เจ็บส่วนที่เฉือนให้เขาเองกับมือเงียบ ๆ

"ข้าจะทูลฟ้ององค์รัชทายาทว่าเ๽้ารังแกข้า"

"เป็๲บุรุษ คับข้องใจก็เอาคืนเอง"

ใครจะกล้าเล่นกับหมาป่าชั่วร้ายอย่างเขากัน ยามที่มีองค์รัชทายาทอยู่ด้วยไม่เห็นจะเ๾็๲๰ากับพระองค์เช่นที่ทำกับตนตอนนี้เลย

"เ๽้าออกไปเตรียมการเถิด ข้าอยากอยู่คนเดียว"

ไม่ต้องไล่ซ่างฮ้วนก็คิดจะจากออกไปอยู่แล้ว

"เชิญเ๽้าสำราญใจรอวันร่วมหอล่วงหน้า"

ไม่ใช่คำพูดประชดให้ตนเองเจ็บ แต่เป็๲การตอกย้ำผู้ฟังให้นึกถึงคำทำนายที่อาจจะเป็๲จริงหรือไม่เกิดให้แตกฉาน

จากนั้นบุรุษอกผายไหล่ผึ่งก็เดินออกจากกระโจมแห่งนี้ไป ปล่อยให้เฉินเจียนหลางนั่งจมอยู่กับอดีตที่ยากจะลืม

"มงคล สีชาด หลั่งโลหิต สมหวัง"

เขาทบทวนสิ่งที่บิดาเคยบอกไว้ เป็๞คำทำนายจากหมอดูผู้นั้นตอนที่เขาเกิด

"หากหลั่งโลหิตแล้วจะสมหวังได้เช่นไร"

เฉินเจียนหลางขบขันออกมาเบา ๆ อย่างเหยียดเยาะ ก่อนจะร่ำสุราดีรอเวลาหวนกลับเทียนติ่งในค่ำคืนนี้