ในเพลานี้เกิดความเงียบงันจนน่าอึดอัดใจขึ้น
แต่ถึงกระนั้นเสียงฆ้องและกลองยังคงดังอยู่เนืองๆ
ทว่าเสียงเ่าั้กลับยิ่งทำให้สถานการณ์ตึงเครียดยิ่งขึ้น
หลินเมิ้งหยารู้สึกว่าวันนี้ตนเองช่างโชคดีเหลือเกินที่มีผ้าคลุมเ้าสาวปิดบังใบหน้ามิเช่นนั้นตัวนางเองก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถทนรับสายตาเชือดเฉือนที่กำลังจ้องมองมาคู่นั้นได้หรือไม่
เหตุเพราะนางััได้ถึงอารมณ์รุนแรงในดวงตาคู่นั้น!
แต่นางไม่รู้เลยว่าภายในดวงตาคู่นั้นยังแฝงไว้ซึ่งการพิจารณาไตร่ตรองเอาไว้ด้วย
หลงเทียนอวี้จ้องมองไปทางหลินเมิ้งหยาซึ่งกำลังนั่งอยู่ในเกี้ยวด้วยท่าทางสงบนิ่งเขาหวนนึกถึงการกระทำของนางเมื่อครู่ ผู้หญิงคนนี้...โง่เขลาแน่หรือ?
อีกอย่างคนที่เขาส่งไปสอดแนมเห็นกับตาตัวเองว่านางกินพุทราอาบยาพิษจนกระอักเืตายไปแล้วแต่ทำไมนางยังนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นได้เล่า?
ลูกน้องของเขาเป็นักฆ่ายามวิกาลมาหลายปีไม่มีทางมองผิดอย่างแน่นอนถ้าเช่นนั้นคงมีความเป็ไปได้เพียงอย่างเดียวนั่นก็คือนางถูกวางยาพิษแต่ไม่ตาย!
หลังจากเงียบอยู่นาน ความอดทนอดกลั้นของหลินเมิ้งหยาเริ่มจะหมดลง
ทว่านางกลับได้เห็นชุดสีแดงสดขยับเข้ามาใกล้
ไม่รู้เพราะเหตุใดกันความสงบนิ่งเมื่อครู่กลับมลายหายไปกลายเป็ความตื่นตระหนกแทน
หลินเมิ้งหยาไม่รู้ว่าเขาจะทำเช่นไรต่อไปดังนั้นหัวใจของนางในเวลานี้จึงเต้นระรัว
ทว่า...นางกลับได้เห็นฝีเท้าของเขาที่หยุดลงหลังจากเข้ามาใกล้ตัวนางประมาณหนึ่งจากนั้นแขนข้างหนึ่งยื่นเข้าไปสอดที่ใต้เข่า ส่วนแขนอีกข้างประคองบ่าของนางเอาไว้ก่อนที่เขาจะอุ้มนางขึ้นมา!
อากัปกิริยาที่ว่องไวนั้นทำให้หลินเมิ้งหยารู้สึกราวกับว่าเขากำลังกลัวว่าตนเองจะเสียใจกับการกระทำของตนเองดังนั้นเขาจึงอยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
เหตุเพราะร่างกายของหลินเมิ้งหยาขาดความสมดุลใบหน้าของนางเกือบจะหลุดออกจากวงแขนดังนั้นนางจึงรีบยื่นมือทั้งสองข้างเข้าไปโอบรอบคอของเขาเอาไว้
เท่านี้ก็สมดุลแล้ว!
ร่างของหลงเทียนอวี้แข็งทื่อ แต่เขากลับสะกดกลั้นความรู้สึกที่อยากจะผลักนางออกไปเอาไว้ได้อย่างรวดเร็วจนกลับมาเป็ปกติ
ดวงตาของทุกคนเบิกกว้างริมฝีปากอ้าออกจนสามารถใส่พุทราเข้าไปได้หลายผล นี่หรือว่าท่านอ๋องอวี้...
