เ๱ื่๵๹ผักตี้เอ่อถือว่าปิดฉากลงแต่เพียงเท่านี้เซี่ยยวี่หลัวเริ่มคิดวิธีหาเงินด้วยลู่ทางอื่นแล้ว

       ง่วนอยู่กับงานที่บ้านสองวันจึงไปเมืองโยวหลันอีกครั้ง

       เริ่มจากไปเซียนจวีโหลว

       พอคิดว่าตัวเองที่เป็๲คนจัดหาวัตถุดิบส่งผักตี้เอ่อให้อย่างขาดๆ หายๆ ไม่ได้ช่วยทำอะไรที่เป็๲ประโยชน์ กลับได้รับเงินจากอีกฝ่ายมากถึงเพียงนี้เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

       รับเงินสิบตำลึงมาจากอีกฝ่ายนางอยากไปมอบของอีกสิ่งหนึ่งให้ซ่งฉางชิงเพื่อเป็๲การชดเชย นอกจากนั้น นางยังมีธุระอื่นต้องไปทำด้วย

       เขียนซีโหยวจี้ได้ไม่น้อยแล้วสามารถหาร้านหนังสือที่ดีเพื่อนำออกจำหน่ายได้แล้ว นางยังต้องใช้จ่ายในชีวิตประจำวันเงินเท่านี้ย่อมไม่เพียงพอ

       ซ่งฉางชิงตื่นแต่เช้า หลังจากกินอาหารเช้าที่ซ่งฝูยกมาให้ก็เก็บตัวอยู่ในห้องเพื่ออ่านตำราและทำบัญชี

       หลังจากดูสมุดบัญชีเสร็จหนึ่งเล่มรู้สึกปวดตา ซ่งฉางชิงวางลง นวดคลึงตรงหว่างคิ้ว ทำสมองให้ปลอดโปร่ง ไม่คิดอะไรทั้งสิ้นแต่ภายในใจกลับยังคงสับสนวุ่นวาย

       เขาเองก็ไม่รู้ว่าสิ่งใดคอยก่อกวนจิตใจของเขา

       เดิมทีเขารังเกียจเสียงวุ่นวายข้างนอกเป็๲ที่สุดทว่าพอวันนี้ได้ฟัง กลับฟังดูสงบกว่าจิตใจของเขามากนัก

       ซ่งฉางชิงลุกขึ้น มายังริมหน้าต่างเปิดหน้าต่างออก อยากมองดูผู้คนข้างนอก

       จู่ๆ เขาก็ได้เห็นเงาร่างที่คุ้นเคย

       เงาร่างผอมบางอรชร สูงโปร่งและสง่างามต่อให้อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย มองแวบเดียวก็สามารถมองเห็นนางได้ในกลุ่มผู้คนนับพันนับหมื่น

       นั่นคือเซี่ยยวี่หลัว

       ซ่งฉางชิงเพ่งมองเงาร่างอรชรร่างนั้นโดยละเอียดเหมือนจะ๼ั๬๶ั๼ได้ว่ามีคนกำลังเพ่งมองตัวเอง เซี่ยยวี่หลัวเงยหน้ามองมาทางเขา

       ซ่งฉางชิง๻๠ใ๽จนรีบเบี่ยงตัวออกด้านข้างราวกับกลัวถูกคนจับได้รีบหลบไปอยู่ด้านหลังบานหน้าต่าง

       หลังจากหยุดนิ่ง เขาก็รู้สึกสงสัยนักว่าเขาจะหลบทำไม?

       เมื่อเขาชะโงกศีรษะหันมองออกด้านนอกอีกครั้งเซี่ยยวี่หลัวก็กำลังเดินเข้ามาในเซียนจวีโหลวพอดี

       นางมาเซียนจวีโหลว?

       นางมาที่นี่ทำไม?

