"มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ" เขาเดินเข้ามาในครัวเเล้วอาสา เมื่อเห็นว่าน้ำส้มกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมวัตถุดิบทำอาหารเย็น

    "ไม่เป็๲ไรค่ะคุณเป็๲แขกฉันจะกล้าให้คุณทำได้ยังไงกันล่ะคะ...คุณนักรบไปนั่งรอที่โซฟานั่งเล่นก็ได้ค่ะ" เธอบอกเขาพลางระบายยิ้มแสนหวาน ที่ทำเอาคนมองตราติดในสายตา

    "ไม่อยากเป็๲แขกอะ ขอเป็๲แฟนได้ป้ะครับ" เขาพูดหยอดจนทำให้น้ำส้มถึงกับชะงักเสียการทรงตัว วันนี้เธอจะทนไม่ไหวกับคำหวานและความเ๽้าเล่ห์ที่เขาถาโถมใส่ ตั้งรับไม่หวาดไม่ไหวจนอายแทบแทรกแผ่นดินหนี

    "คุณนักรบ" น้ำส้มเอื้อนเอ่ยกดน้ำเสียงต่ำพลางจ้องหน้าเขาอย่างห้ามปราม พยายามจะไม่แสดงความเขินอาย แต่ก็ไม่สามารถเก็บกลั้นความรู้สึกเอาไว้ได้ ก็เขาเล่นหยอดเธอแทบทุกโอกาส มีแต่เธอนั่นแหละที่พลาดทำให้เขากลั่นแกล้ง ตอบโต้ไม่ทันสักครั้ง แค่ถูกเขาจูบตรงหน้าบ้านก็เขินจนจังหวะหัวใจเต้นผิดจังหวะแทบช็อก

    "โอเค...งั้นผมไปเล่นกับน้องมะนาวรอนะ" เขาชี้นิ้วกลับไปด้านหลังแล้วบอกเธอ 

    "ไปเลยค่ะ ตามสบายนะไม่ต้องเกรงใจฉัน ทีวีก็เปิดดูได้เลยรีโมทก็วางอยู่บนโต๊ะ" 

    "ครับผม"

    นักรบเดินออกมาจากห้องครัว แล้วทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาวหน้าทีวี เขายิ้มแก้มแทบปริเพียงนึกถึงใบหน้าของน้ำส้มที่มีภาพของเธอในหัวสมอง เขานอนหลับตามือก่ายหน้าผากแล้วมโนภาพและระบายยิ้มออกมา แต่แล้วความเหนื่อยล้าจากการทำงานก็ทำให้เขานั้นเผลอหลับไปด้วยความสุขล้นใจ

    "ทำการบ้านจนเบื่อแล้ว เพื่อนเล่นก็ไม่มีจะทำอะไรต่อดีนะ" เด็กหญิงมะนาวที่ทำการบ้านเสร็จเรียบร้อย เธอจึงเดินลงมาจากบนบ้านพร้อมกับกระเป๋าใบโปรด มันเต็มไปด้วยของสวยงามที่เธอชอบ ปากก็พร่ำบ่นอย่างเบื่อหน่ายเมื่อไม่รู้จะทำอะไรแก้เหงาหลังจากนี้ "ไปขอเล่นโทรศัพท์คุณแม่ขาดีกว่า...อุ! คุณอานักรบนอนหลับต้องเดินเบา ๆ" เด็กหญิงพูดคนเดียวแล้วเดินผ่านมายังโซนนั่งเล่น เห็นคุณอานักรบที่นอนหลับสนิท เธอจึงเดินย่องเบาเหมือนกับแมวน้อย สายตาก็คอยมองว่าคุณอานักรบรู้สึกตัวหรือไม่ เมื่อมั่นใจเธอจึงรีบวิ่งเข้าไปหาผู้เป็๲แม่ในห้องครัว

    "คุณแม่ขา" เธอเรียกแม่ที่กำลังยืนชิมอาหารบนเตาด้วยเสียงอ่อนเสียงหวานอย่างน่ารัก

    "ขาคนสวยของแม่" 

    "คือว่าตอนนี้น้องเหงา ขอยืมมือถือคุณแม่ได้ไหมคะ" เด็กหญิงบอกเล่าแก่ผู้เป็๲แม่

    "ได้สิคะ แต่ว่าน้องอย่าเผลอเล่นซุกซนกดมั่วของคุณแม่นะคะ เดี๋ยวงานของคุณแม่จะหาย...โอเคไหม?" ผู้เป็๲แม่ตอบรับลูกสาวตัวน้อย นั่นทำให้เด็กหญิงมีรอยยิ้มกริ่มดีใจ เธอแบมือขอโทรศัพท์ผู้เป็๲แม่จึงยื่นให้ 

    "โอเคเวอร์ ๆ เลยค่ะ...แล้วน้องทำแบบคุณแม่ได้ไหมคะ?" เด็กหญิงตอบรับแล้วเอ่ยถามในลำดับถัดมา

    "ทำแบบไหนคะ?"

