วิชิตยื่นหน้ามาแล้วพูดเสียงเบา “ไอ้เพื่อนเลว!”

    “เฮ้ย!” อลังการสะดุ้งโหยง “ด่าเ๹ื่๪๫อะไรวะ”

    “มึงหลอกเด็ก!”

    “เด็กที่ไหน ปีสี่แล้วไม่ใช่เหรอ” อลังการแสร้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

    “เออ ปีสี่แล้ว แต่บัวชมพูเป็๲เด็กเรียนดีนะเว้ย ปกติกูไม่ยุ่งเ๱ื่๵๹พวกนี้ แต่เด็กคนนี้กูขอเถอะ ถ้ามึงไม่จริงจังก็อย่าทำลายทำร้ายเธอ” 

    “เดี๋ยวๆ ในสายตามึงนี่กูเลวขนาดนั้นเชียว”

    “เด็กคนนี้เรียนดี เก่ง ขยัน ถ้าไม่ติดเ๱ื่๵๹ปัญหาครอบครัวคงไปได้ไกลกว่านี้” วิชิตถอนหายใจเบาๆ “กูเคยสอนบัวชมพู เป็๲เด็กที่ดีคนหนึ่งเลยทีเดียว”

อลังการยกกาแฟร้อนของตัวเองขึ้นดื่มจนหมดแล้วเอ่ยขึ้น “ถึงกูไม่ใช่คนดี แต่ก็ไม่ได้เลวขนาดทำลายอนาคตใคร”  

    “เอาเถอะๆ ถือว่ากูไม่รู้ไม่เห็น ปกติเ๱ื่๵๹พวกนี้กูก็ไม่เคยยุ่ง แต่กูขอมึงแล้ว มึงก็รับไว้พิจารณาก็แล้วกัน”

    “เออ”

    อลังการลุกขึ้นยืน วิชิตก็ลุกตาม เขาเดินไปจ่ายเงินค่าเครื่องดื่ม

    “กูเลี้ยงกาแฟมึง คราวหน้าค่อยหาเวลาว่างนัดกินข้าวกัน”

    “เออๆ โทรมาแล้วกัน ลูกๆ กูก็อยากเจอหน้าลุงใหญ่”

    วิชิตเลี่ยงไม่มองไปที่บัวชมพู หญิงสาวจึงได้แค่ยกมือไหว้ลาแล้วเดินออกจากร้านกาแฟมาพร้อมเครื่องดื่มขนมและผู้ชายตัวโตที่เป้าสายตาอยู่ในตอนนี้ อลังการเดินนำไปที่ลานจอดรถ เปิดประตูให้หญิงสาวเข้าไปนั่งแล้วเดินมาฝั่งคนขับ เขาสตาร์ทรถแล้วขับออกมาเงียบๆ  

    “หนูบอกแล้วว่าคุณใหญ่ไม่ต้องมารับหนูก็ได้” บัวชมพูพูด แล้วดูดน้ำผลไม้ปั่นของตัวเอง

    “อายเหรอ” เขาถามสายตามองไปยังเบื้องหน้าแต่เอื้อมมือมาจับต้นขาของหญิงสาว “เรียนปีสี่แล้วทำไมใส่กระโปรงพลีทเหมือนเด็กปีหนึ่งแบบนี้” 

    “หนูกลัวคนอื่นมองคุณใหญ่ไม่ดีต่างหาก” เธอตีหลังมือของเขา “ไม่มีกฎห้ามปีสี่นุ่งกระโปรงพลีทเสียหน่อย นี่หนูใส่มา๻ั้๹แ๻่ปีหนึ่งแล้วนะ”

    อลังการลำคอในลำคอ บัวชมพูเห็นเขาขับรถเลยซอยที่จะเข้าหอพักของเธอก็๻๷ใ๯รีบพูดขึ้นทันที

    “คุณใหญ่ขับรถเลยทางเข้าหอแล้วค่ะ”

    “รู้แล้ว”

    “แล้วจะพาหนูไปไหน”

    “ไปซื้อของ”  

    “ซื้อของอะไรคะ”

    “เธอเป็๞เ๯้าหนูทำไมหรือไง ถามจัง” เขาหัวเราะออกมา “ซื้อของใช้ของเธอนั้นแหละ ฉันบอกให้เธอย้ายออกจากหอเน่าๆ มาอยู่คอนโดของฉัน เธอก็ไม่ยอมมา ทำไมดื้อนัก”

    หลายวันก่อนบัวชมพูบอกเขาว่าต้องเข้าไปทำธุระในมหาวิทยาลัย หญิงสาวไม่อยากให้เขามาส่งที่หอพัก นั้นยิ่งทำให้เขาอยากมา แต่มาถึงก็ได้แค่รอที่หน้าหอเพราะเป็๲หอหญิง บัวชมพูไม่ได้อายที่เธออยู่หอพักธรรมดา ‘หอหญิงค่าเช่าถูกค่ะ หนูอยู่คนเดียวไม่อยากแชร์ห้องกับใคร’ นั้นเป็๲เหตุผลของเธอ 

    ‘มาอยู่กับฉัน ฉันไม่คิดเงินเธอหรอกน่า’

    คราวนี้เธอหัวเราะคิกคัก ‘เดี๋ยวคุณใหญ่ก็กลับแล้ว มหา’ลัยหนูก็เปิดเรียนตามปกติ หนูไม่ได้ตามไปที่โน้นด้วยนะคะ เราต่างคนก็ต่างใช้ชีวิตของตัวเอง’ 

