แววตาของมิกาเอลดูเปลี่ยนไป เขาคว้าตัวเธอเหวี่ยงลงบนเตียงนอนเต็มแรง มือทั้งสองข้างของเธอถูกเขารวบตึงไว้เหนือศีรษะ ข้อมือหนาที่รวบกำกระชับจนนิ้วมือเธอรู้สึกชา
“มิกาเอล...นี่ท่านจะทำอะไร” นาเซียใโพล่งน้ำเสียงขึ้น แววตาของเขาที่กำลังจ้องมองมันดูราวกับมีลูกไฟขนาดใหญ่กำลังลุกโหม มิกาเอลโน้มใบหน้าซุกที่ลำคอระหงของนาเซียพลางกระซิบบอก
“ในเมื่อเ้าทำลาย เช่นนั้นข้าก็จะสร้างขึ้นมาใหม่ได้เช่นกัน” เสียงกัดฟันดังขึ้นข้างใบหูของเธอ มิกาเอลกำลังเข้าใจผิดไปแล้วจริง ๆ เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะให้เขาทำเช่นนี้ แต่ท่าทางของเขาดูโกรธไม่น้อย
“เดี๋ยว..ไม่มิกาเอลได้โปรด” นาเซียร้องห้ามเมื่อถูกรุกล้ำไปยังพื้นที่สงวน เรียวนิ้วยาว ๆ ของเขาดุนดันเข้าจนร่างบางสะดุ้ง นาเซียกัดเม้มริมฝีปากเพื่อข่มความร้อนวูบวาบในช่องท้อง มิกาเอลขยับนิ้วมือเข้าออกช้า ๆ เขาพยายามที่จะอ่อนโยนกับเธอ แต่ร่างกายของเขากลับไม่เป็เช่นนั้น มิกาเอลโน้มใบหน้าลงบดจูบริมฝีปากอ่อนโยนของเธอราวหิวกระหาย ลิ้นร้อนเกี่ยวดึงไปมาตามจังหวะอารมณ์ พอเห็นว่าร่างบางโอนอ่อนตาม เขาจึงปล่อยมือทั้งสองของเธอออก รอยแดงจากแรงบีบดูชัดเจน มิกาเอลยกมือของนาเซียมาจูบซับเบา ๆ ก่อนจะเคลื่อนใบหน้าลงบนอกอิ่ม ปลายลิ้นของเขาเขี่ยเย้าเบา ๆ ที่ปลายยอดอกอิ่ม นาเซียบิดกายหมายจะหนีความซ่านเสียวแต่ก็ทำไม่ได้ นิ้วมือเรียวยาวของมิกาเอลขยับแรงขึ้นจนรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่แทรกซึมออกมา
“เ้ารู้ไหมว่าหากข้าไม่ปล่อยเ้าไป เ้าก็ไม่สามารถหนีไปจากข้าได้..เซีย” มิกาเอลกระซิบบอกพร้อมคว้าจับท่อนเอ็นที่แข็งขืนออกมา ร่างสูงขยับตั้งท่าก่อนซ้อนสะโพกเธอยกกระชับขึ้น
“อร๊างงงงงงง” นาเซียหลุดร้องออกมาเมื่อรู้สึกได้ถึงท่อนเอ็นร้อนที่ผ่านวูบเข้ามาทางช่องทางด้านล่าง มิกาเอลค่อย ๆ ขยับสะโพกอย่างช้า ๆ แม้เขาจะโกรธเคืองนางเพียงใด แต่เขาก็ยังรู้สึกสงสารร่างกายที่บอกบางของนางเช่นเดิม มิกาเอลจับเรียวขาทั้งสองข้างของนาเซียกางออก เพื่อจะขยับได้ถนัดขึ้น เสียงครางของนางมันทำให้ในศีรษะของเขาตอนนี้ไม่สามารถควบคุมจังหวะได้มากนัก มีเพียงััที่้ามากขึ้น มิกาเอลคว้าตัวนาเซียขึ้นอุ้มก่อนจะจับให้เธอนั่งบนตักของเขาได้อย่างถนัด นาเซียปรือตามองในสมองของเธอตอนนี้มันช่างขาวโพลนไปหมด เธอไม่สามารถคิดอะไรได้มากนัก นาเซียยึดลำคอแกร่งของเขาพร้อมรับแรงกระแทกที่หนักหน่วงขึ้น
