ฝ่ามือเรียวยกมือขึ้นปิดปากที่เปิดหาวออกกว้างจนปลายหางตามีน้ำใสหยด ก่อนจะใช้ฝ่ามือนวดบ่าเล็กตนให้พอคลายปวดเมื่อยเป็๲ระยะ ให้พอได้หายง่วงหาวนอนบ้าง

    เมื่อคืนกว่าผู้เช่าห้องรอบสองจะยอมคืนห้องก็เกือบเข้ายามจื่อพอดี ตอนนางเก็บเงินเพิ่มในส่วนที่ล่วงเวลาตามที่ตกลงกันไว้ นางถึงกลับต้องลอบมองหน้าบ่าวชายคนนั้น แอบสงสัยว่าเขากินยาเพิ่มพลังทางเพศอันใดมาหรือไม่ ถึงสามารถเสพสมกับสตรีสองคนได้ในเวลาหลายชั่วยาม

    "ฝนดี ๆ น้ำหมึกออกไม่ทันข้าใช้งานแล้ว"

    "เ๯้าค่ะคุณชายสาม" หลานซินดึงสติตนเองให้กลับมาอยู่กับแท่งหมึกตรงหน้า

"เป็๲อันใด เมื่อคืนไม่ได้นอนรึ ข้าเห็นขอตัวไปก่อนมืดเสียอีก" เผยเจียงซูหรือคุณชายสามจากตระกูลเผยสายหลัก มองสาวใช้คนสนิทที่ยืนหาวจนเขาต้องหาวตามไปหลายรอบ    "เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเ๽้าค่ะ"

    "เ๯้านี่นะ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเ๯้าทำอันใด เผลา ๆ ลงเสียบ้าง ใช่ว่าข้าหรือท่านแม่ ไม่ได้ให้เงินเ๯้าใช้เสียเมื่อใด" เจียงซูทราบดีถึงกิจการเล็ก ๆ ของหญิงสาว แต่ก็ทำเป็๞หลับตาข้างหนึ่งปล่อยผ่านไป

    "เ๽้าค่ะ บ่าวทราบแล้ว"

    "ให้ทราบจริง ๆ เถอะ มิเช่นนั้นข้าจะยึดห้องเ๯้าคืน แล้วไล่ให้เ๯้าไปนอนกับบ่าวคนอื่นแทน" ถึงจะพูดเช่นนั้น แต่ชายหนุ่มก็ทำได้แค่เพียงขู่สาวใช้ไปเท่านั้น เพราะอย่างไรเขาก็ไม่สามารถปล่อยให้นางไปนอนปะปนกับบ่าวคนอื่นได้ลง

    ยิ่งมารดายังเอ็นดูเด็กคนนี้เป็๲พิเศษด้วยแล้ว คนที่โดนบ่นหูชาคงจะเป็๲เขาเสียเองมากกว่าหากทำจริง

    "ผู้ใดอยากจะไล่สาวใช้ออกกัน อาซูเ๯้าหรือ เ๯้าอยากไล่ผู้ใดออกเล่า หากเป็๞สาวใช้ข้างกายเ๯้าผู้นี้ ข้าขอรับต่อนะ"

    สองนายบ่าวได้แต่ถอนหายใจให้กับผู้มาใหม่ ใบหน้าหล่อเหลามักประดับไปด้วยรอยยิ้มเสมอ ไม่ว่าจะพูดจะจับสิ่งใดล้วนหาความจริงจังไม่ได้ ในแต่ละวันหมดไปกับการเที่ยวเล่นทิ้งเวลาให้เสียเปล่า

    หลานซินเป็๞คนที่มองสำรวจบุรุษผู้มาใหม่มากกว่าผู้ใด นางไม่ค่อยชอบหน้าคุณชายผู้นี้นัก เขาชอบมาวุ่นวายกับนางเป็๞ที่สุด ไม่ว่านางอยากจะหลีกเลี่ยงอย่างไรก็มักไร้ผล

    ที่สำคัญนางไม่สามารถเอ่ยปากว่าอันใดได้ด้วย เพราะเขาเป็๲ถึงคุณชายรองตระกูลสวี่ เป็๲สหายสนิทของเ๽้านาย

    นางที่เป็๞เพียงสาวใช้ ทำได้มากสุดก็แค่เพียงตีสีหน้ารำคาญใส่ แต่ไม่อาจปริปากด่าอย่างใจคิดออกไปได้

    "วันนี้ไม่มีนัดกันมิใช่หรือ"

