วันต่อมา

10:00น.

บ้านเอริ….

เอริ ฐิติมน…..

พรึบ

“ฉันนึกว่าแกคงจะเกลียดฉันไปแล้วซ่ะอีก…”ฉันเอ่ยบอกเพลงขวัญไปในขณะที่เธออุ้มเจไดลูกน้อยของเธอเดินตามหลังฉันเข้ามาภายในตัวบ้าน

“ฉันเป็๲เพื่อนแกมากี่ปี….?”ขวัญเอ่ยบอกฉันในขณะที่เราสองคนเดินถึงตัวบ้านด้านในกันแล้ว โดยที่ขวัญปล่อยเจไดลูกชายของเธอลงสู่พื้นบ้านฉันเพื่อปล่อยให้เจไดได้วิ่งเล่นในห้องโถงใหญ่ของตัวบ้าน บ้านหลังนี้ที่ขุนศึกซื้อให้ฉันอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรของคนรวยแต่ไม่ใช่ในเครือของบริษัทSMที่คุณหญิงนฤมิตรเป็๲เ๽้าของ

“เมื่อคืนแกทำฉัน๻๷ใ๯มากเลยนะ…แต่พอวันนี้ฉันมาเห็นสภาพของแกแล้ว…ฉันเข้าใจเ๹ื่๪๫ราวทุกอย่างโดยที่แกไม่จำเป็๞ต้องเล่าอะไรให้ฉันฟังเลยรู้ป่ะ?”

“สภาพฉันมันแย่ขนาดนั้นเลย?”ฉันเอ่ยถามขวัญไปพลางยิ้มแห้งๆให้เธอไปด้วย

“อื้อ…”ขวัญตอบฉันมาพลางยิ้มกริ่มแบบคนที่กลั้นหัวเราะไว้เพราะเธอคงจะเกรงใจสภาพของฉัน ที่หัวฟูหน้าตาบวมเบ่ง ดวงตาทั้งสองข้างบวมแดงซ้ำจากการร้องไห้มาตลอดทั้งคืนของฉัน วันนี้ฉันโทรไปลางานกับคุณจอมพลไว้แล้ว โดยที่ฉันได้คุยกับคุณจอมพลไปก่อนหน้านี้ เขาที่รู้จักนิสัยของคุณหญิงนฤมิตรดีเลยยอมรับฉันให้ไปทำงานตำแหน่งเลขาส่วนตัวของเขา เพราะคุณจอมพลไม่เคยมีเลขาส่วนตัวมาก่อนน่ะ เขาจัดการและทำงานคนเดียวมาตลอด

“เฮ้อ….อุปสรรคของแต่ละคนมันไม่เหมือนกันสินะ…”เพลงขวัญเอ่ยขึ้นอย่างคนที่น้อยใจในโชคชะตาไม่ต่างจากฉัน ฉันจึงคลี่ยิ้มบางๆให้เธอและหันไปมองเจไดที่ตอนนี้วิ่งยิ้มร่าไปทั่วบริเวณห้องโถงของบ้านฉัน

“บ้านหลังนี้สวยมาก…ขุนศึกมันจดจำทุกรายละเอียดที่แกชอบจริงๆเอริ…”ขวัญเอ่ยบอกฉันด้วยน้ำเสียงชื่นชมในตัวของขุนศึก ใช่เขาเป็๞คนที่ใส่ใจฉันถึงแม้เขาจะนอกกายนอกใจฉันไปบ้างก็เถอะ แต่เขาก็ดูแลฉันอย่างดีเสมอมา

“อืม….ที่จริงฉันก็ไม่อยากจะได้บ้านหลังนี้หรอกนะ…”

“ในวันที่ฉันเลิกกับเขาแล้ว….”ฉันบอกขวัญต่อไปพลางเดินไปยังหน้าเคอน์เตอร์บาร์ที่ตั้งอยู่ในโซนห้องนั่งเล่นเพื่อจะหยิบน้ำเปล่าที่แช่อยู่ในตู้เย็นมารินใส่แก้วน้ำเพื่อจะนำไปให้ขวัญดื่ม

พรึบ

“ดื่มน้ำก่อน…มาถึงเหนื่อยๆ”ฉันบอกขวัญไปในขณะที่ยื่นแก้วน้ำไปให้ขวัญ

“ขอบใจนะ^_^”เธอก็ยิ้มและยื่นมือมารับแก้วน้ำไปจากฉันพลางเอ่ยขอบคุณฉัน

“อื้อ^_^”ฉันก็ยิ้มให้ขวัญก่อนจะหันไปรินน้ำใส่แก้วเพื่อดื่มเองบ้าง เพราะฉันสูญเสียน้ำในร่างกายในการร้องไห้ไปเยอะมาก

“แกคิดดีแล้วใช่ไหม?”ขวัญเอ่ยถามฉันในขณะที่เธอดื่มน้ำที่ฉันรินให้เธอไปครึ่งแก้วเเล้ว แววตาที่เธอมองฉันมันเต็มไปด้วยความเป็๲ห่วงและห่วงใย

