ท้องฟ้ายามค่ำคืนมืดสนิท ดวงดาวนับไม่ถ้วนแขวนอยู่บนฟ้า ภายใต้แสงดาว เงาดำร่างหนึ่งหลบหนีไปด้วยสภาพอันน่าสังเวช
"พวกมันกล้าดียังไง!"
"มนุษย์ชั้นต่ำกล้าทำกับข้าแบบนี้ได้ยังไง!"
"พวกเ้ากล้าขัดขืนข้า กล้าท้าทายเ้านายของข้า แล้วยังกล้าวางกับดักอีกงั้นหรือ!"
ซวนหนี่ที่กำลังหลบหนีะโด้วยความโกรธ โลหิตสีดำจำนวนมากไหลรินจากร่างของมัน หยดลงพื้นกัดกร่อนพื้นที่กว้าง
บึ้ม...
สายฟ้าและแสงกระบี่ไร้สิ้นสุดยังคงกัดกร่อนร่างของมันอย่างไร้ปรานี ซวนหนี่จ้องมองาแบนร่างกายของตนด้วยสีหน้าดุร้าย
ตระกูลหลินชั้นต่ำกล้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร?! พวกมันกล้าขัดขืนเ้านายของข้าได้อย่างไร! พวกมันกล้าทำร้ายร่างกายของข้าได้อย่างไร!
เมื่อคิดถึงกับดักและค่ายกลที่ตระกูลหลินเตรียมไว้จัดการมัน หัวใจของซวนหนี่ก็เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวแทบะเิ
ั้แ่ยุคโบราณ มันเคยได้รับความเคารพไม่ว่าไปที่ใดมิใช่หรือ? ใครเล่าที่ไม่หวาดกลัวเมื่อเห็นมันและเ้านายของมัน? ใครเล่าที่ไม่เคารพ?
แต่ตอนนี้! เพียงแค่หมื่นกว่าปี พวกมันกลับถูกตระกูลหลินทำให้อัปยศถึงเพียงนี้!
ซวนหนี่ผู้สูงศักดิ์เช่นมัน เคยประสบความพ่ายแพ้เช่นนี้ั้แ่เมื่อใด? เคยถูกปฏิบัติเยี่ยงนี้ั้แ่เมื่อใด? อย่าว่าแต่เหมืองหินิญญาไม่กี่แห่งเลย ต่อให้มัน้ากินทั้งตระกูลหลินก็คงเป็เื่ง่ายดาย! แม้แต่มนุษย์ตระกูลหลินจะกลายเป็อาหารของมัน ก็ถือเป็โชควาสนาของพวกมันแล้ว! ในเมื่อมัน้าสิ่งใด ตระกูลหลินจะกล้าขัดขืนได้อย่างไร?
ใบหน้าของซวนหนี่เต็มไปด้วยความดุร้าย พลังปราณดำมืดพลุ่งพล่านไปทั่วร่างอกของมัน ความโกรธที่สั่งสมไว้ไม่อาจระงับได้อีกต่อไป
"ช่างเป็เวลาที่ยาวนานนัก... หรือว่าผู้คนเหล่านี้จะลืมชื่อเสียงของนายท่านไปแล้ว?"
"ยอดเยี่ยม! ตระกูลหลิน ดี ดีมาก จำเอาไว้ให้ดี!"
"แม้นายท่านของข้าจะยังไม่ถึงจุดสูงสุด และยังไม่สะดวกลงมือในตอนนี้ แต่พวกเ้าช่างโง่เขลานักที่กล้าล่วงเกินเรา!"
"พวกเ้ามันก็แค่อาหารชั้นต่ำเท่านั้น ยังกล้าขัดขืนอีกหรือ?"
"บังอาจนัก!"
ดวงตาของซวนหนี่เย็นเยียบ ในั์ตาสีดำสนิทของมัน มีจิตสังหารพลุ่งพล่านรุนแรง
"ในเมื่อเป็เช่นนี้ ก็เตรียมตัวกลายเป็อาหารของพวกเราเถอะ!"
"นายท่านจะส่งพวกเ้าไปสู่ปรโลกด้วยตัวเอง!"
...