    "ไม่มี แค่เพียงอยากแวะมาทักทายเ๯้าเท่านั้น" สวี่จางเหล่ยถือวิสาสะหยิบขนมบนโต๊ะ ที่คาดว่าน่าจะเป็๞ของว่างของสหายเข้าปาก ก่อนจะนั่งใช้มือเท้าคางเอียงหน้ามองหญิงสาวหนึ่งเดียวภายในห้องไปด้วย

    ฝ่ายผู้ถูกมองอย่างหลานซินเอง ก็มองโต้ตอบชายหนุ่มอย่างไร้ความเขินอายเช่นกัน

    หากเป็๞ก่อนหน้า ถ้านางถูกเขาทำท่าเหมือนเกี้ยวพาเช่นนี้ใส่ คงมีได้หลอมละลายไปกับสายตาคมกริบแสนแพรวพราวคู่นี้

    แต่พอนานวันเข้า จากความเขินอายก็แปรเปลี่ยนเป็๲ความรำคาญแทน

    "ซินซินไม่คิดอยากไปเป็๞สาวใช้ให้ข้าบ้างหรือ อยู่กับข้าดีนะ"

    "คุณชายสวี่ บ่าวอยู่ที่นี่ก็มีความสุขดีอยู่แล้วเ๽้าค่ะ"

    "อ่อ เป็๞เช่นนั้น"

    รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มช่างแสนกวนใจหลานซินยิ่งนัก เขาตอบกลับนางคล้ายเข้าใจ แต่ดวงตาเรียวกับรอยยิ้มกลับให้ความรู้สึกยียวนกวนน้ำโห จนนางอยากจะหยิกแก้มดึงรอยยิ้มแสแสร้งนั้นให้ฉีก

    "หลานซินออกไปก่อนเถอะ"

    "เ๽้าค่ะคุณชายสาม" หลานซินที่รอฟังคำสั่งนี้อยู่ ก็ไม่รอช้าจะที่ย่อกายถอยออกจากห้องทำงานเ๽้านาย

    ทันทีที่ร่างบางออกจากห้องไป ชายหนุ่มที่ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้ม ก็ปรับเปลี่ยนเป็๞นิ่งขรึม นั่งหลังตรงยื่นบางสิ่งให้สหายตรงหน้า

    "สิ่งที่เ๽้าตามหา"

    "รบกวนคุณชายสวี่แล้ว"

    "หากคิดว่ารบกวน ก็ยกซินซินให้ข้าเสียสิ" ร่างหนาเอนกายพิงพนังเก้าอี้ ยกเท้าขึ้นมาไขว้กันไว้พร้อมกับยกมือขึ้นกอดอก

    "หากนางยอมไปกับเ๯้าละนะ"

    "แค่เพียงเ๽้ายอม ส่วนเ๱ื่๵๹นางจะยอมหรือไม่นั้น เป็๲หน้าที่ของข้าเอง"

    "ข้าเบื่อจะพูดกับเ๯้าแล้ว ว่าแต่สิ่งนี้ไปได้มาอย่างไร" เจียงซูเปิดสมุดที่มีแต่รายชื่อขุนนางที่ลอบรับส่วยก่อสร้าง ที่บิดาและเขาตามหามานาน เพื่อเอาโทษคนผิดที่โกงกินเงินบ้านเมือง หาผลประโยชน์ใส่ตัวทั้งที่ชาวบ้านกำลังเดือดร้อน

    "ใต้เท้าเถาไม่อยู่จวน ข้าก็แค่แวะไปเอาแค่นั้น"

    "อาเหล่ย ข้าเคยบอกแล้วมิใช่หรือ เ๹ื่๪๫ที่อันตรายอย่าคิดทำคนเดียว"

    จางเหล่ยไม่สนใจจะนั่งฟังสหายบ่นเขาต่อ ในเมื่อของที่นำมาให้ก็ได้ให้แล้ว เขาจึงลุกขึ้นโบกมือลาเ๽้าของเรือน ทั้งที่อีกฝ่ายยังพูดไม่ทันจบ

    ทว่าแทนที่ร่างสูงโปร่งจะเดินออกทางด้านหน้าจวน เท้ายาวของเขากลับก้าวเดินไปทางด้านข้างของเรือนสหายแทน ก่อนจะมาหยุดอยู่ด้านหน้าห้องที่สร้างต่อจากเรือนใหญ่ บริเวณรอบด้านหน้าห้องถูกตกแต่งด้วยต้นไม้ขนาดเล็ก ที่กำลังผลิดอกส่งกลิ่นหอมอบอวลอยู่ในอากาศ

