ตูม!
หมูป่าหนามอัคคียังคงคำรามอย่างกราดเกรี้ยว ทำให้ทั่วทั้งหุบเขาสายหมอกตกอยู่ในความโกลาหล แม้ว่าเจียงเฉินและหวงต้าจะอยู่ห่างไกลจากตรงนั้น พวกเขาสามารถมองเห็นะเิคลื่นพลังสีทองบริเวณใจกลางของหุบเขาสายหมอก และเสียงคำรามดุจฟ้าผ่า มันมาจากหมูป่าหนามอัคคีที่กำลังเดือดดาล
"เ้าหมูป่าหนามอัคคีโกรธสุดๆไปเลยแฮะ"
หวงต้าะโไปมาด้วยความตื่นเต้น
"ัทุกตนย่อมมีเกล็ดผันแปร และใครก็ตามที่แตะต้องมันก็จักต้องตาย ไข่ทองคำคงจะเป็เกล็ดผันแปรของหมูป่าหนามอัคคี และเหล่าคนที่แตะต้องไข่ทองคำนั่นจะต้องประสบกับความพิโรธ นิกายชิงิคงครึกครื้นไปด้วยเสียงคำรามและความเร้าใจเป็แน่!"
เจียงเฉินเผยรอยยิ้มเหี้ยม
ตูม..............
เสียงะเิยังคงดังอย่างต่อเนื่องราวกับฟ้าผ่า หมูป่าหนามอัคคีที่โกรธเกรี้ยววิ่งอาละวาดด้วยร่างกายที่ใหญ่โตของมัน ผืนดินและดอกไม้จำนวนนับไม่ถ้วนต่างถูกทำลาย บรรดาสัตว์อสูรต่างหลบหนีเอาชีวิตรอด มีบางส่วนถึงกับคลานบนพื้นด้วยร่างกายที่สั่นสะท้านไม่หยุด หมูป่าหนามอัคคีเป็าาของหุบเขาสายหมอก และเมื่อาาพิโรธ ทุกชีวิตจะต้องสั่นไปด้วยความกลัว
ความโกรธเกรี้ยวได้แผดเผาหัวใจของหมูป่าหนามอัคคี มันอาละวาดอย่างบ้าคลั่ง แม้ว่าร่างกายมันจะใหญ่โต แต่มันก็มิได้เชื่องช้าแต่อย่างใด เพียงพริบตา มันได้บินออกจากเขตที่สาม โดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุด มันยังคงบินต่อไปมุ่งตรงไปยังนิกายชิงิ
"ฮ่าฮ่า...หมูป่าหนามอัคคีมันััถึงพลังงานจากไข่ทองคำได้แล้ว และตอนนี้มันกำลังมุ่งหน้าไปยังนิกายชิงิ ตามไปกันเถอะ และไปชมงิ้วฉากสนุกกัน"
เจียงเฉินหัวเราะอย่างเบิกบาน พร้อมกับรอยยิ้มแสยะบนใบหน้าของเขา เขาและหวงต้ากระโจนขึ้นฟ้า และติดตามหมูป่าหนามอัคคีอยู่ห่างๆ
หนึ่งร้อยลี้จากหุบเขาสายหมอก มีเทือกเขาที่เต็มไปด้วยเนินเขาสีเขียวขจีและหยดน้ำที่ใสสะอาด บนยอดเขามีสิ่งก่อสร้างที่งดงามอยู่ และทั่วทั้งสถานที่ปกคลุมไปด้วยหมอกบางๆ นี่เป็ใจกลางของนิกายชิงิ
ท้องฟ้าที่ปลอดโปร่ง แสงอาทิตย์ทอเจิดจ้า ทันใดนั้นมีกระแสลมแรงได้พัดผ่านนิกายชิงิ ราวกับว่าจะเกิดเื่ใหญ่ขึ้นที่นิกายชิงิ พลังปราณสัตว์อสูรสูงเสียดฟ้าได้มุ่งมาที่นี่อย่างรวดเร็ว และในตอนนั้นเอง ราชันย์สัตว์อสูรขนาดมหึมาได้ปรากฏตัวขึ้นเหนือนิกายชิงิ ร่างของราชันย์สัตว์อสูรปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีทองและมันสะท้อนภายใต้แสงอาทิตย์
"ไอ้หยา! นั่นมันหมูป่าหนามอัคคี หมูป่าหนามอัคคีกำลังบุกโจมตีพวกเรา!"
