“ท่านาามาร ข้ารู้สึกว่าระหว่างข้ากับาามารตะวันตกน่าจะมีเื่เข้าใจผิดกัน ท่านอย่าได้แตกหักกันเพราะข้าน้อยเลย”
เหลยป้าเทียนนั่งอยู่ตรงนั้น กล่าวกับาามารทิศเหนือ
“เ้าตกคิดสังหารเ้า”
าามารทิศเหนือส่ายหัวพลางกล่าว
“ท่านาามารตะวันตกต้องเข้าใจผิดแน่ๆ อีกทั้งนายท่านยังโดนลอบสังหารเมื่อหลายวันก่อน อีกฝ่ายไม่บรรลุเป้าหมายจะต้องมาอีกเป็ครั้งที่สองอย่างแน่นอน หากพวกท่านร่วมมือกันจะมีโอกาสชนะมากกว่า”
“เฮ้อ คุณชายหนอคุณชาย เ้าจิตใจดีต่อผู้อื่นมากเกินไป เขาทำกับเ้าถึงขนาดนี้เ้ายังคิดถึงเขาอีก หากเ้าตกดีได้สักเสี้ยวหนึ่งของคุณชาย ข้าคงไม่ทำกับเขาแบบนี้”
าามารทิศเหนือกล่าว เขาเชื่อมั่นในเหลยป้าเทียนอย่างที่สุด เพียงเพราะเหลยป้าเทียนเข้ามาช่วยเขาไว้ตอนที่เขาโดนลอบสังหาร
เหลยป้าเทียนปรากฏตัวขึ้นใน่คับขัน ร่วมมือกับาามารทิศเหนือโจมตีอีกฝ่ายจนล่าถอยไป าามารทิศเหนือต้องตอบแทนบุญคุณ จึงเห็นเหลยป้าเทียนเป็แขกระดับสูงของตน
“ข้าน้อยยินดีทำเพื่อท่านาามารอย่างสุดความสามารถ”
ขณะที่กล่าว เหลยป้าเทียนยกมือประสานและโค้งกายคารวะต่อาามารทิศเหนือ
“คุณชายเกรงใจเกินไปแล้ว เ้าคิดจะทำอย่างไร”
“ข้าน้อยยินดีที่จะไปสะสางความเข้าใจผิดระหว่างท่านทั้งสอง” เหลยป้าเทียนกล่าวทันที
“ไม่ได้ เขาจะสังหารเ้า”
าามารทิศเหนือปฏิเสธ เขารู้ว่าแววตาของาามารตะวันตกหมายถึงอะไร แสดงให้เห็นว่าเขา้าจัดการเหลยป้าเทียนจริงๆ
“ข้าเชื่อว่าท่านาามารตะวันตกรู้ดีว่าอะไรที่สำคัญกว่า” เหลยป้าเทียนยิ้มน้อยๆ ทุกอย่างเหมือนอยู่ในการควบคุมของเขา
“ได้ ข้าเชื่อในความสามารถของคุณชาย แต่ยังคงเหมือนเดิม หากเขาทำร้ายเ้า ข้าจะให้เขาต้องชดใช้ด้วยชีวิต”
าามารทิศเหนือนั่งอยู่ตรงนั้นพลางกล่าวเสียงเย็น นับเป็การรับรองต่อเหลยป้าเทียน
“ได้ พรุ่งนี้เช้าข้าจะไปหาท่านาามารตะวันตก และจะไม่ทำให้ท่านต้องผิดหวัง” เหลยป้าเทียนกล่าว
หลังจากพวกเสิ่นเสวียนดื่มเสร็จแล้วจึงเข้าไปพักผ่อนในห้อง ภายในห้องพักบรรยากาศยอดเยี่ยมมาก แต่ละคนได้ห้องพักส่วนตัว แต่เสิ่นเสวียนและเสิ่นเลี่ยนยังคงใช้กฎเดิมนั่นคือพักห้องเดียวกัน
ภายในห้อง เสิ่นเสวียนและเสิ่นเลี่ยนนั่งสมาธิอยู่บนเตียงของตนเอง
ทันใดนั้นเสิ่นเลี่ยนที่นั่งอยู่กลับกระดิกหูเบาๆ
“พี่เสวียน มีคนมา”
เสิ่นเลี่ยนลืมตามองเสิ่นเสวียนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“ข้ารู้แล้ว ไม่ต้องสนใจ”
เสิ่นเสวียนกล่าวเสียงเรียบโดยไม่ได้ลืมตามอง
เขารู้นานแล้วว่ามีคนสอดแนมพวกเขาอยู่ ในเมื่ออีกฝ่ายคิดสอดแนมแสดงว่ายังพอมีทางเจรจา
เขา้าเข้าสุสาน าามาร้าประนีประนอม เหลยป้าเทียนก็ต้องสังหาร
