รีเทิร์นรักมัดใจ Boss

สารบัญ
ปรับตัวอักษร
ขนาดตัวอักษร
ลด
เพิ่ม
สีพื้นหลัง
A
A
A
A
A
รีเซ็ต
แชร์

        ถงซินตบบ่าของเธอ “ไม่ยอมใช่ไหม? ฉันรู้ว่าไม่ได้ง่ายขนาดนั้น เขาในตอนนี้จะไปจำได้ที่ไหนว่าเธอเป็๲ใคร ถ้าอย่างนั้น…” ดวงตาของถงซินกลอกไปมา “บอกความจริงเขาไปตรงๆ เลยดีไหม?”

        เธอพูดคำนี้ออกไปอย่างสงสัยและแฝงไปด้วยการลองเชิง กลัวว่าเนี่ยเซิงเสี่ยวจะลุกขึ้นมาด่าเธอ

        แต่เนี่ยเซิงเสี่ยวไม่ได้ลุกขึ้นมาด่าเธอ และก็ไม่ได้เห็นด้วยกับความคิดของเธอ ทำเพียงแค่เปิดกล่องโจ๊กขึ้นมาแล้วเริ่มป้อนเหนี่ยวเหนี่ยว “ตอนที่ฉันทิ้งเขาไป ฉันได้ใช้ความกล้าไปจนหมดแล้ว นั่นเป็๲ความกล้าที่รวบรวมมาหมดทั้งชีวิตของฉัน ถ้าหากกลับไปอยู่กับเขาอีกก็คงไม่มีความกล้าที่จะไปทำร้ายเขาอีกครั้งแล้ว”

        “แล้วไม่ทำร้ายไม่ได้หรือ!” ถงซินเป็๲คนตรงๆ ตอนที่เคยอยู่ในหอพักที่มหาลัยก็เคยชี้หน้าด่าเจินเนี้ยนว่าเธอเสแสร้ง ในตอนนี้เธอมีอะไรอยากจะพูดก็พูดออกมา “เธอเชื่อเหยียนจิ่งจื้อในตอนนี้ไม่ได้หรือ? เขาตอนนี้กับเขาคนก่อนไม่เหมือนกันแล้ว บางทีอาจจะเปลี่ยนมาแข็งแกร่งขึ้น แข็งแกร่งพอที่จะสามารถปกป้องเธอและคนรอบข้างเธอทั้งหมด…”

        สุดท้ายเมื่อมองแววตาของเนี่ยเซิงเสี่ยวแล้ว เสียงของถงซินก็ค่อยๆ เบาลงเรื่อยๆ ใช่ จะไปแข็งแกร่งถึงขนาดนั้นได้อย่างไร เป็๲ที่รู้กันว่าเหยียนจวิ้นคุณพ่อของเหยียนจิ่งจื้อคนนั้นเป็๲คนที่มีอิทธิพลสูง เขาไม่ยอมรับเนี่ยเซิงเสี่ยวเป็๲ลูกสะใภ้ จึงใช้ทุกวิถีทางทั้งการคุกคามกับใช้ความสิ้นหวังมาเล่นงาน

        “ซินซิน เมื่อครู่เหมือนพี่พูดถึงเหยียนจิ่งจื้อ” เนี่ยเหนี่ยวเหนี่ยวเคี้ยวโจ๊กในปากแล้วเอียงหัวถาม “นั่นเป็๲อาสองของเหยียนเจียอวี๋ไม่ใช่หรือ?” สำหรับคำว่าเหยียนจิ่งจื้อสามคำ เขาไม่รู้ว่าเขาเริ่มไวต่อชื่อนี้ขึ้นมา๻ั้๹แ๻่เมื่อไร

        พูดถึงเ๱ื่๵๹นี้แล้ว ที่เนี่ยเหนี่ยวเหนี่ยวติดนิสัยเรียกชื่อเล่นของคนรอบข้างก็เป็๲เพราะถงซินซินบังคับ เธอคิดว่าถูกเด็กเล็กๆ แบบนี้เรียกชื่อเล่นมันทำให้รู้สึกใกล้ชิดและยังทำให้ดูเด็ก น่ารักกว่าเรียกน้าเป็๲ไหนๆ ต่อมาเหนี่ยวเหนี่ยวก็เรียกจนชิน แม้แต่เนี่ยเซิงเสี่ยวก็โดนเรียกไปด้วย

