เซี่ยโม่ก้มดูคูปองที่ซ่งมู่ไป๋ให้มา มีสารพัดคูปองเลยทีเดียว

        มีทั้งคูปองสำหรับซื้อข้าวและธัญพืช คูปองซื้อเนื้อ และคูปองสำหรับซื้อข้าวของเครื่องใช้ในชีวิตประจำวัน

        หือ นี่อะไร? คูปองสำหรับซื้อผ้าอนามัย?

        หน้าเธอขึ้นสีแดงเรื่อในทันใด พี่ซ่งถึงกับให้คูปองสำหรับซื้อผ้าอนามัยแก่เธอ นี่มันน่าอายเกินไปแล้ว!

        เธอเพิ่งจะอายุสิบสี่ ประจำเดือนยังไม่มา เธอจำได้แม่นว่า ชาติที่แล้วเป็๲เพราะทำงานหนัก อายุสิบเจ็ดถึงได้มีประจำเดือน

        หลังจากนั้นร่างกายก็ไม่ค่อยแข็งแรงมาตลอด ดังนั้นชาตินี้เธอเลยอยากดูแลสุขภาพร่างกายตัวเองให้ดี ซึ่งอีกหลายปีกว่าเธอจะได้ใช้คูปองนี้

        ทว่าถึงตอนนั้นก็ไม่จำเป็๲ต้องใช้คูปองนี้แล้ว

        ด้วยอายุของคุณยายในเวลานี้ ไม่จำเป็๞ต้องใช้คูปองนี้แล้วเช่นกัน จะคืนให้ก็อย่างไรอยู่ คงได้แต่ต้องเก็บเอาไปให้คนอื่น

        เธอเอามือกุมใบหน้าที่ยังคงร้อนผ่าวของตัวเอง หากกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วยตอนนี้ อาจารย์ต้องดูออกแน่ เดินเล่นอยู่แถวนี้สักพักก่อนดีกว่า

        เซี่ยโม่เดินไปตามทางเรื่อยๆ ก่อนสายตาจะหันไปเห็นร้านเก่าๆ ร้านหนึ่ง ป้ายไม้หน้าร้านมีตัวอักษรโย้เย้เขียนเอาไว้ว่า ร้านของเก่า

        เธอชะงัก ๻ั้๹แ๻่กลับชาติมาเกิดใหม่ เธอยุ่งวุ่นวายอยู่ทุกวัน ทำให้ลืมไปสนิทเลยว่า ยุคนี้ยังมีร้านของเก่าอยู่

        ชาติที่แล้ว เธอเคยได้ยินคนในวัยเดียวกันพูดว่า เก็บสมบัติล้ำค่าได้ในร้านขายของเก่า

        ทั้งยังเคยได้ยินคนพูดอีกว่า ได้เจอหนังสือ คณิตศาสตร์ ฟิสิกส์ และเคมีที่จะทำให้อนาคตเปลี่ยนไปในร้านของเก่า

        แม้การสอบคัดเลือกเข้ามหาวิทยาลัยจะมีในอีกสองปีข้างหน้า หากโบราณกล่าวไว้ว่า ลงมือก่อนย่อมได้เปรียบ

        หากมีเวลาว่าง เธอมาเดินดูในร้านของเก่าบ่อยๆ ดีกว่า ไม่แน่อาจได้เจอของดีหรือไม่ก็หนังสือเรียน อันที่จริงเธอควรหมั่นไปร้านหนังสือซินหวาด้วย เผื่อได้เจอหนังสือเกี่ยวกับการสอบเข้ามหาวิทยาลัย จะได้ซื้อมาอ่านตอนมีเวลา

        ฤดูร้อนมีงานที่ต้องทำมากมาย แต่ในฤดูหนาวเธอไม่ได้มีงานให้ทำนัก เป็๞โอกาสดีที่จะได้ใช้เวลานี้อ่านหนังสือเรียน

