โอ้์! จับแขวนและทุบตีอีกครั้ง!
หลายคนถึงกับอ้ำอึ้งพูดไม่ออก พวกเขาได้รับประสบการณ์ในการแขวนคน..หลายคน เื่ราวชักบานปลาย ในตอนนี้ถึงแม้ว่าเจียงเฉินพูดว่าจะแขวนผู้นำนิกาย ผู้คนเ่าั้ก็เชื่อว่าเขาจะทำจริง ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่เจียงเฉินไม่กล้าทำ
"ว๊ะก่ะก่ะ เ้านี่มันโอหังจริงๆ...ข้าชอบ"
บนใบหน้าหวงต้าเผยรอยยิ้มชั่วร้าย มันะโขึ้นลงอย่างตื่นเต้น เจียงเฉินนั้นโเี้อำมหิต หยิ่งยโสอย่างไร้ผู้เทียบเคียง ยิ่งไปกว่านั้นเขาคิดอ่านอย่างรอบคอบ เขามีทั้งความกล้าหาญและชาญฉลาด คนเช่นนี้จะต้องกลายเป็ผู้ยิ่งใหญ่ในอนาคต ประสบความสำเร็จอย่างไร้ขีดจำกัด
หลังจากนั้นไม่นานนัก ศิษย์นอกสองคนได้นำเสาไม้มาเพิ่มอีกสองต้น เสาเหล่านี้ควรนำมาใช้ในการแข่งขันประเมินผลภายในนิกาย หรือใช้ตั้งกลองศึก แต่ในตอนนี้เสาเหล่านี้ถูกเจียงเฉินนำมาใช้แขวนผู้คน
เจียงเฉินไม่พูดให้มากความ เขาได้ผนึกทะเลปราณของไฉตงและหวังเหิง เท่านี้ก็มีเจ็ดคนที่ถูกแขวนอยู่บนเสา หนึ่งในนั้นมีสภาพเอน็จอนาถเป็อย่างมาก
"ยกเสาพวกนี้ขึ้น ย้ายมันไปที่สนามประลอง"
เจียงเฉินะโไปยังศิษย์ที่ติดตามเขา จากนั้นเขาก็มุ่งหน้าไปยังสนามประลอง
ท่าทีของทุกคนเปลี่ยนไปอีกครั้งหนึ่ง เหล่าศิษย์ที่ได้ติดตามเจียงเฉินต่างจ้องมองกัน เ้ามองข้า ข้ามองเ้า พวกเขาสงสัยว่าเจียงเฉิน้าจะทำอะไรต่อ เื่มาถึงจุดที่ยากจะจบลงด้วยดี กั๋วเหล่ยถูกทุบตี และพวกเขาได้เม็ดยามนุษย์หยวนคืนมาแล้ว แม้แต่ศิษย์ในอย่างไฉตงและหวังเหิงยังถูกแขวน ความแค้นของพวกเขาได้รับการชำระแล้ว เื่มันน่าจะจบลงเพียงแค่นี้ แต่ทว่าเจียงเฉินก็ไม่้าให้มันจบลงเพียงแค่นี้ ยิ่งไปกว่านั้นเขายังให้นำคนเหล่านี้ไปแขวนที่สนามประลอง
สนามประลองตั้งอยู่ใจกลางของฝ่ายนอก การทำเช่นนี้จะทำให้เื่ที่เกิดขึ้นทุกคนในนิกายจะได้รับรู้
"เขาคิดจะทำอะไรต่อน่ะ? เื่ราวมันยังไม่วุ่นวายพออีกหรือ?"
"ใช่ เขาคิดจะก่อความวุ่นวายขึ้นที่นิกายเซวียนอี้จริงรึ?เื่มันชักไปกันใหญ่แล้ว ข้ากลัวว่าผู้าุโระดับสูงรู้เื่นี้เข้า แต่เจียงเฉินไม่เพียงแค่ไม่หยุด เขายังจะก่อเื่ให้บานปลายยิ่งกว่าเดิมเสียอีก เขาเสียสติไปแล้วหรือไม่?"