    "ที่คุณแม่ขาพูด ๆ แล้วก็ปัด ๆ ทาลิปสติกสีสวยน่ะค่ะ...น้องทำแบบนั้นได้ไหมคะ"

    "ได้สิคะ เอาที่คุณแม่เลือกให้ในกระเป๋าเท่านั้นนะ ไม่เอานอกเหนือจากนั้นมาเล่นนะคะ"

    "ค่ะ...น้องจะไม่ซนไม่หยิบของคุณแม่ค่ะ"

    "เก่งมากค่ะ...น้องทำแบบนี้นะ"

    เมื่อตกลงกันได้อย่างลงตัว เด็กหญิงรับปากผู้เป็๲แม่อย่างว่าง่าย จากนั้นจึงได้สอนวิธีการใช้ให้กับลูกสาว ไหวพริบที่น้องมะนาวมีเธอจดจำวิธีทำได้อย่างแม่นยำ จะทำเป็๲ตัวอย่างให้แม่ดูด้วยความคล่องแคล่ว จนผู้เป็๲แม่วางใจและอนุญาตให้น้องมะนาวเอาไปใช้

    "น้องทำได้ใช่ไหม?"

    "ได้ค่ะ"

    "หนูไปเล่นอย่าซนนะคะ แล้วก็ไม่เสียงดังรบกวนคุณอานักรบด้วย"

    "น้องสัญญาค่ะ...จะไม่กวนให้คุณอานักรบตื่น"

    "คุณอานักรบนอนหลับเหรอคะ"

    "ใช่ค่ะ น้องเดินผ่านมาตะกี้คุณอาหลับปุ๋ยเหมือนพ่อแมวเลยค่ะ มีเสียงออกมาด้วยนะคะน้องได้ยินแบบนั้น"

    "งั้นน้องเบา ๆ นะคะรู้ไหม?"

    "รู้ค่ะคุณแม่ขา น้องไปเล่นก่อนนะคะ"

    "จ้า"

    พูดคุยกันเสร็จสิ้นสองแม่ลูกก็แยกย้ายกันไปทำตามที่๻้๵๹๠า๱ แม่ทำอาหารลูกมาเล่นในบ้านตามอัธยาศัย เด็กหญิงมะนาวผู้สดใสสวมรอยเลียนแบบการกระทำของผู้เป็๲แม่ตามจินตนาการ และที่สำคัญเธอเปิดไลฟ์สดตามที่แม่สอนในแต่ละขั้นตอน

    "โอ๊ะ! น้องมาแล้วมีอะไรวิ่ง ๆ บนหน้าจอด้วยนะ" เด็กหญิงเปิดไลฟ์สด หล่อนอาจจะไม่เข้าใจในข้อความที่ขยับบนหน้าจอ ความเดียงสาและใบหน้ากลมแป้นแล้นน่ารัก กลับเรียกคนดูเข้ามาสนใจเป็๲ร้อย 

    "ทำเหมือนคุณแม่ แล้วน้องต้องพูดว่ายังไงก่อนดีนะ...น้องขอคิดก่อน" เด็กหญิงพูดออกมาผ่านหน้าจอ โดยไม่รู้หรอกว่ามีคนสามารถได้ยินและเห็นในสิ่งที่เธอพูด บางคนพิมพ์ทักทาย บ้างก็เคยเห็นหน้าน้องมะนาวเวลาที่แม่ของเธอทำคลิปลงเพจ บางคนก็พิมพ์แซวอย่างน่ารัก ทว่าเด็กหญิงมะนาวก็ไม่สามารถอ่านออกได้ รับรู้เพียงบางคำเท่านั้น แต่ต้องใช้เวลาในการสะกด

    (น้องน่ารักจังเลย)

    (แอบเล่นมือถือคุณแม่ใช่ไหมคะเนี่ย)

    (ไม้เรียวในมือคุณแม่สั่นรอแล้วค่าาา)

    (สวัสดีค่ะน้องมะนาวคนสวย)

    (แก้มกลมน่าหยิกจังเลยลูก)

    (วันนี้ฉายเดี่ยวคุณแม่น้ำส้มไปไหนเอ่ย)

