20.
“ไอ้ปรงมันออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ”
“ทำไมเขาไม่เห็นบอกผมเลย”
“มันไม่ได้บอกพี่เหมือนกัน”
“เขาเป็อะไรหรือเปล่า”
“ไม่รู้เลย เมื่อเช้าพี่ก็มาเจอมันที่คณะ พอถามว่าออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่มันก็ไม่ตอบ มันไม่พูดกับพี่เลยจนถึงตอนนี้ ปกติมันไม่เคยเป็แบบนี้กับพี่นะ” พี่อูนพูดก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
ตอนนี้ทั้งผมและเขากำลังนั่งคุยกันอยู่ในห้องภาค พอผมมาถึงที่คณะก็เจอกับพี่อูนที่เดินมาบอกว่าพี่ปรงออกจากโรงพยาบาลแล้ว โดยที่ผมกับพี่อูนไม่รู้เื่อะไรเลย เมื่อวานพี่ปรงเขาบอกผมกับพี่อูนว่าไม่ต้องไปหา เพราะเพื่อนเขาไปหาและซื้อของไปให้เขาแล้ว แต่พอมาวันนี้กลับพบว่าเขาออกโรงพยาบาลแล้ว โดยที่ทั้งผมและพี่อูนก็ไม่รู้เื่นี้ด้วยเหมือนกัน
“เขาโกรธที่เราไม่ได้ไปหาเมื่อวานหรือเปล่าพี่อูน”
“แต่มันก็เป็คนบอกเองนะว่าไม่ต้องมา”
“ก็จริง”
ผมนึกเหตุผลที่พี่ปรงจะโกรธผมกับพี่อูนไม่ออกเลย เพราะปกติแล้วพี่ปรงไม่ใช่พวกที่จู่ ๆ ก็จะเงียบหายไปแบบนี้ เวลาที่เขารู้สึกไม่ชอบใจหรือไม่พอใจอะไร เขาก็จะพูดมันออกมาตรง ๆ ทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาทำเพียงแค่หายหน้าไปเงียบ ๆ ถ้าถึงขั้นไม่คุยแม้แต่กับพี่อูนที่เป็เพื่อนสนิทด้วยแล้วเนี่ย ผมว่าเขาต้องมีเื่อะไรในใจแน่นอน
“ช่างมันเถอะ เดี๋ยวถ้ามันอยากพูดมันก็คงพูดออกมาเองแหละ ตอนนี้มันคงมีอะไรให้ต้องคิดเยอะ ก็เลยเลือกที่จะเงียบไปก่อน ให้เวลามันหน่อยละกัน” พี่อูนพูดพร้อมกับยื่นมือมาบีบไหล่ผมเบา ๆ ด้วยรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้า
ผมพยักหน้าแทนคำตอบ ก่อนที่พี่อูนจะเดินหายออกไปจากห้องภาคพร้อมกับข้าวของของเขา วันนี้พี่อูนเขามีงานที่ต้องทำอยู่ในห้องภาค พี่ปรงเองก็มีเหมือนกัน แต่ผมยังไม่ได้เจอเขาเลยั้แ่มาถึง เห็นพี่อูนบอกว่าเขามาคณะั้แ่เช้าแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าหายไปอยู่ไหน ไม่ใช่ว่าเขาโกรธที่ผมไม่ไปเยี่ยมเขาเมื่อวานหรอกนะ
