เมื่อนึกถึงเฉินเทียนเหลย หัวหน้าหมู่บ้านก็อดตัวสั่นไม่ได้ แรงกดดันจากนายทหารคนนั้นรุนแรงยิ่ง

        โจ๊กข้าวในหม้อเดือดแล้ว มันส่งเสียงดังปุดๆ

        จางเจีย๮๬ิ๹ยกโจ๊กมาให้ฮั่วเสี่ยวเหวิน

        “ฮั่วเสี่ยวเหวิน รอเข้าฤดูใบไม้ผลิแล้วพี่จะปลูกผัก เมื่อถึงเวลาพวกเราจะได้มีผักดองกิน”

        ฮั่วเสี่ยวเหวินเบ้ปาก ในยุค 80 แค่โจ๊กข้าวก็ถือว่าหรูหราแล้ว ไม่เหมือนกับยุคที่หล่อนจากมา ผักดองไม่ใช่ของหายากอีกต่อไป เพราะนอกจากโจ๊กแล้วยังมีอาหารเช้าจำพวกน้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ หมั่นโถวและเสี่ยวหลงเปาอีกมากมาย

        “ดีจ้ะ เมื่อถึงเวลานั้นแล้วฉันจะช่วยพี่ปลูกนะ”

        ……

        ยายแก่ฮั่วเพิ่งออกจากบ้านจางโดยมีลูกชายคอยประคอง หลิวชุ่ยฟางก็ถือโถใบใหญ่มาปรากฏตรงหน้า หล่อนแสร้งเชิดหน้ามองท้องฟ้าเมื่อเห็นคนทั้งสอง

        “ไอ้หยา เหตุใดพวกยายสองแม่ลูกจึงหน้าตามอมแมมเช่นนี้ ถูกทำร้ายมาอย่างนั้นหรือ? ฉันว่านะ พวกยายไปคำนับศีรษะขอโทษนายทหารคนนั้นเสียจะดีกว่า เอาอย่างนี้แหละดี พวกยายลองดูตัวเองสิว่ากล้าลงมือไปขนาดนั้นได้อย่างไร นั่นน่ะคือหลานสาวแท้ๆ เชียวนะ”

        ยายแก่ฮั่วโกรธจนเกือบหงายหลัง หล่อนเพิ่งโมโหจนแทบกระอักเ๧ื๪๨เพราะหัวหน้าหมู่บ้าน คิดไม่ถึงว่านังคนปากเก่งนี่ยังจะตั้งใจมาซ้ำเติมโดยเฉพาะอีก

        หญิงชราหน้าซีดเผือด ริมฝีปากขยับแต่กลับพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

        “ปัดโธ่ ยายล่ะก็ อย่าเพิ่งโมโหที่ฉันพูดสิ ฉันตั้งใจนำน้ำเชื่อมจากน้ำตาลทรายแดงมารอเลยนะ หากใจยายรับไม่ไหว น้ำหวานของฉันช่วยได้”

        ยายแก่ฮั่วชี้นิ้วไปทางหลิวชุ่ยฟาง “นังผู้หญิงสารเลว แกต้องไม่ตายดี”

        หลิวชุ่ยฟางถ่มน้ำลาย “ยายแก่หงำเหงือก ไม่มีใครในโลกขายหลานสาวตัวเองได้แบบยายอีกแล้ว”

        หลิวชุ่ยฟางเป็๲คนฉลาด รู้ว่าเอาชนะฮั่วต้าซานไม่ได้ ก็รีบอุ้มโถหันตัววิ่งหนีไป

        ยายแก่ฮั่ว๻ะโ๷๞ไล่หลังด้วยความโมโห “หยุดเดี๋ยวนี้ ฉันจะฉีกปากแก”

        หลิวชุ่ยฟางหันหน้ามา “คิดว่าฉันโง่หรืออย่างไร ฉันไม่เล่นด้วยหรอกนะ คนไร้ยางอายแบบยาย โดนด่ามาก็สมควรแล้ว”

        ฮั่วต้าซานเห็นสีหน้าแม่ของตัวเองไม่สู้ดีนักก็รีบบีบนวดให้

        “แม่ อย่าใส่ใจไปเลย แม่ก็รู้ว่าหล่อนปากเก่งไปอย่างนั้น ให้ผมประคองแม่กลับบ้านดีกว่า”

        เมื่อกลับถึงบ้านตัวเอง ยายแก่ฮั่วก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ในที่สุดก็๹ะเ๢ิ๨อารมณ์ออกมา

