ตำหนักเฟิ่งจิ้น พื้นนองไปด้วยเืสีแดงฉาน
กู้ชิงทรุดนั่งอยู่กับพื้น มือทั้งสองยังคงประคองท้องนูนไว้แน่น
นางเงยหน้ามองซ่งหลิงซิว พลางถามย้ำทีละคำ “ซ่งหลิงซิว ตำหนักเฟิ่งจิ้นของข้าทำผิดอันใด จึงต้องประสบเภทภัยเช่นนี้!?”
นางเป็ถึงฮองเฮา กลับต้องมาเห็นกับตา มองคนในวังทุกคนถูกลงทัณฑ์อย่างทารุณ
คนเ่าั้มีทั้งที่เคยและไม่เคยปรนนิบัตินางมาก่อน ไม่เว้นแม้แต่คนเก็บกวาดรดน้ำดอกไม้นอกพระตำหนัก
กระทั่งเซียงเอ๋อร์นางกำนัลรับใช้ข้างกาย ก็ถูกชายฉกรรจ์สิบกว่าคนย่ำยีจนเืทะลักเสียชีวิตลงต่อหน้า
ภาพเซียงเอ๋อร์กรีดร้องทั้งดิ้นรนทุรนทุราย ตาเหลือกค้างสิ้นใจด้วยความแค้น ฉากนี้กลายเป็ฝันร้ายฉากหนึ่งที่ฝังอยู่ในจิตใจของนางมิรู้ลืม
แล้วยังขันทีน้อยที่ซื่อสัตย์ภักดี เพื่อปกป้องนาง เขาถูกดาบใหญ่ฟันขาดสะพายแล่ง ตับไตไส้พุงกับเืคาวไหลนองเต็มพื้น ยังไม่ทันแม้แต่จะได้ต่อสู้ดิ้นรนเลยด้วยซ้ำ
เสียงกรีดร้องโหยหวนของดังก้องไปทั่วตำหนักใหญ่ กระตุกเส้นประสาทของนางให้ปวดหนึบอยู่รางๆ
“ทำผิดอะไรงั้นหรือ?”ซ่งหลิงซิวแค่นหัวเราะเสียงเ็า เขาก้าวเข้ามาใช้เท้ากระทืบลงไปที่ท้องของนางอย่างไม่ปรานี
ทันใดนั้นกู้ชิงรู้สึกได้ถึงพลังขุมหนึ่งอัดกระแทกที่ช่องท้องอย่างรุนแรงความเ็ปรวดร้าวปานฉีกหัวใจกระชากปอดขาดนั้นแทบจะพรากชีวิตนางไป
นางดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากเท้าของซ่งหลิงซิวแต่ที่ข้างหูกลับได้ยินเสียงเย้ายวนเสียงหนึ่งดังขึ้นมา “ฮองเฮาเพคะหม่อมฉันขอเตือนว่าพระองค์อย่าทรงขัดขืนจะดีกว่าพระองค์ได้ทำร้ายคนทั้งตำหนักเฟิ่งจิ้นจนตายหมดแล้วหรือยังจะให้คนทั้งตระกูลกู้ถูกฝังร่วมไปเป็เพื่อนด้วยหรือเพคะ?”
ตระกูลกู้?!
กู้ชิงสะดุ้งวาบด้วยความตื่นตระหนกนางะโไปทางต้นเสียงอย่างโกรธแค้น “ซูจิ้งโหยวเ้ากล้าเอาตระกูลกู้มาข่มขู่ข้า? เ้าฆ่าคนทั้งตำหนักเพื่อชิงตำแหน่งฮองเฮาจิตใจโเี้อำมหิตเช่นนี้ ไม่กลัวฟ้าดินลงทัณฑ์หรือไร!?”
