“ท่านแม่หมายความว่า การหายตัวไปของลูก เหนียนยวี่เป็คนทำหรือ?”
ร่างกายของจ้าวอิ้งเสวี่ยสั่นเทาเล็กน้อย พลันหวนนึกถึงถ้อยคำทั้งหมดที่หญิงสาวคนนั้นที่เป็ผู้กรอกยาให้นางทุกวันใน่หลายวันมานี้ พวกเขามิได้โจมตีนาง แต่โจมตีเหนียนเฉิง เป็ผู้ใดที่จะเคียดแค้นเหนียนเฉิงเยี่ยงนั้น?
อีกอย่าง ผู้คนต่างรู้ว่า เหนียนเฉิงเกลียดชังใบหน้าข้าอย่างยิ่ง?
อีกอย่างผู้ใดจะดุร้าย และรู้ว่าการใช้ร่างกายของข้า สามารถทรมานเหนียนเฉิงได้?
ภาพเงาร่างของเหนียนยวี่ผุดขึ้นในหัวของจ้าวอิ้งเสวี่ย นางฉลาดเฉลียวมีไหวพริบ ทั้งยังเกลียดพวกหนานกงเยวี่ย เป็ไปได้หรือไม่...
วันนั้นในใจของนางเองก็คาดเดาเยี่ยงนี้ แต่กลับไม่อยากยอมรับที่จะค้นหาให้มากขึ้น ทว่าถ้อยคำที่ท่านแม่พูดเมื่อครู่นี้...
เหนียนยวี่?
เป็เหนียนยวี่จริงหรือ?
"ไม่..." จ้าวอิ้งเสวี่ยพึมพำ ส่ายหัวโดยไม่รู้ตัว ยังคงไม่อยากจะเชื่อการคาดเดานี้
เห็นได้ชัดว่า นางกับเหนียนยวี่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน และเคยให้คำมั่นสัญญาว่าอยู่ในจวนเหนียนจะคอยช่วยเหลือเป็หูเป็ตาให้กัน
ทว่าสำหรับคุณหนูรองสกุลเหนียนผู้นั้น ท้ายที่สุดพวกนางมีเพียงความสัมพันธ์ที่เป็ผลประโยชน์ร่วมกันเท่านั้น
หากเป็เหนียนยวี่จริง...
มือของจ้าวอิ้งเสวี่ยกำแน่นทันใด กำแน่นเสียจนเล็บแทบจะจิกเข้าเนื้อ
ผิงเอ๋อร์เห็นเืไหลออกจากฝ่ามือของนาง จึงยิ่งตื่นตระหนกกว่าเดิม
“คุณหนู คุณหนู...ท่านอย่าทำร้ายตัวเองเลยเ้าค่ะ...”
ผิงเอ๋อร์ร้องไห้ พลางคิดอยากจะไปแกะมือของนางออก จิ้นหวังเฟยรีบเข้าไปช่วยทันที ในที่สุดเมื่อแกะมือของจ้าวอิ้งเสวี่ยได้แล้ว จิ้นหวังเฟยรีบหยิบผ้าเช็ดหน้า และพันแผลให้อย่างระมัดระวัง “อิ้งเสวี่ย...อิ้งเสวี่ย ไม่เป็ไรนะ ไม่เป็ไรแล้ว...”
“ไม่เป็ไร...จะไม่เป็ไรได้อย่างไร?”
จ้าวอิ้งเสวี่ยนึกถึงประสบการณ์ที่ผ่านมา ดวงตาทั้งสองข้างฉายแววเกลียดชัง ท้ายที่สุดความโกรธเกรี้ยวในใจมิอาจระงับไหว และะเิออกมาอย่างสมบูรณ์ “ไม่ว่าจะเป็ใคร ข้าไม่มีทางปล่อยนางไปแน่ เหนียนยวี่... เหนียนยวี่...หากเป็เหนียนยวี่จริง ข้าก็จะทำให้นางรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็!”
ไม่เพียงแค่นี้เท่านั้น... เ้าเหนียนเฉิงนั่นก็ด้วย...
จ้าวอิ้งเสวี่ยหลับตาลง นอกจากคืนแรกที่ไม่มีความทรงจำเพราะหลับใหลไม่ได้สติ ทว่าทุกคืนหลังจากนั้น เหนียนเฉิงกดทับบนร่างกายนาง สิ่งนั้นทำให้ทุกการััและทุกการเคลื่อนไหวติดตรึงอยู่ในความทรงจำของนางอย่างชัดเจนยิ่ง
ความทรงจำยิ่งชัดเจน ความอัปยศก็ยิ่งแรงกล้า ประหนึ่งมีมือคู่หนึ่งกำลังบีบคอนางจนทำให้นางแม้แต่หายใจยังเ็ปอย่างอดไม่ไหว
“อา...”
ในที่สุดดูเหมือนจ้าวอิ้งเสวี่ยจะไม่สามารถทนต่อความเ็ปจากความทรงจำ เสียงกรีดร้องแหบแห้งดังลั่นไปทั่วทั้งห้อง นางหายใจไม่ออก ร่างกายอ่อนยวบจนล้มตัวลงเตียง
"อิ้งเสวี่ย..."