เมื่อวานผมบอกเขาไว้ว่าจะเข้าไปหาตอนเย็นหลังเลิกเรียน แต่เพราะมีเื่บางอย่างเกิดขึ้นกับผมเมื่อวาน ผมกับพี่อูนก็เลยทำงานเสร็จกันช้ามาก ๆ พี่ปรงเลยโทรมาบอกพี่อูนว่าไม่ต้องมาแล้ว ผมก็เลยกลับหอพร้อมกับขนุนทันทีที่ทำงานเสร็จ พี่อูนเองก็คงไม่ได้ไปเหมือนกัน ผมไม่แน่ใจว่าเขาอาจจะเคือง ๆ ที่ผมพูดว่าจะไปหาเขาแล้วสุดท้ายก็ไปช้าจนเขาไม่อยากรอ
“ทำไมต้องทำหน้าเครียดแบบนั้นด้วย ผักปลูกไม่ขึ้นอีกแล้วเหรอ” เสียงของใครบางคนดังขึ้นที่ด้านหลังของผม ก่อนที่เ้าของเสียงจะปรากฎตัวขึ้นตรงหน้า ซึ่งก็คือขนุนนั่นเองที่เปิดประตูเดินเข้ามาภายในห้องพร้อมกับทักทายผมด้วยประโยคที่ทำให้ผมอยากจะด่ามันจริง ๆ ่นี้ห้ามมีใครทักผมว่าปลูกผักไม่ขึ้นทั้งนั้น
“มีเื่เครียด ๆ แต่ไม่ใช่เื่ผัก” ผมตอบกลับไป โดยไม่ลืมที่จะพูดดักมันไว้ก่อน เพราะผมรู้ว่ามันต้องถามผมแน่นอนว่าผมปลูกผักไม่ขึ้นหรือเปล่า ซึ่งวันนี้ผมก็ได้แวะไปดูผักของตัวเองมาแล้ว มันกำลังโตสวยทุกต้นเลย
“ถ้าไม่ใช่เื่ผักก็ไม่ต้องเครียด”
“มึงมาทำไมเนี่ย”
“ว่าจะมาขอยืมปากกามึงหน่อย เดี๋ยวกูต้องไปเรียนตอนบ่าย เห็นเพื่อนบอกว่ามีสอบ กูไม่รู้เื่เลยว่าอาจารย์เขาแจ้งมาตอนไหนว่าจะสอบ ปากกาก็ไม่ได้พกมาสักแท่ง” ขนุนตอบกลับก่อนจะท้าวเอวอย่างหงุดหงิด
“แล้วมันจะสอบได้ไหมเนี่ย” ผมตอบกลับไปในขณะที่ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าผ้าสีขาวเพื่อหากระเป๋าใส่ปากกา ส่วนขนุนก็หันไปมองรอบ ๆ ห้องภาคก่อนจะหันมามองหน้าผมพร้อมกับเอ่ยถามขึ้น
“เออ มึง ห้องภาคมึงไม่เห็นมีใครอยู่เลยเหรอ”
“เขาลงไปทำงานที่แปลงผักกัน ทำไมวะ”
“เปล่า กูก็แค่สงสัยเฉย ๆ เมื่อเช้าเห็นพี่ปรงไปขอยืมใช้ซิงค์ที่ห้องกูล้างผัก เขาบอกว่าห้องเขามีคนใช้อยู่ กูก็นึกว่าห้องภาคมึงจะคนเยอะ” ขนุนตอบกลับมาพร้อมกับรับกระเป๋าใส่ปากกาจากมือผมไป คำพูดของขนุนทำให้ผมชะงักไปเล็กน้อย
“พี่ปรงเขาอยู่ที่ห้องภาคมึงเหรอ?”