“ความตายมาเยือนถึงศีรษะแล้วยังปากเก่งอีก”แรงกดใต้ฝ่าเท้าของซ่งหลิงซิวเพิ่มขึ้นหลายส่วน กู้ชิงเ็ปปางตายกระทั่งแรงจะพูดก็ไม่มี
ทว่านางยังคงยึดชายเสื้อของซ่งหลิงซิวแน่น ดึงพลังจากทั้งร่างจนในที่สุดจึงเค้นคำพูดออกมาไม่กี่คำ “ละ... ลูก อย่าทำร้ายเขา”
“ลูกเหรอ? ใช่สิเ้าหวังมาตลอดให้ลูกคนนี้ได้เกิดมาอย่างปลอดภัยไม่ใช่หรือ? งั้นก็ให้ข้าช่วยเ้าก็แล้วกัน” พูดจบซ่งหลิงซิวก็คว้าเมีดสั้นด้ามหนึ่งจากข้างเอวแล้วแทงท้องของกู้ชิง
กู้ชิงถือกำเนิดจากตระกูลแม่ทัพ นางพลิกตัวไปด้านข้างอย่างรวดเร็วจนหลบพ้นคมมีด
นางเบิกตาคู่โตจ้องซ่งหลิงซิวอย่างเหลือเชื่อ “ขนาดพยักฆ์ร้ายยังไม่กินลูก ทว่าเ้าถึงกับจะฆ่าลูกตนเองงั้นรึ? ซ่งหลิงซิวเ้ายังเป็คนหรือเปล่า?”
“เขาก็ไม่คู่ควรที่จะเป็ลูกของข้าแต่แรกตระกูลกู้ผลงานอำนาจล้นฟ้าสูงจนกลบนาย ตอนนั้นข้ายังไม่มีอำนาจ จำต้องยอมให้พวกเขาหนุนเ้าขึ้นเป็ฮองเฮาแล้วตอนนี้ไม่คาดว่าพวกเ้ายังคิดใช้ลูกคนนี้ผูกมัดข้าไว้ เพื่อหลอกแผ่นดิน พวกเ้าคิดว่าข้าโง่นักหรือ?” ซ่งหลิงซิวกล่าวเสียงเยือกเย็น
กู้ชิงได้ยินวาจาก็อดรนทนไม่ไหวหัวเราะลั่น
พูดได้ดี! พูดดีมากจริงๆ
ที่แท้ซ่งหลิงซิวยังจำได้ว่าตอนนั้นปีกเขายังไม่แข็งกล้า เป็ตระกูลกู้ของนางสนับสนุนเขา
ตระกูลกู้ของนางเต็มไปด้วยเืแห่งความจงรักภักดี จากรุ่นสู่รุ่นล้วนเป็แม่ทัพหากไม่ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลกู้ ซ่งหลิงซิวจะมีบัลลังก์ในวันนี้ได้อย่างไร?
เมื่อนางอายุได้สิบสามปีก็ติดตามซ่งหลิงซิวไปในสนามรบ ร่วมสู้ศึกเป็ตายเพื่อเขาเข่นฆ่าสังหารผู้คนไปมากมาย
ซ่งหลิงซิว้าเป็ฮ่องเต้ นางทั้งสู้รบกับเหล่าศัตรูอย่างกล้าหาญเพื่อเขา ทั้งให้ร้ายองค์รัชทายาทก็เพื่อเขา
วันเวลาในวัยดรุณีของนางทั้งหมดทุ่มเทให้เพื่อซ่งหลิงซิวเพียงผู้เดียว
สิบปี! สิบปีเต็มๆ
ฝ่ามือหยาบกร้าน รอยแผลเป็ทั่วร่าง กลับแลกมาซึ่งจุดจบเช่นนี้..