       ซ่งฉางชิงขมวดคิ้วมุ่นนางน่าจะมาหาเขา

       เขาไม่ได้คิดด้วยซ้ำ เพียงหันตัวปิดหน้าต่างจนสนิทจากนั้นจึงนั่งลงตรงโต๊ะหนังสืออย่างรวดเร็ว หยิบตำราที่เมื่อครู่ไม่มีแก่ใจจะอ่านขึ้นมาจัดเสื้อผ้านั่งตัวตรง ท่าทางเหมือนคนกำลังตั้งใจอ่านตำรา

       มีเพียงตัวซ่งฉางชิงเองที่รู้ว่าตัวหนังสือในตำรานั่น เขาอ่านไม่เข้าหัวแม้แต่ตัวเดียว

       เวลานี้ในเซียนจวีโหลวยังไม่มีลูกค้าเข้ามาทานอาหารซ่งฝูกำลังออกคำสั่งให้เสี่ยวเอ้อในร้านตรวจสอบความสะอาดในห้องโถง เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นเซี่ยยวี่หลัวทันที

       ซ่งฝูขมวดคิ้วเล็กน้อยรู้สึกไม่พอใจนัก นางจะมาทำไม? สตรีที่ประพฤติตัวไม่เหมาะสมเช่นนี้ยังจะมีหน้ามาอีก!

       ซ่งฝูเม้มริมฝีปากเล็กน้อยเดินขึ้นหน้า “ฮูหยินเซียวมาทำไมงั้นหรือ? ”

       ท่าทีเรียบสงบ แฝงเร้นด้วยความเหินห่าง

       เซี่ยยวี่หลัวยังคงเผยรอยยิ้มที่มุมปากน้ำเสียงอ่อนโยนดุจสายลมในฤดูใบไม้ผลิที่พัดมากระทบใบหน้า “ท่านซ่งน้อย ท่านซ่งอยู่หรือไม่? ”

       ซ่งฝูเพียงบอกว่าขออภัย“คุณชายของข้ากำลังยุ่งอยู่ หากฮูหยินเซียวมีธุระอะไร สามารถบอกข้าน้อย ข้าน้อยย่อมบอกต่อให้คุณชายเอง”

       ครั้งก่อนคุณชายบอกแล้วว่าต่อไปจะไม่พบคนผู้นี้อีก

       คุณชายรังเกียจคนที่มีพฤติกรรมไม่เหมาะสมเป็๲ที่สุดหากไม่ใช่เพราะได้รู้จากปากคนอื่น พวกเขาคงยังไม่รู้ ว่าสตรีตรงหน้าที่ยิ้มแล้วดูงดงามประหนึ่งสายลมในฤดูใบไม้ผลิจะมีจิตใจสกปรกโสมมเช่นนี้

       เซี่ยยวี่หลัวฉลาดเสียยิ่งกว่ากระไรผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชนจนสามารถมองได้ทะลุปรุโปร่ง

       นางฟังออกว่าวาจาของซ่งฝูมีความไม่เกรงใจและเฉยเมยแต่นางก็ไม่ได้กล่าวอะไร เผยรอยยิ้มบาง เพียงกล่าวอำลาแล้วออกไป

       ซ่งฝูเห็นว่าเซี่ยยวี่หลัวไม่ได้ตอแยจากไปทันที จึงหันไปง่วนกับงานอย่างอื่นต่อ

       ซ่งฉางชิงที่อยู่ชั้นบนยังถือตำราไว้แต่หูกลับคอยสดับฟังเสียงภายนอกอยู่ตลอดเวลา รอคอยอยู่นาน ด้านนอกก็ยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ

       ไม่มีใครมาหาเขา!

       เซี่ยยวี่หลัวมาเซียนจวีโหลวไม่ได้มาหาเขางั้นหรือ?

       ซ่งฉางชิงรอแล้วรออีก นึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ตัวเองบอกซ่งฝูว่าต่อไปจะไม่พบสตรีผู้นั้นอีก เขารีบวางตำราในมือลง แทบจะผลักเปิดประตูออกไปทันที

       เมื่อออกจากประตู พิงอยู่ตรงราวบันไดกวาดสายตามองห้องโถง ยังมีเงาร่างบางอรชรร่างนั้นที่ไหนกัน คนไม่อยู่แล้ว!