"์ เป็หมูป่าหนามอัคคีจริงๆด้วย! เร็วเข้า รีบไปแจ้งท่านผู้นำนิกายว่าหมูป่าหนามอัคคีอยู่ที่นี่! มีเพียงท่านผู้นำเท่านั้นที่สามารถรับมือสัตว์อสูรตนนี้ได้!"
ศิษย์ของนิกายชิงิตกอยู่ในความโกลาหล ศิษย์ที่เพิ่งจะกลับมาจากการฝึกฝนในหุบเขาสายหมอกยังไม่มีเวลาตรวจสอบสิ่งที่พวกตนได้ พวกมันทั้งหมดก็ตกตะลึงและงุนงงเมื่อพวกมันเห็นหมูป่าหนามอัคคี
หลังจากที่นิกายชิงิได้ทำข้อตกลงกับหมูป่าหนามอัคคีเมื่อสามปีก่อน ก็ไม่มีความขัดแย้งกันระหว่างพวกมันอีก แม้ว่าพวกมันเคยประมือกันก่อนที่จะทำข้อตกลง หมูป่าหนามอัคคีก็ไม่เคยมาบุกโจมตีที่ศูนย์บัญชาการของนิกายชิงิ
นอกจากนี้ ในตอนนี้ดูเหมือนหมูป่าหนามอัคคีจะโกรธเกรี้ยวอย่างมาก ชัดเจนว่ามันคงไม่ได้มาคุยเล่นเป็แน่
"อี๊สสส! เ้าพวกมนุษย์ชั่วช้า พวกเ้าทั้งหมดสมควรลงนรกไปซะ บัดซบ!"
หมูป่าหนามอัคคีพูดออกมาด้วยภาษามนุษย์ เสียงของมันดังราวกับฟ้าผ่า เสียงดังก้องเหนือน่านฟ้านิกายชิงิ ในวินาทีต่อมาหมูป่าหนามอัคคีได้เปิดปากของมันและพ่นลูกไฟสีทองออกมา
ตูม!อ้าก.....
ลูกไฟได้เข้าปะทะกับประตูหน้านิกายชิงิ ประตูขนาดใหญ่ได้ะเิออกเป็เถ้าถ่าน เปลวเพลิงกระจายไปทั่วสถานที่ ศิษย์บางคนโดนสะเก็ดจากลูกไฟได้กรีดร้องออกมาก่อนที่จะตกตายลงตรงนั้น
ฝุ่บ....
ในตอนนั้นเอง เหล่าผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้์ขั้นปลายได้บินขึ้นไปในท้องฟ้า ขณะที่ตัวของมันกำลังสั่น มันอยู่ไม่ห่างจากหมูป่าหนามอัคคีสักเท่าไร มันะโออกมาเสียงดังว่า
"เ้าหมูป่าหนามอัคคี นิกายชิงิของพวกเราได้ทำข้อตกลงกับเ้า ว่าจะไม่รุกรานกัน! แม้ว่าจะเข้าไปในหุบเขาสายหมอก แต่พวกเราไม่เคยย่างกรายไปเกินกว่าเขตที่สอง แล้วทำไมเ้าถึงได้บุกโจมตีเราในวันนี้?"
"ตาย!"
เมื่อได้ยินคำพูดหมูป่าหนามอัคคีก็ถูกเติมเต็มไปด้วยเปลวเพลิงแห่งโทสะ ในตอนนี้ถ้ามัน้าสังหารใครก็ตาม ใครล่ะจะกล้าขวางทางมัน มันอ้าปากและยิงลำแสงสีทองออกมา ลำแสงนี่เหมือนกับคมมีดล่องหนและมันได้ทะลวงผ่านชายแก่คนนั้นในทันที ไม่มีผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้์ขั้นปลายคนไหนสามารถต้านทานการโจมตีของหมูป่าหนามอัคคีได้
ในตอนนั้นเอง แรงสั่นะเืที่เกิดจากหมูป่าหนามอัคคีได้ไปถึงฉิงจื่อและหลิวหง
"อะไรน่ะ? หมูป่าหนามอัคคี? พวกเราไม่เคยไปล่วงเกินมัน เหตุใดมันถึงมาที่นี่และลงมือกับพวกเราล่ะ?"
