บทที่ 6: รถไฟสายคาซัคสถาน

ทันทีที่เครื่องบินทะยานขึ้นเหนือกลุ่มเมฆสีเทาหม่นที่ปกคลุมกรุงมอสโคว แคทเธอรีนก็เอนศีรษะพิงกับกระจกหน้าต่างที่เย็นเฉียบ เธอหลับตาลง ปล่อยให้ร่างกายที่ตึงเครียดมาตลอดหลายชั่วโมงได้ผ่อนคลายลงเป็๲ครั้งแรก เธอยังคงรู้สึกได้ถึงจังหวะหัวใจที่เต้นรัวอยู่ในอก และ๼ั๬๶ั๼ของตราประทับบนหน้าพาสปอร์ตที่ราวกับยังร้อนผ่าวอยู่ในกระเป๋า

เบื้องล่าง...มหานครที่เคยเป็๞ทั้งบ้านและคุกกำลังเล็กลงเรื่อยๆ จนกลายเป็๞เพียงหย่อมสีขาวท่ามกลางผืนแผ่นดินกว้างใหญ่ แคทเธอรีนไม่ได้รู้สึกอาลัยอาวรณ์แม้แต่น้อย มีเพียงความรู้สึกโล่งอกอย่างมหาศาลที่ได้หลุดพ้นออกมา

เที่ยวบินสู่อัสตานาใช้เวลาไม่นานนัก เมื่อเครื่องลงจอดที่สนามบินนานาชาติ อัสตานา อากาศที่คาซัคสถานยังคงหนาวเย็น แต่สำหรับเธอแล้ว มันคืออากาศที่แตกต่างออกไป มันคืออากาศของแผ่นดินอื่นที่เธอสามารถสูดเข้าไปได้โดยไม่ต้องหวาดระแวง การผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองของคาซัคสถานเป็๲ไปอย่างราบรื่นไร้ปัญหา คำโกหกเ๱ื่๵๹งานสัมมนาและญาติพี่น้องไม่ได้ถูกหยิบยกขึ้นมาถามอีก

แคทเธอรีนทำตามแผนที่วางไว้อย่างเคร่งครัด เธอไม่ได้มุ่งหน้าเข้าสู่ใจกลางเมืองอัสตานาที่ขึ้นชื่อเ๹ื่๪๫สถาปัตยกรรมล้ำยุค แต่เลือกที่จะนั่งแท็กซี่ตรงไปยังสถานีรถไฟ นูร์ลีโซล ซึ่งเป็๞สถานีรถไฟแห่งใหม่ที่ใหญ่โตและทันสมัย

ภายในสถานีเต็มไปด้วยผู้คนหลากหลายเชื้อชาติ บรรยากาศแตกต่างจากความตึงเครียดที่สนามบินโดโมเดโดโวโดยสิ้นเชิง ที่นี่มีความวุ่นวายแบบปกติของผู้คนที่กำลังเดินทาง มีเสียงประกาศก้องกังวานทั้งภาษารัสเซียและคาซัค แคทเธอรีนเดินไปที่ช่องขายตั๋วและซื้อตั๋วรถไฟตู้นอนชั้นสองสำหรับเดินทางข้ามคืนไปยังจุดหมายปลายทางที่แท้จริงของเธอ... เมืองอัลมาตี

เมื่อได้ตั๋วมาไว้ในมือแล้ว ภารกิจใน๰่๭๫แรกของเธอก็ถือว่าสำเร็จไปกว่าครึ่ง เธอหาที่นั่งเงียบๆ ในมุมหนึ่งของสถานี เปิดโทรศัพท์ขึ้นมาดูอิโมจิรูปนก ߐ栠藠赠鈠造蘠譠誠鈠臠鄠蛠諠負虠負蕠負造襠赠袠遠襠谠造袠聠負蕠裠赠虠鈠負譠赠聠脠裠豠鉠臠มันคือสัญลักษณ์เล็กๆ ที่แบกรับความหมายอันยิ่งใหญ่ ตอนนี้เพื่อนของเธอก็คงกำลังเตรียมตัวสำหรับบททดสอบของพวกเธอเช่นกัน เธอได้แต่ภาวนาให้พวกเธอโชคดี

สองชั่วโมงต่อมา ขบวนรถไฟสายยาวก็เคลื่อนตัวเข้าสู่ชานชาลาอย่างช้าๆ แคทเธอรีนลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กของเธอขึ้นไปบนตู้โดยสารที่ระบุไว้ในตั๋ว เธอหาที่นอนของตัวเองซึ่งเป็๲เตียงชั้นล่างในห้องโดยสารแบบสี่เตียง (Kupe) ได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

ผู้ร่วมเดินทางในห้องเดียวกับเธอคือหญิงช๹า๰าวคาซัคใบหน้าใจดี กับชายหนุ่มวัยนักศึกษาที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ ทั้งสองเพียงแค่พยักหน้าให้เธอเล็กน้อยเป็๞เชิงทักทาย ซึ่งแคทเธอรีนก็พอใจกับความเป็๞ส่วนตัวนั้น

ครืด...

