“เสวยเยอะ ๆ นะเพคะ” เขาหยุดเคี้ยวอาหารในทันที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองนาง สายตาของเขาทำให้หญิงสาวรู้สึกกล้า ๆ กลัว ๆ ก่อนจะยิ้มฝืน ๆ และพยายามอธิบาย

“เวลามีเ๹ื่๪๫ไม่สบายใจ การกินจะช่วยบรรเทาได้เพคะ” นางพูดจบ จึงคีบอาหารใส่ปากตัวเองแล้วเคี้ยวเบา ๆ

“ข้าไม่เคยได้ยิน ว่าการกินจะช่วยคลายทุกข์ได้”

“เวลาเคี้ยวแค่รับรู้รสชาติอร่อย ๆ ปล่อยความรู้สึกเบา ๆ หยุดรับรู้เ๹ื่๪๫ราวทั้งหมด จดจ่ออยู่กับแค่รสชาติอาหารเท่านั้น” เขานิ่งเงียบ แล้วเอ่ยขึ้น

“เหตุใดเ๽้าจึงเหงื่อผุดมากเช่นนั้น” อี้หนิงหยุดเคี้ยวแล้วรีบยกมือปาดเหงื่อสองสามครั้ง พลันยิ้มแห้งออกมา

“อ่อ..อาจเป็๞เพราะอาหารมีส่วนผสมของพริก ทำให้ร้อนวูบ ๆ เพคะ” นางแก้ตัวแล้วหันไปหยิบชาขึ้นดื่ม พลันมีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่หลังประตู ชายหนุ่มที่กำลังคีบอาหารรับรู้ได้ทันที จึงชะงักมือและตั้งใจฟังเสียงฝีเท้าที่ผิดปกติจากด้านนอก “เช่นนั้นข้าซับเหงื่อให้” เขาตัดสินใจหยิบเอาผ้าไหมผืนเล็กออกมาซับเหงื่อให้หญิงสาว ซึ่งเป็๞ผ้าไหมแบบเดียวกับที่อี้หนิงเห็นในพิพิธภัณฑ์หนานจิง

“อยู่นิ่ง ๆ” รับสั่งของเขาคล้ายคำศักดิ์สิทธิ์ หญิงสาวหยุดนิ่งปล่อยให้อีกฝ่ายซับเหงื่อเบา ๆ ที่หน้าผาก กลิ่นหอมจากผ้าไหมที่อบด้วยน้ำมันดอกไม้โชยมาเป็๲ระยะ ให้หัวใจนางเต้นผิดจังหวะ

“หม่อมฉันไปทำความสะอาดให้นะเพคะ” นางรีบเอ่ยเมื่อเห็นเขากำลังเก็บผ้าไหมผืนเล็กเข้าซอกเสื้อ สายตาของนางจับจ้องไปยังผ้าผืนนั้น ภาวนาให้เขายื่นมา หวังว่าเป็๞ผ้าไหมปักลาย๣ั๫๷๹ที่นางตามหา ก่อนชายหนุ่มจะหันมองไปด้านนอก เมื่อเสียงฝีเท้าประหลาดหายไป จึงหันมายังอี้หนิงกุ้ยเหริน

“ซับเหงื่อเ๽้าแค่ครั้งเดียว ไม่ต้องให้เ๽้าทำความสะอาดหรอก ข้ามีหลายผืนให้สับเปลี่ยน”

“แต่ว่าเป็๞หน้าที่หม่อมฉัน หม่อมฉันซักแล้วจะนำมาคืนให้เพคะ เพื่อตอบแทนความเมตตาเมื่อครู่ของพระองค์” สายตานางเอาแต่จับจ้องผ้าไหมผืนนั้นไม่วางตา ภาวนาให้เขายื่นมา ก่อนจวิ้นเทียนฮ่องเต้จะตัดสินใจยื่นผ้าไหมผืนเล็กให้นาง พร้อมความอดทนของเขาสิ้นสุดลง และไม่อาจทนกินข้าวกับหญิงอื่นต่อไปได้ จึงลุกขึ้นแล้วหันตัวเดินออกจากห้องไป

ท่ามกลางสายตาสั่นไหวของอี้หนิงที่รับผ้าผืนนั้นมา นางรีบคลี่ดู หวังว่าจะเป็๲ผ้าปักลาย๬ั๹๠๱ ทว่าเป็๲เพียงผ้าไหมธรรมดาไม่มีลวดลายใดปักอยู่ ทำให้นางรู้สึกผิดหวังอย่างมาก สีหน้ามีความสุขเมื่อครู่ หดกลับเหลือเท่าเดิมในฉับพลัน ก่อนจะเลื่อนไปเห็นของบางอย่างหล่นอยู่ที่พื้น

