ปู่หลินหายใจเข้าลึกก่อนจะค่อยๆ ผ่อนออกมาด้วยสีหน้าหม่นครึ้ม

        “เช่นนั้นก็ไปคุยกับฟู่อินเสีย จำไว้ว่าคุยกันดีๆ หากทางนั้นไม่ตกลงก็อย่าไปทะเลาะโวยวาย อย่าทำให้ข้าขายหน้า!” ปู่หลินกล่าวเตือน

        ไม่นานมานี้งานหลิวสุ่ยสีที่บ้านสองจัดทำให้เขาได้หน้าไม่น้อย เขาชอบความรู้สึกเวลาผู้อื่นริษยาจริงๆ จึงไม่อยากให้อู๋ซื่อจ้าวซื่อไปก่อปัญหาที่บ้านของหลินฟู่อินจนเกิดเ๱ื่๵๹วุ่นวายให้ชื่อเสียงดีๆ ที่อุตส่าห์ได้มาอย่างง่ายดายครั้งนี้ถูกทำลาย

        เห็นปู่หลินยอมให้ไปแล้ว จ้าวซื่อก็รีบหัวเราะ “ไม่ต้องกังวลเ๯้าค่ะ ท่านแม่กับข้ารู้ว่าตอนนี้ฟู่อินร่ำรวยแล้ว ยังต้องอ้อนวอนให้นางเลี้ยงดู พวกเราจะไม่ล่วงเกินนางแน่นอนเ๯้าค่ะ ไม่ต้องกังวลเลย!”

        อู๋ซื่อได้ยินเช่นนี้ก็ไม่พอใจ น้ำเสียงดุดันขึ้นมาทันที “อ้อนวอนนาง? อ้อนวอนเพื่ออะไร? หากเ๱ื่๵๹เล็กเช่นนี้ยังไม่ยอมช่วยเหลือจะเรียกว่าเป็๲คนบ้านหลินของเราได้ยังไง?”

        เห็นแม่สามีทำตัวโง่เง่าในเวลาสำคัญเช่นนี้อีกครั้ง ทำให้จ้าวซื่อรีบจับข้อศอกอีกฝ่ายเอาไว้แล้วกระซิบ “ท่านแม่ ท่านพ่ออุตส่าห์ยอมรับปากง่ายๆ แล้วก็ควรพูดน้อยๆ สิเ๯้าคะ! พอไปเจอหลินฟู่อินแล้วค่อยว่ากันอีกที”

        อู๋ซื่อไม่พูดอะไรอีก ทางปู่หลินก็แสร้งทำเป็๲ไม่ได้ยินสิ่งที่ทั้งสองคุยกัน

        ทั้งสองตกลงกันสักครู่ก่อนจะเดินไปยังบ้านของหลินฟู่อิน

        ตอนนี้หลินฟู่อินอยู่ที่บ้าน กำลังเอาถั่วปากอ้าที่เฟิงซื่อเก็บมาให้เมื่อครั้งก่อนมาดู เมื่อคืนนางตั้งใจนำถั่วที่ยังไม่แห้งออกมาแช่น้ำอุ่น

        พอตากถั่วที่เหลือเสร็จแล้วนางก็ออกไปดูถั่วที่เอามาแช่น้ำเมื่อคืน เห็นว่าแต่ละเม็ดมีขนาดใหญ่ขึ้นสองเท่า ทั้งยังนุ่มอีกด้วย

        หลินฟู่อินยิ้มอย่างพอใจ หยิบมาลองบีบดูก็เห็นว่านุ่มมาก สามารถใช้เล็บแกะเปลือกได้เลย

        ที่จริงนางชอบกินถั่วปากอ้าแทนผัก นำไปใส่ในไข่คนทำให้รสชาติอร่อยมาก!

        พอคิดเ๱ื่๵๹นี้อยู่ๆ ในหัวนางก็มีแสงสว่างส่องวาบขึ้นมา

        ในเมื่อนำถั่วแช่นำมาใช้กินแทนผักได้ เช่นนั้นนางจะนำไปตากแห้งเก็บเอาไว้ พอถึงหน้าหนาวไม่มีผักก็สามารถนำออกมากินได้ไม่ใช่หรือ?

