ได้ยินคำพูดของผู้ดูแลฮวาแล้ว ยังไม่ทันที่หลินฟู่อินจะคิดอะไร หลี่ฮูหยินก็ดีใจแทนนางขึ้นมา

        แม้ผู้ดูแลฮวาจะไม่น่าเชื่อถือเท่าไร แต่การทำการค้ากับเขาก็ถือว่ามีผลประโยชน์สูง หลี่ฮูหยินคิดว่าหลินฟู่อินคงไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้เสียไปแน่ จึงหันไปมองหน้าหลินฟู่อิน แต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นนางมีสีหน้าสงบนิ่งไร้ความรู้สึก

        ผู้ดูแลฮวาเองก็จับตามองสีหน้าของหลินฟู่อินอยู่ เมื่อเห็นว่านางไม่มีท่าทีสนใจในกิจการของเขาเลยเช่นนี้ก็โกรธขึ้นมา ในใจคิดว่าหลินฟู่อินคงจะถือโอกาสโก่งราคาเป็๲แน่

        “แม่นางหลิน?” น้ำเสียงของผู้ดูแลไม่สู้ดีนัก สายตามองหลินฟู่อินอย่างไม่พอใจ โดยพยายามข่มเพลิงโทสะในใจไปด้วย พลางถามต่อ “แม่นางหลินไม่อยากทำการค้ากับภัตตาคารเยว่เค่อของเราหรือ?”

        หลินฟู่อินมองเขาแล้วคลี่ยิ้ม กล่าวว่า “ไม่เลยเ๽้าค่ะ แต่ไม่กี่วันก่อน ท่านเ๽้าของภัตตาคารหลิวจี้มาเยือนถึงบ้านข้าที่ชนบท และกล่าวสิ่งเดียวกันกับที่ท่านผู้ดูแลฮวาเพิ่งกล่าวมาเมื่อครู่ก็เท่านั้น”

        “หมายความว่าท่านทำสัญญากับภัตตาคารหลิวจี้ไว้แล้วอย่างนั้นหรือ?” สีหน้าของผู้ดูแลฮวายิ่งบิดเบี้ยวขึ้นอีก

        หลินฟู่อินพยักหน้าอย่างเย็นใจแล้วกล่าว “การทำการค้านั้น ขึ้นอยู่กับความจริงใจของคู่ค้าด้วย และท่านเถ้าแก่หลิวจี้ก็เป็๲คนซื่อตรงยิ่งนัก จนการที่เด็กบ้านนอกเช่นข้าจะปฏิเสธข้อเสนอของเขาจึงนับเป็๲เ๱ื่๵๹ไม่สมควรเ๽้าค่ะ” ถึงตอนนี้สีหน้าของผู้ดูแลฮวายิ่งแดงก่ำและดุุดันขึ้น และหลินฟู่อินก็ได้ตอกฝาโลงซ้ำ “ข้าพูดได้แค่ว่าท่านผู้ดูแลฮวาโชคร้ายเกินไป ต้องขออภัยด้วยจริงๆ”

        ฟังจบ สีหน้าของผู้ดูแลฮวาก็แทบกลายเป็๞ยักษา แม้แต่หลี่ฮูหยินก็ยังรู้สึกว่าหลินฟู่อินพูดแรงเกินไป

        หลี่ฮูหยินพยายามจะช่วยเกลี้ยกล่อมให้ แต่สีหน้าของผู้ดูแลฮวาเปลี่ยนไปเสียก่อน ก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยเสียงอันดัง “ดี แม่นางหลินพูดได้ดีนัก ตาเฒ่าผู้นี้ถือว่าโชคร้ายจริงๆ ที่ถูกภัตตาคารหลัวจี้ชิงตัดหน้าไปก่อน” เขาปรับน้ำเสียง แล้วมองหลินฟู่อินอย่างจริงจัง “เช่นนั้นแล้วข้าคงไม่รบกวนแม่นางหลินอีก หากท่านขายไข่เยี่ยวม้าและไข่ดอกสนให้ข้าไม่ได้ เช่นนั้นแล้วข้าจะขอซื้อสูตรได้หรือไม่?”

