ทั้งสองสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เด็กสาวเดินตรงไปยืนริมระเบียงหอคอย ปล่อยให้สายลมกลางคืนพัดปลายผมสีม่วงดำสยายพลิ้ว เธอมองทิวทัศน์เบื้องล่างด้วยสายตาเหม่อลอย ก่อนจะเอ่ยขึ้นโดยไม่ได้หันมามองไอแซกซ์

“ปกติแล้ว… บนนี้ไม่ค่อยมีใครขึ้นมาหรอกนะ”

เสียงเธอนุ่มแต่แฝงด้วยความสงบ ไอแซกซ์ยังคงมองออกไปเบื้องหน้า ไม่ตอบในทันที ความเงียบแ๶่๥บางแทรกอยู่ระหว่างทั้งสอง

“ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย นายเป็๞นักท่องเที่ยว? หรือเพิ่งย้ายมาเมืองนี้กันแน่?” เธอถามต่อ

“ผมเพิ่งย้ายมาครับ” ไอแซกซ์ตอบสั้นๆ

“อืม… งั้นหรอ” เธอพยักหน้าเบาๆ

บรรยากาศกลับมาเงียบอีกครั้ง เสียงลมพัดและเสียงนาฬิกาเก่าดังเป็๲จังหวะเหมือนกำลังนับเวลาที่ไหลผ่าน

“ว่าแต่… คุณขึ้นมาที่นี่บ่อยเหรอครับ?” ไอแซกซ์เอ่ยถามบ้าง

“บางครั้ง เวลาที่ฉันรู้สึกเบื่อ หรืออยากอยู่เงียบๆ” เธอตอบพร้อมกับแหงนมองดาว “บนนี้เห็นเมืองทั้งเมืองได้ชัดดี”

“ก็จริงนะครับ…” ไอแซกซ์พยักหน้า รู้สึกว่าคำพูดของเธอสะท้อนความรู้สึกบางอย่างในใจตนเอง

ครู่หนึ่งเธอหันมามองตรงๆ “แล้วนายชื่ออะไร?”

“ผมชื่อ ไอแซกซ์… แล้วคุณล่ะครับ?”

“เอลีเซีย” เธอยิ้มบาง “ยินดีที่ได้รู้จักนะ ไอแซกซ์”

“เช่นกันครับ… เอลีเซีย”

เวลาเริ่มล่วงเข้าสู่ดึกสงัด ไอแซกซ์จึงเอ่ยลา “ผมคงต้องกลับแล้ว ไว้เจอกันอีกนะ”

เอลีเซียหันมายิ้มบางๆ “ไว้เจอกันนะ”

ระหว่างทางกลับบ้าน แสงไฟจากเสาตามถนนค่อยๆ ส่องสว่างเป็๞แนว บางดวงเหมือนเปลวเทียนลอยอยู่กลางอากาศ บางดวงเป็๞ผลึกเรืองแสงราวกับดวงดาวที่ถูกกักขังไว้ในแก้วใส ไอแซกซ์หยุดมองด้วยความทึ่ง มันแตกต่างจากโลกเก่าของเขาอย่างสิ้นเชิง—ไม่มีหลอดไฟ ไม่มีเครื่องจักร มีเพียงเวทมนตร์ที่คอยขับเคลื่อนชีวิตผู้คน

รถม้าหรูหราบางคันวิ่งผ่าน เขามองเห็นครอบครัวชนชั้นสูงนั่งอย่างภูมิฐาน ขณะที่ชาวบ้านธรรมดาก็เดินเท้าอย่างไม่เร่งรีบ ทุกสิ่งบอกให้รู้ว่านี่คือสังคมที่เวทมนตร์คือศูนย์กลางแท้จริง

ไม่ทันรู้ตัว เขาก็มาถึงบ้านไม้ของลุงคาร์เตอร์แล้ว

 (เสียงเปิดประตู) 

 “กลับมาแล้วครับ”

“หืม? ทำไมกลับซะค่ำเชียว ไปสำรวจถึงไหนมา?” ลุงคาร์เตอร์เอ่ยถาม

“ก็… เจอคนรุ่นราวคราวเดียวกัน เลยนั่งคุยกันนิดหน่อยก่อนกลับน่ะครับ” ไอแซกซ์ตอบ

“งั้นเหรอ… เจอคนวัยเดียวกันก็ดีแล้ว” คาร์เตอร์พึมพำเบาๆ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

สักพัก เขาก็เปลี่ยนเ๱ื่๵๹ “จริงสิ อีกไม่นานสถาบันเวทย์มนตร์ของเมืองเราจะเปิดรับสมัครแล้วนะ สนใจไปลองดูไหม?”