ตอนนี้พลังสายหนึ่งพุ่งออกมาจากร่างของเสิ่นเสวียนอย่างช้าๆ ปกคลุมไปทั่วทั้งห้องราวกับหมอกหนา สิ่งที่ผู้สอดแนมจะมองเห็นคือเสิ่นเสวียนและเสิ่นเลี่ยนกำลังนั่งสมาธิอยู่ จากนั้นครู่หนึ่งพวกเขาก็ล้มตัวลงนอน
ทว่าภายในห้องกลับไม่เป็อย่างนั้น
เคล็ดวิชาบำเพ็ญเพียรเหนือกว่าเคล็ดวิชาของที่นี่มาก อย่างเช่นหมอกที่เขาแสดงออกมานี้จะสร้างภาพมายาคล้ายกับกระจกสะท้อนออกไปเพื่อบังตาอีกฝ่าย ทำให้การสอดแนมผิดพลาดและยังไม่ถูกจับได้ง่ายๆ อีกด้วย
“ตอนที่สุสานเปิดแล้วเ้าต้องเข้าไปด้วย เตรียมตัวล่วงหน้าให้ดี” เสิ่นเสวียนกล่าวกับเสิ่นเลี่ยน
“ขอรับ”
เสิ่นเลี่ยนพยักหน้า เขามุ่งมั่นที่จะเข้าไปในนั้น ตอนนี้เขาเพิ่งมีอายุสิบห้าปี พลังยุทธ์กลับถึงขั้นบรรพบุรุษแล้ว พลังเช่นนี้สร้างความมั่นใจให้เขามาก
“ก่อนเข้าไป เ้าต้องมีพลังสังหารขั้นราชันเสียก่อน”
เสิ่นเสวียนกล่าวออกมาอย่างกะทันหัน
“เอ๋... ขั้นราชัน”
เสิ่นเลี่ยนตะลึงไปทันที เขาเชื่อมั่นว่าฝึกฝนถึงขั้นบรรพบุรุษแล้วจะสามารถสู้กับขั้นบรรพบุรุษทั่วไปได้ แต่จะสังหารขั้นราชันได้อย่างไร อีกทั้งเขาต้องทำสำเร็จก่อนเข้าไปในสุสานอีก แค่คิดเขายังไม่กล้าเลย
“วิถีของจอมยุทธ์สังหาร ไม่มีการต่อสู้ที่เฉพาะเจาะจง ขอเพียงเป็ผลสำเร็จ ไม่ว่าเ้าจะใช้วิธีการใดก็ตาม สังหารอีกฝ่ายได้ก็พอแล้ว ไม่กี่วันหลังจากนี้ข้าจะส่งเ้าเข้าไปในมิติเพื่อให้เ้าได้สู้กับหุ่นเชิด จำไว้ว่าก่อนออกมา ข้าต้องเห็นรอยกริชมากกว่าหนึ่งร้อยรอยบนร่างของหุ่นเชิดทั้งสอง”
เสิ่นเสวียนกล่าวกับเสิ่นเลี่ยน เขาทุ่มเทกับการฝึกฝนของเสิ่นเลี่ยนเป็อย่างมาก เขาเข้มงวดต่อความก้าวหน้าของเสิ่นเลี่ยนเช่นเดียวกับที่เขาเข้มงวดกับตนเอง เพราะเวลาของเขาเหลือไม่มากแล้ว
“ขอรับ”
เสิ่นเลี่ยนรับคำในทันทีทั้งที่รู้ว่าเขาอาจทำไม่ได้ แต่เพราะเขาเชื่อมั่นในเสิ่นเสวียน เสิ่นเสวียนบอกว่าเขาทำได้ แสดงว่าเขาต้องทำได้
“ไปเถอะ”
เสิ่นเสวียนยิ้มมุมปาก จากนั้นเขาก็สะบัดมือส่งเสิ่นเลี่ยนเข้าไปในมิติ ในมิติตอนนี้พี่ใหญ่เผ่าอนธการและเหลยต้งรอเสิ่นเลี่ยนอยู่แล้ว วิธีการเพิ่มพลังที่รวดเร็วที่สุดนอกจากแสวงหาโอกาสและโชคจากภายนอกแล้ว การต่อสู้คือวิธีที่ได้ผลเป็อย่างดี
ในนี้ยังมีร่างไร้ิญญาขั้นราชันระดับสูงสุดอยู่อีกสองร่าง น่าเสียดายที่ตอนนี้ยังมีวัตถุดิบไม่เพียงพอ ไม่อย่างนั้นหากสร้างหุ่นเชิดได้สำเร็จ เขาจะมีพลังป้องกันตัวในโลกใหม่แห่งนี้
มิติในตอนนี้ใหญ่กว่าเมื่อวานไม่น้อย น่าจะมีขนาดประมาณบ้านหลังหนึ่ง เพียงพอที่เสิ่นเลี่ยนจะฝึกฝนอยู่ในนั้น นี่คือผลจากความช่วยเหลือของเสี่ยวเหยียนที่ทำงานอย่างแข็งขันอยู่ภายใน เมื่อมันก้าวหน้าขึ้น มิติก็จะค่อยๆ ใหญ่ขึ้นตามไปด้วย กระทั่งเชื่อมต่อเข้ากับมิติภายในผังเมืองซานเหอได้อย่างสมบูรณ์จนเปิดโลกใหม่ขึ้นมาได้อีกครั้ง