เมืองต้าเยียนอันยิ่งใหญ่
ซวยหนี่หลบหนีไปไกลพร้อมกับาแสาหัส ส่วนคนของตระกูลหลินก็ค่อย ๆ ลงมาจากท้องฟ้า
ค่ายกลค่อย ๆ สลายไป บรรดาผู้าุโของตระกูลหลินทยอยปรากฏตัวลงมาทีละคน สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเสียดาย
"น่าเสียดายจริง ๆ มันเป็ซวนหนี่แท้ ๆ แต่กลับปล่อยให้มันหนีไปได้!"
"นี่มันซวนหนี่สายเืบริสุทธิ์เชียวนะ! ทั้งตัวของมันล้วนเป็สมบัติล้ำค่า ช่างน่าเสียดายนัก!"
"สายเืของมันก็ไม่เลวนัก เพียงแต่ปากของมันเน่าเฟะเกินไป มันช่างหยิ่งผยองเกินไป!"
"เฮ้อ... ข้าลงมือเร็วเกินไปจริง ๆ ถ้าเตรียมตัวให้พร้อมกว่านี้ แล้วสกัดเืิญญาในตัวซวนหนี่ออกมาให้เสวียนเอ๋อร์ใช้หลอมร่าง มันจะต้องเป็ประโยชน์มหาศาลแน่นอน!"
เหล่าผู้าุโของตระกูลหลินส่ายหน้าพลางทอดถอนใจ พวกเขาแสดงออกถึงความเสียดายอย่างสุดซึ้ง แต่ไม่มีใครรู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย
"ซวนหนี่ตัวนี้นับว่ามีพลังแข็งแกร่งสมกับเป็อสูรร้ายที่เหลือรอดมาั้แ่ยุคโบราณจริง ๆ!"
"แม้จะถูกล้อมด้วยเหล่าผู้าุโของตระกูลหลินมากมาย แต่มันกลับสามารถฝ่าแนวค่ายกลและหลบหนีไปได้!"
ด้านล่าง หลินเสวียนที่เฝ้าดูศึกครั้งใหญ่นี้อยู่ก็ครุ่นคิดเงียบ ๆ ในใจ หากซวนหนี่ได้ยินบทสนทนานี้เข้า มันคงกระอักเืตายแน่
ไม่เพียงแต่เหล่าผู้าุโของตระกูลหลินจะไม่หวาดกลัวมันและนายของมันเลย พวกเขายังมีความคิดอยากได้เือันล้ำค่าของมันอีกด้วย นี่แหละคือความสงบเยือกเย็นของคนในตระกูลหลินโดยแท้
สีหน้าของหลินฮ่าวเคร่งขรึม เขาค่อย ๆ เดินมายังเบื้องหน้าของเหล่าผู้าุโ ก่อนจะประสานมือและกล่าวอย่างเคารพ
"ท่านาุโทั้งหลาย แม้ว่าซวนหนี่ตัวนี้จะหายาก แต่มันก็มีอายุยืนยาวมากแล้ว"
"อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าครั้งนี้มันมาที่นี่เพราะแท่นบูชาห้าสี!"
เหล่าผู้าุโของตระกูลหลินหันมามองหลินฮ่าว เขาสูดหายใจเข้าลึกแล้วอธิบายสถานการณ์อย่างละเอียด เมื่อพวกผู้าุโได้รับฟัง สีหน้าของพวกเขาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็เคร่งขรึม
"แท่นบูชาห้าสี?"
"แท่นบูชาห้าสีที่เสวียนเอ๋อร์กลืนเข้าไปเป็ของนายแห่งห้วงเหวลึกอย่างนั้นหรือ?"
"ดังนั้น ซวนหนี่ตัวนี้ถึงได้มาหาเื่พวกเราเพราะแท่นบูชาห้าสี?"
"หากซวนหนี่ตัวนี้เป็เพียงข้ารับใช้ เื่นี้คงไม่จบลงง่าย ๆ แน่!"
ผู้าุโคนหนึ่งของตระกูลหลินมองไปยังทิศทางที่ซวนหนี่หลบหนี สีหน้าของเขาเคร่งขรึม บรรยากาศโดยรอบตกอยู่ในความเงียบ
หลังจากนั้นไม่นาน เสียงหัวเราะของหลินเป่าก็ดังขึ้นทำลายความเงียบ
"จะจริงจังไปทำไม?"
