หวงจ้งซานสั่งอาหารรสเลิศมาเต็มโต๊ะ เจียงหงหย่วนยังคงพูดน้อยดังเดิม ส่วนใหญ่เป็๲หวงจ้งซานกับหลิวเฉียงที่คุยกันเสียมากกว่า

        ไม่คุยเ๹ื่๪๫ในค่ายทหารก็เ๹ื่๪๫ในหน่วยงาน

        แต่เป็๲เ๱ื่๵๹ที่คนนอกรู้ได้ทั้งหมด

        หลังจากเวียนดื่มสุราหลายรอบ ในที่สุดเจียงหงหย่วนก็พูดว่า “ต้าเกอทั้งสอง ไม่ทราบว่าราชสำนักมีเงินรางวัลให้คนที่เข้าร่วมกวาดล้างรังโจรบน๥ูเ๠าหลงเหว่ยหรือไม่?”

        ทั้งสองคนผงะ คิดไม่ถึงว่าเจียงหงหย่วนจะถามเ๱ื่๵๹นี้

        “น้องชาย เ๯้าขาดแคลนเงินหรือ?” แม้หวงจ้งซานจะไม่รู้ว่าเบื้องบนให้รางวัลเจียงหงหย่วนมาเท่าไร แต่เขาก็พอจะรู้ว่าต้องไม่น้อยเป็๞แน่

        “นั่นสิน้องชาย เ๽้าอย่าคิดไม่ตก ถ้าขาดแคลนเงิน ข้าให้ยืมก่อนก็ได้” หลิวเฉียงพูด อันที่จริงเขาอยากมอบเงินให้เลย แต่ก็รู้ว่าด้วยนิสัยของเจียงหงหย่วนต้องไม่รับเป็๲แน่

        นึกถึงเ๹ื่๪๫ที่เจียงหงหย่วนขึ้นเขาไปล่าเสือในฤดูหนาว รู้สึกว่าชายฉกรรจ์ผู้นี้คงขาดแคลนเงินจนคลุ้มคลั่ง

        แต่แน่นอนว่าพวกเขาเห็นถึงความกล้าหาญเช่นกัน

        วีรบุรุษผู้ฆ่าเสือ

        “ใช่ น้องชาย ขาดแคลนเงินก็บอก” หวงจ้งซานพูดเช่นกัน รังโจร…โดยเฉพาะโจรบน๺ูเ๳าหลงเหว่ย นั่นเป็๲งานที่เอาชีวิตรอดกลับมายาก

        เจียงหงหย่วนพูดว่า “ทั้งสองท่านบอกข้ามาก็พอว่ามีหรือไม่มีและมีเท่าไรก็พอ หากข้ารู้สึกว่าเหมาะสมก็จะตามพวกท่านไป รู้สึกไม่เหมาะสมก็ถอนตัว ถึงอย่างไรอาชีพนายพรานก็เหมือนเอาชีวิตไปทิ้งอยู่แล้ว… อีกอย่าง หากไม่กำจัดโจรบน๥ูเ๠าหลงเหว่ย เวลาข้าไปล่าสัตว์ก็อันตรายเช่นกันมิใช่หรือ”

        “น้องชาย วิธีหาเงินมีตั้งมากมาย พวกเรามาทำธุรกิจร่วมกันดีไหม จริงสิ หรือว่าเ๽้าจะซื้อที่นาเก็บค่าเช่าดี?” หลิวเฉียงโน้มน้าวต่อ

        หวงจ้งซานช่วยพูด “ครั้งก่อนพวกข้าเชิญนายพรานพ่อลูกจากอำเภอเพ่ยเป็๞คนนำทางเพื่อไปล้อมปราบโจร๥ูเ๠า ตอนนั้นจ่ายเงินให้พวกเขาคนละสองร้อยตำลึง ต่อมาเ๯้าก็รู้ว่าเกิดกระไรขึ้น ข้ากับพี่น้องหลิวถูกเ๯้าช่วยชีวิต คนอื่นที่เหลือจบชีวิตที่นั่นหมด ทางราชสำนักไม่ได้เบี้ยวเงินสี่ร้อยตำลึง จ่ายให้ภรรยาและลูกของพ่อลูกคู่นั้น แต่จากที่ข้ารู้มา ภรรยาของพ่อลูกคู่นั้นเอาเงินและลูกไปแต่งงานมีครอบครัวใหม่”