“เออ ก็เห็นมาั้แ่เช้าแล้วนะ ถือตะกร้าผักมาโคตรเยอะเลย ตอนนี้น่าจะกำลังล้างผักอยู่ วันนี้ห้องภาคกูไม่มีใครอยู่เลยเหมือนกัน เขาลงไปล้มแปลงข้าวโพดกันในฟาร์ม”
“เขาโกรธอะไรกูเปล่าวะ”
“กูจะไปรู้เหรอ มึงไปทำอะไรให้เขาล่ะ”
“ไม่รู้เลย อยู่ดี ๆ เขาก็ออกจากโรงพยาบาลแบบไม่บอกไม่กล่าว พอเมื่อเช้าพี่อูนก็มาบอกกูว่าเขาไม่คุยกับพี่อูนเหมือนกัน นี่ยังอุตส่าห์หอบผักไปล้างที่ห้องอื่นอีก แบบนี้มันชัดมากเลยนะเว้ยว่าเขาโกรธอะ” ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมากขึ้น ก่อนที่ผมจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“มึง ใจเย็นก่อน มันอาจจะไม่ได้เป็แบบที่มึงคิดก็ได้”
“กูแค่รู้สึกว่าถ้าเขาไม่พอใจอะไร เขาพูดกับกูตรง ๆ มันก็ยังจะดีกว่าที่เขาเงียบไปแบบนี้ ไม่ว่าเขาจะโกรธเื่อะไร กูก็พร้อมจะขอโทษเขาทั้งนั้นแหละ” น้ำเสียงของผมอ่อนลง ยิ่งได้รู้จากขนุนว่าเขาหนีหน้าผมไปอยู่ที่อื่น มันยิ่งทำให้ผมใจเสียมากกว่าเดิม ผมอยากเดินไปถามเขาตอนนี้เลยว่าเขาเป็อะไร แต่อีกใจนึงก็อยากให้เวลากับเขาสักหน่อย
“เขาอาจจะยังไม่พร้อมที่จะบอกหรือเปล่า”
“กูเผลอไปทำอะไรให้เขารู้สึกแย่แน่เลย”
“เื่นี้เหรอที่ทำให้มึงเครียดจนทำนั่งหน้าเหมือนคนไม่ได้อึแบบนั้นน่ะ” ขนุนเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัย ก่อนที่มันจะตัดสินใจเลื่อนเก้าอี้ออกมาจากใต้โต๊ะและทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ผม เหมือนกับว่ามันจะไม่ไปไหนแล้ว
“เออ กูก็แค่สงสัยว่าทำไมเขาถึงเงียบไป”
“เพราะมึงไม่ไปหาเขาเมื่อวานเหรอ?”
“กูก็แอบคิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่เขาเป็คนโทรมาบอกเองเลยนะว่าไม่ต้องมาแล้ว กูก็ถามย้ำไปแล้วด้วยว่าแน่ใจเหรอ เขาก็บอกว่าเดี๋ยวแม่เขาจะมาเฝ้า ให้กูกับพี่อูนกลับกันได้เลย”
“แปลกว่ะ เมื่อเช้ากูก็ถามเขาว่ามึงมาหรือยัง เขาก็ไม่ตอบ”
“นั่นไง เขาโกรธกูแน่เลยอะมึง”
“ใจเย็น ๆ เขาอาจจะไม่ได้โกรธก็ได้ มึงไม่ต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้น กูรู้สึกผิดเลยเนี่ย” ขนุนพูดพร้อมกับยื่นมือมาบีบไหล่ผมเพื่อให้ผมใจเย็นลงก่อน หลังจากที่ผมทำหน้าเหมือนคนอยากจะร้องไห้
“มึงว่ากูควรไปคุยกับเขาตรง ๆ ไหม”
“เอาจริง ๆ มันก็ตอบยากนะ ในความรู้สึกกูก็คือมึงควรไปคุยกับเขา มึงกับพี่ปรงก็สนิทกันถึงขั้นเล่นหัวกันได้แล้ว ถ้ามีอะไรไม่พอใจกันก็น่าจะพูดกันได้ แต่บางทีพี่ปรงเขาอาจจะมีเื่ให้ต้องคิด เขาเลยแยกตัวไปอยู่เงียบ ๆ คนเดียวไรงี้ มึงก็ลองตัดสินใจดูว่าควรทำยังไง เพราะมึงคือคนที่รู้จักพี่ปรงดีที่สุด”
“ยากจัง”
“แคร์เขามากเหรอ”
“มากดิ กูกลัวว่าตัวเองจะเผลอไปทำอะไรให้พี่ปรงรู้สึกแย่โดยที่กูไม่รู้ตัวอะ” ผมตอบกลับไปก่อนจะก้มหน้างุดมองมือตัวเอง แต่ขนุนมันก็เลื่อนมือมาจับปลายคางของผมแล้วบังคับให้ผมหันไปสบตากับมัน
“มึงตอบกูมาตรง ๆ” ขนุนพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้นมากกว่า ก่อนที่มันจะจ้องมาที่ตาของผมด้วยสายตาที่เหมือนว่ากำลังคาดคั้นผมอยู่ ผมปัดมือมันที่จับคางอยู่ออก แต่ก็ไม่ได้หลบตามันไปไหน
“อะไร”
“มึงชอบพี่ปรงหรือเปล่า”
“บ้าเหรอ”
“ไม่บ้าอะ กูรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ”
“แค่เพราะกูแคร์เขามากเหรอ?”