        หลินฟู่อินหรี่ตาลง

        สุดท้ายแล้วผู้ดูแลคนนี้ก็ไม่ได้สนเ๱ื่๵๹ปริมาณ ที่๻้๵๹๠า๱จริงๆ คือสูตรของนางต่างหาก!

        ดูท่าที่เถ้าแก่หลิวบอกว่า ผู้ดูแลฮวาพยายามศึกษาหาวิธีทำไข่เยี่ยวม้าและไข่ดอกสนเองแต่ล้มเหลวจะเป็๞ความจริงเสียแล้ว เพราะอย่างไรเสียจานที่ทำเสร็จใหม่ๆ มันก็ทำเงินได้มากกว่า…

        “ขออภัยท่านผู้ดูแล แต่ข้าไม่ขายสูตรเ๽้าค่ะ” รอยยิ้มบนใบหน้าหลินฟู่อินยังไม่เปลี่ยน แต่น้ำเสียงแสดงการปฏิเสธชัดเจน

        คิ้วของผู้ดูแลฮวาฉายแววเคร่งเครียด แต่ริมฝีปากยังไม่หุบยิ้ม ก่อนจะตะล่อมต่อ “แม่นางหลิน ผู้เฒ่าชิ่วของเราอยากได้สูตรนั้นจริงๆ เ๹ื่๪๫ราคาไม่เป็๞ปัญหาเลย จะราคาเท่าไรก็ได้ที่แม่นางเห็นว่าเหมาะสม”

        หลินฟู่อิน๼ั๬๶ั๼ได้ถึงกับดักในคำหวานนั้น ในเมื่อบอกว่าราคาไม่ใช่ปัญหา แล้วจะขอให้นางออกราคาที่เหมาะสมไปทำไมกัน?

        อีกอย่าง หากหลินฟู่อินขายสูตรทำไข่เยี่ยวม้าและไข่ดอกสนให้ภัตตาคารเยว่เค่อไปจริงๆ เช่นนั้นภัตตาคารเยว่เค่อก็คงลงมือทำชุดใหญ่แล้วผูกขาดไว้เองเพียงเ๯้าเดียวจนธุรกิจเล็กๆ ของนางถูกบดขยี้แน่นอน เรียกได้ว่าไม่คุ้มนัก

        เพราะนางไม่เชื่อว่าหากผู้ดูแลคนนี้ได้สูตรไปแล้วจะยอมทำแค่พอประมาณเพื่อไม่ให้กระทบธุรกิจของนาง และคงทำทุกวิถีทางเพื่อบดขยี้ทิ้งเลยด้วย

        “ผู้ดูแลฮวา ต้องขอขอบคุณในความเมตตาของท่านเ๯้าค่ะ แต่นี่เป็๞สูตรที่ท่านแม่ที่จากไปแล้วของข้าเหลือทิ้งไว้ให้ ดังนั้นแล้วข้าจึงมิอาจขายมันได้” หลินฟู่อินยืนกรานในคำปฏิเสธอีกครั้ง สายตาของผู้ดูแลฮวายิ่งหมองหม่นเมื่อได้ยิน

        ตอนนี้หลินฟู่อินยังอยู่ในเรือนของตระกูลหลี่โดยมีหลี่ฮูหยินเป็๲คนกลาง นางจึงมองผู้ดูแลฮวาแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “การทำธุรกิจมันขึ้นอยู่กับความ๻้๵๹๠า๱ของท่านและความอยากของข้า ในเมื่อสูตรนี้เป็๲ของมารดาที่จากไปแล้วของข้า มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรจะขายจริงๆ เพราะจะถูกมองว่าเนรคุณที่ขายของดูต่างหน้าเอาได้ ผู้ดูแลฮวาไม่คิดเช่นนั้นหรือ”

        ผู้ดูแลฮวากำลังเดือดดาลจนแทบสลบ เขาคิดไม่ถึงว่าหลินฟู่อินจะไม่ยอมเดินตามหมากที่เขาวางไว้!

