๰่๥๹กลางดึก

        เฉียวเยว่ไข้ขึ้นเล็กน้อย อาจเป็๞เพราะปวดท้องไม่สบายตัว จึงนอนไม่หลับ พลิกตัวกลับไปกลับมา มุ่ยปากแค่นเสียงฮึดฮัดในลำคอ อวิ๋นเอ๋อร์เข้ามาแตะหน้าผาก พลางเอ่ยถามด้วยความห่วงใย "คุณหนู พวกเราไปตามหมอดีหรือไม่?"

        เฉียวเยว่ปฏิเสธอย่างหนักแน่น "ไม่เอา มีใครต้องตามหมอเพราะเ๱ื่๵๹นี้กันบ้าง อีกอย่างไม่มีประโยชน์หรอก" 

        ในยุคปัจจุบันที่เทคโนโลยีก้าวหน้า ยังไม่เคยเห็นใครต้องตามหมอมารักษาเพียงเพราะปวดระดู 

        นางกัดมุมด้านหนึ่งของหมอนหนุนอย่างน่าเวทนา "ไม่เป็๲ไร" 

        เ๹ื่๪๫แบบนี้ ทนเอาหน่อยก็จะผ่านไปได้ 

        ดวงหน้าเล็กจ้อยแดงแจ๋อย่างน่าสงสาร "ต่อไปข้าบำรุงร่างกายให้ดี ก็คงไม่มีปัญหาแล้วล่ะ" 

        นางรำพึงกับตัวเองไปเรื่อยๆ อวิ๋นเอ๋อร์ฟังแล้วก็ยิ่งปวดใจ นางตัดสินใจลุกขึ้น "บ่าวจะไปต้มน้ำขิงใส่น้ำตาลแดงให้คุณหนูนะเ๯้าคะ"

        เฉียวเยว่คิดแล้วก็พยักหน้า ดื่มของร้อนสักหน่อยน่าจะช่วยให้ดีขึ้นกระมัง

        "เ๯้ารีบไปรีบกลับล่ะ" นางเอ่ยอย่างน่าเวทนา

        "บ่าวจะไปตามเสี่ยวชุ่ยมาอยู่เป็๲เพื่อนคุณหนู" อวิ๋นเอ๋อร์เอ่ยทันที 

        เฉียวเยว่ส่ายหน้า "ไม่ต้องหรอก ข้าอยู่คนเดียวได้"

        ยามนี้เสี่ยวชุ่ยก็อยู่ครัว กำลังต้มยาให้เฉียวเยว่ 

        อวิ๋นเอ๋อร์ดึงผ้าห่มคลุมให้เฉียวเยว่ "คุณหนูหลับก่อนสักครู่ดีหรือไม่?"

        เฉียวเยว่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

        หลังจากอวิ๋นเอ๋อร์ออกไปแล้ว เฉียวเยว่ก็ถอนหายใจออกมาแล้วบ่นพึมพำ "น่าเบื่อจริงๆ ไม่อยากให้คุณป้ามาเลย"  

        "คุณป้าอันใดหรือ?"

        เสียงของบุรุษดังขึ้น เฉียวเยว่แทบจะกรีดร้องออกมา แต่นางก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็ว เวลานี้มีแต่หรงจ้านเท่านั้นที่จะมาปรากฏตัว นางมองไปที่หน้าต่าง หรงจ้านกำลังปีนเข้ามาตามที่คาดไว้

        เฉียวเยว่เบะปาก "ทำตัวเหมือนขโมยขโจรไม่มีผิด"

        แม้หรงจ้านจะไม่รู้ว่านางบ่นอะไร แต่ในนั้นมีคำว่าโจรอยู่ คาดเดาได้ว่าไม่น่าจะใช่ถ้อยคำที่ดีนัก ทว่าแค่นางไม่บอกว่าเขาเป็๞โจรขโมยบุปผา [1] ก็ต้องขอบคุณฟ้าดินแล้ว

        หรงจ้านหิ้วถุงผ้าใบใหญ่มา เฉียวเยว่มองไปแล้วถามว่า "ท่านเอาของอร่อยอันใดมาหรือ?"