“มันไม่ใช่แค่นั้น มึงดูเป็ห่วงเป็ใยเขามากกว่าปกติ กูเป็เพื่อนมึงมา กูรู้ว่าอาการแบบไหนของมึงคือปกติ แบบไหนคือแปลก กูถึงได้บอกไงว่ากูรู้สึกว่ามึงห่วงเขามากเป็พิเศษ” ขนุนพูดด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง แตกต่างจากปกติเวลาที่มันชอบล้อผม มันเหมือนกับว่าครั้งนี้มันไม่ได้พูดล้อเล่นแบบที่ชอบทำ แต่มันพูดออกมาจากความรู้สึกของมันจริง ๆ
“กูกับเขาผ่านเื่ร้าย ๆ มาด้วยกัน มันก็คงเป็เื่ธรรมดาที่กูจะรู้สึกว่าเขาพิเศษมากกว่าคนอื่น”
“พิเศษแบบไหน?”
“ก็คงเป็รุ่นพี่คนเดียวในคณะนี้เลยมั้งที่กูไว้ใจมาก ๆ”
“แบบนั้นก็ยังไม่พิเศษเท่าไหร่นะ”
“…”
“เอาเป็ว่าตอนนี้กูเข้าใจแล้วว่าพี่ปรงเขาพิเศษสำหรับมึง แต่มึงก็ลองไปคิดดูว่าแค่เป็รุ่นพี่ที่มึงสนิทมากแค่นั้น หรือจริง ๆ แล้วเขาพิเศษกับมึงมากกว่านั้นแต่มึงไม่รู้ตัว” ขนุนพูดอย่างจริงจังจนทำให้ผมต้องคิดตามไปด้วย
ปกติแล้วขนุนมันจะชอบเอาเื่ผมกับพี่ปรงมาล้อแบบสนุกสนาน แต่ครั้งนี้มันกลับพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังจนผมไม่กล้าแย้งมันเลยสักคำ สิ่งที่มันพูดมาก็เริ่มทำให้ผมหันกลับมามองตัวเองแล้วว่าที่ผมเป็แบบนี้เพราะผมแค่เป็ห่วงเขาในฐานะรุ่นน้องคนนึง หรือจริง ๆ แล้วพี่ปรงเขาพิเศษกับผมมากกว่านั้น
ผมไม่ใช่คนที่ชอบเซ้าซี้คนอื่นเวลาที่มีใครไม่พอใจอะไร แต่ไม่รู้ว่าทำไมพอเป็พี่ปรงแล้วมันทำให้ผมอยู่ไม่สุข ในหัวเอาแต่คิดว่าจะทำยังไงให้เขายอมคุยกับผม นี่เป็ครั้งแรกเลยจริง ๆ ที่ผมร้อนใจกับเื่ของคนอื่นมากขนาดนี้
ในระหว่างที่ผมกับขนุนไม่ได้พูดคุยอะไรกันต่อ พี่อูนที่เดินหายไปในตอนแรกก็เดินกลับมาโดยมีพี่ปรงเดินตามหลังเข้ามาด้วย พี่อูนเขาเดินเข้ามาทางผมและขนุน ส่วนพี่ปรงก็เดินหายออกไปอีกทางโดยไม่หันมามองหน้าผมเลยสักนิด พี่อูนมองหน้าผมก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย หลังจากนั้นเขาก็ทิ้งตัวลงนั่งที่โต๊ะเดียวกันกับผม แต่นั่งฝั่งตรงข้าม
ผมมองตามหลังพี่ปรงไปจนกระทั่งเขาเดินหายเข้าไปยังอีกห้องหนึ่ง ก่อนที่ผมจะหันกลับมามองหน้าที่พี่อูนอยู่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งเขาก็กำลังมองมาทางผมเหมือนมีอะไรจะพูดอยู่เหมือนกัน
“พี่ถามมันแล้ว” พี่อูนเอ่ยบอก
“แล้วพี่ปรงเขาตอบว่าไงบ้าง”