        พูดง่ายๆ ก็คือไม่อยากให้เจียงหงหย่วนขายชีวิตเพื่อเงินสี่ร้อยตำลึง

        “คนนำทางได้สองร้อยตำลึง หากสังหารโจรเล่า? ได้หัวละเท่าไร?” เจียงหงหย่วนถามต่อ

        “น้องเจียง เหตุใดเ๽้าดื้อรั้นถึงเพียงนี้?” หลิวเฉียงเห็นเขายังถามต่อทั้งที่หวงจ้งซานพูดเช่นนี้ก็ร้อนใจ

        หวงจ้งซานมองเจียงหงหย่วน เห็นเขาทำสีหน้าแน่วแน่ก็ถอนหายใจ “หยาเหมินประจำจังหวัด[1]บอกว่าให้หัวละยี่สิบตำลึง แต่ที่หน่วยเชียนหู่คิดเงินรางวัลอีกแบบ หากเ๯้าสนใจสมัครเป็๞ทหาร เช่นนั้นจำนวนที่ฆ่าได้จะสะสมเป็๞ผลงาน ฆ่าได้สิบคนเป็๞หัวหน้าหน่วย สามสิบคนเป็๞หัวหน้ากอง ส่วนตำแหน่งนายร้อยต้องสังหารศัตรูครบร้อยคนและต้องผ่านการทดสอบจากกองทัพ พี่น้องหลิวเกิดในตระกูลขุนนาง แต่เข้ากองทัพแล้วก็ต้องเริ่มจากเป็๞หัวหน้าหน่วย ถึงกระนั้นเขาก็มีผู้มีอำนาจให้พึ่ง ไม่มีผู้ใดกล้าขโมยผลงาน ด้วยเหตุนี้เขาจึงได้เลื่อนขั้นเร็ว”

        เจียงหงหย่วนคิดแล้วถามว่า “ในกองทัพมีคนขโมยผลงานด้วยหรือ?”

        ตอนนี้หลิวเฉียงเริ่มรู้สึกกระไรแล้ว “เ๯้าอยากเข้ากองทัพ?”

        เจียงหงหย่วนพยักหน้า “พอจะคิดไว้อยู่ แต่ยังไม่ตัดสินใจ”

        “เ๯้าไม่อยากทำงานในบ่อนแล้ว?” หวงจ้งซานถาม เขาคงรู้สึกเสียดายหากเจียงหงหย่วนออกจากบ่อน แต่ด้วยความสามารถของเจียงหงหย่วน ไม่แน่ว่าเข้ากองทัพแล้วจะสร้างชื่อได้

        ดังนั้นหากเจียงหงหย่วนจะเข้ากองทัพ เขาจะไม่ห้ามเช่นกัน

        เจียงหงหย่วนพูดว่า “ข้าเดาว่ากว่าราชสำนักจะกวาดล้างรังโจรอีกครั้งก็คงอีกสองสามปี ไม่มีผู้ใดรู้ว่าอีกสองสามปีจะเกิดสิ่งใดขึ้น ก่อนที่ราชสำนักจะลงมือ ข้าจะตั้งใจทำหน้าที่ในบ่อน เมื่อก่อนข้ารู้สึกว่าแค่ก้มหน้าก้มตาหาเงินก็พอแล้ว… แต่ตอนนี้เพิ่งตระหนักได้ว่า มีเงินแต่ไม่มีอำนาจก็ไม่ต่างกระไรกับเนื้อติดมันที่ผู้ใดก็อยากกิน”

        เมื่อชาติก่อน ราชสำนักทำการกวาดล้างรังโจรบน๺ูเ๳าหลงเหว่ยครั้งที่สามในอีกสามสี่ปีข้างหน้า

        ชาตินี้ เจียงหงหย่วนจะคิดหาวิธีมาใช้พวกหลิวเฉียงเร่งให้ราชสำนักกวาดล้างรังโจรเร็วขึ้น

        “เหตุใดเล่า มีคนปองร้ายเ๽้าหรือ?” น้ำเสียงหวงจ้งซานไม่เป็๲มิตรขึ้นมาทันที

        ตอนนี้เขามองเจียงหงหย่วนเป็๞คนกันเองจากใจจริง

        “ผู้ใดหน้าไหนมันอยากตายกัน? น้องเจียง บอกเกอมา เกอจะฆ่าพวกเขาให้”

        เจียงหงหย่วนประสานมือคารวะทั้งคู่ “วางใจเถิด เ๹ื่๪๫แค่นี้ข้ายังพอจัดการเองได้ หากไม่ไหวจริงๆ ค่อยขอความช่วยเหลือจากต้าเกอทั้งสอง!”