"อิ้งเสวี่ย..."
จิ้นอ๋องกับจิ้นหวังเฟยรีบรุดไปข้างหน้าพร้อมกันเพื่อตรวจสอบอาการของจ้าวอิ้งเสวี่ย ชายหนุ่มด้านข้างมีใบหน้ามืดมนั้แ่ต้นจนจบ มือเขากำหมัดแน่นตลอดเวลา เฝ้ามองจ้าวอิ้งเสวี่ยที่เป็ลมหมดสติ เขาก้าวไปข้างหน้า คิดอยากจะเข้าใกล้ ทว่าในที่สุดกลับชะงักฝีเท้า ความเ็ปในดวงตาเข้มเสียจนมิอาจเลือนหาย
เสียงร้องแหบแห้งนี้แทบจะดังก้องไปทั่วทั้งจวนเหนียน
ภายในหอชิงยวี่ เหนียนยวี่ซึ่งกำลังดูแลหญ้า ชะงักมือเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
"คุณหนู นี่ฟังดูเหมือน...จะเป็เสียงของท่านหญิงอิ้งเสวี่ยเลยเ้าค่ะ" ชิวตี๋ด้านข้างกล่าวอย่างระมัดระวัง
ความเ็ปในเสียงร้องแหบแห้งดังเข้าหูของเหนียนยวี่ นางจ้องมองหญ้าตรงหน้า ั์ตาดำมืดขึ้นเล็กน้อย ความน่าเวทนาเยี่ยงนี้ แท้จริงแล้วหลายวันมานี้ จ้าวอิ้งเสวี่ยพบเจออันใดมากันแน่?
และในหออี๋ชุนซึ่งอยู่ข้างเรือนหรูอี้
ในเรือนหรูอี้เมื่อครู่นี้ หนานกงเยวี่ยที่ถูกตบหน้า เดิมทีนางเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ครั้นได้ยินเสียงร้องอย่างเ็ป ความโกรธเกรี้ยวพลันหายไปทันที ราวกับว่าทุกรูขุมขนบนร่างกายเต็มเปี่ยมไปด้วยความลำพองใจ
“หึ ฟังดูสิ จ้าวอิ้งเสวี่ย มิใช่ว่านางเป็คนร้ายกาจหรอกหรือ? มิใช่ว่าสรรหาลูกเล่นมาทรมานลูกชายข้าหรือไร? เหตุใดนางเองก็มี่เวลาเช่นนี้ด้วย?” หนานกงเยวี่ยลูบแก้มที่ถูกตบจนแดงก่ำของตนเอง พลางทอดถอนหายใจ
ระหว่างที่เบนสายตา ดวงตามองเห็นเหนียนอีหลานซึ่งนั่งอยู่ด้านข้าง รอยยิ้มเสี้ยวหนึ่งเบ่งบานบนใบหน้า “ครานี้โชคดีจริงๆ ที่อีหลานคิดหนทางเช่นนี้ออกมาได้ สุดท้ายก็ทำให้จ้าวอิ้งเสวี่ยทุกข์ทรมานได้บ้างแล้ว ประสบเหตุการณ์นี้ นางน่าจะสงบไปหลายวัน คงไม่มีจิตใจจะไปทรมานเฉิงเอ๋อร์อีก”
ครั้นนึกถึงสภาพของจ้าวอิ้งเสวี่ยที่ตัวเองเห็นเมื่อครู่นี้ หนานกงเยวี่ยก็ไม่อาจระงับความตื่นเต้นในใจได้
เหนียนอีหลานด้านข้างกลับมีใบหน้าสงบนิ่ง ในมือถือถ้วยชา มุมปากค่อยๆ ยิ้ม ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับไม่แผ่ออกมาถึงดวงตา ราวกับว่าแม้แต่ดวงิญญายังเต็มไปด้วยความเย็นะเื
สิ่งที่นางสนใจที่สุด มิใช่ว่าจ้าวอิ้งเสวี่ยจะเ็ปอย่างไร แต่เป็เหนียนยวี่...
การที่ท่านแม่จงใจกล่าวเช่นนั้นเมื่อครู่นี้ นางไม่เชื่อว่า จ้าวอิ้งเสวี่ยจะไม่รู้สึกแคลงใจในตัวเหนียนยวี่ และความแคลงใจนี้ นางเพียงเฝ้ารอดูงิ้วดีๆ ก็พอ
ทว่า…
ครั้นคิดบางอย่างขึ้นได้ เหนียนอีหลานเหลือบมองคนอีกคนในห้อง
เหนียนเฉิง!