หลิวหงตื่นตระหนก
"ไปตรวจสอบดูกันเถอะ"
ใบหน้าของชิงฉื่อเคร่งขรึม และมันได้หายไปจากที่นี่ทันที
เหล่าผู้แข็งแกร่งมากมายได้มุ่งมาจากทุกหนทุกแห่งภายในนิกายชิงิ เพียงระยะเวลาสั้นๆ ผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์นับสิบคนก็ปรากฎกาย และทั้งหมดได้เข้าขวางเส้นทางของหมูป่าหนามอัคคี ผู้าุโแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ทั้งหมดต่างมีตำแหน่งสูงส่งในนิกาย และเป็เื่ยากมากที่จะได้พบเจอพวกเขาสักคน การมาถึงของหมูป่าหนามอัคคีได้ทำให้ผู้าุโทั้งหมดออกมาเช่นนี้ ใครก็สามารถบอกได้ว่านิกายชิงิให้ความสนใจแก่หมูป่าหนามอัคคีเป็อย่างมาก
"หมูป่าหนามอัคคี เหตุใดเ้าถึงได้มาบุกจู่โจมพวกเรา?"
ฉิงจื่อะโออกมาดังก้อง
"คืนลูกของข้ามาซะ!"
ดวงตาหมูป่าหนามอัคคีกลายเป็สีแดงก่อนที่จะะโด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว
"อะไรนะ? ลูกของเ้าจะไปอยู่ในนิกายชิงิของข้าได้อย่างไร? นอกจากนี้ ข้าไม่เคยได้ยินว่าเ้ามีลูกมาก่อน เ้าแค่ก่อเื่โดยไร้เหตุผลเท่านั้น!"
หลิวหงะโกลับไป มันได้พบเจอหมูป่าหนามอัคคีมานับครั้งไม่ถ้วน แต่มันไม่เคยเห็นลูกของหมูป่าหนามอัคคีมาก่อน และไม่มีใครเคยเห็นหมูป่าหนามอัคคีสองตัวในหุบเขาสายหมอกแต่อย่างใด
พวกมันไม่รู้ว่าไข่ทองคำนั้นเกิดจากหมูป่าหนามอัคคี หลังจากที่ดูดซับพลังงานธรรมชาติ ไข่ทองคำก็จะได้รับสายเืที่สมบูรณ์และแก่นพลังชีวิตจากหมูป่าหนามอัคคี แน่นอนว่านี่คือลูกของมัน
หมูป่าหนามอัคคีเป็สัตว์อสูรหายากในโลกใบนี้ พวกมันมีเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น หากหมูป่าหนามอัคคี้าส่งต่อสายเืของมัน มีเพียงทางเดียวเท่านั้น และโอกาสสำเร็จมันน้อยมาก หมูป่าหนามอัคคีได้ใช้ความพยายามอย่างมากกว่าหลายปี มันสร้างออกมาได้เพียงฟองเดียวเท่านั้น และในตอนนี้มันก็ถูกขโมยไปโดยนิกายชิงิขณะที่มันไม่อยู่ มันชั่วช้านัก
"อู๊ด!! เ้าพวกมนุษย์ต่ำช้า! พวกเ้าทั้งหมดเตรียมตัวตายซะ!"
หมูป่าหนามอัคคีคำรามอย่างกราดเกรี้ยว มันโกรธแค้นอย่างมาก มันสามารถััได้ชัดเจนว่าไข่ทองคำซ่อนอยู่ภายในนิกายชิงิ พวกมนุษย์แสร้งทำเป็มีคุณธรรมสูงส่งมาโดยตลอด แต่พวกมันเอาไข่ทองคำของมันไป และตอนนี้ยังไม่ยอมให้มันเอาคืนอีก นี่มันช่างน่าขันเสียจริง
หมูป่าหนามอัคคีพ่นลูกไฟไปทุกหนแห่งภายในนิกายชิงิ ราวกับมันจะทำลายนิกายนี้ให้สิ้นซาก
ตูม.............
เพียงไม่นาน เสียงะเิก็ดังขึ้นมาจากทุกที่ และเปลวเพลิงได้พุ่งทะยานสู่ฟ้า ศิษย์จำนวนมากติดอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิงและถูกแผดเผาจนตาย
"ช่างเป็สัตว์อสูรไร้สาระนัก เ้ากล้าดีอย่างไรถึงสร้างหายนะในนิกายชิงิของข้า?!"