ภายในห้อง เสิ่นเสวียนยังคงนั่งสมาธิต่อไป ตอนนี้ความเร็วในการฝึกฝนของเขาลดลงกว่าเดิมมาก พลังยุทธ์ของเขาถึงขั้นแก่นทองคำระดับปลายแล้ว ยังเหลือเส้นทางอีก่หนึ่งกว่าจะถึงจุดสูงสุดของขั้นแก่นทองคำระดับปลายที่เขาต้องเดินไป พลังฟ้าดินที่เขา้าในแต่ละขั้นเพิ่มขึ้นกว่าตอนแรกเริ่มไม่ต่ำกว่าพันเท่าหมื่นเท่า แน่นอนว่าหากไม่ใช่เพราะพลังเหล่านี้ คงมิอาจสนับสนุนเคล็ดวิชาของเขาในตอนนี้ได้
แล้วค่ำคืนที่เงียบสงบก็ผ่านพ้นไป
เช้าวันต่อมา ประตูห้องของเสิ่นเสวียนถูกเริ่นเสี้ยวเทียนผลักออก เขาเห็นเสิ่นเสวียนนั่งฝึกฝนอยู่บนเตียงจึงอดชื่นชมไม่ได้
“ข้าสงสัยมาตลอดว่าทำไมพลังยุทธ์ของเ้าจึงก้าวหน้ารวดเร็วนัก ตอนนี้ดูเหมือนข้าจะได้รับคำตอบแล้ว เ้าฝึกฝนอยู่ตลอดเวลาทั้งกลางวันกลางคืน เ้าฝึกฝนสิบปีกลับก้าวหน้ารวดเร็วกว่าคนอื่นที่ฝึกฝนมายี่สิบปี เ้าไม่นอนไม่รู้สึกอ่อนเพลียบ้างหรือ”
เริ่นเสี้ยวเทียนถามเสิ่นเสวียน ในคำชื่นชมของเขาเคล้าความสงสัยอยู่ด้วย ตอนกลางคืนมีไว้เพื่อให้นอนหลับ แม้แต่คนที่บ้าฝึกฝนอย่างมากก็เก็บตัวฝึกฝนไม่กี่วันโดยไม่หลับไม่นอน แต่คนที่ฝึกฝนอยู่ตลอดเวลาอย่างเสิ่นเสวียนเขาเพิ่งเคยเจอเป็ครั้งแรก
“เ้าลองดูก็ได้ นอนหลับก็ฝึกฝนได้เช่นกัน ขอเพียงเปิดชีพจรดูดซับพลังฟ้าดินเข้าไป และรักษาระดับการดูดซับเอาไว้ก็พอ”
เสิ่นเสวียนส่งยิ้มให้เริ่นเสี้ยวเทียน จากนั้นเขาก็ลุกขึ้น
“มีคนมาใช่ไหม”
“รักษาระดับการดูดซับ ฝึกฝนตอนกลางคืน? เพิ่มเวลาได้อีกหนึ่งเท่า?”
ตอนนี้เริ่นเสี้ยวเทียนกำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับคำของเสิ่นเสวียน ตามที่เสิ่นเสวียนบอกมา เหมือนจะบรรลุผลในการฝึกฝนตอนกลางคืนได้จริงๆ
“เอ๋? อ้อ! ใช่แล้ว มีคนมา จะไปดูไหม”
เริ่นเสี้ยวเทียนดึงสติกลับมา กล่าวกับเสิ่นเสวียนอย่างตะกุกตะกัก
“ไม่ล่ะ ให้เวลาพวกเขาสักสองวัน ไม่อย่างนั้นคงจัดการได้ยาก”
เสิ่นเสวียนกล่าวเบาๆ พลางยิ้มน้อยๆ
ส่วนภายในห้องของาามารตะวันตก เหลยป้าเทียนคุกเข่าคาอยู่ที่พื้นเพื่อคารวะต่อาามารตะวันตก
“ท่านาามาร ทุกอย่างเป็ความผิดของข้าเอง หากไม่ใช่เพราะข้า ท่านาามารทั้งสองคงไม่ผิดใจกัน”
เหลยป้าเทียนคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าาามารตะวันตก ท่าทางของเขาเหมือนจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว
“รู้ว่าข้า้าสังหารเ้า เ้ายังกล้ามาอีกหรือ”
าามารตะวันตกมองอีกฝ่ายพลางกล่าว
“หากชีวิตของข้าน้อยทำให้ท่านาามารทั้งสองคืนดีกันได้ ข้าน้อยยอมตาย”
คำของเหลยป้าเทียนนั้นกล้าหาญยิ่งนัก คนที่ไม่รู้คงคิดว่าเขาคือผู้กล้าที่คอยช่วยเหลือสหายอย่างแท้จริง
“อย่างนั้นหรือ แต่เสิ่นเสวียนเป็คนเรียกข้ามา”
าามารตะวันตกนั่งอยู่ตรงนั้น พลันกล่าวชื่อของเสิ่นเสวียนออกมา