เคอโยวหรานเอ่ยพลางครุ่นคิด “มิสู้พวกเราสามพี่น้องใช้คำว่า ‘โยว’ จากวลี 'กาลเวลายิ่งยืนนาน' มาเป็๲อักษรบ่งบอกระดับความ๵า๥ุโ๼เถิดเ๽้าค่ะ ข้าชื่อโยวหราน น้องหญิงรองชื่อโยวหลาน น้องหญิงสามชื่อโยวเยวี่ย ดีหรือไม่เ๽้าคะ?”

        ผู้นำสกุลเคอคิดในใจ สมแล้วที่เกิดในครอบครัวบัณฑิต กระทั่งเด็กผู้หญิงยังมีความรู้

        เขาเผยท่าทีเปี่ยมวิชาการ เอ่ยอย่างกระหยิ่มใจว่า “อืม! กาลเวลายิ่งยืนนาน ไม่เลว ไม่เลว!”

        เขาพลันตวัดพู่กันวาด แยกสมาชิกทั้งห้าคนของครอบครัวเคอต้าส่าออกจากผังสกุล พร้อมทั้งเปลี่ยนนามให้สามพี่น้อง

        ผู้ใหญ่บ้านเฉินเองก็หยิบพู่กันขึ้นมาจดเ๱ื่๵๹ราวในวันนี้ลงในบันทึกของหมู่บ้านด้วยเช่นกัน จากนั้นอีกไม่กี่วันจึงค่อยเดินทางไปยังศาลาว่าการเพื่อลงบันทึกเอาไว้ หากแก้ไขสมุดบันทึกจำนวนประชากรและที่ดินของแต่ละครัวเรือนเสร็จเรียบร้อยก็นับว่าทะเบียนบ้านถูกแยกออกจากกันแล้ว

        เขาหันไปมองสตรีทั้งสี่คนที่อยู่ด้านนอกประตู และหยุดสายตาลงบนร่างของเคอโยวหรานเป็๞ลำดับสุดท้าย ภายในดวงตาพลันฉายแววเวทนาออกมา

        เด็กคนนี้ช่างชะตาลำเค็ญนัก! ยามนี้ความบริสุทธิ์ไม่หลงเหลือแล้ว หากสกุลต้วนไม่ยอมรับนาง เช่นนั้นจะทำอย่างไรต่อไป?

        “เฮ้อ!” เขาทอดถอนใจ ก่อนหยิบกระดาษออกมาสองแผ่น เขียนใบสัญญาแยกจวนแล้วให้ผู้เฒ่าเคอกับบิดาทึ่มลงนาม จากนั้นผู้นำทั้งสองสกุลในหมู่บ้านและผู้๪า๭ุโ๱ทุกท่านต่างก็ลงนามเป็๞พยานด้วยเช่นกัน

        หนึ่งฉบับแบ่งเป็๲สองสำเนา หนึ่งสำเนามอบให้ผู้เฒ่าเคอ อีกหนึ่งสำเนาเคอโยวหรานเป็๲ฝ่ายอาสารับไว้ ต้องเก็บเอาไว้เองนางจึงจะวางใจ

        ท้ายที่สุด ผู้เฒ่าเคอนำโฉนดที่ดินของจวนหลังเก่าและโฉนดที่ดินแห้งแล้งดั่งผืนทรายจำนวนสองผืนออกมามอบให้เคอโยวหราน เดิมทีควรส่งให้บิดาทึ่ม แต่ผู้ใดใช้ให้บิดาทึ่มมิได้ความ อาจทำเอกสารเหล่านี้หายก็เป็๞ได้...

        แม่เฒ่าเคอไม่กล้าก่อความวุ่นวายเพราะมีเหล่าผู้๵า๥ุโ๼อยู่ นางตักธัญพืชห้าสิบจินบรรจุลงในกระสอบแล้วส่งให้เคอต้าส่าด้วยความไม่เต็มใจ

        ด้วยเหตุนี้ เคอโยวหรานกับทั้งครอบครัวจึงได้แยกจวนกับผู้เฒ่าเคอ ไร้ซึ่งความเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป

        ครั้นชาวบ้านที่มาสอดรู้สอดเห็นเ๱ื่๵๹ของผู้อื่นเห็นว่าเ๱ื่๵๹ราวถึงคราวปิดม่าน ไม่มีความครึกครื้นใดให้ชมอีก จึงเตรียมจะกลับจวนของตนเอง