"ข้าไม่คิดว่าเจียงเฉินเสียสติหรอก การที่เขาทำเช่นนี้เขาต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างเป็แน่ เมื่อสองวันก่อนได้มีข่าวลือว่าเขาถูกฆ่าตายในเขาหมื่นอสูรแพร่กระจายออกมา และข่าวลือนั้นก็มาจากฝ่ายใน ข้าคิดว่าเจียงเฉินกำลังตามตัวคนที่อยู่เื้ันั่นออกมา"
หลายคนได้พูดคุยกันเื่เหตุการณ์ในครั้งนี้ แต่ไม่มีใครรู้ว่าเจียงเฉิน้าทำสิ่งใด แต่ที่ทุกคนรู้คือเจียงเฉินจงใจทำให้เื่ราวบานปลาย เมื่อเสาเ่าั้ถูกเคลื่อนย้ายมายังสนามประลอง จะทำให้ทั่วทั้งนิกายรู้เื่ที่เกิดขึ้น ผู้าุโฝ่ายนอกทุกคนได้มาถึงและเหล่าศิษย์ในที่้ามาหยุดก็ดี แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้จะจบลงเช่นไรก็ไม่มีใครกล้าคิด
"พวกเราจะเอาอย่างไรต่อ?"
ใครบางคนถามขึ้น
"แล้วเ้าจะทำอะไรล่ะ? แค่ทำตามที่ศิษย์พี่เจียงบอก ย้ายเสาพวกนี้ไปไว้ที่สนามประลองเสียเถอะ"
พวกเขาแบกเสาเ่าั้เดินตามเจียงเฉินไป ไปยังทิศทางสนามประลอง
ฝ่ายนอกเกิดความวุ่นวายขึ้น ก่อนหน้านี้เพียงไม่นาน ศิษย์นอกทุกคนได้รวมตัวกันที่สนามประลอง เสาไม้สูงสองจ้างได้สะท้อนแสงอาทิตย์เจิดจ้า พวกมันดูน่าดึงดูดนัก แต่ที่น่าดึงดูดยิ่งกว่านั้นคือเหล่าคนที่ใบหน้าบวมปูด และร้องไห้อย่างน่าสมเพช
คนจำนวนมากรวมตัวกันอยู่ที่นี่ ฝูงชนจำนวนมากอัดกันแน่นทั่วทั้งสนามฝึกประลอง แม้แต่ศิษย์ฝึกหัดจำนวนหนึ่งก็อยู่ที่นี่ เมื่อพวกเขาเห็นเหล่าคนที่ถูกแขวนและได้ยินในสิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้ทุกคนตกตะลึง
ฝูงชนมารวมตัวมากขึ้นเรื่อยๆ เื่ราวได้ยุ่งเหยิงมากขึ้นเรื่อยๆ เื่นี้ เจียงเฉินไม่คิดจะให้มันจบง่ายๆ
ข่าวเื่นี้ได้แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อบรรดาศิษย์ในได้ยินเื่ที่เกิดขึ้น หลายคนได้มายังสนามประลองเพื่อดูว่าเกิดเื่อะไรขึ้น พวกเขาส่วนใหญ่ไม่้ามีปัญหากับเจียงเฉิน ดังนั้นจึงไม่เข้าไปหยุดเขา
"โอหังนัก! เป็แค่ศิษย์นอกตัวจ้อยกล้าดียังไงถึงได้ทำเื่เสียมารยาทกับศิษย์ในเช่นนี้? เ้ากล้าแม้กระทั่งแขวนพวกเขา นี่มันน่าขันเสียจริง!"
หนึ่งในศิษย์ในที่คิดว่าตัวมันเก่ง พูดออกมา
"เจียงเฉิน จงปล่อยศิษย์ในไปซะ เ้าคิดว่าเ้ามีสถานะอะไร? ถึงกล้าทำเื่ไร้มารยาทต่อศิษย์ใน?!"
ศิษย์ในคนดังกล่าวได้บินลงมายังสนามประลอง และพูดด้วยท่าทางอวดเก่ง
มีคำพูดคำหนึ่งบอกว่า หากจะยิงคนต้องเล็งที่ผู้นำ และหากมีชีวิตยืนยาวให้ต้องไม่ทำตัวโดดเด่น หลายคนที่นี่ต่างอยู่เงียบๆก็แค่คนหนึ่ง้าจะทำตัวเป็พระเอก มันรนหาที่เสียจริง
ฮึ่ม!