“มิกาเอล เบาหน่อยมันอันตรายต่อครรภ์ของข้านะ” นาเซียเผลอบอกอย่างลืมตัว เพียงเอ่ยถึงครรภ์ มิกาเอลพลันชะงักนิ่งก่อนมองแววตากลมที่กำลังปรือมองเขา
“เ้าหมายความว่าเช่นไรเซีย”
“ข้าโกหกท่าน ได้โปรดผ่อนแรงด้วย” นาเซียหน้าแดงเมื่อโดนจับได้ มิกาเอลยิ้มพร้อมยกมือคว้าท้ายทอยเธอรั้งไว้ ริมฝีปากบดคลึงอย่างหนักหน่วง เขารู้สึกเหมือนอิ่มเอมใจเมื่อได้ยินว่าบุตรของเขายังคงอยู่ มิกาเอลค่อย ๆ จับสะโพกเธอยกขึ้นลงเบา ๆ
“ต่อไปห้ามเ้าโกหกข้า ไม่เช่นนั้นข้าจะลงโทษเ้าเช่นนี้อีก” มิกาเอลปราม นาเซียแก้มแดงด้วยความเขิลอายพลางพยักหน้ารับ สุดท้ายเธอก็ต้องพ่ายแพ้ให้เขาอยู่ดี มิกาเอลเอนตัวเธอลงอย่างช้า ๆ และขยับอย่างช้า ๆ มือเรียวทั้งสองของนาเซียก็คว้ารั้งผ้าปูที่นอนจนย่นยู่
“อร๊า....าา” นาเซียครางเสียงในลำคอ เธอรู้สึกร้อนวูบวาบในช่องท้องก่อนที่ความเสียวได้พุ่งตรงจากปลายเท้าขึ้นสู่ศีรษะเธอ มิกาเอลขยับลำเอ็นของเขาถี่กระชั้นมากขึ้นเมื่อกำลังรู้สึกเช่นเดียวไม่ต่างจากเธอ
“อืมม” เสียงหึมหัมในลำคอแสดงถึงความพึงพอใจไม่น้อย มิกาเอลขยับตัวลุกก่อนจะหันมาอุ้มตัวเธอขึ้น
“เดี๋ยว ท่านจะทำอะไร” นาเซียรีบยกมือรั้งลำคอเขาเพราะกลัวตก แต่มิกาเอลกลับไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา เขาเดินไปยังประตูที่มีเพียงผ้าม่าน บาง ๆ กั้นอยู่ มันคือห้องอาบน้ำขนาดกว้าง ภายในอ่างถูกเติมเต็มไว้อยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว มิกาเอลค่อย ๆ วางตัวเธอลงก่อนจะใช้โถตักน้ำราดบนตัวให้แก่เธอ นาเซียนั่งนิ่งอย่างงุนงง เขาจัดการความสะอาดให้แก่เธอเป็อย่างดี ก่อนที่เขาจะทิ้งตัวลงในอ่างรวมกับเธอ
“ไหนเ้าบอกข้ามาซิว่า เพราะเหตุใดที่เ้าต้องหนีไปเช่นนั้น เ้าไม่ได้อยากอยู่กับลาฟาซอย่างนั้นหรอกรึ”
“ฉันก็บอกไปแล้วนี่คะว่าฉันไม่้าเป็เพียงหุ่นเชิดให้แก่รัชทายาทนี่คะ” นาเซียหันปลายตามองมิกาเอลด้วยความน้อยใจ
