ก็แค่อยากให้จางหวาช่วยหาเด็กสาวไปทำงานในเมือง นึกไม่ถึงว่าเธอจะปฏิเสธและไม่กลัวแม้แต่คำขู่ของเขา

        “เฮ้อ” ฮั่วเสี่ยวเหวินถอนหายใจ กระดาษไม่อาจห่อไฟได้ฉันใด ความจริงก็ไม่มีวันปกปิดได้ฉันนั้น หากจางต้ากั๋วรู้เ๹ื่๪๫นี้ ไม่รู้ว่าเขาจะยอมรับได้หรือไม่

        คนส่วนใหญ่ในหมู่บ้านเป็๲พวกหัวโบราณ ตอนนั้นจางหวาแค่มีความสัมพันธ์กับฮั่วต้าซานยังถูกคนในหมู่บ้านพูดถึงจนไม่กล้าออกจากบ้าน นับประสาอะไรกับจางต้ากั๋วที่เป็๲คนธรรมดา

        ณ บ้านของจางต้ากั๋ว

        จางหวาร้องไห้ในอ้อมอกของจางต้ากั๋วอยู่นานก่อนจะค่อยๆ หยุดลง จางต้ากั๋วจับแขนซ้ายของเธอ กำจนเสื้อผ้าของเธอยับยู่ยี่ไปหมด

        “ภรรยา เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

        จางหวาเหมือนจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ จางต้ากั๋วเป็๲ผู้ชายที่ดีที่สุดที่เธอเคยเจอมาในชีวิต เขายอมเธอแทบทุกอย่าง ยอมทิ้งกระทั่งลูกชายของเขาเอง

        เธอกอดไหล่หนาของเขาแน่น สูดดมกลิ่นอายความอบอุ่นในอ้อมแขนของเขาอย่างละโมบ

        จางต้ากั๋วไม่เคยเห็นเธอเป็๲แบบนี้มาก่อน ยิ่งเธอเป็๲แบบนี้เขายิ่งรู้สึกกังวลใจ

        “ภรรยา คุณอย่าเป็๞แบบนี้ ไม่ว่าจะเป็๞เ๹ื่๪๫ใหญ่ขนาดไหน ผมจะช่วยแบกรับให้เอง”

        ในที่สุดเธอก็ยอมปล่อยตัวเขา จางต้ากั๋วช่วยจัดปอยผมที่หน้าผากให้อย่างอ่อนโยน มือขวาเลื่อนไปลูบเบาๆ ที่แก้ม

        “ต้ากั๋ว หลังจากฉันไปแล้วคุณต้องดูแลตัวเองให้ดี” สุดท้ายก็ยังอาลัยอาวรณ์อยู่ดี จางหวากอดเขาอีกครั้ง น้ำตาไหลเป็๞สายน้ำ จมูกแสบไปหมด

        หลังจากกลับจากอำเภอฉวี จางหวาไปรับจ้างที่ร้านอาหารในหมู่บ้านใกล้เคียงก่อน ทำงานอยู่ที่นั่นสองเดือนเต็มๆ ก่อนจะกลับมายังบ้านแม่

        ต่อมาเธอได้พบกับฮั่วต้าซาน ชายผู้ไร้ศักดิ์ศรีคนนั้นทำให้ความแค้นในใจของเธอถูกจุด หากไม่ใช่เพราะฮั่วต้าซานและฮั่วเจิ้งอิงสองแม่ลูกคู่นั้น เธอคงไม่ถูกส่งไปแต่งงานในที่ห่างไกลแบบนั้น

        ต่อมาบ้านของฮั่วต้าซานถูกไฟไหม้ ส่วนตัวฮั่วต้าซานติดคุก เธอจึงเริ่มอยู่ในหมู่บ้านได้อย่างสบายใจ

        จางต้ากั๋วอยู่เหนือความคาดหมายของเธอ วันนั้นเธอกลับจากในตำบลและเจอเข้ากับจางต้ากั๋ว ตอนนั้นเขาจ้องเธอไม่วางตา

        เธอรู้จักสายตาประเภทนี้ดีที่สุด ตอนที่อยู่บ่อนไพ่นกกระจอก ผู้ชายหลายคนมองเธอด้วยสีหน้าเช่นนี้กันหมด

        เธอเห็นท่าทางอ้ำอ้ำอึ้งอึ้งของจางต้ากั๋วแล้วรู้สึกขบขัน มีจิตคิดไม่ซื่อแต่กลับไม่มีความกล้า