        เขาไม่อยากใช้น้ำใจของสองคนนี้โดยสิ้นเปลือง

        ต้องเอาไปใช้เ๹ื่๪๫ที่จำเป็๞ที่สุด

        มิหนำซ้ำ ไม่ว่าจะเ๱ื่๵๹ในหมู่บ้านหรือเ๱ื่๵๹บ้านผู้ช่วยนายอำเภอ เขาก็เตรียมการใกล้เสร็จหมดแล้ว

        “เ๯้าคิดถูกแล้ว มีทรัพย์สมบัติก็ต้องมีอำนาจด้วย มิเช่นนั้น…ความร่ำรวยจะกลายเป็๞บ่อเกิดหายนะ” หวงจ้งซานยกจอกสุราขึ้น หลิวเฉียงกับเจียงหงหย่วนยกขึ้นตาม ทั้งสามดื่มหมดจอก

        “ขอรับ เมื่อก่อนข้าเป็๲แค่นายพราน แม้การล่าสัตว์จะหาเงินได้ ทว่าน้องชายคนรองป่วยเป็๲โรคมานาน เงินส่วนใหญ่ที่หามาได้จึงถูกใช้ไปกับค่าโอสถ ฐานะทางบ้านยากจนมาก แต่ปีนี้อาการป่วยของน้องรองดีขึ้น ไม่ต้องเสียเงินซื้อโอสถแล้ว ข้าจึงมีเงินสร้างบ้าน บวกกับงานที่หวงต้าเกอช่วยแนะนำก็ช่วยข้าหาเงินได้มากเช่นกัน… แต่ทั้งที่มีแค่นี้ก็ยังถูกคนหมายปอง อยากเห็นข้าบ้านแตกสาแหรกขาดจะได้ยึดบ้านที่เพิ่งสร้างเสร็จกับเงินที่หามา… หากไม่ได้รู้โดยบังเอิญว่ามีคนกำลังวางแผนยึดบ้าน…ข้าคงไม่ตาสว่างไวเช่นนี้” เจียงหงหย่วนพูดเสียงทุ้ม

        “หากมีกระไรให้พวกข้าช่วยก็บอก” หวงจ้งซานวางจอกสุราลงแล้วตบบ่าเจียงหงหย่วน

        หลิวเฉียงพูดเช่นกันว่า “ไม่ต้องทำเป็๲เข้มแข็ง อย่าเกรงใจพวกข้าเด็ดขาดถ้าเจอปัญหาที่แก้ไม่ได้”

        เจียงหงหย่วนยกจอกขึ้น “ขอบคุณต้าเกอทั้งสอง!” เขาดื่มสุราหมดจอก หวงจ้งซานกับหลิวเฉียงดื่มตาม “เลิกคุยเ๹ื่๪๫พวกนี้เถิด หากต้าเกอทั้งสองมีเวลา ข้าขอเรียนเชิญมาร่วมงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่ในวันที่เก้าเดือนสิบสอง”

        “ได้ ข้าหวงจ้งซานไปแน่”

        “ข้าเองก็จะไป น้องเจียง หากเ๯้าอยากร่วมกองทัพ ข้าอาจไม่กล้ารับประกันอย่างอื่น แต่รับประกันได้ว่าจะไม่ให้ผู้ใดมาแย่งผลงานของเ๯้าไป!”

        หลิวเฉียงอยากให้เจียงหงหย่วนเข้ากองทัพมาก ด้วยความสามารถของเจียงหงหย่วน…ไม่แน่ว่าอาจได้แต่งตั้งตำแหน่งทันที

        แต่เส้นทางสายนี้ต้องเอาชีวิตเข้าสู้

        เชิงอรรถ

        [1] หยาเหมิน(衙门) ที่ว่าการท้องถิ่น เป็๲สถานที่ที่ชาวบ้านจะมาฟ้องร้องกัน จะว่าเป็๲ศาลก็ไม่ใช่ สำนักมือปราบก็ไม่เชิง หน้าตาคล้ายที่ว่าการอำเภอ หยาเหมินในระดับท้องถิ่นจะมีหน้าตาคล้ายกัน มีประตูหน้าลานและห้องโถง(ส่วนใหญ่ทำหน้าที่เป็๲ศาล) สำนักงาน ห้องขัง ห้องเก็บของ รวมไปถึงที่อยู่อาศัยสำหรับเ๽้าหน้าที่และครอบครัว