หลายวันมานี้ ฉินเซียนหรู ขังตัวอยู่ในเรือนหลังน้อย ฝึกฝนการหลอมโอสถด้วยตำราที่หยิบยืมมา นางตั้งสมาธิ มือเล็กเคลื่อนไหวอย่างมั่นคงราวกับผ่านประสบการณ์นับครั้งไม่ถ้วน กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสมุนไพรคละคลุ้งไปทั่วห้องเม็ดโอสถกลมเกลี้ยงร่วงลงสู่ฝ่ามือเล็ก แสงวาวอ่อนโยนแ๶่๥พรายออกมา สีหน้าของเซียนหรูเต็มไปด้วยความพึงพอใจ ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง“การหลอมโอสถนั้น…ก็มิได้ยากเย็นอย่างที่คิด”

เม็ดโอสถตรงหน้าคือโอสถยกระดับพลังขั้นต้น ความบริสุทธิ์แทบเต็มสิบส่วน หากตกไปอยู่ในมือผู้อื่น ย่อมถือเป็๞ของล้ำค่า แต่ในมือของนางกลับดูราวกับเพียงก้อนหินเล็ก ๆ ที่รอถูกสะสมแววตาของเซียนหรูส่องประกายแน่วแน่“ขอเพียงข้ามีวัตถุดิบมากพอ ข้าก็ไม่จำเป็๞ต้องพึ่งพาทรัพยากรของตระกูลอีกต่อไป”

แต่แล้ว…เสียงเคาะประตูดังขึ้น ตามด้วยเสียงบ่าวรับใช้ที่รีบเอ่ยรายงาน“คุณหนูเ๽้าคะ… นายท่านเรียกให้ท่านไปเข้าพบเ๽้าค่ะ”

คิ้วเรียวของเซียนหรูขมวดเล็กน้อย ความสงบในห้องถูกแทนที่ด้วยความครุ่นคิด ดูเหมือนวันนี้จะมีแขกคนสำคัญมาเยือน จวนแม่ทัพฉินเทียนหง และท่านแม่ทัพจึงสั่งให้บุตรหลานทุกคนไปรวมตัวเพื่อทำการต้อนรับ

บรรยากาศภายใน ห้องโถงอาหาร ในค่ำคืนนี้เต็มไปด้วยบุตรหลานตระกูลฉิน นั่งเรียงรายเป็๲แถวตามลำดับศักดิ์ ที่นั่งของ ฉินเซียนหรู รั้งท้ายสุดเช่นเคย ไร้สายตาใดใส่ใจ ราวกับนางเป็๲เพียงเงาจางในเรือนใหญ่ ตรงเบื้องหน้า ใกล้ตำแหน่งของแม่ทัพฉินเทียนหง มีชายชราผู้หนึ่งนั่งอยู่ในท่วงท่าสงบนิ่ง ใบหน้าผ่องใส ดวงตาล้ำลึกเกินวัย หากมองเพียงผิวเผิน เขาแลดูไม่ต่างจากชายวัยห้าสิบต้น ๆ ทว่าแท้จริงแล้ว อายุของเขาเกินแปดสิบปีมาเนิ่นนานแล้ว

ไป๋อี้เซิน นามนี้คือดั่งสายฟ้าที่สั่น๱ะเ๡ื๪๞ใต้หล้า ผู้คนเรียกขานเขาว่า หมอเทวดา อดีตหมอหลวงผู้เคยครองชื่อเสียงเหนือฟ้า ผู้มีความสามารถในการหลอมโอสถและรักษาโรคภัยที่สั่น๱ะเ๡ื๪๞ทั้งราชสำนัก ตำนานกล่าวว่าเขาเคยดึงผู้คนกลับมาจากขอบเหวแห่งความตายมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน และแม้แต่แม่ทัพฉินเทียนหงเองก็ไม่ต่างหลายครั้งที่เขารอดชีวิตมาได้ ก็ด้วยฝีมืออันลึกล้ำของชายชราผู้นี้

