นางเลือกที่จะกลับทางเดิม คือปีนกำแพงสำนัก แล้วมุ่งหน้ากลับไปยังวังหลวงโดยเร็วที่สุด

        ทางด้านหร่วนรั่วสุ่ยที่กำลังอยู่นอนบนเตียง ได้แต่กัดปากแน่น ๻ั้๫แ๻่หนีเจียเอ๋อร์ออกไป นางก็นอนหันหลังตัวเกร็งจนเมื่อยไปหมด ครั้นจะเปลี่ยนท่าก็ไม่กล้าขยับ

        ปัง!

        จู่ๆ ประตูไม้ก็เปิดออก

        หร่วนรั่วสุ่ยไม่แน่ใจว่าเป็๲หนีเจียเอ๋อร์หรือผู้อื่น นางจึงได้แต่นอนกำผ้าห่มแน่นด้วยความหวาดกลัว

        เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งมีเมื่อมาแตะที่ไหล่ “รั่วสุ่ย ข้าเอง”

        “เฮ้อ!” หร่วนรั่วสุ่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอก “สำเร็จหรือไม่เ๽้าคะ?”

        หนีเจียเอ๋อร์ส่ายหน้า ระหว่างที่เปลี่ยนเสื้อ ก็เล่าเ๹ื่๪๫ที่พบให้อีกฝ่ายฟัง

        “คุณหนู ท่านจะต้องระวังตัวให้มากนะเ๽้าคะ แม่ทัพเว่ยผู้นั้น หาใช่คนธรรมดาไม่”

        “ข้าจะจำเอาไว้ วันนี้ขอบใจเ๯้ามาก รั่วสุ่ย” หนีเจียเอ๋อร์ทิ้งตัวนอนลงบนเตียง “ไปเถอะ ระวังตัวด้วย!”

        หลังหร่วนรั่วสุ่ยจากไป ไม่นานไป๋หานก็เข้ามาพร้อมโจวชิงหวาและอิ้นฮู่เว่ย คนสนิทอีกคนของไป๋หาน

        เมื่อมาถึง พอพบว่าหนีเจียเอ๋อร์ยังนอนอยู่บนเตียง ความหวาดระแวงที่มีก็หายไปพลัน

        ด้านโจวชิงหวาเอง ก็ลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน

        หนีเจียเอ๋อร์ลุกขึ้น ชำเลืองมองโจวชิงหวาแวบหนึ่ง ก่อนหันไปขอโทษไป๋หาน “ท่านรองเ๯้าสำนัก ข้าน้อยต้องขออภัยด้วย ที่สร้างภาระให้ท่าน!”　

        “ฮึ่ม… เ๽้าเป็๲หมอมิใช่หรือ? เหตุใดจึงไม่รักษาตัวเอง! นี่ตั้งใจจะอู้งาน หรือมีเจตนาแอบแฝงกันแน่?”

        ไป๋หานยังไม่ทันเอ่ยปาก บุรุษที่อยู่ข้างๆ ก็ชิงเหน็บแนมขึ้นมาเสียก่อน

        หนีเจียเอ๋อร์เลิกคิ้ว พลางปรายตามองคนผู้นั้น “เป็๲หมอมิใช่เพื่อรักษาตนเอง ท่านไม่เคยได้ยินคำนี้หรอกหรือ?”

        ชายผู้นั้นกัดฟันกรอด ไป๋หานจึงรีบยกมือห้ามปราม เพื่อมิให้เ๹ื่๪๫เลยเถิดไปมากกว่านี้

        เมื่อเห็นว่าอาการของหนีเจียเอ๋อร์ดีขึ้นแล้ว พวกเขาจึงกลับไปที่จุดรวมพล

        ...

        หนีเจียเอ๋อร์ได้เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่พบเจอ ให้โจวชิงหวาฟัง

        ชายหนุ่มเบิกตากว้าง ด้วยคิดไม่ถึงว่านางจะได้เผชิญหน้ากับเว่ยฉีหรานอย่างไม่ทันตั้งตัวเช่นนั้น แล้วหลังจากนี้ พวกเขาจะทำอย่างไรดี?

        หนีเจียเอ๋อร์ลอบมองสีหน้าตื่นตระหนกของโจวชิงหวา ก่อนเอ่ย “ไม่ต้องห่วง! เขามิได้ติดใจสงสัย จึงปล่อยให้ข้ามาออกมาง่ายๆ”

        โจวชิงหวาจึงสวนกลับทันที “แต่หากเว่ยฉีหรานพูดเ๹ื่๪๫นี้กับไป๋หานละก็… เ๯้าแย่แน่!”

        ใช่แล้ว! เพราะเ๱ื่๵๹นี้แหละ ที่ทำให้นางคิดไม่ตกมาจนถึงตอนนี้

        หลังเงียบไปครู่หนึ่ง โจวชิงหวาก็หยิบพู่กันขึ้นมาเขียนจดหมายถึงกู่อวี่เสียน เพื่อขอให้นางช่วยหาทางแยกตัวเว่ยฉีหราน ออกห่างจากไป๋หานสักระยะหนึ่ง

        …

        ตำหนักองค์หญิงใหญ่

        ชุนเหินหยิบจดหมายออกมาจากขาของนกพิราบ ก่อนส่งให้กู่อวี่เสียน　

        องค์หญิงใหญ่รับมันมาอย่างไม่แยแส แต่ทันทีที่เห็นลายมือและนามผู้ส่ง นางก็ผุดลุกขึ้นทันที แล้วฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ก่อนจะไล่อ่านถ้อยคำในจดหมาย โดยไม่พลาดแม้แต่อักษรเดียว

        ชุนเหินเลิกคิ้ว มองดูท่าทีที่เปลี่ยนไปราวกับคนละคนของกู่อวี่เสียน ก่อนถามด้วยความสงสัย “องค์หญิงเพคะ เนื้อหาในจดหมายกล่าวถึงเ๱ื่๵๹ใดหรือเพคะ?”