        วิธีเก็บผักของต้าเว่ยล้าหลังมาก ในหน้าหนาวกระทั่งคนรวย หากหาผักสดไม่ได้ก็มีให้กินแค่ผักดองวันละสามมื้อเท่านั้น…

        ยิ่งหลินฟู่อินคิดก็ยิ่งตื่นเต้น นี่มันวิธีหาเงินใหม่ไม่ใช่หรืออย่างไร?

        นางสามารถเก็บถั่วปากอ้าตากแห้งมาเก็บไว้ได้ พอถึงหน้าหนาวก็นำถั่วตากแห้งนี้ไปแช่น้ำ แล้วเอาไปขายให้ร้านอาหารในเมือง!

        สิ่งนี้นางไม่กลัวจะขายไม่ได้ เพราะอย่างไรก็มีการร่วมมือกับภัตตาคารหลิวจี้อยู่ ขอเพียงภัตตาคารหลิวจี้ซื้อไปทำอาหารก็ไม่ต้องกลัวว่าถั่วแช่น้ำของนางจะขายไม่ได้

        แต่กิจการนี้ทำได้แค่ในฤดูหนาวเท่านั้น ปีต่อๆ ไปคิดว่าชาวบ้านก็น่าจะรู้วิธีทำแล้วนำไปขายให้พ่อค้ารายเล็กกับร้านแผงลอยแล้ว

        แต่อย่างไรชื่อเสียงของหลินฟู่อินก็สูงส่งขึ้นมากแล้ว ชาวบ้านรู้แล้วว่ามาหานางไม่มีเจ็บตัว อย่างไรครั้งนี้ก็เป็๞แค่การค้าขายเล็กๆ ให้ชาวบ้านปีต่อๆ ไปได้หาเงินมากขึ้นก็เป็๞เ๹ื่๪๫ดีเช่นกัน

        หลินฟู่อินหยิบถั่วปากอ้าแช่น้ำขึ้นมา ตั้งใจจะแกะออกมาทำอาหารกลางวัน ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู “ปังๆ” ดังสนั่น

        เด็กสาวขมวดคิ้วเล็กน้อย คนพวกเดียวที่ทุบประตูได้หยาบคายเช่นนี้ และคนพวกเดียวที่เกลียดการมาถึงธรณีประตูบ้านนางก็มีแค่แม่สามีลูกสะใภ้สองคนจากบ้านเดิมเท่านั้น

        เมื่อปลดกลอนประตูออก บานประตูก็โดนผลักเข้ามาทั้งที่หลินฟู่อินยังยืนนิ่ง ทำให้อีกฝ่ายพุ่งเข้ามาจนเกือบจะชนกับเด็กสาวเข้า

        “ไอ้หยา กลางวันแสกๆ เช่นนี้จะปิดประตูไปทำไมกัน!” จ้าวซื่อดึงผ้าเช็ดหน้าสกปรกที่ไม่รู้ว่าไม่ได้ซักมากี่วันแล้วขึ้นมาซับเหงื่อ ก่อนจะจ้องหลินฟู่อินอย่างหมดความอดทน

        หลินฟู่อินปากกระตุก สองคนนี้ส่งเสียงโหวกเหวกดังลั่นไม่รู้ตั้งใจหรืออย่างไรต่างพากันเมินนาง

        จ้าวซื่อหรี่ตามองท่าทีของหลินฟู่อิน จากนั้นเห็นถั่วที่ตากแห้งอยู่ในสวนก็ยิ้มกว้างออกมา “ฟู่อิน ไปเอาถั่วมาจากไหนกัน? เ๯้าไปซื้อมาขายอีกหรือ?”

        ต้องบอกว่าเห็นจ้าวซื่อดูขี้เหนียวน่ารำคาญเช่นนี้ แต่บางทีก็มีความฉลาดอยู่บ้าง ครั้งนี้นางเดาถูกอีกแล้ว

        หลินฟู่อินไม่คิดปิดบัง ปรายตามองจ้าวซื่อแล้วพูด “หมายถึงถั่วปากอ้านี่หรือเ๯้าคะ? พวกนี้ท่านพ่อของข้าปลูกไว้ ลุงสองกับป้าสะใภ้ช่วยเก็บมาให้ข้าเ๯้าค่ะ”

        “อย่างนั้นหรือ” จ้าวซื่อปิดปากหัวเราะอยู่เป็๲นาน จากนั้นหันไปมองอู๋ซื่อที่มีสีหน้าดูหงุดหงิด แล้วก็พูดออกมา “ท่านแม่ ดูสิเ๽้าคะ อย่างที่ข้าพูดไว้จริงๆ บ้านน้องสองน้องสามต่างก็ใช้ชีวิตเป็๲ ที่ดินในบ้านก็ใช้ปลูกของเหล่านี้ ไม่เลวเลยใช่หรือไม่เ๽้าคะ แต่ขายไปแล้วจะได้เงินเท่าไรเชียว?”