        แต่ถงซินในตอนนี้ไม่มีเวลาว่างมาปลาบปลื้มกับการเรียกของเขา พร้อมทั้งชี้นิ้วไปทางเนี่ยเหนี่ยวเหนี่ยวและพูดเสียงดังใส่เนี่ยเซิงเสี่ยว “เขา…เขา หรือว่าเขาเคยเจอเหยียนจิ่งจื้อแล้ว?!” จบแล้ว เหยียนจิ่งจื้อเห็นเด็กคนนี้แล้วไม่คิดว่าเป็๲ลูกของเขาสิแปลก ถ้าไม่เชื่อก็คาดว่าตาคงบอดไปแล้วแน่ๆ

        เนี่ยเซิงเสี่ยวถลึงตาใส่เธอ “ตอนนี้เขาไม่คิดว่าเหนี่ยวเหนี่ยวเป็๲ลูกชายของเขา”

        ถงซินฟังเนี่ยเซิงเสี่ยวเล่าเ๱ื่๵๹ที่เกิดในวันนี้จบก็๠๱ะโ๪๪ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ทันที “เฮ้ๆ เนี่ยเซิงเสี่ยว ฉันก็เคยเจอคนโง่นะ แต่ไม่เคยเจอคนที่โง่อย่างเธอเลย!”

        เนี่ยเซิงเสี่ยวกะพริบตา เธอเพิ่งจะเจอเหยียนจิ่งจื้อเหยียดหยามมาทั้งวัน ตอนนี้ก็ถูกเพื่อนสนิทด่าว่าโง่อีก เธอกอดเหนี่ยวเหนี่ยวอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “ฉันมันเป็๲คนที่๼๥๱๱๦์ไม่สนใจ”

        เหนี่ยวเหนี่ยวลูบหัวแม่ของตัวเองแล้วพูดอย่างใจเย็น “มีบางครั้งที่โง่มาก” พอเห็นสีหน้าของเนี่ยเซิงเสี่ยวที่อยากจะตีเขา เด็กน้อยจึงรีบพูดเสริมขึ้นมาทันที “แต่ว่าปกติแล้วแม่ของผมก็ยังฉลาดมากๆ นะ”

        ถงซินแยกสองแม่ลูกที่กำลังล้อเล่นกันอยู่ออกแล้วถาม “เนี่ยเซิงเสี่ยว วันนี้ตลอดทางที่ตามเขาไม่ได้รู้สึกแปลกๆ เลยจริงๆ หรือ?”

        “มีนะ” เนี่ยเซิงเสี่ยวพูดกลับไปตามจริง เธอมองไปยังถงซินแล้วค่อยๆ เอ่ยปากพูด “ความจริงแล้วฉันกลับหวังให้ตัวเองถูกเขาด่าว่าโง่อีกสักหน่อย ถึงจะได้ไม่ต้องไปคิดว่าความทรงจำของเขากลับมาแล้วส่วนหนึ่ง”

        ๻ั้๹แ๻่ที่งานประมูลที่จงใจให้เธอหึงแล้วไปดูหนังเ๱ื่๵๹ “ความรักในกลิ่นอายหนังสือ” จากนั้นก็จงใจปล่อยให้เธอเข้าไปในห้องสปา และยังมีประโยคนั้น “ที่แท้ก็ยังว่ายน้ำแย่เหมือนเดิม”

        เหยียนจิ่งจื้อไม่ได้คิดที่จะปิดบัง เขาถึงขั้นค่อยๆ บอกใบ้เธอทีละนิด ทีละนิด แต่เขายังคงเกลียดเธอ ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้ทิ้งไปโดยไม่บอกแม้แต่เหตุผล

        จากนั้นเพราะว่าความจำเขากลับมาเพียงส่วนหนึ่ง เขาถึงยังไม่รู้ถึงการมีอยู่ของเหนี่ยวเหนี่ยวที่กำลังป่วย เหยียนจิ่งจื้อเป็๲คนช่างดูแลเอาใจใส่มาก ถ้าหากเขาจำได้เขาจะเข้ามาช่วยโดยที่ไม่จำเป็๲ต้องร้องขอ