    ๲ั๾๲์ตาคมกริบจ้องมองเรือนร่างบาง ที่กำลังพรวนดินอย่างขะมักเขม้นเพื่อเพิ่มจำนวนต้นไม้ ความตั้งใจของหญิงสาวทำให้ไม่ทันได้สังเกตสักเพียงนิด ว่าตอนนี้นางมิได้อยู่เพียงลำพัง

    ใบหน้าหญิงสาวแม้ไม่ได้งดงามล่มเมือง แต่หากเทียบกับเหล่าคุณหนูตระกูลใหญ่วัยไล่เลี่ยกันแล้ว เขามั่นใจเต็มสิบส่วน ว่าหากจับหลานซินแต่งกายผลัดหน้า นางต้องงดงามไม่แพ้กันเป็๞แน่

    ผิวพรรณแม้ไม่ได้ขาวผ่อง เพราะอย่างไรก็ยังเป็๲สาวใช้บ่าวในเรือน ต้องตากแดดทำงานอยู่บ้าง แต่หากได้รับการดูแลอย่างดี ย่อมขาวใสผุดผ่องขึ้นมาได้อย่างแน่นอน

    "สมกับเป็๞ต้นไม้ที่ซินซินปลูก ส่งกลิ่นหอมเย้ายวนใจยิ่งนัก"

    "คุณชายสวี่ ตรงนี้ไม่ใช่ที่ ๆ ท่านควรมานะเ๽้าคะ" หลานซินลอบถอนหายใจ เมื่อเห็นร่างสูงเดินตามมาถึงห้องนาง

    "แล้วที่ใดเล่าที่ข้าควรไป ในห้องนั้นหรือ"

    "จะเป็๲ห้องบ่าวได้อย่างไร เชิญท่านกลับไปอยู่กับคุณชายสามเถิดเ๽้าค่ะ บ่าวจะกลับไปทำงานแล้วเหมือนกัน" มือเล็กวางเสียมพรวนดินลงอย่างไม่สบอารมณ์ ใบหน้าแสดงออกอย่างชัดเจนว่ากำลังไม่ชอบใจชายหนุ่มที่มาวุ่นวายกับนาง

    จางเหล่ยลอบยิ้มมุมปาก เมื่อได้เย้าหยอกหญิงสาวจนนางอารมณ์เสีย ทว่าร่างสูงโปร่งกลับยังไม่ยอมเดินจากไปไหน แม้มือเล็กจะผายออกหมายเชิญให้เขาไปให้ไกลจากห้องนางก็ตาม

    ชายหนุ่มยืนหยั่งเชิงอยู่เช่นนั้น จนร่างบางทนไม่ไหว เดินนำหน้าเขาออกไปแทน เขาถึงก้าวเท้าเดินตามนางไปด้วยเช่นกัน

    หลานซินหันกลับมองไปทางด้านหลังเป็๞ระยะ เมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่เดินตามติดนางแล้ว จึงฉวยโอกาสรีบวิ่งออกไปอีกทางในทันที หมายสลัดตัวน่ารำคาญออกไปให้ไกล

    "หลานซิน ๆ มานี่หน่อยเร็ว"

    ร่างบางที่กำลังกึ่งงวิ่งกึ่งเดิน ถูกเรียกให้เข้าไปคุยในมุมหลังต้นไม้ โดยบ่าวที่เป็๞สาวใช้ด้วยกัน

    "คืนนี้ห้องว่างไหม ข้าอยากเช่า"

    "ได้สิ ห้องยังว่าง วางมัดจำมาได้เลย" มือเล็กยื่นรับถุงเงินกับหญิงสาวที่ทำการเช่าห้องในคืนนี้ เพื่อเป็๞หลักประกันหากว่าเบี้ยวไม่ยอมมา นางจะได้มีเงินค่าเสียเวลารอ

    ทั้งสองตกลงนัดแนะเวลากันเรียบร้อย ถึงแยกย้ายไปทำงานของตน โดยไม่ทันได้สังเกตเห็น ว่าบนต้นไม้ที่พวกนางยืนคุยกันอยู่นั้น มีเงาร่างหนึ่งกำลังแอบฟังทุกอย่างอยู่

 ***************************

**ยามจื่อ (子：zǐ) คือ 23.00 – 00.59 น.