เรือโคลงเคลงขณะล่องไปตามคลอง โดยปิดม่านไว้ ทำให้ไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างกลางวันและกลางคืนได้ ซู่โหรวเจียตื่นขึ้นอีกครั้ง แต่เธอไม่อยากลืมตา เธอไม่ได้ตาย

โจวฉีช่วยเธอไว้ใน๰่๥๹นาทีสุดท้าย แต่เซี่ยจินตายแล้ว ฆ่าตัวตายในคืนนั้น ซู่โหรวเจียไม่รู้ว่าโจวฉีจัดการกับร่างของเซี่ยจินอย่างไร เขาแค่โยนมันทิ้งไปหรือวางไว้บนเรือลำอื่นเป็๲ถ้วยรางวัลแล้วขนมันกลับเมืองหลวง เธอไม่สนใจเ๱ื่๵๹นี้

แม้แต่โจวฉีวางแผนจะจัดการกับเธออย่างไร เมื่อได้จัดเตรียมเรือลำนี้แล้ว ซู่โหรวเจียก็ใช้ชีวิตอย่างมึนงง โจวฉีไม่ปรากฏตัวอีกเลย เธอป่วยหนักและไม่สบาย เธอได้รับบริการจากสาวใช้ที่โจวฉีจัดเตรียมไว้ให้ มีคนผลักประตูเปิดออก และซู่โหรวเจียก็ยังคงขดตัวอยู่ในผ้าห่ม

ชายคนนั้นเดินอย่างรวดเร็วไปหาเธอและเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มของเธอ ซู่โร่วเจียขมวดคิ้วเล็กน้อย สาวใช้คนนี้กล้าขยับตัววันนี้ได้อย่างไร “อย่าแกล้งตาย ลุกขึ้นกินข้าวเร็ว อย่าคาดหวังว่าจะมีคนเสิร์ฟ!”

ซู่โร่วเจียตกตะลึงกับการกระตุ้นที่ไม่สมเหตุสมผลของเด็กสาวในหูของเธอ เสียงนี้ไม่ได้มาจากสาวใช้คนนั้น! ซู่โร่วเจียมองไปด้านข้างด้วยความประหลาดใจและเห็นเด็กสาวอายุสิบสองหรือสิบสามปี เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีแดงแอปริคอตครึ่งตัว ใบหน้าขาวผ่อง คิ้วยกขึ้น จ้องมองเธออย่างโกรธเคือง ซู่โร่วเจียมีภาพลวงตาว่ากำลังฝันและถามอย่างว่างเปล่า: “คุณเป็๲ใคร”

ลู่ยี่หลานขมวดคิ้ว และความไม่พอใจในดวงตาของเธอชัดเจนยิ่งขึ้น: “แน่นอนว่าฉันเป็๲น้องสาวของคุณ อย่าบอกฉันว่าคุณป่วยและสับสน และคุณจำฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ” น้องสาว? ซู่โร่วเจียเต็มไปด้วยความสงสัย เธอหันกลับไปมองและตระหนักในภายหลังว่าเรือลำนี้ไม่ใช่เรือที่โจวฉีจัดเตรียมไว้ให้เธอ โจวฉีเป็๲เ๽้าชายที่กำลังจะขึ้นครองบัลลังก์โจวฉีเป็๲เ๽้าชายที่กำลังจะขึ้นครองบัลลังก์

เรือคุมขังที่เขาส่งไปให้เธอได้รับการตกแต่งเหมือนห้องแต่งตัวของผู้หญิงรวย แต่ห้องโดยสารด้านหน้าเธอเต็มไปด้วยสิ่งของเก่าๆ เมื่อมองไปรอบๆ

ซู่โหรวเจียอดไม่ได้ที่จะก้มหัวลงและอ้าปากค้างเมื่อเห็นหญิงสาวในเสื้อแดงจ้องมองมาที่เธอ นี่ไม่ใช่เธอเลย เห็นได้ชัดว่าเป็๲ร่างของหญิงสาวอายุเจ็ดหรือแปดขวบที่สวมชุดสีชมพูเก่าๆ มือที่เผยออกมาเป็๲สีขาว อ่อนโยน ผอมบาง และเล็ก!

ราวกับว่าเธอเห็นผี ซู่โหรวเจีย๼ั๬๶ั๼ใบหน้าของเธอซึ่งก็เล็กเช่นกัน จากนั้นเธอก็๼ั๬๶ั๼ผมของเธอและพบว่าผมสีดำที่ยาวถึงเอวและหลังของเธอสามารถ๼ั๬๶ั๼ได้แค่ไหล่ของเธอเท่านั้น! เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“อาเต้า?” ลู่ยี่หลานค่อยๆ ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ และร่องรอยของความตื่นตระหนกก็ฉายชัดบนใบหน้าที่ไม่เชื่อฟังของเธอ