“มันก็ไม่ได้ว่าไง”
“แปลว่าเขาไม่ได้โกรธเหรอ”
“มันเดินผ่านไปเลย”
พี่อูนหัวเราะออกมาแห้ง ๆ นั่นทำให้ใจผมตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ผมนึกว่าที่เขาเดินเข้ามาพร้อม ๆ กันเพราะเขาคุยกันเข้าใจแล้วเสียอีก แบบนี้แสดงว่าพี่ปรงเขาอาจจะโกรธทั้งผมและพี่อูน
“ผมไม่ค่อยสบายใจเลยอะพี่อูน ผมเข้าไปคุยกับเขาดีไหม” ผมเอ่ยถามกลับไปอีกครั้งหลังจากที่ในหัวของผมก็ยังคงเอาแต่คิดถึงเื่ของพี่ปรง ผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย
“ก็ลองไปคุยดู บางทีมันอาจจะอยากคุยกับเรามากกว่าพี่”
“คุยเลยมึง ปล่อยไว้ก็ค้างคาในใจเปล่าๆ” ขนุนพูดเสริม ซึ่งพี่อูนก็พยักหน้ารับเหมือนว่าเห็นด้วย แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไรกลับไป จู่ ๆ พี่ปรงก็เดินกลับมายังจุดที่เรานั่งอยู่ ก่อนที่เขาจะเดินเลยโต๊ะที่พวกเรานั่งไปทิ้งตัวลงนั่งที่โต๊ะอีกตัว
“ขนุน ไปช่วยพี่ยกของหน่อยดิ พอดีพี่ลืมของไว้ที่ห้องเพาะเห็ดเยอะมากเลย” พี่อูนแกล้งหันไปพูดกับขนุนด้วยเสียงที่ดังกว่าปกติ เหมือนว่าเขาตั้งใจให้คนที่นั่งอยู่ไกล ๆ ได้ยิน หลังจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นพร้อมกับดึงแขนขนุนให้ลุกขึ้นด้วย
“ไม่ไปอะ ่นี้หนูไม่อยากยกของหนัก พี่ไปยกคนเดียวแล้วกันนะคะ” แต่ขนุนที่ดูจะไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าก็ตอบกลับมาหน้านิ่ง ๆ แต่พี่อูนก็พยายามจะกระซิบกระซาบบอกขนุนให้ออกไปกับเขา
“ไปเถอะ อย่าอยู่เลย”
“อ้อ! ไปค่ะ”
หลังจากที่พี่อูนพยายามจะส่งซิกให้ขนุนอยู่นานมาก ในที่สุดขนุนก็เริ่มจะเข้าใจสถานการณ์ขึ้นมาบ้าง ขนุนกับพี่อูนเดินออกไปพร้อมกันโดยไม่ลืมที่จะหันมาให้กำลังใจผม ทำเหมือนกับว่าผมกำลังจะไปออกรบอย่างนั้นแหละ
ทันทีที่ทั้งสองคนออกไป ภายในห้องที่เหลือแค่ผมกับพี่ปรงก็เข้าสู่ความเงียบทันที ผมมองไปทางพี่ปรงที่นั่งหันหลังให้ผมอยู่ ผมไม่รู้เลยว่าเขากำลังนั่งทำอะไร ผมนั่งคิดคำพูดของตัวเองอยู่นานเกือบห้านาที จนในที่สุดก็ลุกขึ้นและเดินตรงเข้าไปหาเขา โดยเลือกที่จะทิ้งตัวลงข้าง ๆ เขาแทนที่จะนั่งฝั่งตรงข้าม ถึงแม้ว่าผมอยากจะปรับความเข้าใจกับเขามากแค่ไหน แต่การที่ต้องเผชิญหน้ากับเขา การได้มองสายตาดุ ๆ แบบนั้นของเขาก็ยังคงเป็เื่ยากสำหรับผมอยู่