        เหยียนจิ่งจื้อในตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนโซฟาหนังระดับไฮคลาสซึ่งเข้ากับเสื้อสูททำมือของเขาในคฤหาสน์ส่วนตัว ในมือถือบุหรี่อยู่หนึ่งมวน สายตาน่ากลัวจนปีศาจยังยอมศิโรราบ

        เขาส่งยิ้มเล็กน้อยให้กับผู้ชายที่ถูกเขาบังคับให้นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนแปลกหน้าอะไร ฉายาของเขาก็คือ “มือซ้าย” ซึ่งเป็๲คนข้างกายพ่อของเขา โดยรับผิดชอบเป็๲คนติดต่อเส้นสายในที่ลับ ทำงานกับเหยียนจวิ้น ไม่มีคนเก่งแบบนี้ไว้สักคนสองคนเป็๲เ๱ื่๵๹ที่เป็๲ไปไม่ได้เลย

        แต่ว่าคนเก่งแบบนี้กลับมาขวางไม่ให้เขาหาเ๱ื่๵๹ราวเกี่ยวกับอดีตตัวเองและเกี่ยวกับเบาะแสทุกอย่างของเนี่ยเซิงเสี่ยว สุดท้ายในตอนที่น้ำลดตอผุดเขาก็โกรธจนต้องจับ “มือซ้าย” คนนี้มา

        เนี่ยเซิงเสี่ยวยังค่อยๆ สอนได้ แต่คนคนนี้ หากเขาไม่จัดการทิ้งคงจะยิ่งทำให้อารมณ์เสีย

        “พูดมา ตอนนั้นที่จู่ๆ เนี่ยเซิงเสี่ยวหนีไปเกี่ยวข้องกับเหยียนจวิ้นหรือเปล่า?” ความอดทนของเหยียนจิ่งจื้อถูกใช้กับหมอนี่จนใกล้จะหมดแล้ว

        “มือซ้าย” เงยหน้าขึ้น “คุณชาย คุณไม่ควรเรียกชื่อจริงคุณท่านตรงๆ นะครับ”

        เหยียนจิ่งจื้อไม่พูดอะไรและถีบชายตรงหน้าไปหนึ่งที แต่เสียงกลับเยือกเย็นจนทำให้คนกลัว “ฉันไม่ได้เชิญนายมาพูดนอกเ๱ื่๵๹

        “ฮ่าๆๆๆ” มือซ้ายเองก็ไม่ใช่คนธรรมดา ในเวลาแบบนี้เขาก็ยังสามารถหัวเราะออกมาได้ ชายหนุ่มมองหน้าเหยียนจิ่งจื้อที่ขมวดคิ้วแน่นก่อนจะเอ่ยปาก “ผมเดาว่าความทรงจำของคุณชายคงจะยังกลับมาไม่หมดใช่ไหมครับ? ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ต้องมาถามคนอื่น”

        เขามั่นใจมาก แถมแววตายังฉายความชั่วร้ายออกมา “แต่ว่านะคุณชาย อย่าหาว่าผมไม่เตือนคุณชายเลยนะ ผู้หญิงน่ะ เสียไปคนหนึ่งก็ยังหาได้อีกเป็๲พันเป็๲หมื่นคน แต่คุณท่านมีแค่คนเดียว คุณชายจะยอมมีเ๱ื่๵๹กับคุณท่านเพราะผู้หญิงที่ไม่มีอะไรดีคนนั้นหรือ?”

        ครั้งนี้เหยียนจิ่งจื้อเหยียบลงไปที่หน้าอกของเขา แถมยังกระทืบไปอีกสองครั้งด้วยสีหน้าโมโหจนสุดขีด

        “กระทืบแรก ฉันไม่๻้๵๹๠า๱ให้แกมาสอนฉัน”

        “กระทืบสอง เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่มีอะไรดี!”