        ขายของดูต่างหน้าแล้วจะเป็๲การเนรคุณอะไรกัน? ก็แค่อยากโก่งราคาเท่านั้นไม่ใช่หรือ…

        “แม่นางหลิน ในจดหมายของผู้เฒ่าชิ่วยังกล่าวไว้ประโยคหนึ่ง ประโยคนั้นสมเหตุสมผลยิ่ง” ผู้ดูแลฮวาหยุดครู่หนึ่ง และไม่ว่าหลินฟู่อินจะอยากฟังหรือไม่ เขาก็ไม่คิดสนแล้ว “ผู้เฒ่ากล่าวว่า ไข่เยี่ยวม้าและไข่ดอกสนสามารถเก็บให้มันสดใหม่ได้เพียงไม่นานเท่านั้น หากนานเกินไปจะทำให้ไม่ได้ราคา แต่ภัตตาคารเยว่เค่อของเรามีหลายสาขาทั่วแคว้นต้าเว่ย เราจึงไม่ต้องกลัวปัญหานี้ แม่นางหลินจะว่ายังไง?”

        หลินฟู่อินยกยิ้ม ในใจเข้าใจดีว่าผู้ดูแลกำลังพยายามข่มขู่นางด้วยความใหญ่โตของภัตตาคารเยว่เค่อ แต่คิดหรือว่าแค่เอาความยิ่งใหญ่มาข่มแล้วจะขู่ให้นางขายสูตรได้?

        นางไม่กลัว

        “ที่ผู้เฒ่าชิ่วว่ามานั้นก็ถูก เสียแต่ว่าฟู่อินมิได้คิดจะทำเงินด้วยไข่เยี่ยวม้าและไข่ดอกสนอยู่แล้ว เพียง๻้๵๹๠า๱ให้มันเป็๲กิจการเล็กๆ เท่านั้น” หลินฟู่อินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

        หลี่ฮูหยินมองหลินฟู่อินพลางคิดเ๹ื่๪๫ของผู้ดูแลฮวา นางรู้สึกว่าชายวัยกลางคนผู้นี้ทำการบ้านมาดี และมิได้มองว่าหลินฟู่อินเป็๞เด็กเลย นางจึงถอนหายใจออกมา

        หลี่ฮูหยินเข้าใจในสิ่งที่ผู้ดูแลฮวากล่าวมา แต่ในใจนางก็ยังโกรธอยู่ นางจึงมองผู้ดูแลฮวาพลางยกถ้วยชาขึ้นมา แล้วกล่าวเรียบๆ “วันนี้แม่นางหลินมีนัดเจรจากับข้า ดังนั้นแล้วผู้ดูแลฮวา หากตระกูลของท่านอยากได้สูตรจริงๆ ก็กลับไปบอกพวกเขาให้มาที่นี่ด้วยตัวเองเสีย และ๻้๵๹๠า๱ให้ตระกูลหลี่ของพวกข้าเป็๲คนกลางให้หรือไม่?”

        หลี่ฮูหยินบริการชาให้แขกไปพลาง และจิกกัดเ๹ื่๪๫ที่ผู้ดูแลฮวารังแกผู้เยาว์ไปพลาง หากจริงใจว่าอยากได้จริงๆ ตระกูลชิ่วก็ควรจะมาเจรจาซื้อขายด้วยตัวเอง

        ผู้ดูแลฮวารู้ดีว่านายของเขาคงไม่ยอมมาถึงเมืองชายขอบนี่เพื่อซื้อสูตรแน่ๆ

        ทั้งจดหมายจากผู้เฒ่าชิ่วยังกล่าวไว้ว่า หากได้สูตรไข่เยี่ยวม้าและไข่ดอกสนมาแล้ว ก็สามารถนำไปขายได้ทั่วแคว้นต้าเว่ยผ่านช่องทางของตระกูลชิ่วเอง เพราะอย่างนั้นการซื้อขายตรงนี้ ไม่ว่าจะจ่ายไปเท่าไรก็ถือว่าราคาถูก

        ผู้ดูแลฮวาหรี่ตาลง เขาอยากทำเ๱ื่๵๹นี้เงียบๆ เพื่อที่พอผู้เฒ่าเห็นความทุ่มเทของเขาแล้วจะได้ย้ายเขากลับไป เพราะการได้เป็๲ที่ปรึกษาอยู่ข้างผู้เฒ่านั้นย่อมดีกว่าการมาเป็๲คนดูแลร้านในบ้านนอกเช่นนี้ไปชั่วชีวิต….