“พี่ปรง” ผมเอ่ยเรียกเขาเบา ๆ เพื่อรอดูปฏิกิริยาของเขา แต่เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมาเลย ผมเลยยื่นมือไปสะกิดที่ต้นแขนของเขาเพื่อให้เขารู้สึกตัว แต่เขาก็ยังคงเลือกที่จะนิ่งใส่ผม จนสุดท้ายผมต้องแย่งดินสอในมือของเขามาถือไว้เพื่อให้เขาหันมาสนใจผม และมันก็ได้ผล เขาหันมามองผมด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
“เอาคืนมา” เขาเอ่ยกับผมเพียงเท่านั้น ก่อนที่จะพยายามแย่งดินสอกลับไป ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าเขากำลังทำงานของตัวเองอยู่ กระดาษที่เขากำลังเขียน ๆ อยู่ก็เหมือนเป็พวกข้อมูลของผักที่เขาปลูก
“พี่เป็อะไรหรือเปล่า” ผมเอ่ยถามโดยเมินคำพูดของเขา แม้ว่าเขาจะเหมือนไม่อยากตอบเท่าไหร่ แต่ผมก็ไม่ยอมคืนดินสอให้เขาง่าย ๆ พี่ปรงถอนหายใจออกมาเหนื่อยหน่ายก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น
“ไม่ได้เป็อะไร พี่แค่อยากอยู่คนเดียว”
“ผมรู้สึกเหมือนพี่โกรธผม ถ้าพี่ไม่พอใจอะไร พี่พูดกับผมตรง ๆ ได้นะ” ผมพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง และพยายามจะส่งสายตาอ้อนวอนไปให้เขา แต่พี่ปรงเขาก็ไม่ได้หันมามองหน้าผมเลยสักนิด
“พี่ไม่ได้โกรธจริง ๆ พี่แค่ทำตัวไม่ถูก”
“หมายความว่าไง”
“…”
“พี่โกรธที่เมื่อวานผมไม่ได้ไปหาพี่หรือเปล่า คือเมื่อวานผมทำงานเสร็จช้ามาก ๆ แล้วผมก็ช่วยพี่อูนล้างผักให้พี่จนเย็นเลย แต่ผมไม่ได้ลืมนะว่านัดกับพี่ไว้ แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะเย็นขนาดนั้น ก็เลยไม่ได้โทรไปบอกก่อน” ผมพยายามจะอธิบายให้เขาเข้าใจ แต่พอพี่ปรงเขาหันหน้ามามองผมด้วยสายตานิ่ง ๆ ก็ทำให้ผมหยุดพูดแทบจะในทันที
“มันไม่ใช่เื่นั้น”
“แล้วพี่เป็อะไรกันแน่ ทำไมพี่ถึงต้องย้ายของไปทำงานที่อื่นด้วย เหมือนพี่โกรธผมเลยอะ” ผมไม่รู้ว่าตอนที่พูดออกไปแบบนั้น ตัวผมเองกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ แต่มันคงน่าสงสารมาก ๆ จนพี่ปรงต้องหันตัวมาหาผม
“อย่างแรกนะ พี่ไม่ได้หนีหน้าน้อง พี่จะไปใช้เครื่องวัดคลอโรฟิลด์ของภาคพืชสวน มันต้องวัดตอนเพิ่งล้างเสร็จใหม่ ๆ พี่ก็เลยยกผักขึ้นไปล้างข้างบนเลย ค่าจะได้ไม่คาดเคลื่อนมากไง”
“อ้าว”
“คิดมากเกินไปหรือเปล่า”