‘หยกรูปดอกเหมยงั้นเหรอ’ นางก้มไปเก็บแล้วหมุนมองไปมาด้วยดวงตากลมแป๋ว

ระหว่างทางเดินกลับตำหนักฉิงกง อี้หนิงกุ้ยเหรินยกผ้าไหมลายเรียบ ๆ ขึ้นมอง พลิกไปมาแล้วปล่อยลู่ลมเล่น สองเท้ายังคงก้าวเดินเป็๲จังหวะเสมอกัน พร้อมยู่หน้ามองเนื้อผ้าแล้วเอ่ยขึ้นตามลำพัง

‘ไม่ใช่ผ้าไหมลาย๣ั๫๷๹ เช่นนี้ฉันจะกลับโลกปัจจุบันได้ยังไง เกือบจะได้เงิน 1,000,000 หยวนอยู่แล้ว เกือบจะได้มีชีวิตใหม่อยู่แล้วเชียวแท้ ๆ ปล่อยให้ฉันมีความสุขเหมือนคนอื่นบ้างไม่ได้หรือไง’ นางพึมพำพร้อมเงยหน้ามองดวงจันทร์กลมโต แล้วถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย

“ดึกดื่นเช่นนี้ กุ้ยเหรินไม่ควรออกมาเดินนอกตำหนักตามลำพัง” เสียงของใครบางคน ทำให้นางละสายตาจากผ้าไหมที่ลู่ลมอยู่ แล้วหันมองฝ่าความมืดไป พบกับร่างสูงของชายหนุ่ม ผิวขาวสะอาด ใบหน้าคมคายมองตรงมายังนาง

“ท่านเป็๞ใคร” นางเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ ก่อนร่างนั้นจะเดินเข้ามาใกล้ ทำให้เห็นใบหน้าของเขาชัดเจนมากขึ้น

“มีตำแหน่งเป็๲ถึงกุ้ยเหรินแล้ว ไม่รู้จักข้าได้ด้วยเหรอ?” คำถามของเขาทำให้นางขมวดคิ้ว เลื่อนมองการแต่งกายและการวางตัวของเขา ก็พอเดาได้ว่าตำแหน่งของเขาคงสูงมากพอที่จะกล้ายืนประจันหน้ากับกุ้ยเหริน โดยไม่จำเป็๲ต้องทำความเคารพ

“ข้าเป็๞กุ้ยเหรินก็จริง แต่เพิ่งเข้ามาในวังหลวงได้ไม่นาน หากไม่แนะนำตัว ข้าจะรู้ได้อย่างไร” เขายิ้ม

“เช่นนั้นเรียกข้าว่า คนใจดี แล้วกัน” ท่าทางผ่อนคลาย รวมถึงน้ำเสียงอ่อนโยน ก็ดูจะเหมาะสมกับฉายาที่เขาให้เรียก ก่อนชายหนุ่มจะเอ่ยขึ้น

“ให้ข้าไปส่งที่ตำหนักดีหรือไม่”

“ตำหนักอยู่ใกล้ ข้าไปเองจะดีกว่า อีกอย่างการอยู่กันสองต่อสองเช่นนี้ผู้ใดเห็นจะไม่งาม” นางเตรียมเบี่ยงตัวเดินจากไป ก่อนเขาจะเอ่ยขึ้น

“ผู้ที่อยู่ในห้องของจือซินกุ้ยเฟยเมื่อครู่ เป็๞เ๯้าเหรอ?” คำถามของเขาทำให้นางหันกลับมา แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ท่านรู้ได้ยังไง” เขายกมือกอดอกแล้วยิ้มเล็กน้อย

“มีเ๹ื่๪๫ใดในวังหลวงบ้างที่ข้าไม่รู้” ขณะที่ชายหนุ่มพูดอยู่ นางหันไปเห็นถุงหอมที่แขวนติดกายเขา พร้อมส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยมาเป็๞ระยะตามแรงลม ก่อนจะยิ้มแล้วตอบกลับตามมารยาท

“แต่เ๱ื่๵๹ของข้า คงไม่เป็๲ประโยชน์อะไรต่อท่าน ดังนั้นข้าขอตัวกลับก่อน”

“ข้าไม่เคยเห็นฮ่องเต้ สนทนากับกุ้ยเหรินคนใดได้นานเท่าเ๯้ามาก่อน บางทีเ๯้าอาจเป็๞คนโปรดของฮ่องเต้ได้ในอนาคต ให้ข้าช่วยดีหรือไม่” อี้หนิงได้ยินดังนั้น จึงฝืนยิ้มแล้วตอบกลับ

“ขอบคุณในความหวังดี แต่ไม่ต้อง!” พูดจบ หญิงสาวก็เบี่ยงตัวเดินจากไป ปล่อยให้ชายหนุ่มฉายา คนใจดี ยืนยิ้มอยู่ห่าง ๆ เพียงลำพัง