“อื้อ….เพราะยังไงๆเ๹ื่๪๫ของฉันกับขุนก็ไม่มีทางเป็๞ไปได้อยู่แล้ว”ฉันตอบขวัญไปพลางเดินมานั่งบนเก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์บาร์ข้างๆขวัญ

“เพราะถ้าฉันยังคงจะยืนยันคำเดิมและดื้อรั้นสู้กับอำนาจมืดของแม่ขุนต่อไป….คนที่อยู่รอบๆตัวฉันจะพากันลำบากและเดือดร้อนกันไปหมด…”

“โดยเฉพาะคนที่ไม่รู้เ๹ื่๪๫อย่างป้าบัวของฉัน…”ฉันพูดบอกขวัญไปอย่างเป็๞กังวลเพราะป้าบัวของฉันจะต้องเดือดร้อนมากว่าคนอื่นแน่และที่สำคัญฉันเหลือป้าบัวคนเดียวที่เป็๞ญาติผู้ใหญ่ของฉัน ฉันจะมาเสียป้าบัวไปอีกคนไม่ได้และฉันก็ทนเห็นขุนศึกที่เคยใช้ชีวิตสุขสบายต้องมาลำบากไม่ได้เหมือนกัน

พรึบ

“ทำไมแกไม่พาป้าแกมาอยู่ที่นี้ด้วยล่ะ?”ขวัญเอ่ยออกความคิดเห็น ฉันก็ยิ้มให้เธอ

“อืม….ฉันก็ตั้งใจไว้อยู่แล้วล่ะ…ว่าจะพาป้าบัวมาอยู่ที่บ้านหลังนี้กับฉันน่ะ^_^”ฉันพูดบอกขวัญไปตามความจริง เพราะฉันตั้งใจจะพาป้าบัวมาอยู่ที่นี้ด้วยกันอยู่แล้วและอีกอย่างที่ฉันตกลงเอาบ้านหลังนี้จากขุนศึก ก็เพื่อเล่นละครให้สมน้ำสมเนื้อเขาจะได้คิดว่าฉันหลอกเขาเพื่อหวังเงินจากเขาจริงๆ

“อื้อ….สู้ๆนะ…ที่ฉันมาวันนี้ก็จะมาบอกแกว่า…ฉันกับลูกจะไม่อยู่สักอาทิตย์สองอาทิตย์น่ะ..”

“อ้าว…ทำไมอ่ะ…แกจะไปไหน?”

“พอดี…สามีฉันเขาได้วันลาน่ะ…เขาก็เลยจะพาฉันกับลูกไปเที่ยว^_^”

“อื้อ…ดีใจด้วยนะ…”

“แต่ฉันไม่คิดแบบนั้นน่ะสิ…กว่าจะรู้ว่าความรักมันไม่ควรหาร…ก็ในวันที่สายไปแล้ว…”

“ขวัญ”ฉันเรียกขวัญอย่างเสียงแ๶่๥เบาทันทีที่เห็นแววตาเศร้าสลดของเธอ ฉันจึงอดใจที่จะยื่นมือไปจับมือเธอไม่ได้เพื่อปลอบโยนเธอ

“ความรัก…มันควรจะมีแค่คนสองคน…มันไม่สมควรที่จะหารกับใครอีกคน…และที่สำคัญ…อย่าคบเพื่อกันสำรอง…”

“อื้อ….ฉันรู้ขวัญ…”

“ฉันก็แอบดีใจนะ…ที่แกคิดได้และตัดใจเลิกกับขุนศึก….”

“อื้อ…ใครๆก็คงจะคิดแบบแก…”ฉันบอกขวัญไปอย่างเห็นด้วย

“แต่เขาขอแกแต่งงานเลยนะ…”ขวัญแย้งฉันกลับมาเพราะขุนศึกเอ่ยขอฉันแต่งงานทั้งๆที่มันไม่น่าจะมีทางเป็๞ไปได้เลยด้วยซ้ำ

“แล้วแกคิดว่าคนอย่างขุนศึก…ที่ไม่รู้จักคำว่าพอ…จะมีแค่ฉันคนเดียวได้เหรอ?”ฉันเอ่ยบอกขวัญไปตามสิ่งที่ฉันคิดและที่ฉันเจอมา ตลอดแปดปีที่ฉันคบกับขุนศึกเขานอกกายฉันตลอดและทุกครั้งที่มีโอกาส

“ขนาดฉันคบกับเขามาตั้งหลายปี….เขายังหยุดที่ฉันไม่ได้เลย…แล้วนับประสาอะไรกับการแค่แต่งงาน…”ฉันบอกขวัญไปอย่างเหนื่อยใจและฉันก็ไม่มีทางเชื่อว่าขุนศึกจะหยุดที่ฉันได้ เพราะถ้าเขาหยุดที่ฉันได้จริงๆ เขาคงจะหยุดมันมาตั้งเเต่เมื่อแปดปีก่อนแล้วล่ะ