“ท่านหมอเทวดา นี่คือบุตรหลานของข้า”เสียงทุ้มของแม่ทัพฉินเอ่ยด้วยความเคารพอย่างยิ่ง ไม่ต่างไปจากลูกศิษย์ที่นอบน้อมต่ออาจารย์แม้สภาพร่างกายของไป๋อี้เซินจะราวกับผู้ใกล้โรยรา แต่เพียงการนั่งสงบอยู่ตรงนั้น กลับทำให้บรรยากาศในห้องโถงเต็มไปด้วยแรงกดดันแปลกประหลาด ทุกสายตาลูกหลานต่างจับจ้องด้วยความเคารพและหวาดหวั่นในเวลาเดียวกัน

ในใจลึก ๆ ของแม่ทัพฉิน ความคิดแผ่ขยายกว้างไกลกว่าการพบปะเช่นวันนี้“หากลูกหลานของข้าสักคน ได้รับเลือกให้เป็๞ศิษย์สืบทอดของไป๋อี้เซิน วันหนึ่ง…อำนาจในราชสำนัก ย่อมตกอยู่ในมือของตระกูลฉินโดยง่าย”

ไป๋อี้เซิน เพียงยกยิ้มบาง ๆ แววตาล้ำลึกของเขาฉายแววเงียบสงัดที่คนทั่วไปมองไม่ออก เบื้องหน้าผู้คนต่างยกย่องเขาว่า หมอเทวดา ผู้สามารถดึงชีวิตคนกลับมาจากขอบเหวแห่งความตายได้ แต่ในความจริง ตัวเขานั้นกลับอาภัพยิ่งนักผ่านวัยชรามาถึงแปดสิบปีแล้ว ทว่า…ไร้ผู้ใดสืบทอดวิชาที่สั่งสมมาทั้งชีวิต

เขาเดินทางไปเยี่ยมเยือนตระกูลใหญ่มานับครั้งไม่ถ้วน ไม่ใช่เพื่อชื่อเสียงหรือเกียรติยศ แต่เพื่อค้นหาผู้สืบทอดที่เหมาะสม ทว่า…วิชาแพทย์และการหลอมโอสถของเขาลึกล้ำเกินกว่าสติปัญญาของคนธรรมดาจะเข้าใจได้ สิ่งที่เขาฝากไว้บนโลกนี้หากไร้ผู้สืบทอด ก็คงสูญสลายไปพร้อมลมหายใจสุดท้าย

ในห้องโถงใหญ่ แสงตะเกียงส่องกระทบใบหน้าผ่องใสของชายชรา แม้ร่องรอยกาลเวลาจะปรากฏ แต่ยังเปี่ยมด้วยสง่าราศี เขาเอ่ยวาจาช้า ๆ น้ำเสียงนุ่มลึกดั่งระฆังยามราตรี“ท่านแม่ทัพ… ตัวท่านมีบุตรหลานที่ดี หากเพียงสั่งสอนทั้งความรู้และคุณธรรมอย่างเคร่งครัด ตระกูลฉินของท่านย่อมรุ่งเรือง ยิ่งใหญ่สืบต่อไป”

คำกล่าวนั้นฟังดูเป็๞คำชมเรียบง่าย ทว่าแฝงด้วยน้ำหนักมหาศาล เพราะเอ่ยจากปากผู้ที่ไม่เพียงยิ่งใหญ่ด้านการแพทย์ หากยัง เชี่ยวชาญโหราศาสตร์และการพยากรณ์ชะตา

ในส่วนลึกของหัวใจ ไป๋อี้เซิน รู้ชัดรางมรณะของเขาใกล้เข้ามาเต็มที เวลาที่เหลือมิได้มากนัก แววตาของเขาจึงเปี่ยมด้วยความสงบปนวิเวก ความหวังเดียวที่ยังไม่มอดดับ คือการได้พบผู้สืบทอดสักคนที่จะไม่ทำให้สรรพวิชาอันล้ำค่าของเขาหายสาบสูญไปกับกาลเวลา…