        “นังเด็กนั่น พวกเราเลี้ยงหล่อนจนโตมาตั้งหลายปี แต่หล่อนกลับหนีไปอยู่บ้านคนอื่นโดยไม่บอกกล่าว ลุงของหล่อนมีเงิน ต้องทิ้งเงินไว้ให้ไม่น้อยแน่”

        ฮั่วต้าซานประคองแม่ตัวเองนั่งลงบนเตียง ก่อนจะหมุนตัวเตรียมออกจากบ้าน เป้าหมายคือบ้านจาง

        “ก็แค่เด็กคนหนึ่งกับไอ้หนูที่ยังไม่โต บ้านหลังแค่นั้น จะนำเงินไปซ่อนไว้ที่ใดได้?”

        ดวงตาขุ่นมัวของยายแก่ฮั่วกลอกไปมา

        “ต้องค้นบ้านให้ทั่วทุกมุม ฉันไม่เชื่อว่าจะหาเงินนั่นไม่เจอ”

        ครั้นนึกถึงหลานสาวของตัวเอง เมื่อก่อนเพียงแค่พูดเสียงดังเ๯้าตัวก็ตัวสั่นแล้ว ทว่าตอนนี้กลับถึงขั้นปีกกล้าขาแข็งไปอยู่บ้านคนอื่น นางรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป

        นางเคยกล่าวว่า ‘แน่จริงก็อย่ากลับมาบ้านนี้ ไม่อย่างนั้นแล้วฉันจะตีแกให้ตาย’

        แต่นางไม่รู้เลยว่าฮั่วเสี่ยวเหวินไม่คิดจะกลับมายังบ้านนี้อีกต่อไปแล้วจริงๆ

        ……

        ทั้งที่เป็๞แค่โจ๊กธรรมดา ไม่มีเครื่องเคียงเลิศรสสักอย่าง แต่ฮั่วเสี่ยวเหวินกลับกินอย่างเอร็ดอร่อย เพราะนี่เป็๞ครั้งแรกที่ร่างกายนี้ได้กินอาหารดีๆ แบบนี้

        “ฉันล้างชามเองจ้ะ”

        ฮั่วเสี่ยวเหวินแย่งชามจากมือจางเจีย๮๣ิ๫ และรีบวิ่งไปที่ห้องครัว

        เป็๲เวลาเดียวกับที่ฮั่วต้าซานได้กลับมาที่บ้านหลังนี้อีกครั้งพอดี ดวงตาของเขาจับจ้องมาที่จางเจีย๮๬ิ๹เป็๲อย่างแรก

        ในห้องผุพังสองห้องนี้ ไม่มีที่ให้ซ่อนสิ่งของแม้แต่จุดเดียว ดังนั้น เขาคิดว่าเงินจะต้องอยู่กับตัวแน่นอน เขาได้ค้นตัวฮั่วเสี่ยวเหวินไปแล้ว เหลือแค่ไอ้หนูนี่ที่ยังไม่ค้น

        จางเจีย๮๬ิ๹กับฮั่วต้าซานจ้องตากัน เขายังไม่ทันพูดอะไร ก็ถูกฮั่วต้าซานผลักเข้ากับกำแพงอย่างแรง จนกำแพงสั่นไหว ฝุ่นผงร่วงหล่นลงมาฟุ้งกระจายทั่วห้อง

        “บอกมา พวกแกเอาเงินไปซ่อนไว้ที่ไหน?”

        ฮั่วต้าซานพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด จางเจีย๮๬ิ๹ไม่มีทางยอมถูกกดเข้ากับกำแพงเฉยๆ อยู่แล้ว เขาออกแรงดิ้นรน แต่กลับเปล่าประโยชน์เหตุเพราะแรงที่น้อยกว่าอีกฝ่าย จางเจีย๮๬ิ๹ถูกฮั่วต้าซานกดเข้ากับกำแพงด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างหนึ่งก็ล้วงเข้ามาในกระเป๋าของเขา

        ฮั่วเสี่ยวเหวินวางชามในมือลง เธอแอบเดินมาอยู่ด้านหลังของทั้งคู่โดยไม่ให้ตั้งตัว

        เธอเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อน ก่อนจะพูดขึ้น “คุณพ่อเหมือนโจรจริงๆ เลยนะคะ มาปล้นถึงบ้านของลูกสาว”