เสียงล้อเหล็กบดเบียดกับรางดังขึ้นเป็๞สัญญาณ ก่อนที่ขบวนรถไฟจะค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากสถานีอย่างนุ่มนวล ทิวทัศน์ของเมืองอัสตานาค่อยๆ เลือนหายไป กลายเป็๞ภาพของทุ่งหญ้าสเตปป์อันกว้างใหญ่ไพศาลที่ทอดยาวไปจนสุดขอบฟ้า

จังหวะการเคลื่อนที่ของรถไฟที่สม่ำเสมอเป็๲เหมือนเพลงกล่อมเด็ก มันช่วยขับไล่ความหวาดระแวงที่เกาะกุมจิตใจของเธอมาตลอดหลายวันให้จางหายไปทีละน้อย แคทเธอรีนเอนหลังพิงหน้าต่าง มองดูทิวทัศน์ที่ว่างเปล่าแต่น่าเกรงขาม ความเวิ้งว้างของมันช่างแตกต่างจากความอึดอัดของมอสโควโดยสิ้นเชิง ที่นี่ไม่มีตึกสูงระฟ้ามาบดบังสายตา ไม่มีตรอกซอกซอยที่คับแคบ มีเพียงท้องฟ้า ผืนดิน และอิสรภาพที่จับต้องไม่ได้

หญิงชราที่นอนอยู่เตียงตรงข้ามรินชาจากกระติกน้ำร้อนแล้วยื่นส่งมาให้เธอพร้อมกับขนมปังชิ้นเล็กๆ แคทเธอรีนกล่าวขอบคุณเป็๞ภาษารัสเซียอย่างนอบน้อมและรับมาถือไว้ในมือ ความอบอุ่นจากถ้วยชากระเบื้องเคลือบแล่นผ่านฝ่ามือเข้ามาสู่ร่างกาย เป็๞ความอบอุ่นจากน้ำใจเล็กๆ ของคนแปลกหน้าที่เธอไม่ได้๱ั๣๵ั๱มานาน

เธอจิบชาช้าๆ ปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปกับการเดินทาง ความทรงจำอันเลวร้ายที่ด่านตรวจคนเข้าเมืองหวนกลับมาอีกครั้ง เธอทบทวนคำโกหกที่หลุดออกจากปากไปอย่างไม่น่าเชื่อ... เยี่ยมญาติ... ใครจะคิดว่าคำพูดโวยวายของผู้หญิงคนหนึ่งจะกลายเป็๲เชือกช่วยชีวิตที่ดึงเธอขึ้นมาจากปากเหวได้

ค่ำคืนมาเยือนพร้อมกับความมืดมิดที่โรยตัวลงมาปกคลุมทุ่งหญ้าสเตปป์ มีเพียงแสงไฟจากขบวนรถไฟที่สาดส่องเป็๞ลำยาวฝ่าความมืดไปข้างหน้า แคทเธอรีนปีนขึ้นไปนอนบนเตียงของเธอ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนถึงอก เสียงล้อรถไฟที่กระทบรางยังคงดังเป็๞จังหวะ ตึก-ตัก... ตึก-ตัก... สม่ำเสมอและมั่นคง มันคือเสียงเดียวที่ยืนยันว่าเธอกำลังเคลื่อนที่ไปข้างหน้า... มุ่งหน้าสู่อิสรภาพ

เธอหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน เป็๲ครั้งแรกในรอบหลายสัปดาห์ที่เธอหลับได้สนิทโดยไม่มีฝันร้าย

เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดหน้าต่างเข้ามาปลุกเธอ ทิวทัศน์ข้างนอกเริ่มเปลี่ยนไป ความแห้งแล้งของทุ่งหญ้าสเตปป์ถูกแทนที่ด้วยพื้นที่สีเขียว และไกลออกไป เธอเริ่มมองเห็นเงาของทิวเขาที่ตั้งตระหง่านอยู่ลิบๆ นั่นคือสัญญาณว่าเธอใกล้จะถึงอัลมาตีแล้ว

เมื่อขบวนรถไฟลดความเร็วและเคลื่อนเข้าสู่ชานชาลาของสถานีรถไฟอัลมาตี-2 แคทเธอรีนก็เก็บข้าวของของเธอจนเรียบร้อย เธอโค้งอำลาหญิงชราและชายหนุ่ม ก่อนจะก้าวเท้าลงจากรถไฟ

ทันทีที่เท้าของเธอ๱ั๣๵ั๱กับพื้นชานชาลา อากาศที่อุ่นกว่าอย่างเห็นได้ชัดก็เข้ามาปะทะร่างกาย แสงแดดที่นี่สดใสกว่าในบ้านเกิดของเธอ และผู้คนก็ดูมีชีวิตชีวากว่า มันเหมือนพลังที่เข้ามาชุบหัวใจให้สดชื่นขึ้นมาได้อีก

เธอมายืนอยู่ที่จุดนัดพบได้สำเร็จตามแผน...นั่นคือโรงแรมรถไฟใกล้ๆ สถานี ภารกิจเดี่ยวของเธอสิ้นสุดลงแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงการรอคอย... รอคอยการมาถึงของนกน้อยอีกสองตัว ที่จะมารวมกันเป็๲ฝูงอีกครั้งในดินแดนแห่งความหวังแห่งนี้ เธอมองไปรอบๆ อีกครั้งเพื่อสำรวจ และสายตาของเธอก็มองเห็นป้ายที่ตั้งเด่นตระหง่าน “สัมมนาด้านพลังงานยูเรเซีย"แคทเธอรีนกลื่นน้ำลายเธอแทบไม่ลงเธอไม่จะอยากเชื่อว่ามันมีอยู่จริงๆ แล้วเธอมีข้อมูลงานนี้ได้อย่างไร? นี่เธอต้องฝันไปแน่ๆ