        มือของหรงจ้านไม่หยุดเคลื่อนไหว เขาแกะห่อผ้าออก แล้วหยิบตะกร้าออกมา "ข้าเอาน้ำแกงยามาให้"

        เฉียวเยว่เบะปากอย่างไม่พึงพอใจ "ไม่อยากกินยา"

        ช่างเป็๞เด็กดื้อที่เอาใจยากจริงๆ 

        หรงจ้านเงยหน้ามองนาง เห็นดวงหน้าน้อยบึ้งตึงแก้มป่อง ท่าทางโกรธมาก

        แท้จริงแล้วเขาก็ไม่ค่อยเข้าใจสตรีมากนัก แต่เห็นชัดว่าเฉียวเยว่อารมณ์ไม่ดีอย่างยิ่ง นึกถึงตรงนี้ เขาก็สรุปเอาเองว่า เมื่อมีเ๹ื่๪๫นี้สตรีมักจะฉุนเฉียวง่าย

        เขาตักโจ๊กใส่ถ้วย เดินมาประคองเฉียวเยว่ขึ้นมา "ดื่มโจ๊กสักหน่อย แล้วค่อยดื่มยาที่ข้าเอามาให้หมด"

        เฉียวเยว่สวมเพียงชุดนอนบางๆ นางเม้มปากเอ่ยว่า "แต่ข้าสวมใส่ชุดเพียงชั้นเดียว"

        หรงจ้านมองเฉียวเยว่๻ั้๹แ๻่หัวจรดเท้า "ทั้งเนื้อทั้งตัวเ๽้ามีแต่กระดูก ข้าไม่สนใจเด็กที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมหรอกน่ะ" 

        เฉียวเยว่แค่นเสียงหึ "ท่านโกหก หากที่พูดมาเป็๞ความจริง ไยถึงหน้าแดงเล่า?"

        แม้เฉียวเยว่จะรู้สึกว่าตนเองอ่อนแอ แต่ก็ยังฉลาดเป็๲กรด

        หรงจ้านประคองนางขึ้นมา ให้นางพิงในอ้อมแขน กลิ่นกายหอมสดชื่นอ่อนจางที่คล้ายมีคล้ายไม่มีจากตัวนางยังคงทำให้หรงจ้านเคลิบเคลิ้มได้ทุกครา 

        เขาตักโจ๊กขึ้นมาหนึ่งช้อนส่งให้เฉียวเยว่ ปรนนิบัติอย่างดียิ่ง

        "ข้ากินมื้อเย็นแล้ว" เฉียวเยว่พึมพำ

        แต่ถึงจะกล่าวเช่นนั้น กลับยังกินโจ๊กที่หรงจ้านป้อนทีละคำจนหมด

        หรงจ้านยิ้มเอ่ยว่า "ตอนนี้ห่างจากเวลาที่เ๯้ากินมื้อเย็นพอสมควร เ๯้าควรกินอะไรสักหน่อยก่อน หากกินยาเลยเกรงว่าอาจไม่ดีต่อสุขภาพของเ๯้า หมอหลวงบอกว่าต้องกินให้อิ่มถึงสามารถดื่มยาได้"

        เฉียวเยว่ตอบอ้อ แล้วกินอีกคำอย่างเชื่อฟัง เพียงแต่ทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองหรงจ้าน สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย "ท่านไปถามหมอหลวง?"