"ในเมื่อแท่นบูชาห้าสีหายไปแล้ว คิดมากไปก็เปล่าประโยชน์ เตรียมตัวรบไว้เถอะ!"
"อีกอย่าง มันกล้าพูดว่าจะกินเสวียนเอ๋อร์ของพวกเรา? เ้าซวนหนี่นี่มันช่างกล้าเสียจริง!"
เหล่าผู้าุโของตระกูลหลินพยักหน้า
ทุกอย่างสามารถเจรจาได้ แม้แต่แท่นบูชาห้าสี พวกเขาก็ไม่ได้ให้ความสำคัญนัก อย่างมากก็แค่ชดใช้ให้ในภายหลัง แต่เมื่อซวนหนี่มาถึง สิ่งแรกที่มัน้าคือบุตรศักดิ์สิทธิ์ของตระกูลหลิน นี่เป็สิ่งที่ไม่มีวันยอมให้เกิดขึ้น!
"หากคิดแตะต้องทายาทของตระกูลหลิน เช่นนั้นก็ต้องสู้กันจนตายไปข้างหนึ่ง! บุตรศักดิ์สิทธิ์คือความหวังของตระกูลหลิน จะให้เกิดอันตรายใด ๆ กับเขาไม่ได้!"
"ว่าแต่ว่า… ตอนที่เสวียนเอ๋อร์กลืนแท่นบูชาห้าสีไป พวกเ้าได้สืบหรือไม่ว่าใครส่งมือสังหารมาลอบฆ่าเขา?"
"แน่นอนว่าเราสืบมาแล้ว ผู้นำของกลุ่มนักฆ่าก็คือหัวหน้าตระกูลหวังคนปัจจุบัน หวังเฉียนคุน!" หลินฮ่าวกล่าวอย่างเคารพ
จากนั้นเขายิ้มและเสริมว่า "ข้าได้สั่งให้คนนำข่าวการตายของหวังเฉียนคุนไปแจ้งที่ตระกูลหวังแล้ว ข้าเชื่อว่าอีกไม่นานพวกเขาคงจะได้รับข่าว"
"ไม่รู้ว่าตอนที่ตระกูลหวังได้ยินข่าวนี้เข้า พวกมันจะมีสีหน้าเช่นไร!"
เมื่อเหล่าผู้าุโของตระกูลหลินได้ยินดังนั้น พวกเขาก็พากันหัวเราะลั่น
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
แม้ดูเผิน ๆ เหล่าผู้าุโของตระกูลหลินจะไม่ได้ให้ความสำคัญกับเื่นี้นัก แต่หลินเสวียนที่สังเกตการณ์อยู่กลับพบว่า ไม่ว่าผู้าุโคนไหน ก็ไม่มีใครลดการป้องกันของตนเลยสักคน ไม่มีใครกลับไปยังที่พำนักเพื่อปิดด่านฝึกตน ทุกคนต่างเงียบ ๆ นั่งอยู่ตามมุมต่าง ๆ ของตระกูลหลินเพื่อเฝ้าระวังสถานการณ์!
เื่นี้ไม่มีทางจบลงง่าย ๆ แน่นอน เหล่าผู้าุโของตระกูลหลินที่ดูเหมือนไม่กังวลอะไร แท้จริงแล้วพวกเขาทำเช่นนั้นเพื่อให้เหล่าศิษย์ของตระกูลหลินสงบลงเท่านั้น
...
และแล้ว เมื่อรุ่งสางของวันถัดมา ในขณะที่พระอาทิตย์เพิ่งขึ้นได้ไม่นาน ทันใดนั้นเอง เสาแสงสีดำสนิทก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าในที่ห่างไกล!
เสาแสงดำนี้ปลดปล่อยพลังที่เข้มข้นและร้อนแรงออกมา คลื่นพลังปราณิญญาอันมหาศาลพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า มันราวกับเป็เสาแห่ง์ที่ตระหง่านอยู่ระหว่างฟ้าดิน แทงทะลุเวหาและปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน
ในขณะเดียวกัน เสียงเ็าและทรงอำนาจก็ดังกึกก้องไปทั่วทั้งอาณาจักรฉีซาน
"ตระกูลหลินอยู่ที่ใด?"