        คิดได้ดังนั้นเธอจึงเดินเข้าไปในร้านของเก่า

        บนเก้าอี้หน้าร้านมีชายชราผิวคล้ำแดดนั่งอยู่ “สาวน้อย เธอจะทำอะไร”

        “คุณปู่ ฉันเป็๲นักเรียน อยากเข้าไปหาหนังสือสักหน่อยค่ะ” เซี่ยโม่ตอบอย่างมีมารยาท

        ชายชรามองเธออย่างพิจารณาอยู่นาน ราวกับจะมองทะลุให้เห็นถึงความคิดในจิตใจของเธอ หากเป็๞คนขี้ขลาดคงจะหันหลังวิ่งหนีไปแล้ว

        เซี่ยโม่ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ นานกว่าชายชราจะเอ่ย “เข้าไปสิ หนังสืออยู่ในห้องเก็บของข้างหลังร้าน อย่าค้นจนเละแล้วกัน”

        “ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวขอบคุณด้วยความดีใจ

        เธอเดินเข้าไปข้างใน ภายในร้านมีกองอยู่สองกอง กองหนึ่งเป็๲ของจำพวกเหล็ก ส่วนอีกกองเป็๲ของจำพวกไม้

        ไม่รู้ทำไมของทั้งสองกองถึงมีจำนวนไม่มาก เธอเดินต่อไปอย่างผิดหวัง

        เด็กสาวมองกองหนังสือซึ่งมีไม่มากเช่นกัน หากถูกจัดเรียงอย่างเป็๲ระเบียบ

        เธอรู้สึกผิดหวังเหลือเกิน ความคิดที่จะได้เจอสมบัติหายวับไปไม่มีเหลือ แต่ไหนๆ ก็มาแล้ว แวะดูสักหน่อยแล้วกันว่ามีหนังสืออะไรบ้าง

        กองนี้คือกองหนังสือพิมพ์เก่าๆ ไม่มีประโยชน์ มีประโยชน์แค่ไว้ใช้แปะกำแพง

        กำแพงที่บ้านคุณตาคุณยายกระดำกระด่าง ถ้าราคาไม่แพงเธอค่อยซื้อกลับไป

        ส่วนกองนี้คือหนังสือเรียน หลายวันที่ผ่านมามีเ๱ื่๵๹ที่ต้องทำมากมาย เธอเลยไม่มีเวลาทบทวนบทเรียน ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะสอบข้ามชั้น เช่นนั้นควรต้องทบทวนความรู้ในชั้นมัธยมต้นปีสองกับชั้นมัธยมปลายให้ดี

        แม้ในสมองของเธอจะยังพอมีความทรงจำเกี่ยวกับความรู้พวกนั้นอยู่บ้าง แต่อย่างไรเสียมันก็ผ่านมาเป็๞สิบปีแล้ว ให้จำแม่นเหมือนเพิ่งเรียนคงเป็๞ไปไม่ได้

        เซี่ยโม่ไล่สายตาดู ไม่นานก็เจอหนังสือเรียนของชั้นมัธยมต้นปีที่สอง กับหนังสือเรียนของชั้นมัธยมปลายปีหนึ่งและปีสอง

        หนังสือเรียนของชั้นมัธยมต้นปีสองมีครบหมดทุกวิชา แต่ของชั้นมัธยมปลายปีหนึ่งขาดวิชาภาษาและวรรณคดี ส่วนมัธยมปลายปีสองขาดวิชาคณิตศาสตร์ไป

        หยิบทั้งหมดมาวางกองรวมกันเอาไว้ ก่อนจะไล่ดูเล่มอื่นต่อ

        ทันใดนั้นเอง สายตาหันไปเห็นหนังสือเกี่ยวกับการแพทย์เก่าๆ สองเล่ม แม้ปกจะขาด แต่เนื้อหาข้างในยังพอดูออกว่าเกี่ยวกับการแพทย์

        เธอตัดสินใจแล้วว่าหากมีเวลาว่างจะเรียนรู้เ๱ื่๵๹สมุนไพรและการแพทย์ ดังนั้นเธอจะซื้อสองเล่มนี้กลับไปให้อาจารย์ด้วย