ฉิงจื่อรู้สึกโกรธเกรี้ยวนัก เพียงพริบตา มันก็ได้เข้าใกล้หมูป่าหนามอัคคี และใช้มือทั้งสองข้างวาดบางสิ่งบนอากาศ จากนั้นก็ปลดปล่อยม่านพลังขนาดใหญ่กดทับหมูป่าหนามอัคคี
อี๊สสส......
หมูป่าหนามอัคคียังคงคำรามต่อ ร่างกายของมันดูเหมือนจะทนทานต่อศาตราวุธ มันปลดปล่อยชั้นของแสงสีทองปกคลุมร่างกายมัน จากนั้นพุ่งเข้ากระแทกชิงฉื่อ
ปัง...!
ร่างบอบบางได้ถูกชนกลางอากาศแทบจะแหลกเป็เสี่ยงๆเมื่อรับการโจมตีของมัน นี่คือการต่อสู้ของผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์ ระลอกคลื่นพลังงานมหาศาลจากการต่อสู้นั้นสามารถทำให้ทุกคนหนาวสะท้านจนไปถึงไขสันหลัง ไม่มีทางที่คนทั่วไปจะจินตนาการได้ว่าการต่อสู้มันจะรุนแรงถึงเพียงใด
ตึก ตึก ตึก!
ชิงฉื่อกระเด็นไปด้านหลังสามก้าว สีหน้าของมันเต็มไปด้วยความตกตะลึง
"เ้านี่มันแข็งแกร่งกว่าเมื่อสามปีที่แล้ว แม้แต่ข้าก็แทบจะหยุดมันไม่อยู่"
ท่าทีของชิงฉื่อเปลี่ยนไป และมันรู้สึกตกตะลึงอย่างมาก ในใจของมัน หมูป่าหนามอัคคีเป็สัตว์อสูรหายากในโลกใบนี้ และมันยังพละกำลังอันมหาศาล แม้ว่ามันจะอยู่ในจุดสูงสุดของสัตว์อสูรแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นปลาย มีเพียงผู้เชี่ยวชาญจิติญญายุทธที่สามารสังหารมันได้ ลำพังแค่ผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นปลายยากที่จะต่อกรกับมัน
เหนือท้องฟ้าห่างไกลออกไปจากที่นี่ เจียงเฉินและหวงต้ากำลังนั่งอย่างสุขสบายบนก้อนเมฆ พวกเขากำลังรับชมการต่อสู้ในนิกายชิงิจากไกลๆ จากที่พวกเขากำลังนั่งอยู่นั้น สามารถมองเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นในนิกายชิงิได้อย่างชัดเจน
"หมูป่าหนามอัคคีแข็งแกร่งจริงๆ เ้าหนู โชคดีที่เ้าคิดแผนนี้ขึ้นมา หากไม่เช่นนั้นล่ะก็ ถึงแม้ว่าพวกเราจะร่วมมือกัน พวกเราคงถูกสังหารในทันที"
บนใบหน้าของหวงต้าเผยถึงความตื่นเต้น
"นี่คือผลลัพธ์ที่ข้า้าเห็น ตอนนี้หมูป่าหนามอัคคีปกคลุมไปด้วยเพลิงแห่งโทสะ และเ้าพวกนิกายชิงิยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที ฮ่าฮ่า...."
เจียงเฉินหัวเราะออกมาเสียงดัง
"ฮี่ฮี่ ข้าคิดว่าเ้าพวกแก่โง่นั่นคงคิดว่าไข่ทองคำเป็สมบัติของมัน!มันไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับหมูป่าหนามอัคคี!ตราบที่พวกมันยังไม่คืนไข่ทองคำ ปัญหาเกี่ยวกับหมูป่าหนามอัคคีย่อมไม่มีวันคลี่คลาย เพียงปล่อยมันเป็อย่างนี้ต่อไป มันก็จะทวีความรุนแรงยิ่งขึ้น!ข้าหวังว่าพวกมันทั้งสองฝ่ายเจ็บหนัก พวกเราจะได้โอกาสลงไปเก็บเกี่ยว!"
บนใบหน้าหวงต้าประดับด้วยรอยยิ้มกว้าง ความคิดของเจียงเฉินช่างบรรเจิดจริงๆ แน่นอน นี่เป็เพียงโอกาสเดียวเท่านั้นของพวกเขา ที่จะได้ดวงจิตอสูรหมูป่าหนามอัคคีมา
อี๊สสสส....!!