ในสายตาของคนนอก เหนียนเฉิงถูกลักพาตัวไป และดูเหมือนเขาจะเจอเหตุการณ์ร้ายแรงมา ทว่าในความเป็จริง เขาในยามนี้กลับกระฉับกระเฉงยิ่งนัก
“ท่านพี่ หลายวันมานี้มิได้เผยพิรุธอันใดออกมานะ?” เหนียนอีหลานเอ่ยปาก น้ำเสียงลุ่มลึก
จิตใจของเหนียนเฉิงรู้สึกฮึกเหิม พึงพอใจอย่างมาก “เผยข้อบกพร่องอันใด? จะเผยข้อบกพร่องไปได้อย่างไร? อีหลาน ข้าทำตามคำสั่งของเ้า และยาที่พวกเขาให้ดื่มทุกวัน จ้าวอิ้งเสวี่ยผู้นั้นรังเกียจการััของข้า ทว่าสิ่งที่ข้าแสดงออกมาก็คือท่าทีรังเกียจนางเช่นกัน หึ ใบหน้านั่นของจ้าวอิ้งเสวี่ยไม่น่าดูอย่างมากจริงๆ หากไม่ดื่มยา ข้าคงทำใจไม่ได้ อีกอย่างอีหลาน คนเ่าั้ เ้าไปหามาได้อย่างไร? การแสดงพวกนั้นช่างเหมือนจริงยิ่งนัก”
เหนียนเฉิงเฝ้ามองเหนียนอีหลาน น้องสาวผู้นี้ช่างทำให้เขารู้สึกแปลกหูแปลกตาเสียจริง
อีหลานขมวดคิ้ว “เื่นี้จัดการเสร็จสิ้นแล้ว ท่านพี่ได้ประโยชน์ก็ใช้ได้แล้ว ท่านพี่รู้ว่าข้าไปหาคนจากที่ใด แล้วจะได้อันใดขึ้นมา?”
ส่วนที่หาคนจากที่ใดนั้น...
เงาร่างหนึ่งผุดเข้ามาในหัวของเหนียนอีหลาน มุมปากยกยิ้มเล็กน้อย ความเ็าในดวงตาฉายออกมา
เหนียนอีหลานกล่าวเยี่ยงนี้ เหนียนเฉิงจึงชะงักไปเล็กน้อย รู้สึกไม่ค่อยพอใจ “ให้ข้ารู้แล้วอย่างไรเล่า? หึ ไม่บอกก็ไม่บอกสิ”
หนานกงเยวี่ยด้านข้างรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของบรรยากาศระหว่างพี่ชายและน้องสาว จึงรีบพูดเปลี่ยนเื่ “อีหลาน ลูกบอกว่า จ้าวอิ้งเสวี่ยผู้นั้นจะตั้งครรภ์จริงหรือ?”
ไม่เพียงแต่หนานกงเยวี่ยเท่านั้น ในใจของเหนียนเฉิงก็รู้สึกสนใจในจุดนี้เช่นกัน
หลังจากขจัดความไม่พอใจก่อนหน้านี้ออกไป เหนียนเฉิงรีบลุกขึ้นทันที และเดินไปหาเหนียนอีหลานสองสามก้าวอย่างร้อนใจ “ใช่แล้ว นางจะตั้งครรภ์จริงหรือ?”
หลายวันมานี้เขาที่กำลังแสดงงิ้ว แม้จะทำให้จ้าวอิ้งเสวี่ยทรมานได้แล้ว ทว่าเขารู้สึกว่ามันยังไม่พอ อย่างไรก็ไม่พอ!
เขา้าให้นางตายทั้งเป็ จึงจะสามารถบรรเทาความเกลียดชังในใจเขาได้!
สายตาของเหนียนอีหลานกวาดมองเหนียนเฉิง สายตาหันไปสบตาหนานกงเยวี่ย “ท่านแม่ไม่เชื่อใจอีหลานหรือ?”
“ไม่ แม่จะไม่เชื่อลูกได้อย่างไร?”
“ในเมื่อท่านแม่เชื่อลูก เช่นนั้นขอให้รอข่าวดีที่จะมาจากเรือนหรูอี้ก็พอ ลูกนับวันเรียบร้อยแล้ว สองสามวันนี้เป็่ที่จ้าวอิ้งเสวี่ยจะตั้งครรภ์ อีกอย่าง ท่านแม่คิดว่ายาพวกนั้น แค่ให้จ้าวอิ้งเสวี่ยดื่มไปเปล่าๆ หรือ?”
"ยาหรือ?" หนานกงเยวี่ยขมวดคิ้ว ดวงตายังคงฉายแววสงสัย
“ใช่ ยา! ลูกให้คนไปเสาะหายาตำรับเฉพาะมาโดยเฉพาะ เป็ของดีที่จะช่วยให้ตั้งครรภ์เป็พิเศษ” มุมปากของเหนียนอีหลานแย้มยิ้มลึก ครั้นเอ่ยจบ ดวงตาของหนานกงเยวี่ยส่องสว่าง “ดี ดี เช่นนี้ช่างดียิ่ง เช่นนี้ช่างดียิ่ง อีหลาน เื่นี้ช่างโชคดีที่มีเ้าเสียจริง”
เหนียนอีหลานหัวเราะเบิกบาน จ้องมองท่าทีตื่นเต้นของหนานกงเยวี่ย ในใจมีความสุข