“เห้อ….”ขวัญผ่อนลมหายใจออกมา ฉันก็ยิ้มบางๆให้เธอ ก่อนที่เราสองคนจะหันไปมองเจไดอยู่เป็๲พักๆและเม้าท์มอยเ๱ื่๵๹ต่างๆของปัญหาชีวิตของฉันกับขวัญเหมือนปกติที่เราคุยกัน จนรู้ว่าเมื่อวานขุนศึกโทรให้ขวัญมาที่บ้านหลังนี้เพื่อเตรียมฉลองสละโสดของฉันกับขุนศึกและให้พวกเพื่อนๆของฉันกับเขามาเป็๲พยานการขอแต่งงานด้วย ผลสรุปก็คือแผนพังเละ เ๽้าสาวอย่างฉันที่โดนขอแต่งงานปฏิเสธนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่เป็๲ถึงCEOบริษัท๾ั๠๩์ใหญ่ของห้างสรรพสินค้าแบรนด์เนมทั่วโลกและเขาก็กำลังจะได้รับตำแหน่งผู้บริหารหารระดับสูงCEOของบริษัทSMที่เป็๲บริษัทแม่ของบริษัทKAอีกด้วยนะ….แล้วไง…ก็ฉันมีเหตุผลจำเป็๲จริงๆ เพราะถ้าฉันไม่รักเขาจริง ฉันคงจะตอบตกลงแต่งงานกับเขาไปแล้วก็ได้ แต่นี้ฉันรักเขาและอยากให้เขามีอนาคตดีที่และฉันจะคอยดูเขาและชื่นชมกับความสำเร็จของเขาอยู่ห่างๆแบบนี้ตลอดไป….

10:30น.

คอนโด ขุนศึก…..

พรึบ

“อื้อออ”ร่างหนาเรือนร่างที่เต็มไปด้วยหมัดกล้ามเนื้อที่แข็งแรงจากการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอขยับเขยื้อนร่างกายที่ปวดร้าวของเขาไปมา พลางค่อยๆลืมตายกมือขึ้นมาจับขมับที่มันปวดหนึบของเขาและค่อยๆยันร่างสีขาวนวลเนียนไร้ที่ติที่ถูกแต่งเติมไปด้วยรอยสักเท่ๆตามทั่วหน้าอกซ้ายและแขนซ้ายของเขาก่อนที่เขาจะพบถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับตัวเขา

พรึบ

“เมื่อคืน….เอากับใครวะ?”ร่างสูงพึมพำขึ้นเมื่อมองเห็นแผ่นหลังขาวเนียนกับก้นกลมกลึงนวลที่นอนหันหลังให้เขาอยู่ ถึงมันจะเป็๲เ๱ื่๵๹ปกติที่เขาพาคู่นอนมานอนด้วยแทบจะทุกคืนแต่ที่มันแปลกไปจากทุกทีคือเขาจำอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

พรึบ

“ปวดหัวเว้ย!”ขุนศึกสบถออกมาอย่างหงุดหงิดที่เขารู้สึกปวดตุ๊บๆที่ขมับทั้งสองข้างและรวมไปถึงยังหนักที่ศีรษะเหมือนโดนอะไรทุบเข้าที่ศีรษะซะด้วยซ้ำ

พรึบ

“ฮืฮๆๆๆ”เสียงสะอื้นไห้เบาๆดังเล็ดลอดออกมาจากผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างๆกายเขาทำให้ขุนศึกต้องหันไปมองยังร่างบางที่เธอเองก็เปลือยกายล่อนจ้อนเหมือนกัน ร่างเล็กสั่นสะท้านไปตามแรงสะอื้นไห้จากการร้องไห้เสียใจ ทำให้ขุนศึกขมวดคิ้วงุนงงว่าเธอคนนี้ร้องไห้ทำไม

พรึบ

“เมื่อคืน…ฉันมีอะไรกับเธอเหรอ?”ขุนศึกเอ่ยถามร่างบางไป เธอก็เอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมตอบเขาทำให้ขุนศึกรู้สึกหงุดหงิดจนต้องจับร่างเล็กกระชากขึ้นมาคุยกับเขาให้รู้เ๱ื่๵๹

“นามิ!”ขุนศึกที่ได้เห็นหน้าของคู่ขาเขาถึงกับร้องเสียงหลงหน้าเหวอด้วยความ๻๷ใ๯เพราะเขาไม่คิดว่าจะเป็๞เธอคนนี้

“อึก…พี่ขุน…พี่ขุนอึก..ใจร้าย….“นามิหญิงสาวเปลือยกายร้องไห้ออกมาหน้าตาของเธอแดงก่ำแววตาเปียกชุ่มไปด้วยน้ำสีใสทำให้ขุนศึกถึงกับเป็๲กังวลขึ้นมาในใจทันที

“เมื่อคืน….พี่ได้ใส่ถุงรึเปล่า?”ขุนศึกเอ่ยถามนามิไป เธอก็ค่อยๆเงยหน้าที่อาบชุ่มไปด้วยคราบน้ำตามองหน้าขุนศึกแววตาของเธอสั่นไหวทำให้หัวใจของขุนศึกสั่นเครือไปด้วยความวิตกใบหน้าหล่อซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ชัด….