“หากเป็อย่างนั้นจริง ทำไมเ้าไม่ปฏิเสธเสียแต่แรก”
“ฉันทำเช่นนั้นไม่ได้หรอกค่ะ มิกาเอล คุณก็รู้สิ่งที่องค์ราชินี้าไม่ใช่หรือคะ” นาเซียขยับตัวหันมองมิกาเอลอย่างดูเชิง มิกาเอลพยักหน้ารับ นาเซียจึงกล่าวเสริม
“หากข้าไม่ทำเช่นนั้น ดาร์เรลอาจตกที่นั่งลำบาก และอาจนำพาความไม่สงบสุขมาสู่กาบริเอลได้” นาเซียเครือเสียเบาลง เธอไม่แน่ใจว่าควรที่จะเล่าให้แก่มิกาเอลฟังหรือไม่
“เช่นนั้นเ้าจึงยอมที่จะอภิเษกกับลาฟาซเพื่อปกป้องคำกล่าวหาต่อดาร์เรล และเลือกทิ้งข้าเพื่อกลัวจะเกิดาอย่างงั้นเหรอ” มิกาเอลถาม ทุกอย่างที่เขากล่าวไม่ผิดไปจากที่เธอกำลังทำเลย
“ใช่ค่ะ” นาเซียตอบรับด้วยความเศร้า เธอไม่สามารถปิดบังความคิดนี้กับเขาได้เลย
“เซีย...เ้าอย่ากลัวว่าข้าจะเป็อะไรไปเลย สำหรับข้าแล้วการไม่มีเ้ามันเ็ปเสียยิ่งกว่าถูกคมมีดเ่าั้เสียบแทงเข้ามาซะอีก” มิกาเอลซุกใบหน้าลงที่ไหล่เล็ก ๆ ของเธอพร้อมกระชับอ้อมแขนกอดเธอแน่นราวกับกลัวเธอหลุดหาย
“แต่ตอนนี้ฉันยังอยู่ในฐานะพระชายา เป็ไปไม่ได้ที่ทางพระราชวังจะปล่อยฉันไปได้”
“เื่นี้ปล่อยให้เป็หน้าที่ของข้า เซียเ้าจงอยู่แต่ในห้องนี้ห้ามออกไปไหนทั้งสิ้น หาก้าสิ่งใดให้เรียกอีวอน” มิกาเอลอุ้มตัวนาเซียออกมาก่อนจะแต่งตัวให้แก่เธอเอง สีหน้าของเขาดูผ่อนคลายกว่าเมื่อกี้นี้มาก นาเซีย มองแววตาคู่คมก่อนจะยกมือรั้งลำคอเขาโน้มลงบรรจงจูบที่แก้มเขาเบา ๆ
“ท่านเองก็อย่าทำให้ตัวเองต้องได้รับอันตรายเช่นกันค่ะ” นาเซียจูบแก้มเขาพลางบอกอย่างเขินอาย มิกาเอลอดที่จะคว้าเอวเข้าหาตัวไม่ได้
“ถ้าเ้าทำเช่นนี้ข้าจะไม่ไปไหนแล้วนะเซีย”
“ได้ยังไงละคะ ได้ข่าวเช่นไรแล้วมาเล่าให้ข้าฟังด้วย” นาเซียยกมือผลักแผ่นหลังกว้างนั้นให้เดินออกไป ส่วนเธอก็รีบมาเปิดหนังสือตำราดูเผื่อว่าจะมีวิธีใดพอจะช่วยมิกาเอลได้บ้าง ‘ทำแบบนี้แล้วจะดีจริง ๆ ใช่ไหม’ นาเซียอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงคำที่เขาเอ่ยหากไม่มีเธอแล้วเขาคงอยู่ไม่ได้ มันดูเหมือนเขากำลังลุ่มหลงเธออยู่ยังไงยังงั้น นาเซียเผลอยิ้มออกมาหัวใจเธอตอนนี้คงไม่อาจปฏิเสธเขาได้แล้วเหมือนกัน