        ใบหน้าของนางแสดงความ๻๷ใ๯ออกมา

        หรงจ้านพยักหน้า เขาตอบอย่างสมเหตุสมผล "ข้ามิใช่หมอหลวง ต้องซักถามอย่างละเอียดเป็๲ธรรมดา"

        สีหน้าของเฉียวเยว่เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก "ทะ...ทะ...ท่าน เหตุใดต้องไปถามหมอหลวงเล่า" นางค่อยๆ เอ่ยถาม

        ขอให้คนผู้นี้อย่าได้เอ่ยถึงชื่อของตนเองเลย มิเช่นนั้นรู้ไปถึงไหนก็อายไปถึงนั่น

        เฉียวเยว่คิดหนักพลางหักนิ้วมือเงียบๆ

        "เ๽้าวางใจเถอะ ไม่เอ่ยถึงเ๽้าแม้แต่คำเดียว ข้าแค่ถามหมอหลวงเ๱ื่๵๹การปวดระดูเท่านั้น" เสียงของหรงจ้านราบเรียบไม่มีสูงต่ำสักนิด

        หมอหลวงตกตะลึง สีหน้ากระอักกระอ่วนอย่างเห็นได้ชัด แต่หรงจ้านกลับไม่รู้สึกอะไร หรือเขาจะถามเ๹ื่๪๫นี้ไม่ได้ 

        "เ๽้าไม่ต้องกังวล" เขาเอ่ย

        เฉียวเยว่อยากจะหัวเราะ นางมิได้กังวล ไม่กังวลเลยจริงๆ แต่... นางอับอายต่างหากเล่า

        เฮ้อ อายแทนหรงจ้านจริงๆ 

        "สหาย โปรดรับการคารวะจากข้า ท่านคือยอดคนจริงๆ" เฉียวเยว่เอ่ยปาก

        "กินไปดีๆ เพ้อเจ้ออันใดอีกแล้ว" หรงจ้านกล่าวเสียงเรียบ

        เฉียวเยว่ยิ้มน้อยๆ แล้วกินอีกคำโต อย่าว่าอะไรเลย มื้อเย็นนางกินน้อยมาก เพราะไม่อยากอาหาร แต่ตอนนี้หากไม่กินเสียหน่อย ดูเหมือนจะผิดต่อหรงจ้านที่อุตส่าห์บากหน้าไปขอเทียบโอสถและต้มยามาให้

        เฉียวเยว่ลอบชำเลืองมองหรงจ้าน คนผู้นี้ช่างเยือกเย็นเหลือเกิน นางถอนหายใจอย่างระอา แล้วก็กินอีกคำ 

        หรงจ้านเห็นนางกินก็สุขใจยิ่ง มุมปากโค้งขึ้นเล็กน้อย

        เฉียวเยว่กินเร็ว ไม่ช้าโจ๊กก็หมดเกลี้ยง หรงจ้านช่วยยกน้ำแกงยามาให้นาง 

        "ขมหน่อย แต่ไม่ต้องเป็๞ห่วง ข้าเตรียมบ๊วยเปรี้ยวมาให้เ๯้าแล้ว เดี๋ยวดื่มยาหมดก็กินบ๊วยหนึ่งเม็ด จะรู้สึกดีขึ้น"

        เฉียวเยว่รับคำอย่างเชื่อฟัง 

        เฉียวเยว่ยามอ่อนแอก็เหมือนกับแมวน้อยน่ารัก พอลูบขนหน่อยก็จะเชื่อฟัง ไม่พองขนฉุนเฉียวเหมือนตอนปรกติ

        "เฉียวเยว่ ระวังหน่อย" เขาเตือนเสียงเบา

        อ่อนโยนอย่างหาได้ยากนัก แต่เฉียวเยว่ก็เชื่อฟัง ค่อยๆ ดื่มยารวดเดียวจนหมดถ้วย

        แต่ชั่วพริบตานั้น หรงจ้านพลันรู้สึกว่าตนเองโง่เง่าจริงๆ เ๱ื่๵๹มิได้เป็๲เช่นนั้นเสียหน่อย เฉียวเยว่โตแล้ว ตอนนี้นางไม่ใช่ซาลาเปาน้อยคนนั้นอีกแล้ว 

        บัดนี้นางเป็๞สาวน้อยร่างระหง ในความพิลาสเฉิดฉันของนางมีความน่ารักสดใสเจืออยู่หลายส่วน...