        ทันใดนั้นมารดาสกุลต้วนพลันเอ่ยขึ้นว่า “ผู้ใหญ่บ้านเฉิน ท่านผู้นำทั้งสองสกุล และผู้๪า๭ุโ๱ทุกท่านโปรดช้าก่อนเ๯้าค่ะ”

        ทุกคนต่างหันไปมองนาง ไม่รู้ว่าคนต่างสกุลผู้นี้หมายจะเอ่ยสิ่งใด

        มารดาสกุลต้วนเอ่ยเสียงนุ่มนวลไปทางพวกเขา “เมื่อคืนเคอโยวหรานจับพลัดจับผลูแต่งงานกับซานหลางของข้า ยามนี้พิธีแต่งงานเสร็จสิ้นไปแล้ว ข้าอยากจะขอให้ผู้๪า๭ุโ๱ทุกท่านเป็๞พยานเพื่อทำทะเบียนสมรสให้ซานหลางของข้ากับเคอโยวหรานเ๯้าค่ะ”

        ผู้ใหญ่บ้านเฉินที่กำลังลูบเคราพยักหน้าพลางยกยิ้มเห็นดีเห็นงาม “ได้! ผู้เฒ่าจะเป็๲พยานเอง นำกระดาษแดงออกมาเถิด”

        มารดาสกุลต้วนรีบหยิบกระดาษแดงที่เหลือจากเมื่อวานออกมาจากชายแขนเสื้อแล้วประคองด้วยสองมือ

        ผู้ใหญ่บ้านเฉินสอบถามชะตาแปดอักษรของทั้งสองแล้วทำทะเบียนสมรสให้ต้วนเหลยถิงกับเคอโยวหรานด้วยตนเอง ทั้งยังส่งให้ผู้นำทั้งสองสกุลและเหล่าผู้๵า๥ุโ๼ลงนาม

        ด้วยเหตุนี้ ทะเบียนสมรสของต้วนเหลยถิงกับเคอโยวหรานจึงกลายเป็๞ทะเบียนสมรสที่มีหน้ามีตามากที่สุดในหมู่บ้าน

        ลองถามดูเถิดว่า ยามแต่งงานมีสกุลใดบ้างที่สามารถพาผู้มีชื่อเสียงบารมีเหล่านี้มาเป็๲พยานโดยพร้อมเพรียงและลงนามในทะเบียนสมรสได้?

        ทางด้านสกุลต้วนก็ยิ่งตั้งหลักปักฐานในหมู่บ้านเถาหยวนได้อย่างมั่นคงเพราะทะเบียนสมรสใบนี้

        นับได้ว่าทำให้คนในหมู่บ้านเกรงใจมากกว่าแต่งเคอก่วงเถียนเสียอีก

        ทะเบียนสมรสหนึ่งฉบับแยกเป็๞สองสำเนา ใบหนึ่งมอบให้เคอโยวหราน อีกใบหนึ่งมารดาสกุลต้วนสอดเก็บไว้ในอกเสื้ออย่างทะนุถนอม

        ทะเบียนสมรสแผ่นนี้เป็๲ถึงฐานให้พวกนางปักหลักในหมู่บ้านเถาหยวน จะทำหายมิได้เป็๲อันขาด!

        เคอโยวหรานทำได้เพียงกะพริบตาปริบ มองคนเหล่านี้พากันจัดแจงการแต่งงานของนางโดยไม่ถามความสมัครใจแม้แต่นิด เรียกได้ว่าถึงกับรู้สึกอัดอั้นตันใจเลยทีเดียว

        เฮ้อ! ช่างเถิด! เป็๲เช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ปิดปากชาวบ้าน ผู้อื่นจะได้ไม่ต้องมองนางด้วยสายตาเวทนาหรืออาจถูกคนวิจารณ์ลับหลัง

        นางไม่แยแสคำวิจารณ์เหล่านี้ แต่คนในครอบครัวของนางต่างออกไป พวกเขาจะต้องแบกรับคำวิจารณ์ไม่ไหวแน่นอน

        ถึงอย่างไรต้วนเหลยถิงก็เป็๲คนพิการ ย่อมทำอันใดนางมิได้เช่นกัน

        หากภายหน้าพวกนางทั้งสองเข้ากันไม่ได้จริงๆ มากที่สุดก็แค่หย่าร้าง!

        ผ่านด่านตรงหน้าไปให้ได้เสียก่อนแล้วค่อยว่ากัน ตัวคนมีชีวิตอยู่ยังต้องกลัวจะไม่มีทางออกอีกหรือ?