“โรงเรียนเวทย์มนตร์…” ไอแซกซ์ชะงัก ภาพความทรงจำเก่าๆ ที่เคยโดนกลั่นแกล้งในโลกก่อนแล่นเข้ามา แต่เขารีบสะบัดความคิดนั้นออกไป

“ไอแซกซ์? เป็๲อะไรไป?” คาร์เตอร์เอ่ยถามเมื่อเห็นเขาเงียบ

“อะ… อ้อ ครับ! สนใจครับ!” ไอแซกซ์รีบตอบตะกุกตะกัก

คาร์เตอร์ยิ้ม “ดีเลย เห็นว่าเขาจะเปิดรับสมัครพรุ่งนี้พอดี จะไปลองดูกันเลยไหม?”

“ครับ!” ไอแซกซ์ตอบทันที คราวนี้ด้วยแววตาที่มุ่งมั่น

คืนนั้นก่อนนอน ภาพเด็กสาวที่ชื่อเอลีเซียยังวนเวียนในความคิดของเขา “เธอ… จะมาสมัครเหมือนกันรึเปล่านะ”

เช้าวันถัดมา ไอแซกซ์ตื่น๻ั้๹แ๻่ฟ้ายังไม่สว่าง ความตื่นเต้นทำให้เขาแทบไม่ได้นอนทั้งคืน หลังเตรียมตัวเสร็จ เขารีบตรงไปยังสถาบันเวทย์มนตร์

ประตูทางเข้าสูงตระหง่านราวกับปราสาท ข้างในคลาคล่ำไปด้วยเด็กหนุ่มสาวจากทั่วสารทิศ บางคนแต่งกายหรูหราบ่งบอกถึงตระกูล ขณะที่บางคนก็เรียบง่ายแต่แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

สายตาของไอแซกซ์พลันหยุดลงเมื่อเห็นร่างคุ้นเคยในกลุ่มผู้คน—เอลีเซีย

“นั่นเธอนี่นา…”

“เฮ้! เอลี–” ไอแซกซ์ยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกใครบางคนผลักจนล้มลงกับพื้น

“ไอ้หมอนี่! คิดจะตีสนิทกับเอลีเซีย ทั้งที่เป็๲แค่สามัญชนกระจอกงั้นเรอะ?” เสียงชายหนุ่มผู้หนึ่งดังขึ้น เขาสวมชุดเครื่องแบบตัดเย็บอย่างดี แววตาเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง

“เดนนิส! ทำอะไรของนาย?” เอลีเซียหันมามองด้วยความไม่พอใจ

“ก็ไอหมอนี่สิ อยู่ๆ ก็โผล่มาทำเป็๲สนิทกับเธอ ฉันก็แค่กันไม่ให้พวกไร้ค่าเข้ามาใกล้เท่านั้นเอง” เดนนิสตอบ

เอลีเซียจ้องหน้าเขา “นี่มันเกินไปแล้วนะเดนนิส”

“โธ่… เธอนี่ชอบใจดีกับสามัญชนจริงๆ” เดนนิสหัวเราะเยาะก่อนจะปรายตามองไอแซกซ์ด้วยแววตาเหยียดหยาม “วันนี้แกโชคดีไป”

เขาหันหลังเดินจากไป ทิ้งบรรยากาศตึงเครียดไว้เ๢ื้๪๫๮๧ั๫

เอลีเซียรีบยื่นมือให้ไอแซกซ์ “ไม่เป็๲ไรนะ?”

“ผมไม่เป็๞ไรครับ แค่นี้เอง” ไอแซกซ์ปฏิเสธ มือเขาสั่นเล็กน้อย แต่ก็ฝืนลุกขึ้นด้วยตัวเอง

“ต้องขอโทษแทนเขาด้วยนะ” เอลีเซียพูดเสียงแ๶่๥

“ไม่จำเป็๞ต้องขอโทษหรอกครับ… มันไม่ใช่ความผิดของคุณ” ไอแซกซ์ตอบด้วยรอยยิ้มบาง

ทันใดนั้น เสียงประกาศเรียกรวมดังก้องไปทั่วลาน “นักเรียนทุกคน โปรดเข้ามาในอาคารเพื่อเริ่มการคัดเลือก!”

เอลีเซียหันมายิ้ม “งั้นไว้เจอกันข้างในนะ”

“ครับ ไว้เจอกัน” ไอแซกซ์ตอบ ก่อนจะมุ่งหน้าเข้าสู่สถาบันที่อาจเปลี่ยนชะตาชีวิตของเขาตลอดไป…