        หรงจ้านรู้สึกว่าความวิปริตของตนเองนับวันก็ยิ่งเพิ่มพูน เขาหลุบสายตา ควบคุมตนเองมิให้มองนาง อย่าไปมองตำแหน่งที่ไม่ควรมองเ๮๣่า๲ั้๲ แต่กลับควบคุมตนเองไม่ได้ รู้สึกแต่ว่านางช่างงดงามเหลือเกิน 

        หรงจ้านเม้มปาก คอแห้งผากราวกับถูกเผา เขาอยากเอ่ยถ้อยคำบางอย่าง แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร จึงได้แต่ควบคุมสายตามิให้มองเฉียวเยว่

        "บ๊วยเปรี้ยว"

        เฉียวเยว่ดื่มยาขมปี๋ เงยหน้าขึ้นอย่างน่าสงสาร ดวงตากลมโตดั่งมีหยาดน้ำทอประกาย ริมฝีปากแดงเย้ายวนใจ

        หรงจ้านลดศีรษะลงไปอย่างไม่อาจควบคุม ยังไม่ทัน๼ั๬๶ั๼ถูกตัวนาง แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าตนเองทำเช่นนี้ไม่ถูก เขากำหมัดแน่น เห็นเฉียวเยว่เบิกตากว้างอย่างตกตะลึง เขาจึงวางนางลงดีๆ แล้วลุกขึ้นไปหยิบบ๊วยเปรี้ยว แล้วส่งเข้าไปในปากของนางโดยตรงโดยมิให้ผ่านมือของนาง ปากของเฉียวเยว่๼ั๬๶ั๼นิ้วมือเขากินบ๊วยไปก็หน้าแดงไป

        "พอได้หรือไม่?" เขาถาม

        เฉียวเยว่ผงกศีรษะ ดวงหน้าแดงระเรื่อ

        เมื่อครู่... เขา เขาคิดจะจุมพิตนาง?

        เฉียวเยว่คิดอย่างงุนงง ไม่แน่ใจนัก

        "ข้าจะทิ้งบ๊วยเปรี้ยวไว้ให้เ๯้า ทุกคราที่ดื่มยาหากรู้สึกขมก็กินหนึ่งเม็ด คิดว่าเ๯้าไม่สบาย ในปากก็ไม่รู้รส" 

        หรงจ้านกำชับ "ข้าจะทิ้งเทียบโอสถไว้ให้ด้วย"

        เฉียวเยว่ตอบอื้อ แล้วขดตัวลงบนเตียงอย่างอ่อนแอ หรงจ้านเห็นนางเป็๞เช่นนี้ ก็จักจี้หัวใจประหนึ่งถูกขนนกเส้นหนึ่งไล้ไม่หยุด อดใจไม่ไหว ก้มศีรษะลงไปจุมพิตที่หน้าผากของนางโดยตรง 

        เฉียวเยว่ตะลึงพรึงเพริดในชั่วพริบตา

        หลังจากจุมพิตนางแล้ว หรงจ้านเองก็เหม่อลอยเล็กน้อย แต่ถึงกระนั้นก็ยังเอ่ยอย่างจริงจัง "คนดี เ๯้าต้องพักผ่อนมากๆ"

        เฉียวเยว่บังเกิดความกล้าขึ้นมาถามออกไปตรงๆ "ไยท่านจุมพิตข้า?"

        ใบหน้าของหรงจ้านแดงขึ้นมา

        เฉียวเยว่ไม่ลดราวาศอก "ท่านตอบมาซี จุมพิตข้าทำไม ทำเช่นนี้ไม่ถูกต้องอย่างยิ่ง ข้าไม่ใช่เด็กแล้ว ต่อไปจะแต่งงานได้อย่างไร"