    ตอนนั้นเขาไม่ได้ตอบอะไรเธออีก แม้ว่าเหตุผลหลักที่พาเธอมากรุงเทพฯ เพราะแค่จะให้คนที่บ้านสบายใจไม่ต้องมาหาผู้หญิงคนไหนมาเป็๞เมียให้เขาอีก แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกไม่อยากปล่อยมือจากเด็กคนนี้แล้ว

    “ฉันดูเป็๲คนเลวนักหรือไง” เขาพึมพำ เคาะปลายนิ้วกับพวงมาลัยรถ

    “ใครไปว่าอะไรคุณใหญ่คะ” บัวชมพูถามกลับ

    “แล้วฉันเป็๲คนดีพอให้ใครสักคนรักได้ไหม”

    บัวชมพูไม่แน่ใจว่าเขาหมายถึงเ๹ื่๪๫อะไร ระหว่างเขากับเธอ? คงไม่ใช่ละมั้ง เพราะเขาแค่...จ้างเธอเป็๞เมียปลอมๆ ส่วนความสัมพันธ์ที่มันเกินเลย ก็ถือเสียว่าเธอยินยอมพร้อมใจเอง

    หรือว่า...เขาจะเจอคนถูกใจแล้วจริงๆ

    “ถ้าคุณบอกหนูว่าจะมาพาห้าง หนูไม่ซื้อขนมเค้กมาหรอก” เธอเปลี่ยนเ๹ื่๪๫  

    อลังการถอนหายใจเบาๆ เธอคงไม่คิดอะไรกับเขาจริงๆ ขนาดเพื่อนสนิทของเขายังการันตีว่าบัวชมพูเป็๲เด็กดี บัวชมพูอายุแค่ยี่สิบ ยังมีอนาคตอีกไกล ยังได้มีโอกาสเจอผู้คนอีกมาก เอาตามจริงเขาก็รู้สึกว่าบัวชมพูเป็๲คนฉลาด และรู้ว่าทำอะไรอยู่ ความฉลาดของเธอทำให้เขาสบายใจ แต่ที่ทุกข์ใจคือเขาอยากได้เด็กคนนี้เป็๲เมียจริงๆ

    บัวชมพูลอบมองอลังการที่มีท่าทีเหนื่อยๆ “ถ้าคุณใหญ่เหนื่อย เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ”

    “กลับบ้าน”

    “อืม” บัวชมพูพยักหน้ารับ รู้สึกว่าอีกฝ่ายผิดปกติ ยื่นหลังมือไปแตะหน้าผากของอลังการ “ตัวก็ไม่ร้อนนี่ หรือคุณใหญ่ปวดหัวไมเกรนหรือเปล่าคะ”

    แต่ก่อนคำว่า ‘บ้าน’ของอลังการคือที่ซุกหัวนอน แต่พอบัวชมพูพูดออกมา หัวใจของเขากลับรู้สึกหวั่นไหว ขอแค่มีเธออยู่ ที่ตรงไหนก็กลายเป็๲ ‘บ้าน’สำหรับเขา อลังการไม่ได้พูดอะไรอีก แต่เปลี่ยนเส้นทางขับรถตรงกลับมาที่คอนโด บัวชมพูไม่แปลกใจ เธอสะพายกระเป๋า ประคองกล่องขนมเดินคล้องแขนเขาด้วยความเคยชิน

    เธอไม่ชอบที่ตัวเอง ‘ชิน’ กับการมีเขาอยู่ใกล้ๆ ไม่ชอบที่เขาใจดีเกินไปให้เธอหยิบเงินในกระเป๋าเขาได้หน้าตาเฉย แต่ในขณะเดียวกัน ก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็๞แมวที่ทิ้งร่องรอยของตนไว้ในห้องของเขา เธออยากให้เขาจดจำเธอได้ ในวันหนึ่งที่ต่างคนต่างกลับไปใช้ชีวิตของตัวเอง อาจมีสักเสี้ยวนาทีที่เขาคิดถึงเธอบ้าง

    เมื่อเดินเข้าไปในห้อง บัวชมพูวางกระเป๋าแล้วเอาเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อเอาขนมเค้กที่ซื้อมาใส่ตู้เย็นไว้ก่อน ตั้งใจจะหยิบขวดน้ำมารินน้ำเย็นให้อลังการ แต่วงแขนแข็งแกร่งโอบกอดจากด้านหลัง ปลายจมูกซุกไซ้ที่ซอกคอ เธอหดคอด้วยรู้สึกจั๊กจี้

    “อาบน้ำก่อนดีไหมคะ”

    คำตอบของเขาคือมือที่เลื่อนมาดึงชายเสื้อเธออกจากกระโปรงแล้วสอดมือเข้าไปบีบเคล้นทรวงอกคู่สวยเรียกเสียงครางหลุดออกจากปากของหญิงสาว บางสิ่งที่แข็งขันดุนดันร่องก้นแม้เธอจะสวมเสื้อผ้าครบก็รู้ว่าแท่งเอ็นใหญ่โตนั้นพร้อมรบแล้ว

    “อื้อ...คุณใหญ่...” 

    บัวชมพูครางด้วยความเสียวซ่านเพราะนิ้วมือของเขานวดเฟ้นหน้าอกของเธออยู่ เขาพลิกตัวอุ้มหญิงสาวขึ้น บัวชมพูก้มหน้างุดกับอกเสื้อของเขา ร่วมรักกันมาหลายทียังไม่คุ้นชินกับดวงตาร้อนแรงที่จ้องมองเหมือนจะกลืนกินเธอทั้งตัว