เจียงเฉินแค่นเสียงเ็า เขาได้ลงมือปล่อยหมัดใส่หัวของชายผู้นั้นราวสายฟ้าฟาด ศิษย์ในคนนั้นร้องคร่ำครวญออกมาแล้วสลบไปในทันที จากนั้นเจียงเฉินจับเชือกอีกเส้น มัดแล้วแขวนมันที่เสา
แขวนไปอีกหนึ่งคน
ทุกคนถึงกับไร้คำพูด มองไปยังการกระทำของเจียงเฉิน เขาจับคนมัดเพิ่มหลังจากเพิ่งมัดไปหนึ่งคน และแขวนพวกเขาทั้งหมด
"อวดดี!"
ในตอนนั้นเอง มีเสียงะโดังก้องออกมา ชายแก่สามคนสวมเครื่องแบบเดียวกันบินลงมาจากฟ้า ดูเดือดดาลมาก พวกเขาอยู่ที่ฝ่ายนอกมาเป็เวลานาน แต่ไม่เคยพบเื่อุกอาจเช่นนี้มาก่อน
"สี่ผู้าุโนิกายฝ่ายนอก!แต่ถูกมัดหนึ่งคน เหลือเพียงสามคน"
"เื่ราวชักจะไปใหญ่แล้ว เ้าคิดว่าเจียงเฉินจะจับมัดท่านผู้าุโทั้งสามหรือไม่?"
"ไม่มีทาง หากผู้าุโฝ่ายนอกทั้งสี่ถูกจับมัดหมด มันคงเป็เื่ใหญ่โตจริงๆ"
"ส่วนตัวข้าคิดว่าไม่มีสิ่งใดที่เจียงเฉินไม่กล้าทำ"
การปรากฎตัวของผู้าุโฝ่ายนอกอีกสามคน ได้ก่อให้เกิดความสับสนอลหม่านมากยิ่งขึ้น ทุกคนต่างคิดว่าเจียงเฉินกล้าที่จะมัดเหล่าผู้าุโหรือไม่
"เจียงเฉิน เ้ากำลังทำอะไร?เ้าคิดจะก่อฏงั้นรึ?"
หนึ่งในผู้าุโะโออกมาเสียงดัง ฝ่ายนอกเกิดเื่ใหญ่ขึ้น พวกเขาต้องเคลื่อนไหว
"พวกเ้าทั้งสาม จงยืนดูอยู่เฉยๆ ข้าขอเตือนพวกเ้า อย่าได้ยื่นมือมาสอดเื่ของข้า!"
เจียงเฉินไม่ให้เกียรติพวกเขาแม้แต่น้อย ด้วยประสบการณ์จากสองชีวิต เขารู้ว่าหากเขาพยายามทำดีกับพวกเขา เขาต้องถูกกลั่นแกล้งเป็แน่ นั่นเป็เหตุว่าทำไมความแข็งแกร่งจึงจำเป็สำหรับตอนนี้
"เจียงเฉิน เ้าคิดว่าตอนเองเป็ผู้นำฝ่ายนอกเช่นนั้นรึ? พวกข้าเป็ถึงผู้าุโนิกายฝ่ายนอก เ้ากล้าดีอย่างไรมาทำตัวไร้มารยาทต่อพวกข้า?ข้าจะรายงานเื่นี้กับท่านผู้นำให้ลงทัณฑ์เ้าซะ!"
หนึ่งในผู้าุโพูดออกมาด้วยความโกรธ
"เจียงเฉิน เ้ารีบปล่อยตัวคนเหล่านี้ไปซะ!วันนี้เ้ายังก่อเื่ไม่พอใจอีกรึ?"
ผู้าุโอีกคนะโออกมา
"หุบปากเ้าไปซะ! ไปเรียกเจียงเหว่ยจากฝ่ายในมาพบข้าที่นี่"
เจียงเฉินมีท่าทีแข็งกร้าว ไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น
ณ ฝ่ายใน
"มันเกิดอะไรขึ้น? ไม่ใช่ว่าเ้าสังหารมันไปแล้วหรือ? แล้วมันมีชีวิตรอดกลับมาได้อย่างไร?แล้วเ้าจะจัดการเื่นี้อย่างไร?!"