สิบนิ้วของกู้ชิงกำหมัดแน่นจนเล็บจิกกลางฝ่ามือ ความรู้สึกคับแค้นเสียใจทั้งมวลในจิตใจลุกโชนแผ่ซ่านอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับความเ็ปบาดลึกถึงกระดูก
แต่นางกลับร้องไห้แสดงความอ่อนแอไม่ได้ทั้งสิ่งที่ควรสูญเสียและไม่ควรสูญเสียล้วนดับสูญ สิ่งเดียวที่นางทำได้ตอนนี้ก็คือปกป้องสิ่งที่ยังไม่สูญเสียเอาไว้
“ซ่งหลิงซิว เ้าจะฆ่าข้า ยังต้องหาข้ออ้างอันใดอีกั้แ่เด็กจนโต เป็ข้าที่เชื่อฟังเ้ามาตลอด เ้าให้ข้าตาย ข้าย่อมฆ่าตัวตายเองก็ได้แต่ต้องรอให้ข้าคลอดลูกเสียก่อน ยามนี้หากผู้ใดกล้าแตะต้องลูกในครรภ์ ข้าจะทำให้มันต้องลงนรก!”กู้ชิงยันตัวลุกขึ้นยืนโงนเงน
ร่างของนางช่างบอบบาง ทว่าบั้นเอวกลับเหยียดตรงแน่วแน่
ยามนี้นางอยู่ภายในวังหลังเพียงลำพัง ต่างจากครั้งนั้นที่มีทหารนับพันหมื่นคอยพิทักษ์ซ้ายขวาจึงไร้เรี่ยวแรงปกป้องคนในตำหนักนี้ไว้ เป็เหตุให้พวกเขาต้องมาตายอย่างน่าสังเวช แต่อาศัยกำลังของนาง หาก้าปกป้องทารกในครรภ์นี้ไว้นางยังมั่นใจว่าทำได้
ดูเหมือนซูจิ้งโหยวจะคิดไม่ถึงว่าจนถึงตอนนี้กู้ชิงยังรักษากิริยาไว้ได้แบบนี้นางสะดุ้งใจนถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างอดไม่ได้
สีหน้าของซ่งหลิงซิบูดบึ้งขึ้งเคียดไม่ต่างกัน หากจะพูดถึงกู้ชิงไม่มีใครเข้าใจนางดียิ่งไปกว่าเขาอีกแล้ว
ในตอนนั้นที่เขาเลือกกู้ชิงก็เพราะเห็นแก่วิทยายุทธ์ล้ำเลิศกับนิสัยอดทนเกินคนของนาง คิดไม่ถึงว่าสองจุดนี้กลับกลายเป็อุปสรรคของเขาที่จะกำจัดนางในวันนี้
“กู้ชิงนี่เ้าคิดจะบีบคั้นข้าหรือ?” ซ่งหลิงซิวกัดฟัน
กู้ชิงแสยะยิ้มเย็นะเื “บีบคั้นเ้า? เ้าสังหารคนของข้าทั้งตำหนักตอนนี้ยังคิดฆ่าข้ากับทารกในท้องข้าอีก หากจะบอกว่าข้าบีบคั้นเ้ามิสู้บอกว่าเป็เ้าบีบคั้นข้า มิดีกว่าหรือ?”
“ดีๆ ๆ” ซ่งหลิงซิวเอ่ยคำว่าดีติดต่อกันสามคำ พลันใบหน้าเผยรอยยิ้มเย็นเยียบวูบหนึ่ง“ด้วยวิทยายุทธ์ของเ้า หากคิดจะฝ่าออกจากพระราชวังเรียกได้ว่าง่ายราวกับปอกกล้วยเข้าปาก แต่น่าเสียดายที่คนตระกูลกู้ล้วนมีความจงรักภักดี คิดไม่ถึงว่ากลับมีฮองเฮาที่ไร้ซึ่งคุณธรรมแห่งสตรี ในภายภาคหน้าผู้คนใต้หล้าจะมองคนตระกูลกู้ของเ้าอย่างไร?เกรงว่าปะาทั้งตระกูลก็คงไม่มีค่าพอให้คนสงสารกระมัง?”
ประโยคเดียวจี้ถูกจุดอ่อนของกู้ชิงโดยตรง
ไม่รอให้นางเอ่ยปาก ซ่งหลิงซิวก็โยนมีดสั้นไปหน้าจุดที่นางยืนนิดเดียว “ในเมื่อเ้าบอกว่าใครกล้าแตะลูกในท้อง เ้าจะทำให้มันลงนรกถ้าเช่นนั้นข้าจะให้เ้าลงมือเอง เด็กคนนี้หรือคนทั้งตระกูลกู้ ใครสำคัญกว่า เ้าจงเลือกเอง”
ช่างเป็ชายใจอำมหิต ถึงกับจะให้นางผ่าท้องตนเองเอาลูกออกเขาไม่เพียงคิดฆ่านาง ยังจะให้นางมีชีวิตอยู่มิสู้ตายอีกด้วย!