       ซ่งฉางชิงสะกดสภาวะอารมณ์ของตนเองไว้วิ่งลงไปชั้นล่าง แสร้งทำทีเป็๲ไม่รู้เ๱ื่๵๹ราวอะไร “เมื่อครู่เกิดเ๱ื่๵๹อะไรขึ้นหรือไม่? ”

       ซ่งฝูขานตอบว่ามี หยิบสมุดบันทึกมารายงานโดยละเอียด“คุณชาย เมื่อครู่หลังจากพวกเราตรวจสอบแล้ว โต๊ะริมหน้าต่างทางทิศใต้เสียหาย ข้าสั่งให้คนนำโต๊ะไปซ่อมแซมแล้วเก้าอี้ที่อยู่ตรงกลางโถงก็โยก ข้าให้คน...”

       เขายังกล่าวไม่จบ ก็ถูกซ่งฉางชิงพูดขัดขึ้นมา“ไม่มีเ๱ื่๵๹อื่นงั้นหรือ? ”

       เ๱ื่๵๹อื่น?

       ซ่งฝูคลำศีรษะ “คุณชายนอกจากเ๱ื่๵๹เหล่านี้ ก็ไม่มีเ๱ื่๵๹อื่นแล้วขอรับ! ”

       ซ่งฉางชิงมองซ่งฝู “เมื่อครู่มีคนมาหรือไม่? ”

       ซ่งฝูนึกขึ้นได้ทันที“อ้อ ฮูหยินเซียวเคยมาขอรับ”

       ในที่สุดก็พูดเข้าประเด็นเสียที

       “แล้วคนเล่า? ” ซ่งฉางชิงพยายามทำให้น้ำเสียงของตัวเองฟังดูเ๾็๲๰าเหมือนปกติ ทว่า มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าหัวใจของเขากำลังเต้นแรง

       ราวกับจะ๠๱ะโ๪๪ออกจากอกอย่างไรอย่างนั้น

       “ไปแล้วขอรับ! ” ซ่งฝูกล่าวพร้อมมองคุณชายของตัวเองด้วยท่าทีฉงน

       ไปแล้ว?

       หัวใจที่เต้นแรง ราวกับร่วงหล่นลงไปยังก้นเหวในชั่วพริบตานั้น

       ซ่งฉางชิงขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนเอ่ยถาม “นางมาทำไม? ”

       ซ่งฝูคลำศีรษะ “นางบอกว่านางมาหาท่านเพราะมีธุระ”

       “นางหามาข้าเพราะมีธุระข้าก็อยู่ในร้าน เหตุใดเ๽้าถึงไม่ไปรายงาน? ” ซ่งฉางชิงเอ่ยถาม

       สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อยท่าทางนิ่งสงบและเข้มงวดเหมือนปกติ มีเพียงตัวซ่งฉางชิงเท่านั้นที่รู้ ว่าเขาโมโหแล้ว

       ซ่งฝูนึกว่าคุณชายถามเพราะเ๱ื่๵๹ของภัตตาคารเท่านั้น“คุณชาย ท่านเคยบอกว่าต่อไปจะไม่พบนางอีกแล้วไม่ใช่หรือขอรับ? ข้าถามว่านางมาหาท่านมีธุระอะไร นางก็ไม่บอก จากนั้นก็ไปขอรับ”

       ซ่งฉางชิงมองซ่งฝูแวบหนึ่งรู้ว่าตนเองตำหนิซ่งฝูผิดไป เขาเคยกล่าวเช่นนั้นจริง

       เขาไม่อยากพบสตรีเช่นนั้นอีกจริงๆ

       เพียงแต่...

       เหตุใดตัวเขาเองถึงลืมไปได้

       เมื่อครู่ที่เห็นเงาร่างของเซี่ยยวี่หลัวเขาถึงกับ...

       ถึงกับเกิดความรู้สึกดีใจและตั้งตารอคอย!

       เกรงว่าเขาคงบ้าไปแล้วถึงกับเฝ้ารอคอยเพื่อจะได้พบกับสตรีที่ประพฤติตัวไม่เหมาะสม!

       เขาต้องบ้าไปแล้วเป็๲แน่