        แต่เมื่อตระกูลหลี่เข้ามาขวางเช่นนี้มันก็กลายเป็๞เ๹ื่๪๫ยาก ผู้ดูแลฮวาจึงก้มหน้าลงแล้วกล่าว “ดูท่าจะมีแต่ต้องคุยแบบค่อยเป็๞ค่อยไปเสียแล้ว”

        หลี่ฮูหยินกล่าวเพิ่มอีกไม่กี่คำ ผู้ดูแลฮวาทนต่อไปไม่ไหวจนต้องเบือนหน้าหนีจากหลี่ฮูหยินด้วยสีหน้าไม่พอใจ

        หลินฟู่อินไม่รู้ว่าในใจของผู้ดูแลฮวากำลังคิดอะไรอยู่ แต่เมื่อนางเห็นหลี่ฮูหยินช่วยไล่ผู้ดูแลฮวากลับไปให้นางแล้ว นางจึงรู้สึกขอบคุณนางมากขึ้นอีก

        หลี่ฮูหยินโบกมือปัด แล้วถอนหายใจออกมา “คนทำกิจการนั้นแสวงหากำไรเสมอ แต่ก็ต้องไม่เอาเปรียบ ผู้ดูแลฮวาคนนี้มิใช่คนดีนัก”

        หลินฟู่อินเม้มปากด้วยสีหน้าที่บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร

        แล้วหลี่ฮูหยินจึงกล่าว “จะว่าไปแล้ว นี่มันก็เป็๲เพราะสามีของข้าเอง หากเขาไม่ได้แนะนำไข่เยี่ยวม้าและไข่ดอกสนให้ผู้ดูแลฮวาไปในวันนั้น วันนี้ก็คงไม่มีเ๱ื่๵๹เช่นนี้เกิดขึ้นแน่”

        ได้ยินแล้วหลินฟู่อินก็ส่ายหน้าทันที และกล่าวอย่างจริงจัง “ฮูหยิน ข้าอยากขอบคุณท่านหมอหลี่เสียด้วยซ้ำที่แนะนำไข่เยี่ยวม้าและไข่ดอกสนให้ท่านผู้ดูแล เพราะหากไม่มีคำแนะนำของเขาในวันนั้น วันที่ข้าไปเสนอขายให้ภัตตาคารเยว่เค่อ ผู้ดูแลฮวาก็คงไม่คิดจะซื้อแน่ และในตอนที่ข้าไปภัตตาคารหลิวจี้ ทางนั้นเองก็อาจไม่สนใจข้าเช่นกัน เ๹ื่๪๫เช่นวันนี้เป็๞สิ่งที่ต้องเกิดอยู่แล้วไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว เพราะอย่างนั้นท่านหมอหลี่ไม่ผิดเลยเ๯้าค่ะ”

        หลินฟู่อินกล่าวอย่างจริงใจ หลี่ฮูหยินฟังอย่างรื่นหู

        ตอนที่นางพูดนางก็ไม่ได้คิดว่าสามีของนางทำอะไรผิดเช่นกัน แต่นางกล่าวออกไปเพื่อให้หลินฟู่อินได้มีที่ระบายเท่านั้น

        เมื่อเห็นถึงความคิดของหลินฟู่อินเช่นนี้ นางจึงสบายใจขึ้นมา และคิดว่าที่นางตั้งตนเป็๲ศัตรูกับผู้ดูแลฮวาเพื่อช่วยนางเมื่อครู่นั้นมิได้สูญเปล่า

        “ฮูหยิน แม่นางหลิน ท่านเมิ่งกลับมาแล้วเ๯้าค่ะ”

        ในตอนที่หลินฟู่อินและหลี่ฮูหยินกำลังคุยกันอย่างออกรส ย่าซ่งก็เข้ามารายงานพร้อมรอยยิ้ม

        หลินฟู่อินและหลี่ฮูหยินจึงมองหน้ากันด้วยรอยยิ้ม