    คอมเมนต์มีเข้ามาอย่างต่อเนื่อง เพียงเวลาที่เด็กหญิงมะนาวเปิดไลฟ์ได้ไม่นานผู้คนก็เริ่มเข้ามาดูไลฟ์จากหลักร้อยเป็๲หลักพัน 

    "วันนี้น้องเหงาเวอร์ ๆ เลยค่ะ ทำการบ้านเสร็จแล้ว คุณแม่ของน้องกำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว น้องเลยขอมือถือคุณแม่มาเล่น น้องจะมาทำแบบคุณแม่เพราะน้องอยากสวยเหมือนคุณแม่ค่ะ" เด็กหญิงนั่งตัวกลมพูดคนเดียว แต่มีคนฟังนับพันโดยที่เธอนั้นไม่รู้เ๱ื่๵๹ราวด้วยความเดียงสาที่ยังไม่สามารถเข้าใจได้ พูดไปตามสิ่งที่คิดก็เท่านั้น

    "คุณแม่ทาแป้งแบบนี้ ๆ น้องก็จะทาเหมือนกัน แล้วน้องก็จะทาลิปสีชมพูแบบนี้...ว้าวสวยจังเลย" เด็กหญิงพูดไปด้วยทาแป้งไปด้วย ทำเลียนแบบเหมือนกับที่เห็นแม่ทำ จากนั้นจึงส่องกระจกเงา ทำเอาเด็กหญิงเบิกตากว้างกับการแต่งหน้าในแบบของเธอเอง มันสวยในสายตาของเธอทว่ากลับเละเทะในสายตาของผู้ชม และนั่นกลับสร้างรอยยิ้มแก่คนดู ชื่นชมในความน่ารักทุกคนล้วนเอ็นดูเด็กหญิงจนหลงรัก

    "แต่งให้คุณอาบ้างดีกว่า ตื่นมาคุณอาจะได้หล่อ ๆ" เมื่อแต่งหน้าทาแป้งให้ตัวเองเสร็จแล้ว สายตาของน้องมะนาวเห็นนักรบที่นอนหลับสนิท จึงเกิดความคิดบางอย่างด้วยความไร้เดียงสา เธอลุกจากพื้นที่นั่งแล้วเดินถือกระเป๋าใบโปรดไปยังนักรบที่นอนอยู่บนโซฟา กล้องมือถือก็ยังมีไลฟ์สดตลอดเวลา และมองเห็นว่าเด็กหญิงกำลังทำอะไร "น้องจะทำเบา ๆ ไม่ให้คุณอาตื่นหรอกค่ะ...น้องสัญญาเกี่ยวก้อย" 

    ทุกอย่างถูกลงมือด้วยน้องมะนาว เธอจัดการละเลงเครื่องสำอาง ไม่ว่าจะเป็๲แป้ง ลิปสติก มาสคาร่า ตบท้ายด้วยปัดแก้มแดงอย่างกับก้นลิงลงบนใบหน้าของนักรบ ที่นอนหลับสนิทไม่รู้ตัว เขาเหนื่อยล้าเกินกว่าจะลืมตาตื่น น้ำหนักมือที่เบาของเด็กหญิงไม่ได้สร้างปัญหาในการนอนของเขาเลย

    (ใครเอ่ย)

    (มองไกล ๆ ยังหล่ออ่า)

    (ใครเหรอคะน้องมะนาวคนสวย...ต่อมเผือกพี่ทำงานเลยนะเนี่ย อยากรู้ ๆ)

    คนที่เห็นไม่คุ้นเคยเกิดคำถามและความสงสัย จนต้องคอมเมนต์ระรัวออกไป เพราะจากการติดตามคู่แม่ลูก พวกเขาไม่เคยเห็นใครอื่นแทรกเข้ากล้อง นอกจากน้องมะนาวและคุณแม่ แต่การมีชายหนุ่มทรงดีวันนี้ทำให้ลูกเพจอยากรู้ว่าเขาคือใคร

    "เสร็จแล้ว หล่อเวอร์ ๆ กว่าเดิมอีก" เด็กหญิงมะนาวชื่นชมผลงานศิลปะบนใบหน้าฝีมือของตัวเอง แต่สำหรับคุณอานักรบหากเห็นผลงานคงได้ควันออกหูเป็๲แน่ "น้องขอไปล้างมือก่อนนะคะ" เด็กหญิงเดินมาพูดเสียงเบากระซิบตรงหน้าจอมือถืออำลา แล้วจากนั้นก็ปิดไลฟ์ ทิ้งไว้เพียงความสงสัยให้กับลูกเพจต่อไป