ลูก... ลูกที่นางอุ้มท้องมาถึงสิบเดือน ลูกที่กำลังจะคลอดออกมา...
คนตระกูลกู้หลายร้อยชีวิต
ใครสำคัญกว่า นางจะไม่รู้ได้อย่างไร?
กู้ชิงคลายริมฝีปากล่างที่กัดจนเืออกตั้งนานแล้ว ฉีกเสื้อผ้าออกอย่างแรง ใช้มีดสั้นกรีดผนังท้องทีละนิดๆ
เป็ความเ็ปที่แทงลึกไปถึงจิติญญา ปวดลึกสุดขั้วหัวใจ ปวดร้าวจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่
ความหวัง เกียรติศักดิ์ศรี หัวใจของนางแตกสลายไปชั่วพริบตา
ลูกเอ๋ย แม่ขอโทษ...
“ซ่งหลิงซิวเ้าได้ตาม้าแล้ว โปรดรักษาสัญญาของเ้าปล่อยคนตระกูลกู้ไปด้วย”กู้ชิงหยิบมีดสั้นขึ้นเตรียมฆ่าตัวตาย
คิดไม่ถึงว่ากลับถูกซ่งหลิงซิวคว้าไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ลากนางออกจากตำหนักเฟิ่งจิ้นอย่างทารุณ “คิดจะตายงั้นรึ? ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกเ้าคิดว่าทำเช่นนี้จะทำให้ข้าพอใจได้หรือ? ดูนั่นสิว่าเกิดอันใดขึ้น”
กู้ชิงสะดุ้งเฮือกอย่างใรีบหันมองตามทิศทางที่นิ้วของซ่งหลิงซิวชี้
นั่นเป็ทิศที่ตั้งของบ้านตระกูลกู้ ตอนนี้ลุกไหม้เต็มไปด้วยประกายไฟท่วมท้น
“บิดาข้าได้นำกำลังทหารองครักษ์ไปทำลายตระกูลกู้ั้แ่แรกแล้วคิดว่าตอนนี้สภาพของบ้านตระกูลกู้คงไม่ดีไปกว่าตำหนักเฟิ่งจิ้นสักเท่าไร”ซูจิ้งโหยวกล่าวอย่างภาคภูมิใจ
“ฮ่าๆ ๆ” ที่แท้ทุกอย่างล้วนเป็เื่หลอกลวง ซ่งหลิงซิวคิดล้มล้างตระกูลนางั้แ่แรก และยังหลอกให้นางเอาลูกออกด้วยมือของตนเอง
“ซ่งหลิงซิว ต่อให้ตระกูลกู้สูญสิ้น เ้าก็อย่าหวังจะได้นั่งบนบัลลังก์อย่างมั่นคง อย่าลืมว่ายังมีท่านอ๋องเก้าพันปีแห่งตงฉ่างที่ทรงอำนาจยิ่งกว่าตระกูลกู้อยู่อีกผู้หนึ่ง หากไร้ซึ่งตระกูลกู้แล้ว ข้าจะรอดูว่าเ้าเอาอะไรไปสู้กับเขา”
สีหน้าของซ่งหลิงซิวบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ ชี้หน้ากู้ชิงพลางะโก้อง “เ้า! นังปีศาจร้าย! ความตายย่างกรายมาถึงศีรษะยังกล้ามาสาปแช่งข้า! ทหาร! ฟาดมันให้ตายด้วยท่อนไม้!”
“ฮ่าๆ ๆตีให้ตายงั้นรึ? ไม่ต้องให้เ้าลงมือหรอกร่างข้าจะให้เ้ามาทำแปดเปื้อนได้ยังไงกัน” กล่าวจบ กู้ชิงก็อุ้มลูกะโลงจากตำหนักเฟิ่งจิ้นทันที
สายลมเย็นเฉียบพัดผ่านข้างหูนาง ดวงตานางมองออกไปราวกับเห็นอดีตในปีนั้น
ซ่งหลิงซิว หากชาติหน้ามีจริง... ข้าจะไม่เป็ขุนนางที่แสนภักดีแต่เป็ขุนนางผู้คิดคดทรยศ! แย่งชิงแผ่นดินเ้า! ฆ่าล้างตระกูลเ้า!!!