หมูป่าหนามอัคคีโกรธเกรี้ยวมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ มันเกลียดชังมนุษย์พวกนี้ ในความคิดของมัน มนุษย์เหล่านี้สมควรลงนรกให้หมด จนถึงตอนนี้ พวกมันก็ยังไม่ส่งไข่ทองคำคืนให้มัน หากเป็เช่นนั้น ก็ไม่จำเป็ต้องพูดอีกต่อไป
ด้วยอำนาจจากร่างกายมัน หมูป่าหนามอัคคีได้ปลดปล่อยลำแสงสีทองจำนวนมากออกมาจากร่างกาย ลำแสงนั้นราวกับคมมีดที่ไม่อาจทำลายได้ ในเวลานี้ ทั่วทั้งนิกายชิงิถูกลำแสงสีทองถล่ม การโจมตีอย่างรุนแรงจากหมูป่าหนามอัคคีนั้นไม่เจาะจงเป้าหมายเป็พิเศษ ลำแสงทั้งหมดได้ยิงเข้าใส่ผู้าุโแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสิบคนตรงหน้ามัน
"ทุกคนระวังตัวให้มาก เ้านี่มันคลั่งขึ้นมาแล้ว!"
ฉิงจื่อะโเสียงดัง แม้แต่มันก็ไม่อาจลังเลได้อีก ทันใดนั้นมันได้ปลดปล่อยพลังทั้งหมดและพลังปราณอันเจิดจ้าปกคลุมร่างของมัน ภายในมือของมันก็ได้มีหอกสีเงินยาวสิบห้าฉื่อปรากฎขึ้น
นี่เป็ยุทธภัณฑ์ระดับสูง และยังมีคุณภาพดียิ่งกว่าขวานอัสนีของเจียงเฉิน มันเปล่งแสงเจิดจ้าในมือของฉิงจื่อ
"จงทะลวงให้สิ้น!"
ชิงฉื่อะโขณะที่มันวาดหอกของมัน ทันใดนั้น หอกจำนวนนับไม่ถ้วนได้ปรากฎขึ้นบนท้องฟ้าเหนือนิกายชิงิ ตัวหอกถักทอเป็ตาข่ายขนาดั์ จากนั้นมันก็เข้าปะทะกับลำแสงสีทองของหมูป่าหนามอัคคี
ตูม............
ฉากที่เกิดขึ้นราวกับมีสายฟ้าฟาดอย่างไม่รู้จบ ในเวลาเดียวกันบนท้องฟ้า คลื่นพลังหลากสีขนาดั์ได้กวาดผ่านท้องฟ้าเหนือนิกายนิกายชิงิ คลื่นพลังเหล่านี้เป็ระลอกคลื่นพลังทำลาย หมูป่าหนามอัคคีที่ปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิงแห่งโทสะแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ แม้ฉิงจื่อจะโจมตีสวนกลับด้วยยุทธภัณฑ์ระดับสูงก็ไม่สามารถปัดป้องการโจมตีทั้งหมดได้ มีลำแสงส่วนหนึ่งทะลุผ่านตาข่ายไปและพุ่งเข้าใส่ผู้าุโแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์คนอื่นๆ
ท่าทีของเหล่าผู้าุโเปลี่ยนไปทันที ไม่มีใครกล้าลังเลแม้แต่น้อย พวกมันทั้งหมดต่างเรียกยุทธภัณฑ์ของตนเองออกมา ด้วยการผสานการโจมตีของพวกมัน ในที่สุดก็สามารถปัดป้องลำแสงทั้งหมดลงได้ ผู้าุโที่อ่อนแอบางคนรู้สึกว่าโลหิตและลมปราณของพวกมันปั่นปวน ทำให้พวกมันรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
"บัดซบ เ้านี่มันแข็งแกร่งกว่าสามปีที่แล้วมาก และตอนนี้มันยังอยู่ในสภาวะบ้าคลั่งอีกด้วย เป็เื่ยากสำหรับพวกเราในการป้องกันการโจมตีของมัน"
หลิวหงอดไม่ได้ที่จะก่นด่าออกมาในสถานการณ์เช่นนี้ มันไม่รู้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้เป็เพราะตัวมันที่นำพาหายนะมายังนิกายชิงิ และมันยังคงไม่รู้ตัว