        หลังรับทะเบียนสมรสมาแล้ว มารดาสกุลต้วนก็ส่งแท่งเงินจำนวนห้าตำลึงให้ถงซื่อ “นี่คือเงินสินสอดทองหมั้น สกุลเกี่ยวดองโปรดรับเอาไว้”

        ๻ั้๹แ๻่เด็กจนโต ถงซื่อไม่เคยได้แตะต้องเงินแม้เพียงอีแปะเดียว ล้วนมีฮูหยินผู้เฒ่าเป็๲คนกำเงินเอาไว้แน่น ครั้นเห็นเงินทองมากมายขนาดนี้ นางถึงกับมือสั่น มีหรือจะกล้ารับไว้

        แม่เฒ่าเคอสาวเท้าเข้ามาภายในไม่กี่ก้าวแล้วฉวยหยิบแท่งเงินไป “ในเมื่อเป็๞เงินสินสอดทองหมั้นหลานสาวคนโตของข้า เช่นนั้นแม่เฒ่าเช่นข้าก็จะช่วยเก็บเอาไว้ให้พวกนางเอง”

        เคอโยวหรานโมโหยิ่งนัก! ผู้หนึ่งคือบิดาทึ่ม ผู้หนึ่งคือมารดาที่ยอมกล้ำกลืนความเจ็บช้ำน้ำใจ อีกสองคนคือน้องสาวที่ยังไม่รู้ความ นางจะทำอย่างไรดี?

        แม่เฒ่าที่หน้าไม่อายเยี่ยงนี้ นางควรรับมือเช่นไรจึงจะดี?

        เคอโยวหรานมองไปทางผู้ใหญ่บ้านเฉิน “ท่านปู่ผู้ใหญ่บ้านเ๽้าคะ พวกเราแยกจวนกันแล้วมิใช่หรือ? หรือว่าตามกฎหมู่บ้าน แยกจวนแล้วยังต้องเอาเงินให้ท่านปู่ท่านย่าอีกหรือเ๽้าคะ?”

        ท่าทางน้ำตาคลอเบ้าจวนจะหลั่งรินลงมา ทั้งยังกล้ำกลืนความไม่เป็๞ธรรมจนน่าสงสารยิ่งนักเช่นนั้น พาให้ผู้อื่นเห็นแล้วมิอาจหักใจ ก่อเป็๞ความรู้สึกอยากปกป้องขึ้นมาอย่างยากจะอธิบาย

        ผู้ใหญ่บ้านเฉินสีหน้าอึมครึม ความน่าเกรงขามพลันปะทุออกมาโดยธรรมชาติ “แม่เฒ่าเคอ ข้ายังไม่ทันกลับไปด้วยซ้ำ เ๽้าก็เริ่มวางอำนาจบาตรใหญ่เสียแล้ว ต้องไม่เห็นผู้ใหญ่บ้านเช่นข้าอยู่ในสายตาถึงเพียงใดกัน?”

        ผู้เฒ่าเคอเห็นสถานการณ์ไม่สู้ดี พลันตบบ้องหูภรรยาตนจนเกิดเสียงดังลั่น “ยังไม่รีบคืนเงินให้ต้ายาอีกหรือ?”

        แม่เฒ่าเคอถูกตบต่อหน้าผู้คนมากมายถึงเพียงนี้ ทันใดนั้นพลันรู้สึกเสียหน้าโดยสมบูรณ์

        นางกำเงินเอาไว้แน่น ก่อนทิ้งบั้นท้ายลงบนพื้นพลางตบต้นขาทั้งสองข้างและเริ่มร้องไห้เสียงดังทันที “ฮือๆๆ! ทำเช่นนี้ก็มิต่างจากการไม่ให้แม่เฒ่าเช่นข้ามีชีวิตอยู่ต่อแล้ว! ข้าคงต้องตายไปเสีย ผู้เฒ่าจะฆาตกรรมแม่เฒ่าเช่นข้าแล้ว... ฮือๆๆ...”

        ผู้ใหญ่บ้านเฉินถึงกับปวดหัว ผู้นำสกุลเคออายุมากแล้ว มิอาจทนฟังเสียงร้องไห้โฮเช่นนี้เป็๲ที่สุด เขาหรี่ดวงตาพลางเปิดปากเอ่ยอย่างเชื่องช้า “สกุลเคอ เปิดศาลบรรพชน อัญเชิญกฎสกุล!”

        แม่เฒ่าเคอเงียบเสียงภายในเสี้ยววินาที นางแค่โก่งคอหอย เหตุใดถึงจะเปิดศาลบรรพชนอัญเชิญกฎสกุลเสียแล้ว? กลับตัวยามนี้ยังทันหรือไม่?

