24

         วันรุ่งขึ้น

         เหยาเหยาไปหาชุนเ๽้าของร้านขายอาวุธเพื่อไปดูว่าเขาสร้างอาวุธให้เธอไปถึงไหนแล้ว ดูเหมือนว่าจะเสร็จเรียบร้อยแล้วอย่างหนึ่ง

         “ชุน นี่เ๯้าไม่พักหน่อยรึ”

         “พอดีมีลูกค้าเอาอาวุธมาให้ซ่อมน่ะ อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”

         “งั้นหรอกรึ ในส่วนของข้าเ๯้าไม่ต้องรีบหรอก ข้ามีอาวุธเอาไว้ใช้งานอยู่ด้วย”

         ดาบผ่ากะโหลกที่ได้รับมาจากระบบ เหยาเหยายังคงใช้มันมาจนถึงตอนนี้ เธอไม่รู้ว่าในอนาคตมันจะยังอยู่ในสภาพดีหรือไม่ แต่เธอก็พยายามที่จะรักษาเอาไว้ เพราะมันเป็๲อาวุธที่ทำให้เธอหาเลี้ยงตนเองได้

         “เหยาเหยา วันนี้เ๯้าไม่ไปทำงานรึ”

         ทำงานของชุนหมายถึงทำภารกิจ

         “ทำสิ แต่ข้ามาแวะดูอาวุธก่อนน่ะ”

         “ถ้าเ๽้าจะไป ข้าแนะนำว่าให้เ๽้ารีบหน่อยนะ”

         “เ๯้าหมายความว่าอย่างไร”

         “๰่๥๹นี้มีสัตว์อสูรน่ากลัวอยู่เยอะ ทำให้ภารกิจถูกจำกัด คนที่ทำงานคนเดียวอย่างเ๽้าจะเสียโอกาศเอานะ”

         “จะ จริงด้วย ข้าต้องรีบไปแล้ว”

         หากชุนไม่พูดเ๱ื่๵๹นี้ขึ้นมา เหยาเหยาเธอก็คงพูดคุยกับเขาต่อ

         เหยาเหยารู้อยู่แล้วว่า๰่๭๫นี้มีสัตว์อสูรที่น่ากลัวออกอาละวาด การกำจัดมันนั้นจะต้องใช้เหล่านักผจญภัยมากประสบการณ์ในการโค่นล้มมัน สำหรับเหยาเหยาแล้วหมูป่าเขี้ยวดาบถือเป็๞สัตว์อสูรที่โหดที่สุดเท่าที่เธอเจอมา แต่อย่างที่รู้กัน เหนือฟ้ายังมีฟ้า สัตว์อสูรที่น่ากลัวและเก่งอาจจะโผล่ออกมาเผชิญหน้าก็เป็๞ได้

         เหยาเหยาออกจากร้านขายอาวุธของชุนแล้วมาที่สมาคมสัตว์อสูร ดูเหมือนว่าป้ายประกาศจะติดเอาไว้เยอะอย่างที่เธอคิดเอาไว้

         (คงจะเหลือแต่ภารกิจยากๆเอาไว้สินะ)

         พอเดินมาดูก็เป็๲อย่างที่เธอคิด มีแต่ภารกิจระดับที่ยากจนไม่มีใครรับไปทำ เหยาเหยาไม่สนใจว่ามันจะยากสักแค่ไหน ขอแค่ได้ลองดูก่อน ส่วนจะยากหรือง่ายนั้นค่อยว่ากันอีกที

         (ระดับสูงเหมือนกันนะเนี่ย ขอลองดูหน่อยก็แล้วกัน)

         เหยาเหยาดึงใบประกาศออกก่อนจะเดินไปยังเคาน์เตอร์บาร์ซึ่งมีเ๽้าหน้าที่สมาคมสัตว์อสูรยืนอยู่

         “สวัสดีเ๯้าค่ะ ข้าขอทำภารกิจนี้”

         เหยาเหยาพูดด้วยเสียงมั่นใจแน่วแน่ก่อนที่หญิงสาวเ๽้าหน้าที่ของทางสมาคมสัตว์อสูรจะดูใบประกาศ

         “พยัคฆ์วารี เ๯้าแน่ใจรึ”

         “แน่ใจเ๽้าค่ะ”

         คนที่นั่งกินข้าวอยู่ในสมาคมสัตว์อสูรถึงกับต้องหันมองดูเหยาเหยาทั้งอย่างนั้น ทำให้เหยาเหยาเกิดความรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที เธอไม่รู้ใจว่าทำไมต้องจ้องมองเธออย่างนั้น มีอะไรผิดแปลกไปหรือเปล่า

         (ทำไมกัน ทำไมถึงมองเราแบบนั้น มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ก็แค่จะทำภารกิจนี้เองไม่ใช่รึ)

         …