“แล้วทำไมพี่ถึงไม่คุยกับพี่อูนกับผมล่ะ”
“พี่ไม่ได้ไม่คุยกับมัน แต่เมื่อเช้ามันมากวนประสาทพี่ ก็เลยยังไม่อยากคุยด้วยเท่าไหร่ ส่วนกับน้อง…อย่างที่บอกไป พี่แค่ทำตัวไม่ถูก” พี่ปรงตอบกลับมาเพียงเท่านั้น สีหน้าของเขาดูไม่ได้เหมือนคนกำลังโกรธขนาดนั้น แต่ผมก็เดาไม่ออกอยู่ดีว่าเขารู้สึกอะไรอยู่ แล้วที่เขาพูดว่าทำตัวไม่ถูก มันหมายความว่ายังไงกัน
“ผมทำอะไรให้พี่อึดอัดหรือเปล่า”
“พี่ถามตรง ๆ นะ”
“…”
“ยังชอบไอ้อูนอยู่หรือเปล่า”
ผมชะงักไปเล็กน้อย เพราะไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ เขาถึงได้ถามแบบนี้ขึ้นมา สีหน้าและแววตาที่จริงจังของเขามันทำให้ผมเริ่มหวั่นใจว่านอกจากเื่ที่เขาถามผมแล้ว มันจะต้องมีเื่อะไรมากกว่านี้แน่ ๆ
“ทำไมพี่ถึงถามแบบนี้”
“พี่จะได้รู้ว่าพี่ต้องทำตัวยังไง”
“แล้วมันเกี่ยวอะไร”
“ไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าพี่หมายถึงอะไร”
“ผมจะรู้ได้ยังไง พี่ก็บอกผมมาสิ ทำไมอยู่ดี ๆ พี่ถึงเงียบไปแบบนี้ แล้วทำไมอยู่ดี ๆ พี่ต้องมาถามเื่คนอื่นด้วย” ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังโมโหอยู่ พี่ปรงเขาเอาแต่พูดวนไปวนมาโดยไม่ตอบคำถามผมสักทีว่าสรุปเขาเป็อะไรกันแน่ แถมยังมาถามผมกลับด้วยเื่ที่ผมคิดว่ามันไม่เกี่ยวอะไรเลยด้วยซ้ำ
“ที่ผ่านมาที่เราสนิทกันมากขึ้นกว่าเดิม พี่ไม่รู้นะว่าน้องรู้สึกอะไรหรือเปล่า แต่พี่รู้สึก…รู้สึกมาก ๆ ด้วย พี่ถึงอยากรู้ไงว่าน้องยังชอบมันอยู่หรือเปล่า พี่จะได้รู้ว่าพี่ควรจะทำตัวยังไงต่อไป”
ผมแอบเดาไว้อยู่แล้ว
แต่ก็ไม่คิดว่าพอเขามาพูดตรง ๆ แล้วมันจะทำให้ใมากขนาดนี้ ที่ผ่านมาเขาก็แสดงออกชัดเจนว่าเขามีความรู้สึกบางอย่างต่อผม แต่เพราะไม่อยากคิดไปเอง ผมถึงไม่เคยสนใจว่าความรู้สึกที่เขามีให้ผมมันเป็ความรู้สึกแบบไหน
“ผมไม่ได้ชอบพี่อูนแล้ว แล้วยังไงต่อ การที่ผมจะชอบหรือไม่ชอบพี่อูน มันมีผลกับพี่ยังไงเหรอ พี่ปรง” ผมตอบกลับไปพร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา พี่ปรงเขาก็กำลังมองมาทางผมอยู่เหมือนกัน เขาเหมือนกำลังคิดอยู่ว่าตัวเองควรจะตอบอะไรกลับมา สายตาที่ลังเลของเขาทำให้หัวใจของผมเริ่มเต้นเร็วขึ้น
“ถ้าน้องไม่ได้ชอบมันจริง ๆ แล้วก็ดี”
“…”
“เพราะพี่คิดว่าพี่ชอบน้อง”