        “ช่างเป็๲การเดินทางที่เหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน หากจะไปนั่งพักที่บ้านคุณคงไม่เป็๲ไรใช่หรือไม่” เธอขอไปบ้านของจางต้ากั๋วทันที

        ที่เธอต้องแปลกใจคือจางต้ากั๋วทำแค่คุยกับเธออย่างเดียว ภายในบ้านยุ่งเหยิงไม่เป็๞ระเบียบ แค่มองก็รู้ว่าเป็๞ชายโสดที่ไม่มีภรรยาดูแล

        จางหวาเริ่มหวั่นไหว เธออยากหาผู้ชายที่จะฝากชีวิตที่เหลือไว้ด้วยได้ โดยเฉพาะเมื่อชายคนนี้เป็๲คนที่ซื่อตรงมาก ขนาดเธอแสดงความรู้สึกในใจออกมาให้รู้ระหว่างบทสนทนา จางต้ากั๋วก็ยังเอาแต่หัวเราะซื่อๆ หลังจากรู้ที่อยู่ของจางหวา เขาคอยวิ่งมาแอบยืนนอกบ้านเธอบ่อยๆ คอยมองเข้ามาในบ้านประหนึ่งเป็๲หัวขโมย แต่หากเธอเดินออกไปก็จะวิ่งหนี

        “เพราะเหตุใด? เมื่อเช้ายังดีๆ อยู่เลย เหตุใดจู่ๆ จะไปจากกัน?” จางต้ากั๋วดันจางหวาออกเต็มแรง ดึงเธอกลับสู่โลกความเป็๞จริงจากความทรงจำ

        “เสี่ยวเหวินกับชายคนนั้นพูดอะไรกับคุณใช่หรือไม่?”

        จางต้ากั๋วลุกขึ้นด้วยความโมโห บอกว่าจะไปถามให้รู้เ๹ื่๪๫เดี๋ยวนี้ พร้อมกันนั้นยังหยิบจอบที่มุมบ้านไปด้วย

        จางหวารีบวิ่งเข้าไปกอดเขา “คุณอย่าไป…ขอร้องล่ะ อย่าไป”

        จางต้ากั๋วจะถามให้รู้เ๹ื่๪๫ให้ได้ จางหวามีแต่ต้องยอมพูดทุกอย่างหมดเปลือก

        “คุณก็น่าจะรู้ เมื่อก่อนฉันกับฮั่วต้าซาน…”

        ตอนนั้นจางหวาแต่งงานกับชายแซ่จงที่อำเภอฉวี เขาเปิดบ่อนไพ่นกกระจอก นิสัยไม่เลวเลย ไม่สนใจข่าวลือในหมู่บ้านแต่งเธอเข้าบ้านเหมือนไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น

        แต่เขาเริ่มเปลี่ยนไปหลังจากแต่งงานได้ไม่ถึงครึ่งปี ครึ่งหนึ่งเป็๲เพราะเขาเสียเงินจากการเล่นไพ่นกกระจอกไปเยอะมาก อีกครึ่งเป็๲เพราะเขาไปเจอผู้หญิงอีกคน หน้าตาค่อนข้างสวยเช่นกัน

        ผีพนันส่วนใหญ่เลวร้ายทั้งนั้น เขาใช้เชือกมัดเธอเป็๞เครื่องมอบความบันเทิงให้กับผู้ชายคนอื่น เธอหนีออกมาได้เพราะความบังเอิญ

        เธอข้ามเ๱ื่๵๹ที่หวนกลับไปมีความสัมพันธ์กับฮั่วต้าซานและบอกว่าต่อมาจึงได้พบคุณ

        เธอรู้ดีที่สุดว่าจางต้ากั๋วเป็๞คนอย่างไร หลังจากแยกทางกับหลิวเยวี่ยเขาก็รู้สึกผิดมาก ไม่เพียงยกบ้านกับที่นาครึ่งหนึ่งให้หลิวเยวี่ย ขนาดลูกชายที่ถูกหลิวเยวี่ยแย่งไปยังไม่พูดอะไร บอกว่าตัวเองติดค้างหลิวเยวี่ย…

        เขาเป็๲ชายผู้ซื่อตรงที่ถูกมัดด้วยโซ่ตรวนแห่งศีลธรรม ไม่มีทางรับผู้หญิงสกปรกที่ผ่านผู้ชายมาเยอะเช่นเธอได้

        จางต้ากั๋วปลอบให้เธอนั่งลง เขากอดเธอแบบหยาบๆ เหมือนที่ผ่านมา “เ๹ื่๪๫มันผ่านไปแล้ว”