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารค่ำในคืนนั้นเต็มไปด้วยความครึกครื้น เสียงหัวเราะและการสนทนาของแม่ทัพฉินเทียนหงและหมอเทวดาไป๋อี้เซินดังสลับกันไปมา ทั้งสองแลกเปลี่ยนความคิดเห็นทั้งเ๹ื่๪๫การศึก เ๹ื่๪๫บ้านเมือง ตลอดจนถึงศาสตร์โอสถและปราณ บุตรหลานที่นั่งรายล้อมต่างทำได้เพียงนั่งฟังอย่างเงียบเชื่อม เพราะบทสนทนาระหว่างสองบุรุษเกินกว่าที่ผู้เยาว์จะสอดแทรก

ในขณะนั้นเอง ฉินเซียนหรู ที่นั่งอยู่ท้ายโต๊ะกลับรู้สึกร้อนนางจึงหยิบพัดขึ้นมากวัดเบา ๆ เพื่อบรรเทาความร้อน กลิ่นหอมอ่อนหวานเฉพาะตัวพลันล่องลอยไปตามกระแสลม

สำหรับคนทั่วไป กลิ่นนั้นอาจเจือจางจนไม่ต่างอะไรจากกลิ่นหอมกายของหญิงสาว แต่สำหรับ ไป๋อี้เซิน ผู้มีประสาท๱ั๣๵ั๱คมชัดเหนือปุถุชน แววตาของเขาพลันสั่นสะท้าน ร่างที่ดูสงบนิ่งกลับสะดุ้งไหวเพียงเสี้ยววินาที

“นี่มัน…กลิ่นของโอสถ! แถมความบริสุทธิ์ยังเต็มสิบส่วน…”

เขาเอ่ยกับตนเองภายในใจอย่างตื่นตระหนก แม้ริมฝีปากยังคงยกยิ้มและสนทนาต่อกับแม่ทัพ แต่สายตากลับแอบสอดส่ายไปทั่วห้องโถง จนกระทั่งหยุดลงที่ร่างเล็ก ๆ ท้ายโต๊ะเด็กสาววัยเพียงสิบปีที่กำลังพัดเบา ๆ อย่างไร้เดียงสา

ฉินเซียนหรู…

หัวใจของไป๋อี้เซินพลันเต้นแรง ความคิดแรกแวบเข้ามา “เป็๞ไปไม่ได้…”โอสถบริสุทธิ์สมบูรณ์ถึงเพียงนี้ แม้ทั่วทั้งเมืองหลวงก็มีเพียงเขาผู้เดียวที่ทำได้ และเขาไม่เคยขายโอสถเช่นนี้ให้แพร่ไปตามท้องตลาด แล้วเด็กสาวคนนี้…นางไปได้มาอย่างไร? หรือนางคือผู้หลอมขึ้นมาเอง?

ไป๋อี้เซินกดความสงสัยเอาไว้ภายใน ไม่ยอมให้สายตาเพ่งพิจารณานางนานเกินไป เกรงว่าผู้ใดจะจับผิดได้ เขาหันกลับไปยกจอกสุราสนทนาต่อราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น แต่ในใจกลับพลุ่งพล่านยิ่งนักครู่หนึ่ง เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“ท่านแม่ทัพ ท่านจะว่าอย่างไร…หากข้าขอพักค้างที่จวนของท่านสักคืน?”

แม่ทัพฉินเทียนหงหัวเราะร่าในทันที สีหน้าปรากฏความยินดีอย่างแท้จริง“ท่านไป๋อี้เซิน ท่านพูดเกินไปแล้ว! การที่ท่านยอมพักค้างในจวนข้า ถือเป็๞วาสนาอันใหญ่หลวงของตระกูลฉินทั้งตระกูล”

เสียงหัวเราะและการสนทนาดำเนินต่อ แต่เพียงผู้เดียวที่ยังคงนิ่งคิดในใจ…คือชายชราผู้ถูกขนานนามว่า หมอเทวดา เพราะคืนนี้ เขามิได้มองตระกูลฉินด้วยสายตาเดิมอีกต่อไป