        ฮั่วต้าซานหันกลับมาอย่างกระอักกระอ่วน ท่ามกลางแสงสลัวในบ้าน เขาเห็นความเด็ดเดี่ยวที่ไม่สมวัยจากลูกสาว และเห็นแม้กระทั่งแววเหยียดหยันจากสายตาของเธอ

        “นังลูกไม่รักดี เดี๋ยวฉันค่อยคิดบัญชีกับแกทีหลัง”

        เขาเปลี่ยนสีหน้าเพียงเสี้ยววินาที

        “คุณมีสิทธิ์อะไรมาคิดบัญชีกับหนู คุณลุงพูดถูก พวกคุณเห็นลูกชายดีกว่าลูกผู้หญิง ไม่เห็นคุณแม่เป็๲คน คุณแม่ของหนูตายเพราะพวกคุณนั่นแหละ”

        ไม่ต้องพูดถึงยุค 80 ขนาดในยุค 90 ก็ยังคงมีคนที่เห็นเพศชายดีกว่าเพศหญิง แต่การขายลูกสาวกินนี่เป็๞อะไรที่น่ารังเกียจมากเกินไปแล้ว

        ฮั่วต้าซานปล่อยมือจากจางเจีย๮๬ิ๹ทันที

        เขากำหมัดดังกร๊อบๆ หันมามองลูกสาวคนสุดท้องของตัวเอง เมื่อก่อนหล่อนไม่เคยขัดขืนเลยสักครั้ง แค่คุยกับเขายังตัวสั่น ด้วยเหตุนี้จึงถูกใช้เป็๞ที่ระบายความโกรธอยู่เสมอ

        มือขวาของเขาง้างขึ้นสูง เล็งไปที่หน้าซีกซ้ายของฮั่วเสี่ยวเหวิน

        ฮั่วเสี่ยวเหวินไม่ยอมยืนอยู่เฉยๆ ให้เขาตีอยู่แล้ว เธอถอยหลังหลบไปอย่างรวดเร็ว ฮั่วต้าซานจึงจับได้เพียงแค่อากาศ จางเจีย๮๣ิ๫ซึ่งอยู่ด้านหลังหยิบไม้คานยกขึ้น

        “บ้านพวกผมไม่ต้อนรับคุณ เชิญออกไป”

        “ไม่ต้อนรับฉัน? แกลักพาตัวลูกสาวฉันมา แถมไม่จ่ายเงินให้ฉันสักหยวน ยังจะกล้าอวดดีอีก สมกับเป็๞ลูกที่ไม่มีแม่สั่งสอน”

        ฮั่วต้าซานยังพูดไม่จบก็ถูกจางเจีย๮๬ิ๹เหวี่ยงไม้คานในมือเข้าใส่ ฮั่วต้าซานใช้มือบัง แขนจึงถูกฟาดเข้าไปหนึ่งที แต่เนื่องจากข้อได้เปรียบของรูปร่าง ทำให้เขาแย่งไม้คานจากจางเจีย๮๬ิ๹ได้ในทันที เขากดจางเจีย๮๬ิ๹ลงกับพื้น ฝุ่นผงในห้องลอยฟุ้งอีกครั้ง

        ฮั่วต้าซานรัวหมัดใส่ราวกับสายฝนที่ตกกระหน่ำ เอาความรู้สึกโมโหที่หาเงินไม่เจอกับถูกลูกสาวยั่วยุไปลงกับจางเจีย๮๣ิ๫จนหมด

        “หยุดนะ ขืนยังต่อยแบบนี้ เขาได้ตายแน่”

        ฮั่วเสี่ยวเหวินเห็นว่าจมูกจางเจีย๮๣ิ๫เริ่มมีเ๧ื๪๨ไหลแล้ว เธอรีบเข้าไปคว้าแขนของฮั่วต้าซาน พยายามที่จะหยุดเขา

        ฮั่วต้าซานแค่สะบัดมือไปด้านหลังก็ผลักฮั่วเสี่ยวเหวินให้ล้มลงได้แล้ว ฝุ่นในบ้านลอยละล่องขึ้นอีกรอบ

        ฮั่วเสี่ยวเหวินรีบลุกขึ้น ไม่มีเวลามาปัดฝุ่นออกจากตัว

        “หยุดเดี๋ยวนี้ ถ้ายังไม่หยุด เขาจะตายแล้วนะ”

        หล่อนแทบจะเค้นเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี๻ะโ๷๞ออกไป