ภายในเรือนที่พัก ใบหน้าเฝินคุนเปี่ยมไปด้วยโทสะ ได้ต่อว่าเจียงเหว่ยที่ยืนอยู่ตรงหน้ามัน
"ข้ามั่นใจว่าสังหารมันไปแล้ว ข้าส่งเข็มพิษหวังเจินเข้าสู่ร่างกายของมัน ไม่มีทางที่มันจะรอดมาได้!"
เจียงเหว่ยรู้สึกหดหู่นัก เพราะว่าในวันนั้นเขาได้เห็นอย่างชัดเจน ด้วยพลังระดับแก่นแท้์ขั้นกลางของเขา ไม่มีทางผิดพลาดไปได้แน่ เขาเห็นชัดว่าเข็มพิษได้ทะลวงเข้าไปในร่างของเจียงเฉิน จากนั้นเจียงเฉินได้นอนอยู่บนร่างหมาเหลือง อย่างไรก็ตาม ไม่เพียงเจียงเฉินกลับมามีชีวิต ตอนนี้มันยังก่อเื่ใหญ่ขึ้นที่ฝ่ายนอกอีก
"เ้าคนไร้ประโยชน์ แค่ให้จัดการศิษย์นอกตัวเล็กๆก็ทำไม่ได้ แล้วต่อไปเ้าจะทำอะไรได้?"
เฝินคุนโกรธเกรี้ยวนัก
"ศิษย์พี่เฝินอย่าเพิ่งมีโทสะ ข้าจะไปที่ฝ่ายนอกด้วยตัวเอง เหตุผลที่เจียงเฉินก่อเื่ทั้งหมดเพราะ้าล่อข้าออกไป ข้าจะไปท้าประลองชี้ตายกับมัน จากนั้นข้าจะสังหารมันต่อหน้าทุกคน"
เจียงเหว่ย พูดออกมา
"จงจำไว้ อย่าให้มันรู้ว่าเ้าเป็คนไล่ล่ามันในวันนั้น การลอบสังหารศิษย์นิกายเดียวกัน เป็ความผิดร้ายแรง มีโทษถึงตาย หากเ้าทำแผนของพี่ใหญ่หนานเป่ยพังพินาศละก็ เ้ารู้ดีสินะว่าจะเกิดอะไรขึ้น"
ใบหน้าเฝินคุนเผยถึงความเ็า
"ศิษย์พี่เฝินโปรดวางใจ ถึงแม้ว่าข้าถูกจำได้ ก็ไม่มีทางให้โยงเื่นี้ถึงท่านแน่"
เจียงเหว่ยพูดออกมา จิตสังหารของเขาปกคลุมทั่วร่าง และมุ่งตรงไปยังฝ่ายนอก
ภายในสนามประลองฝ่ายนอก
เจียงเฉินได้จับผู้าุโอีกสามคนมัดแล้วแขวนพวกเขาไว้ ชัดเจนว่าผู้าุโทั้งสามไม่ได้ถอยกลับไป แต่กลับเข้ามาแส่เื่ของเจียงเฉิน ด้วยอารมณ์ของเจียงเฉินในตอนนี้ ผลลัพธ์คือเหล่าผู้าุโถูกจับมัดและแขวนไว้บนเสา
"โอ้ ์!ผู้าุโฝ่ายนอกทั้งสี่ถูกแขวน! นี่มันช่างน่าตื่นเต้นนัก"
"เจียงเฉินมันช่างกล้า ข้ามั่นใจว่าเหตุการณ์ในวันนี้ต้องรู้ถึงหูท่านผู้นำนิกายแน่นอน!"
"นี่ช่างน่าขายหน้านัก แต่ฉากนี้ช่างน่าประหลาดใจยิ่ง ข้าไม่คิดว่าจะมีใครเคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน"
เสียงหัวใจของเหล่าผู้คนที่อยู่รอบสนามประลองต่างเต้นถี่รัว พวกเขามองไปยังเหล่าคนที่ถูกแขวน คนเหล่านี้ต่างหยิ่งยโส โอหัง หรือมีตำแหน่งใหญ่โตในนิกาย แต่สภาพในตอนนี้พวกมันถูกเจียงเฉินแขวนเหมือนหมาแดดเดียว
"เจียงเฉิน เ้าทำเช่นนี้กับพวกข้าผู้าุโ!ท่านผู้นำนิกายจะต้องลงโทษเ้าแน่นอน!"
ผู้าุโที่ถูกแขวนไม่ได้มีอาการาเ็มากมาย ดังนั้นพวกเขาถึงได้คำรามออกมาเสียงดัง
"ฮึ่ม!"