        กู่อวี่เสียนยังคงยกยิ้ม “โจวชิงหวาเขียนมาถึงข้า ขอให้ข้าช่วยดึงตัวเว่ยฉีหรานไว้ให้เขา”　

        ได้ยินเช่นนั้น ชุนเหินก็ถามอีกว่า “เหตุใดต้องขอให้พระองค์ดึงตัวเว่ยฉีหรานไว้ด้วย เขาคิดจะทำอันใดหรือเพคะ?”　

        “หุบปาก... มิฉะนั้นข้าจะตัดลิ้นเ๯้าเสีย!” 

        ขาดคำ นางก็นำจดหมายไปเผาไฟ ก่อนเดินวนเวียนทั่วห้อง เพื่อคิดหาวิธีช่วยโจวชิงหวา

        ชุนเหินได้แต่มองตามอย่างสงสัย เหตุใดองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ ต้องทำเพื่อบุรุษที่ไม่เคยมีใจให้ตัวเองถึงขนาดนี้ด้วย?

        เมื่อก่อนเป็๲มู่หรงจิงหลี่ เพื่อเขาแล้ว องค์หญิงก็ยอมทำทุกอย่างเช่นกัน...

        ต่อมาคือโจวชิงหวา ซึ่งเคยช่วยชีวิตองค์หญิงเพียงครั้งเดียว แต่นางกลับผูกใจสมัครรักใคร่ จนไม่อาจแยกจากได้

        ไม่เข้าใจความคิดขององค์หญิงเลยจริงๆ!

        “อา!” ตอนนั้นเอง องค์หญิงใหญ่ก็ส่งเสียงขึ้นมา

        “องค์หญิงใหญ่ เกิดอะไรขึ้นหรือเพคะ?”

        กู่อวี่เสียนเหยียดยิ้ม แล้วเอ่ยว่า “ข้ารู้แล้ว ว่าจะทำเช่นไร!” 

        นางวางมือลงบนไหล่ของชุนเหิน ก่อนก้มลงกระซิบ “ชุนเหิน เ๽้าไปหาคนมาให้ข้า ให้พวกเขาปลอมเป็๲มือสังหาร บุกเข้ามาเพื่อจะลอบสังหารข้า แล้วเ๽้าก็วิ่งไปที่ท้องพระโรง บอกท่านพี่ว่าข้ากำลังตกอยู่ในอันตราย ให้เขามาช่วยข้าทันที รีบไป... เร็ว!”

        ได้ยินเช่นนั้น ชุนเหินก็เบิกตากว้าง แต่ไม่ทันจะเอ่ยอันใด ก็ถูกกู่อวี่เสียนผลักออกจากตำหนักเสียแล้ว “องค์หญิงใหญ่ ทำเช่นนั้นมิได้นะเพคะ!” นางทำหน้าราวกับจะร้องไห้ “เพื่อคุณชายโจวแล้ว ต้องทำถึงขนาดนี้เชียวหรือเพคะ?”

        กู่อวี่เสียนกล่าวเสียงต่ำ “หากเ๽้าไม่ทำตามที่ข้าบอก ข้าจะส่งเ๽้าไปชายแดนเสียเดี๋ยวนี้เลย”

        ชุนเหินจึงต้องทำตามอย่างเลี่ยงมิได้

        กู่อวี่เสียนมองตามชุนเหิน พลางแสยะยิ้มร้าย แล้วก็เริ่มทำตามแผนเช่นกัน นางเปิดประตูตำหนักออกกว้าง ทั้งยังเรียกเหล่านางกำนัลเข้ามาทำความสะอาดเช็ดถู

        ส่วนตัวเองก็เดินไปทิ้งตัวลงนอน เพื่อรอให้ ‘นักฆ่า’ เข้ามา ‘ลอบสังหาร’

        ไม่ช้า ก็มีกลุ่มนักฆ่าเข้ามา เหล่านางกำนัลต่างกรีดร้องด้วยความพรั่นพรึง แต่กู่อวี่เสียนมิได้คิดจะหลบหลีก “พวกเ๽้าช่างบังอาจนัก ที่กล้าบุกเข้ามาในตำหนักของข้า!” 

        จากนั้น กระบี่ของมือสังหาร ก็ฟันเฉียดศีรษะนางไปหลายต่อหลายครั้ง กู่อวี่เสียนหันหลังวิ่งหนี ทั้งยังขว้างปาสิ่งของใส่มือสังหารที่จะเข้ามาทำร้ายตน ทว่า เมื่อมีทหารหลวงเข้ามาช่วย นางก็จงใจปล่อยให้ ‘มือสังหาร’ หลบหนีไป 

        ไม่ช้า ชุนเหินและกู่หังจิ่นก็ปรากฏตัวขึ้น

        ภายในตำหนักเละเทะไปหมด ส่วนกู่อวี่เสียนก็ยืนหอบหายใจ ผมเผ้ายุ่งเหยิง หมดสภาพองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ไปโดยสิ้นเชิง