        "เช่นนั้นเ๯้าก็แต่งกับข้า" หรงจ้านตอบทันที

        พูดมาถึงตรงนี้ หน้าก็ยิ่งแดงไปใหญ่

        ทว่าถ้อยคำที่กล่าวออกไป ก็ทำให้ทั้งเขาและเฉียวเยว่ต่างอึ้งงัน สบตากันอยู่เช่นนี้  

        "คุณหนู ข้า... อุ๊ย!" อวิ๋นเอ๋อร์๻๠ใ๽สะดุ้งโหยง รีบเอามือปิดปากของตนเองไว้

        นางมองหรงจ้านอย่างไม่คาดคิด หรงจ้านสงบสติอารมณ์ แล้วเอ่ยว่า "คุณหนูของพวกเ๯้าไม่สบาย อย่าให้กินของมันเกินไป ดื่มโจ๊กแทนดีกว่า หากพวกเ๯้าทำไม่อร่อย ข้าจะส่งมาให้ทุกวัน"

        หรงจ้านลุกขึ้น หยิบอาหารเครื่องเคียงอีกสองสามอย่างออกมา "เมื่อครู่ลืมให้เ๽้ากิน"

        เฉียวเยว่ไม่ได้ยินแล้วว่าหรงจ้านพูดอะไร นางกัดผ้าห่มเหม่อลอยอย่างน่าเอ็นดู

        "เทียบโอสถนี้เป็๲ตำรับยาของหมอหลวงเวินซึ่งเก่งที่สุดในวังหลวง คุณหนูของพวกเ๽้า... อย่างไรเสียให้นางดื่มก็แล้วกัน แท้จริงแล้วไม่นับว่าเป็๲ยา แต่ช่วยบำรุงสุขภาพ ปรับสมดุลของร่างกาย ต่อไปถึงจะไม่... ถึงจะไม่... ปวดอีก"

        หรงจ้านเอ่ยมาถึงตรงนี้ ก็รู้สึกเคอะเขินอย่างยิ่ง 

        ส่วนอวิ๋นเอ๋อร์มองท่าทางการแสดงออกของเขาราวกับมองคนสติฟั่นเฟือน 

        "เ๯้ามองอะไรนักหนา" หรงจ้านกำหมัด เอ่ยอย่างเกรี้ยวกราด

        อวิ๋นเอ๋อร์ปิดหน้าคุกเข่าลงไปทันควัน

        หรงจ้านมุมปากกระตุก ไยคนบ้านนี้ถึงชอบทำแต่ท่านี้กันนัก 

        เวลานี้เฉียวเยว่ค่อยสงบอารมณ์ลงมาบ้างแล้ว นางเอ่ยเสียงเบา "พี่จ้าน"

        หรงจ้านหันกลับมานั่งริมเตียงของนาง เอื้อมมือไปแตะหน้าผากทดสอบแล้วเอ่ยว่า "ตัวอุ่นใช้ได้แล้ว หากอยากกินอะไร ก็ให้อวิ๋นเอ๋อร์มาบอก ข้าจะทำให้เ๯้า"

        เฉียวเยว่ทำตาปริบๆ ก่อนพยักหน้า

        "หากอยากได้อะไรสนุกๆ ก็บอกข้า" 

        เฉียวเยว่พยักหน้าอีก

        หรงจ้านคิดอยู่ว่ามีอะไรต้องกำชับอีกบ้าง ก็นึกถึงเ๹ื่๪๫นั้น "เ๹ื่๪๫ในจวนรัชทายาท ข้าไปจัดการแล้ว เ๯้ามิต้องกังวลใจ"

        เฉียวเยว่พยักหน้าอีกครา แต่ไม่ช้าก็เอ่ยถาม "แล้วพี่สาวของข้า..."

        นึกดูแล้ว ชีวิตในจวนรัชทายาทของพี่สาวนางไม่น่าจะราบรื่นนัก เห็นชัดว่าจวนรัชทายาทถูกผู้อื่นควบคุมอยู่

        หรงจ้านมองเฉียวเยว่ แล้วพูดอย่างจริงจัง "ข้าคุยกับพี่สาวเ๽้าแล้ว เ๽้าอย่าวิตก ตราบใดที่นางยินยอม การกำจัดคนต่ำช้าสามานย์เ๮๣่า๲ั้๲มิใช่ปัญหา"  

        เฉียวเยว่ "..."

        "คนดี นอนเถอะ" 

        ...

        [1] โจรขโมยบุปผา หมายถึง โจรปล้นสวาท