์อยู่ที่ใด เห็นภาพนี้แล้วไม่เป็ลมล้มพับไปแล้วหรือ
ฉับพลันนั้นสายตาทุกคู่ก็หันมามองไฮยาซินท์ที่ยืนหลบอยู่ในมุมหนึ่ง
เสื้อสูทตัวนอกของดีเลียนถูกถอดไปห่มคลุมศีรษะของไฮยาซินท์ทันที ปิดกั้นทัศนวิสัยของเขากับโลกภายนอก กลิ่นหอมเย็นสดชื่นดั่งธารน้ำแข็งที่ติดอยู่กับเสื้อช่วยเรียกสติของไฮยาซินท์กลับมา
“พี่สะใภ้ คนของลูเซียโน่ได้กระทำเื่น่าอายไปเสียแล้ว” เสียงทุ้มกล่าวอย่างอ่อนโยน ดังเพียงพอจะทำให้คนทั่วบริเวณนั้นได้ยิน ฟีโรโมนจากอินิกม่าแผ่ปกคลุมไปทั่วทั้งบริเวณ แสดงอาณาเขตความยิ่งใหญ่ของตน “ผมอยู่ข้างพี่สะใภ้ครับ เื่นี้พี่ไม่ได้ผิดอะไรเลย”
นั่นสินะไฮยาซินท์ช่างน่าสงสาร
วันนี้ก็เป็คนส่งจดหมายเชิญแขกทุกคนอย่างเหน็ดเหนื่อย แต่สามีกลับไประเริงรักกับชู้
เมื่อครู่นี้ก็เห็นได้ชัดว่าเข้าข้างชู้จนออกนอกหน้า ปล่อยคนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงมาแตะต้องคุณหนูของลอเรนโซ่ หากเ้าตระกูลลอเรนโซ่ยังอยู่คงไม่ยอมแน่
เพียงพริบตาเดียว ความคิดเห็นของผู้คนก็ถูกชักจูงไปในอีกทิศทาง
ไฮยาซินท์นึกอยากสังเกตพระเอกของโลกนี้ว่ามีปฏิกิริยาใดกับเื่ราวดังกล่าว อย่างไรฮิโนกิกับดีเลียนก็เคยเป็คนรักกันตามต้นฉบับเดิม
เขาเอียงศีรษะ แอบลอบมองเสี้ยวหน้าของคนข้างตัว แล้ววินาทีนั้นขนอ่อนตามร่างกายก็พลันลุกชัน
ท่อนแขนแข็งแรงยังคงโอบประคองเขาไว้อย่างอ่อนโยน ทว่าั์ตาสีอำพันที่จ้องมองเครื่องฉายภาพนั้นพราวระยับ ริมฝีปากยกยิ้มขึ้น แม้จะเพียงเล็กน้อยแต่ก็สามารถมองเห็นร่องรอยแห่งความสุขยามที่กำลังมองผู้อื่นพินาศย่อยยับ
นั่นเป็ใบหน้าที่ไฮยาซินท์เคยเห็นมาแล้วครั้งหนึ่ง
ผู้กล้าที่มีสีหน้าราบเรียบเ็าเสมือนถูกปกคลุมด้วยหน้ากากน้ำแข็ง ทว่าในครั้งที่อีกฝ่ายสามารถตัดคอเซฟิรอส มารโทสะ ลูกน้องใต้สังกัดของไฮยาซินท์ ผู้กล้าก็แสดงสีหน้าเช่นนี้ออกมา
ดวงตาพร่างพราย
รอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า
ขณะยกศีรษะที่ไร้ร่างของเซฟิรอสขึ้นมาชื่นชม
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
