ซ่อนรักปถวี(The Element Love)

    ตอนที่ 6 - หยิบผิด

    (แผ่นดิน)

    ผมตั้งหน้าทำงานที่คั่งค้าง โดยที่แม่เลขาปากรถไฟได้แค่ยืนบื้อ มองรอบห้องทำงาน ผมเหลือบสายตามองเป็๞ระยะ มองเธอนิ่ง ๆ นี่เหรอคนที่แม่ของผมมั่นใจหนักหนา ว่าเธอจะช่วยงานของผมได้ แต่สิ่งที่ผมเห็นมันไม่ใช่สักนิด

    "ท่านประธานมองดิฉัน มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

    เธอเอ่ยถามขึ้น เป็๞จังหวะเดียวกันกับผมมองเธอ

    "....."

    ผมนิ่งไม่ตอบคำถาม นั่นทำให้เธอเดินมาหยุดตรงหน้าของผม

    "มีอะไรใช้ดิฉัน บอกได้นะคะ"

    เธอพูดขึ้นเสนอตัว ซึ่งผมก็ได้แต่มองหน้าเธอนิ่ง ส่วนเลขาหน้าใสของผม ก็ยืนปั้นหน้ายิ้มให้ เฮ้อ~~ไม่ได้ดั่งใจผมเลย

    "ชงกาแฟให้ผมหน่อย" จนสุดท้ายผมเลยต้องพูดออกมา

    "ได้ค่ะ...อยากได้อะไรก็บอกสิคะ เงียบปากไม่ยอมพูดดิฉันตรัสรู้เองไม่ถูกหรอกนะ"

    ผมพูดนิดเดียวเองนะ แต่เธอกลับสามารถพูดได้ตั้งหลายสิบคำ

    "...." ทำไมผมรู้สึกเหนื่อยใจกับผู้หญิงคนนี้จัง

    "แล้วท่านประธานตัองการอะไรเพิ่มอีกไหมคะ?"

    เธอที่กำลังจะเดินไป แต่หันกับมาแล้วถามผมอีกครั้ง ทำไมเธอดูเข้าใจอะไรยาก ถ้าผมอยากได้อะไรคงบอกเองไหม เธอไม่ต้องเสนอหน้าขนาดนี้หรอก

    "ไม่!" ผมตอบออกไปสั้น ๆ แล้วหันมาสนใจงานต่อ

    "ค่ะ" เธอตอบผมเสียงหนัก และเดินออกไป หูของผมได้ยินเธอบ่นเบา ๆ คงไม่พ้นบ่นให้ผมนั่นแหละ

    ผมดูเอกสารอยู่สักพัก ก็ได้ยินเสียงประตูห้องเปิดออก พร้อมกับฟ้าสิตางคุ์ที่เดินถือถาดกาแฟเข้ามา เธอวางมันลงตรงหน้าผม แล้วฉีกยิ้มให้ ทำไมความรู้สึกของผมมองว่าเธอใช้รอยยิ้มเปลือง

    "หน้าของดิฉันมีอะไรติดหรือเปล่าคะ" เธอถามผมลุกลี้ลุกลน พร้อมกับคลำตามใบหน้าตัวเอง

    "ไม่มี" ผมตอบและยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม

    ฟู่ว~~

    "ทำไมกาแฟมันเค็ม!"

    ผมพุ่งเลยครับ เมื่อจิบกาแฟเพียงนิดเดียว รสชาติไม่มีความหวานสักนิดนอกจากความเค็ม

    "มันจะเค็มได้ยังไงคะ ในเมื่อฉันใส่น้ำตาลตั้งช้อนหนึ่ง"

    เธอรีบปรี่เข้ามายืนข้างผม ผมบอกด้วยท่าทางร้อนรน

    "งั้นก็ชิมดู" ผมยื่นแก้วกาแฟให้เธอได้พิสูจน์ความจริง ว่าสิ่งที่ผมพูดไปไม่ได้โกหก

    "ไหนคะ" เธอรับแก้วกาแฟไปจากมือผม แล้วยกขึ้นดื่ม

    "แค่ก ๆ อี๋~~ ทำไมเค็มแบบนี้ล่ะ" เธอทำสีหน้าเหยเก และคายน้ำกาแฟใส่แก้วตามเดิม หน้าตาก็ดี แต่ท่าทีโคตรซกมก

    "ไปชงมาใหม่ ถ้าสายตาไม่ดีก็ไปตัดแว่นซะ จะได้แยกออกว่าอะไรเกลือ อะไรน้ำตาล"

    ผมพูดออกมายาวเหยียดกว่าปกติ ถ้าเป็๲เมื่อก่อนหน้ากับการทำงานของเลขาคนเก่า เธอจะคาดเดาอย่างปราดเปรื่องและรู้ใจผมดี แต่ว่าเธอลาออกไปแล้ว เพื่อไปทำหน้าที่แม่และภรรยาของสามีเธอ

    "นี่คุณด่าฉันเหรอคะ"

    "คำไหนที่ผมด่าคุณ"

    "ก็.....ช่างเถอะค่ะ

    เธอย้อนถามและชักสีหน้าใส่ ผมเงยหน้ามองแว๊บเดียว และหันมาสนใจงานต่อ ส่วนเธอนั้นก็เหมือนจะพูดอะไร แต่ก็หยุดชะงัก ปัดมือเหมือนรำคาญ ก่อนจะหยิบแก้วกาแฟใส่ถาดแล้วเดินออกจากห้องทำงานไป ก็คงไปชงกาแฟมาใหม่นั่นแหละ

    "ผู้หญิงบ้าอะไร พูดมากน่ารำคาญ"