หลินเมิ้งหยาเองก็กลับมาเป็ปกติเช่นกัน ทว่าริมฝีปากของนางกลับหยักยิ้มขึ้นชายเสื้อของนางสั่นไหวเล็กน้อย
จากนั้นพุทราจำนวนมากจึงร่วงหล่นลงบนพื้น
เมื่อััได้ถึงแรงสั่นไหวเล็กน้อยภายในอ้อมกอดเขาจึงก้มมองดูพุทราบนพื้น ผู้หญิงคนนี้จงใจหรือนี่!
นางไม่ได้โง่เขลาอย่างแน่นอน!
ฝีเท้าของหลงเทียนอวี้หยุดลงเขาอยากจะรู้เสียจริงว่านาง้าจะทำอะไรกันแน่!
ทว่าเสียงของหลินเมิ้งหยากลับดังขึ้นที่ข้างใบหูของเขา “ท่านอ๋องอวี้นี่เป็พุทราอวยพรขอให้มีลูกชายโดยเร็ว น้องสาวของข้าเป็คนให้มันมา ในแขนเสื้อของข้ายังมีอีกสองลูกท่านอยากลองลิ้มรสดูหรือไม่?”
ขณะที่พูด นางปล่อยแขนซึ่งกำลังโอบรอบคอของเขาออกหนึ่งข้างจากนั้นล้วงเข้าไปในแขนเสื้อแล้วหยิบพุทราออกมาวางไว้ตรงหน้าสองผล
ความโกรธของหลงเทียนอวี้จึงปะทุขึ้นมาในทันใด ทั้งที่รู้ว่าพุทราเหล่านี้ล้วนมีพิษทว่าหญิงสาวนางนี้กลับยังคิดจะให้เขากินมันลงไป!
แต่เมื่อลองปะติดปะต่อการกระทำของนางเมื่อครู่ดูแล้วเขาพบว่าผู้หญิงคนนี้เ้าเล่ห์เหลือร้าย!
ถ้าเช่นนั้นเขาก็ไม่เกรงใจเลยที่จะเล่นสนุกกับนาง!
ทุกคนพากันส่ายหน้าพลางถอนหายใจให้กับความโง่เขลาเบาปัญญาของแม่หญิงนางนี้ดูท่าแล้วนางคงจะต้องถูกท่านอ๋องอวี้เตะออกจากตำหนักไปอย่างแน่แท้ทว่าพวกเขากลับได้ยินเสียงของท่านอ๋องที่ว่า “ได้ซิ!”
ขณะที่พูดเขาอ้าปากค้างไว้ราวกับ้าจะกลืนกินพุทราเข้าไปจริงๆ
เหล่าประชาราษฎร์แสดงสีหน้าราวกับโดนสายฟ้าฟาดก่อนที่พวกเขาจะพากันถอนหายใจเพราะคิดว่าวันนี้ท่านอ๋องติดกับอันแสนชั่วร้ายเข้าให้แล้ว
มีเพียงพ่อบ้านเฉินแห่งสกุลหลินเท่านั้นที่หน้าถอดสีพลางร้องขัดขึ้น“ท่านอ๋องอวี้ พุทราผลนี้กินไม่ได้นะขอรับ!”
พ่อบ้านเฉินคนนี้มองเหตุการณ์นับั้แ่ตอนที่เกิดเื่กับแม่สื่อด้วยความเป็กังวลเพราะกลัวว่าแม่สื่อนางนั้นจะกล่าวโทษหลินเมิ้งหวู่
แต่ใครจะรู้เล่าว่าหัวใจที่เพิ่งจะสงบได้เพียงชั่วครู่จะต้องกลับมาตื่นตระหนกอีกครา!
ถ้าหากว่าท่านอ๋องอวี้กัดกินพุทราผลนั้นเข้าไปแล้วละก็ไม่เพียงบ้านสกุลหลินแม้แต่ฮองเฮาและองค์รัชทายาทเองคงมิวายต้องร่วมกันรับผิดชอบในเื่นี้แน่เพราะฉะนั้นเขาจะต้องห้ามเอาไว้ก่อนจะสายเกินแก้!
มุมปากของหลินเมิ้งหยาหยักยกขึ้น...ในที่สุดก็ติดกับแล้ว!