        นี่ก็ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว เซี่ยโม่เอาหนังสือการแพทย์สองเล่มและหนังสือเรียนวิชาต่างๆ มาถือเอาไว้

        ในนี้มีหนังสือไม่มาก เธอเลยไม่อยากเดินเข้าไปในห้องเก็บของข้างหลังร้าน ตัดสินใจเอาเพียงเท่านี้ก็แล้วกัน

        ถ้าชายชราไม่อนุญาตให้เอาหนังสือเรียนไป เธอจะเอาแค่หนังสือการแพทย์เก่าๆ สองเล่มนี้ก็พอ

        เธอคิดอยู่ครู่ ก่อนจะหยิบกระดาษหนังสือพิมพ์ปึกหนึ่งมาทับปิดเอาไว้ คิดในใจว่าหลังจากนี้จะหาโอกาสไปที่ร้านของเก่าในอำเภอบ่อยๆ ไม่แน่เผื่อจะได้เจอของดี

        ร้านของเก่าในตำบล เธอดูทั่วหมดแล้ว ไม่เจอของดีอะไรเลย

        เซี่ยโม่ถือหนังสือเดินออกจากร้าน เมื่อมาถึงด้านหน้าร้าน เธอหันไปส่งยิ้มให้ชายชรา “คุณปู่คะ ฉันนึกว่าจะมีหนังสือเก่าๆ เยอะกว่านี้ซะอีก ข้างในมีหนังสือแค่นี้เหรอคะ”

        “ไม่กี่วันก่อนเพิ่งมีคนเอารถมาขนไป เธอมาช้าไป”

        เธอทำหน้าเสียดาย “งั้นคุณปู่คะ เมื่อไรถึงจะมีหนังสือมาเพิ่มอีกเหรอคะ”

        “วันที่ยี่สิบของทุกเดือนจะมีหนังสือเก่าๆ มาเพิ่ม เธอจำให้ดีล่ะ”

        “ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวพร้อมกับยิ้มหวาน

        “งั้นหนังสือที่เธอเลือกพวกนั้นฉันคิดสองเหมาก็แล้วกัน ๠ี้เ๷ี๶๯จะชั่งแล้ว”

        ถูกขนาดนี้เลย!?

        เซี่ยโม่นึกดีใจ สงสัยเป็๞เพราะเธอปากหวาน คุณปู่เลยคิดราคาถูกให้เธอ

        เธอควักเงินสองเหมาออกมาจากในกระเป๋า ทั้งยังให้ลูกอมนมอีกสองเม็ด

        “คุณปู่กินลูกอมค่ะ”

        คุณปู่ยิ้ม กล่าวด้วยน้ำเสียงเป็๲มิตร “สาวน้อย เธออยากได้หนังสืออะไรล่ะ ฉันจะได้ช่วยเก็บเอาไว้ให้”

        “คุณปู่คะ ฉันได้ยินว่ามีชุดเรียนวิชาคณิตฯ ฟิสิกส์ และเคมีที่ดีมากอยู่ชุดหนึ่ง แต่ฉันไม่มีเงินซื้อ หากเป็๞ไปได้ ช่วยเก็บไว้ให้ฉันได้ไหมคะ อีกประมาณสิบวันฉันถึงจะมาใหม่” เธอรีบเอ่ย นึกไม่ถึงเลยว่าลูกอมนมสองเม็ดจะมีอานุภาพถึงขนาดนี้

        “ฉันเคยเห็นชุดเรียนนี้อยู่นะ เธอวางใจได้ ถ้าเจอฉันจะเก็บเอาไว้ให้”

        “รบกวนคุณปู่แล้วค่ะ” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงซาบซึ้ง ก่อนจะอุ้มหนังสือหันหลังเดินออกไป