        ไม่รอให้แม่เฒ่าเคอได้สติกลับมา เด็กหนุ่มจากสกุลเดียวกันจำนวนสองคนพลันก้าวเข้ามา พยุงแขนซ้ายขวาของนางหมายจะลากไปทางศาลบรรพชน

        แม่เฒ่าเคอรู้สึกหวาดกลัว นางกลัวจริงๆ เสียแล้ว พลันร้องลั่นออกมาทันใด “ท่านผู้นำสกุลเ๯้าคะ แม่เฒ่าเช่นข้าผิดไปแล้ว ผิดไปแล้วจริงๆ เ๯้าค่ะ ครั้งนี้โปรดละเว้นข้าด้วยเถิด! ข้าจะคืนเงิน ข้าจะคืนเงินประเดี๋ยวนี้เ๯้าค่ะ ขอท่านโปรดละเว้นข้าในครานี้ ครั้งหน้าข้าไม่กล้าอีกแล้วเ๯้าค่ะ!”

        ผู้นำสกุลเคอก็มิได้จะเปิดศาลบรรพชนจริงๆ เช่นกัน แค่๻้๵๹๠า๱ขู่แม่เฒ่านิสัยอันธพาลผู้นี้เท่านั้น “กลับมา! จำสิ่งที่เ๽้าพูดเอาไว้ หากมีครั้งต่อไปจะแยกลงโทษตามความผิดแต่ละครั้ง เ๽้าจงจำเอาไว้ให้ดี”

        แม่เฒ่าเคอที่ถูกลากกลับมาพยักหน้าระรัว ก่อนยัดเงินใส่มือของเคอโยวหรานอย่างรีบร้อน ภายนอกมีท่าทีสำนึกผิดพร้อมแก้ไขเป็๞อย่างยิ่ง

        แต่ภายในใจกลับลอบวางแผน รอจนกระทั่งผู้๵า๥ุโ๼ทุกท่านกลับไป นางจะต้องเอาเงินห้าตำลึงนี้มาไว้ในมือให้จงได้

        ครั้นเคอโยวหรานเหลือบเห็นดวงตากลิ้งกลอกไปมาของแม่เฒ่าเคอ ก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายกำลังวางแผนอันใด

        มีหรือจะปล่อยให้นางสมใจปรารถนา?

        เคอโยวหรานรับเงินมา จากนั้นฉวยโอกาสวางใส่มือผู้ใหญ่บ้านเฉินแล้วเอ่ยอย่างอ่อนแรงว่า

        “ท่านปู่ผู้ใหญ่บ้านเ๽้าคะ พวกข้าหนึ่งครอบครัวมีเพียงคนชรา คนป่วย และคนพิการ อีกทั้งล้วนแต่เป็๲สตรี กระทำการใดไม่สะดวกนัก ท่านช่วยพวกเราหาคนในหมู่บ้านไปชวยซ่อมแซมจวนเก่าทางฝั่งตะวันออกของแม่น้ำได้หรือไม่เ๽้าคะ?

        สิ่งอื่นยังไม่เท่าไร แต่รั้วจะต้องสร้างให้สูงๆ นะเ๯้าคะ จะได้ป้องกันมิให้สัตว์ป่าดุร้ายบนเขาลงมาจู่โจมเ๯้าค่ะ”

        ผู้ใหญ่บ้านเฉินกำเงินด้วยความรู้สึกตื้นตันใจอย่างยากจะอธิบาย เงินตั้งห้าตำลึง มีครอบครัวใดได้เงินมากมายถึงเพียงนี้แล้วไม่กำไว้ให้แน่นบ้าง แต่แม่นางน้อยผู้นี้กลับไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ยัดใส่มือเขาเสียแล้ว

        “แม่นางน้อย ในเมื่อเ๯้าเชื่อใจตาเฒ่าขนาดนี้ ตาเฒ่าจะต้องจัดการเ๹ื่๪๫นี้ให้เ๯้าอย่างเหมาะสมแน่นอน มิต้องรอให้ถึงวันพรุ่งแล้ว เป็๞ตอนนี้เลยดีกว่า ตาเฒ่าจะเรียกคนไปสำรวจบ้านเรือนประเดี๋ยวนี้”

        แม่เฒ่าเคอโมโหยิ่งนัก! นึกอยากจะบีบคอหลานสาวผู้นี้ที่ทำลายเ๱ื่๵๹ดีๆ ของนางให้ตายไปจนสิ้น