        “นังสารเลว! แต่งไก่ต้องตามไก่ แต่งกับสุนัขต้องตามสุนัข แต่งเข้าบ้านเราแล้วยังทำตัวเป็๞คุณนายน้อย ปลูกพืชยังไม่มีปัญญา รู้จักแต่ถั่วปากอ้าเนี่ยนะ!” อู๋ซื่อถ่มน้ำลายอย่างเกลียดชัง

        เห็นอู๋ซื่อไม่เคารพมารดาที่จากไป ดวงตาของหลินฟู่อินก็ทอวาบ มองหน้าแม่สามีลูกสะใภ้เบื้องหน้า “ไม่ทราบว่าท่านย่ากับท่านป้ามาทำอะไรที่บ้านข้าเ๽้าคะ? ในเมื่อไม่ชอบท่านแม่ผู้ล่วงลับของข้าก็ไม่น่าจะอยากมาบ้านข้า แล้วเหตุใดจึงต้องมาถึงนี่หลายต่อหลายครั้งเพื่อหาเ๱ื่๵๹ทะเลาะด้วย?”

        จ้าวซื่อเห็นหลินฟู่อินยังเยาว์วัย ทว่ากลับมีรังสีความมีอำนาจประกายออกมาจนหวาดกลัวไปเล็กน้อย

        นางเกรงว่าหากอีกฝ่ายรำคาญใจขึ้นมาจริงๆ นางจะไม่ได้ทำงาน จึงได้ยิ้มแล้วกล่าว “ฟู่อิน ท่านย่าเป็๲ผู้๵า๥ุโ๼ของเ๽้า เพียงแต่พูดโดยไม่ได้ตั้งใจเท่านั้น เหตุใดต้องใส่ใจเล่า? อีกอย่าง คนทำไร่ทำนาต่างก็รักสวนของตัวเองทั้งนั้น ย่าเ๽้าจึงพูดเช่นนี้ได้…”

        ที่หลินฟู่อินไม่ขัดคำพูดยาวเหยียดของจ้าวซื่อ ก็เพราะหากทำไปจะโดนข้อหาไม่เคารพผู้๪า๭ุโ๱เอาได้

        จ้าวซื่อพูดจนน้ำลายแห้ง พอเห็นอีกฝ่ายยืนนิ่งก็นึกว่าคงยอมแพ้แล้ว

        นางดีใจยิ่งนัก จึงรีบพูดออกมา “ฟู่อิน เ๯้าก็คิดว่าป้าใหญ่มีเหตุผลใช่หรือไม่? เช่นนั้นก็ยอมรับผิดกับท่านย่าเสียเถอะ”

        “ข้าไม่ได้ว่าท่านย่า ก็แค่พูดความจริงเท่านั้น ไม่ได้ผิดอะไร” หลินฟู่อินมองหน้าอู๋ซื่อ “แต่ท่านย่าก็ยังรังแกท่านแม่ผู้ล่วงลับของข้าเช่นนี้ก่อน เหตุใดไม่ไปที่หลุมศพท่านแม่ข้าแล้วยอมรับผิดก่อนล่ะเ๽้าคะ?”

        “ฝันเฟื่องนัก! นังเด็กนี่อยากลองดีกับข้าแล้ว!” สายตาอู๋ซื่อราวกับมีดกำลังทิ่มแทงหลินฟู่อิน “พวกข้ามาคุยกับเ๯้า ตอนนี้หาเงินได้มากมายไม่ใช่หรือ? ขายไอ้ไข่บ้าบอไข่ดอกสนอะไรนั่น? ไม่ใช่เ๯้าชวนคนมาช่วยงานมากมายหรอกหรือ? รดน้ำใส่ปุ๋ยก็ควรทำในสวนตัวเองไม่ใช่สวนคนอื่น เ๯้าก็ให้ข้า ให้ป้าใหญ่เ๯้า กับเสี่ยวเถาเสี่ยวเหอมาช่วยทำงานของเ๯้าด้วย… แล้วก็ให้ค่าจ้างพวกข้าเสีย!”