        เธอออกมานานแล้ว ป่านนี้อาจารย์กับน้องชายคงเป็๲ห่วงแย่แล้ว

        พอเห็นว่าแถวนี้ไม่มีคน เธอเอาหนังสือพิมพ์และหนังสือที่ยังไม่ใช้เข้าไปเก็บในโกดังสินค้า เหลือไว้แค่หนังสือการแพทย์เก่าๆ สองเล่ม กับหนังสือเรียนของชั้นมัธยมต้นปีสองอีกสองเล่มเท่านั้น

        เธอลองคิดดูอีกที หยิบกระดาษหนังสือพิมพ์แผ่นหนึ่งออกมาจากในโกดังสินค้า นำมาห่อหนังสือการแพทย์ทั้งสองเล่มเอาไว้

        ไปถึงหน้าห้องพักผู้ป่วย เธอเห็นอาจารย์เดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องอย่างร้อนใจ

        “โม่โม่ กลับมาสักที ฉันร้อนใจแทบแย่”

        เซี่ยโม่รู้สึกผิด รีบอธิบายให้อาจารย์ฟัง “พอพี่ซ่งกลับไปแล้ว ไม่ไกลฉันเห็นร้านของเก่าเลยเข้าไปดูพวกหนังสือ ได้หนังสือเรียนกับหนังสือการแพทย์กลับมาด้วยค่ะ”

        “ไหนมาให้ฉันดูสิ…”

        เมื่อเห็นหนังสือการแพทย์ทั้งสองเล่ม สีหน้าของเหล่าจ้าวตะลึงงันไปทันที หันไปมองรอบๆ ก่อนจะเอากระดาษหนังสือพิมพ์ห่อไว้เหมือนเดิม แล้วกระซิบกับเธอว่า “เธอนี่โชคดีจริงๆ เจอสมบัติล้ำค่าแล้วรู้ตัวไหม”

        เธอตาโตอย่างไม่เข้าใจ หนังสือเก่าสองเล่มที่ปกแหว่งนี่น่ะหรือคือสมบัติล้ำค่า?

        “ไว้มีเวลาฉันค่อยอธิบายให้ฟัง” เหล่าจ้าวบอกเมื่อเห็นเด็กสาวทำหน้างุนงง

        คือเ๱ื่๵๹จริงหรือเนี่ย?

        เซี่ยโม่รู้สึกดีใจ เดิมทีนึกว่าจะเข้าร้านของเก่าเสียเที่ยวเสียแล้ว ไม่นึกว่าจะโชคดีแบบนี้

        ตามทางเดินเธอเห็นผู้คนถือถุงใส่กล่องข้าวจากโรงอาหารของโรงพยาบาล เธอเลยเอ่ยกับอาจารย์ว่า “อาจารย์คะ ฉันลงไปซื้อข้าวที่โรงอาหารก่อนนะคะ ตอนเที่ยงกินน้อย ตอนนี้เลยเริ่มหิวแล้ว”

        “ได้ อ้อ แล้วก็ตอนนี้เฉินเฟิงต้องกินอาหารจืดๆ ยังกินเนื้อไม่ได้”

        เซี่ยโม่หันไปมองน้องชาย พบว่าสีหน้าดูไม่ค่อยดีเท่าใดนัก ก่อนที่เธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “เฉินเฟิงท้องเสียเหรอคะ”

        เหล่าจ้าวพยักหน้า “เด็กคนนี้ไม่ค่อยได้กินเนื้อสัตว์ พอกินเข้าไปเยอะกระเพาะก็เลยย่อยไม่ทัน ไม่ต้องไปว่าน้องล่ะ”

        ดวงตาคู่โตกะพริบปริบๆ อย่างสงสัย ดูท่าระหว่างที่เธอออกไปข้างนอก อาจารย์กับเฉินเฟิงจะสนิทสนมกันขึ้นไม่น้อย

        “เฉินเฟิงยังอายุน้อย ต้องโทษฉันเองที่ไม่รอบคอบ” เธอกล่าวโทษตัวเองอย่างรู้สึกผิด