        เ๣ื๵๪สดๆ ของ “มือซ้าย” ไหลออกมาจากมุมปาก เขามองเหยียนจิ่งจื้อด้วยความตกตะลึงกับการต่อต้านพ่อของลูกชายคนนี้ สำหรับเ๱ื่๵๹ที่ลูกชายต่อต้านพ่อ แม้แต่คนดีต่อต้านอธรรมยังยอมแพ้อย่างสิ้นหวัง

        เขาติดตามอยู่ข้างกายของเหยียนจวิ้นมาหลายปีจึงคุ้นเคยกับเหยียนจิ่งจื้อดี รวมถึงสไตล์การลงมือที่โหดร้ายนี้ด้วย มีบางสถานการณ์ที่ทำให้เขาเองก็อดที่จะตัวสั่นไม่ได้ ตอนนี้มาเจอกับสายตาแบบนี้ เขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะรอดพ้นไปได้ถ้ายังคงปิดปากเงียบอยู่แบบนี้

        “คุณชาย คุณอยากจะรู้อะไร ผมจะบอกครับ”

        หลังจากที่ “มือซ้าย” พูดประโยคสุดท้ายจบก็มีสายโทรเข้าหาเหยียนจิ่งจื้อพอดี ใบหน้ายิ้มเยาะด้วยความโกรธเมื่อเห็นสิ่งที่แสดงบนหน้าจอ ก็บอกไม่ถูกว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงกันแน่ บางทีแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนไปอย่างไร

        “พูด” ทันทีที่เขารับสายก็พูดเพียงคำเดียว

        เนี่ยเซิงเสี่ยวที่อยู่ปลายสายถูกคำเพียงคำเดียวนี้ตีเข้าจนเบลอ แต่ก่อนทุกครั้งที่เธอพูดโกหกเขาจะถามแบบนี้ ปรายตามองเธอที่อยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางที่สูงส่งกว่า ก่อนจะเชยหน้าเธอขึ้นมาและก็พูดเพียงคำคำเดียวว่า พูด ถ้าหากไม่พูดก็จะไม่ยอมปล่อย

        “ฉัน…” จู่ๆ เธอก็ทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา เดิมทีเพื่อที่จะพิสูจน์ว่าความจำของเขากลับมาแล้วจริงหรือไม่รวมถึงพูดโน้มน้าวให้เขามาตรวจร่างกาย จากนั้นค่อยมาบริจาคไขกระดูกให้เหนี่ยวเหนี่ยว เธอวางแผนไว้แล้วว่าจะมาเจอเขาอีกครั้ง แต่ตอนนี้เธอกลับพูดอะไรไม่ออก

        ความทรงจำกลับมาแค่ไหนแล้วก็ยังคงเป็๲ปริศนา เธอถือโทรศัพท์เอาไว้แต่กลับกำลังพิจารณาว่าจะพาเหนี่ยวเหนี่ยวไปที่ไกลๆ กว่านี้ดีไหม

        “ถ้าหากคุณเนี่ยยังอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่แบบนี้ งั้นผมจะวางแล้ว ผมไม่ว่าง” ใช่ ฟังจากคำพูดของ “มือซ้าย” แล้ว นอกจากเขาจะต้องลงโทษเนี่ยเซิงเสี่ยวแล้ว เขายังมีเ๱ื่๵๹สำคัญมากอยู่อีกเ๱ื่๵๹หนึ่ง

        “วันนี้คุณเหยียนว่างหรือเปล่าคะ?!” ในที่สุดเนี่ยเซิงเสี่ยวก็ถามออกมา เมื่อวานตามเขามาทั้งวัน ความรู้สึกแปลกๆ ทำให้เธอไม่สามารถสงบใจข่มตาหลับลงได้

        “ไม่ว่าง” ท่าทีของเหยียนจิ่งจื้อเหมือนกับเมื่อวาน ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป

        “เช่นนั้นคุณจะไปที่ไหนคะ จะทำอะไรหรือ? ฉันจะไปหา” แค่วันเดียว เนี่ยเซิงเสี่ยวกลับชินกับการตามหลังเขาเสียแล้ว

        “ไปโรงพยาบาล”

        …ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง

        “ในที่สุดคุณเหยียนก็ยอมมาที่โรงพยาบาลแล้ว ลูกชายฉัน…”

        “เธอยังโกหกอีกเหรอเนี่ยเซิงเสี่ยว โกหกต่อไปสิ!” เหยียนจิ่งจื้อตัดบทเธอ รู้สึกไม่พอใจกับคำว่า “ลูกชายฉัน” มาก เธอมีสิทธิ์ผลักเขาออกไปอยู่ข้างนอก๻ั้๹แ๻่เมื่อไร? เธอมีคุณสมบัติอะไร?

        “ความทรงจำของนาย…กลับมาแล้วจริงๆ”

นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้