        เนิ่นนานเขาปล่อยตัวเธอออก “วันนี้คุณพักผ่อนให้สบายก่อน ผมจะไปทำกับข้าว”

        จางหวาพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง มองแผ่นหลังกำยำของเขาค่อยๆ ห่างออกไป

        จางหวาเป็๲คนละเอียด เธอ๼ั๬๶ั๼ได้ว่าจางต้ากั๋วสะอื้น๻ั้๹แ๻่ตอนที่พูดประโยคเมื่อครู่ เธอรู้ว่าเขาถือสากับเ๱ื่๵๹นี้

        “เฮ้อ” จางหวาก้มหน้าถอนหายใจ จะมีใครบนโลกนี้ที่ไม่สนใจอดีตของเธอบ้างกัน?

        จางหวาตามเข้าไปในบ้าน เธอจงใจเดินเบาๆ เพราะกลัวจางต้ากั๋วจะได้ยิน

        จางต้ากั๋วไม่ได้ทำกับข้าว แต่กำลังนั่งยองสูบบุหรี่มวนแล้วมวนเล่าอยู่บนพื้น

        แน่นอนว่าเขาไม่มีบุหรี่ชั้นดีให้สูบ ในกระเป๋ามีแต่ใบยาสูบชนิดหยาบ คนในหมู่บ้านสูบบุหรี่ประเภทนี้กันหมด บุหรี่ประเภทนี้เรียกว่าบุหรี่เหล่าฮั่น เป็๲ใบยาสูบชนิดหนึ่งซึ่งปลูกในดิน

        บุหรี่ประเภทนี้กลิ่นแรงจนจางต้ากั๋วไอออกมาไม่หยุด เขาสูบหมดหนึ่งมวนแล้วนำกระดาษทรงสี่เหลี่ยมออกมาม้วนต่อ น้ำตาเม็ดใสเอ่อคลอในดวงตา

        นึกไม่ถึงว่าคนแบบจางต้ากั๋วจะโกหกเช่นกัน ที่แท้เขาก็ถือสายิ่งกว่าผู้ใด ตอนแรกนึกว่าตัวเองได้เจอผู้หญิงที่เป็๲ดั่งเทพธิดา…

        เขาอดทนต่อความทรมานในใจ อดทนต่อคำตำหนิจากหลิวเยวี่ย อดทนต่อคำเยาะเย้ยถากถางจากคนในหมู่บ้าน หรือแม้กระทั่งการบังคับจากครอบครัวของหลิวเยวี่ย ทั้งที่ยอมได้ทุกอย่างแต่กลับก้าวข้ามเ๹ื่๪๫นี้ไปไม่ได้

        เขาเอาแต่นึกถึงภาพที่จางหวาทำเ๱ื่๵๹แบบนั้นกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้าโดยไม่รู้ตัว กลิ่นหอมจากเส้นผมของเธอ ร่างกายอันเย้ายวนของเธอ สิ่งที่เขาเคยหลงใหลยิ่งกว่าสิ่งใดพวกนี้ ตอนนี้เขาไม่อยากจะ๼ั๬๶ั๼โดนมันด้วยซ้ำ

        จางหวายอมเป็๞ฝ่ายใจแข็ง เธอเก็บเสื้อผ้าสองสามชุดแล้วจากไป

        ตอนแรกคิดว่าจะมีใครหลายคนถามนู่นถามนี่หรือเยาะเย้ยเหน็บแนม นึกไม่ถึงว่าจะไม่เจอผู้ใดระหว่างทางเลย

        เพียงแต่แม้โลกนี้จะกว้างใหญ่ แต่จะมีที่ไหนให้เธออยู่ได้บ้างกัน? เธอไม่รู้ และไม่อยากรู้เช่นกัน เธอเดินไปตามถนนดินเลน เอาแต่ก้าวไปข้างหน้าเรื่อยๆ ไม่เห็นแม้แต่แอ่งน้ำบนถนน

        ……

        อีกด้านหนึ่ง ฮั่วเสี่ยวเหวินมาถึงสถานีตำรวจแล้ว ขณะที่เธอเตรียมจะเข้าไปพูดด้านใน ก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาจากที่ไกลๆ ท่าทางอายุประมาณสิบห้า อีกฝ่ายชนจนฮั่วเสี่ยวเหวินเซ

        หลังจากทรงตัวได้ ฮั่วเสี่ยวเหวินหันหลังกลับไปมอง แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นหายไปแล้ว

        เธอส่ายหน้ากับตัวเอง เด็กคนนี้วิ่งเหมือนไม่เอาชีวิต หรือว่าจะมีคนไล่ฆ่าเธออยู่?