ในตอนนี้ มีเสียงแค่นเสียงเ็าดังออกมาแต่ไกล ชายคนนั้นบินออกมาจากฝ่ายในรวดเร็วราวกับสายฟ้า ชายคนนั้นหยุดลงที่สนามประลอง ชายคนนั้นรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าดาษดื่นทั่วไป ทำให้ผู้คนยากที่จะจดจำมันได้หากมันอยู่ในฝูงชน แต่กลิ่นอายที่แข็งแกร่งได้ถูกปลดปล่อยออกมาจากร่างกาย ทำให้ผู้คนไม่กล้าเข้าใกล้
ดวงตาของเจียงเฉินจับจ้องไปที่ชายคนนั้น ดวงตาที่เ็าของเขา เ็ายิ่งขึ้นไปอีก คนผู้นี้ทั้งรูปร่างภายนอกและกลิ่นอาย นี่เป็ชายคนเดียวที่ไล่ล่าเขาในคืนนั้น แม้ว่าเจียงเหว่ยจะปกปิดตัวตนเป็อย่างดี สามารถหลอกคนอื่นได้แต่ไม่ใช่กับเจียงเฉิน
"เป็มันจริงๆ!"
เจียงเฉินแค่นเสียงเ็าในใจ เขาได้ตัดสินโทษตายให้เจียงเหว่ย
"เจียงเฉิน เ้าเป็เพียงศิษย์นอกตัวเล็กๆกล้าดีอย่างไรมาลบหลู่เกียรติผู้าุโ รวมถึงทำกับศิษย์ในเช่นนี้?ความผิดของเ้าต่อให้ตายนับล้านครั้งก็ไม่อาจชดใช้!จงปล่อยตัวพวกเขาเดี๋ยวนี้!"
เจียงเหว่ยมองเจียงเฉินอย่างโกรธเกรี้ยว
แต่เจียงเฉินไม่สนใจคำพูดของเจียงเหว่ย จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
"การที่ข้ายังไม่ตาย มันทำให้เ้าใใช่หรือไม่?"
"ใช่ ข้าอยากรู้จริงๆว่าทำไมเ้ายังมีชีวิตอยู่?"
คำตอบของเจียงเหว่ย กระหายไปด้วยความอยากรู้ เขาคิดไม่ออกจริงๆว่าทำไมเจียงเฉินถึงรอดมาได้ จากพิษที่รุนแรงขนาดนั้น ด้วยระดับการบ่มเพาะเพียงแก่นแท้มนุษย์ ไม่มีทางที่จะมีชีวิตรอดมาได้
"ทุกคนได้ยินแล้วนะ ชายคนนี้กระจายข่าวเื่ที่ข้าถูกฆ่าตายที่เขาหมื่นอสูร นั่นเพราะ เมื่อข้ากำลังฝึกฝนอยู่ที่นั่น เขาก็พยายามลอบสังหารข้า หากไม่ใช่ว่าข้าโชคดี ในตอนนี้คงถูกฝังอยู่ในเขาหมื่นอสูรไปแล้ว"
เจียงเฉินพูดออกมาเสียงดังฟังชัด ทำให้ทุกคนได้ยินคำพูดของเขาอย่างชัดเจน
"อะไรนะ? ลอบสังหารศิษย์ร่วมนิกาย? นี่เป็ความผิดใหญ่หลวงนะนั่น!"
"จากคำพูดเจียงเหว่ยเมื่อครู่ เป็เขาที่กระจายข่าวเื่การตายของเจียงเฉิน อีกทั้งไฉตงยังช่วยเขาด้วย แต่เขารู้ได้อย่างไรว่าเจียงเฉินถูกฆ่าตายที่เขาหมื่นอสูร?บางทีอาจเป็ไปตามที่เจียงเฉินพูด เจียงเหว่ยพยายามลอบสังหารเขา?"
"ไม่แปลกใจที่เจียงเฉินจะโกรธเกรี้ยว และก่อเื่ทั้งหมดนี้ นั่นเพราะเื่นี้นี่เอง!หากว่าเื่นี้จริงอย่างว่า เจียงเหว่ยที่เป็คนที่แหกกฏนิกายมีโทษคือตายสถานเดียวเท่านั้น!"
