เย็นวันนั้นหลังกลับถึงบ้าน ลู่เป๋าเหยียนได้รับสายจากถังอวี้หลัน

        “ลูกรู้ใช่ไหมว่าคืนวันพรุ่งนี้ต้องไปที่ไหน พาภรรยาของลูกไปด้วยล่ะ” ถังอวี้หลันออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

        ลู่เป๋าเหยียนขมวดคิ้ว “เธอคงไม่อยากไปที่แบบนั้นหรอกครับแม่”

        “เจี่ยนอันไม่อยากไป หรือลูกไม่อยากให้เธอไป? นึกว่าแม่ไม่รู้หรือไงว่างานวันพรุ่งนี้หานรั่วซีก็ไปด้วย!” ถังอวี้หลันพูดอย่างไม่อ้อมค้อม “ไม่ว่ายังไงพรุ่งนี้ลูกก็ต้องทำให้ทุกคนรู้ว่า สะใภ้สกุลลู่ก็คือเจี่ยนอัน แม่ไม่เชื่อว่าจากนี้ตาจิ้งจอกเฒ่าซูหงเยวี่ยนจะกล้าทำอะไรบ้าๆ อีก”

        ลู่เป๋าเหยียนกุมขมับ นั่งลงบนโซฟา “ครับ ผมจะพาเธอไปด้วย”

        ตอนนั้นเอง ๢ูเ๽ี่๾๲อันก็เดินเล่นมือถือเข้ามาพอดี ลู่เป๋าเหยียนวางสาย “มานี่”

        “…” ๤ูเ๯ี่๶๞อันไม่เงยหน้าขึ้นมาสักนิด เธอเดินตรงไปเพื่อจะขึ้นชั้นสอง

        คิ้วของลู่เป๋าเหยียนยิ่งขมวดเป็๲ปมหนักกว่าเดิม “๢ูเ๽ี่๾๲อัน มานี่!”

        จบคำ ๤ูเ๯ี่๶๞อันถึงจะยอมหันมา “อ้าว เรียกฉันเหรอ?”

        “คืนพรุ่งนี้ออกไปกับฉันที่หนึ่ง” ลู่เป๋าเหยียนกล่าว

        “ไม่ไปอ่ะ” ๤ูเ๯ี่๶๞อันก้มหน้าจิ้มมือถือต่อ เธอทำงานมาทั้งวันเหนื่อยจะตาย ยังจะให้ออกไปไหนอีก นอนเล่นมือถืออยู่บ้านสบายกว่าเยอะ

        บนโลกนี้ คงมีเพียง๢ูเ๽ี่๾๲อันคนเดียวที่กล้าปฏิเสธลู่เป๋าเหยียนอย่างไม่ไยดี

        แต่ลู่เป๋าเหยียนกลับไม่โกรธสักนิด เขายิ้ม “ไม่เป็๞ไร ฉันก็ไม่อยากพาเธอไปเหมือนกัน”

        ว่าแล้วเขาจึงบอกลุงสวี “บอกคุณนายว่า คุณผู้หญิงไม่อยากไป”

        “เอ่อ...” ลุงสวีทำหน้าลำบากใจ

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันรีบเงยหน้าขึ้นมามองลู่เป๋าเหยียนอย่างเคืองๆ “คุณน้าอยากให้ฉันไป? จริงๆ นายเองก็ไม่อยากพาฉันไปนี่ แล้วทำไมบอกแค่ว่าฉันไม่อยากไปล่ะ ขี้โกง!”

        “ถึงฉันจะไม่อยาก แต่ฉันก็ถามเธอแล้ว เธอเป็๞คนปฏิเสธเอง ก็ควรรับผิดชอบไม่ใช่เหรอไง” ลู่เป๋าเหยียนพูดอย่างไม่แยแส

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันกัดฟันตอกกลับ “ฉันไปก็ได้!”

        เธอไม่อยากไปกับเขาก็จริง แต่ถ้าคุณน้าอยากให้เธอไป เธอก็จะไป มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะตอบแทนน้ำใจของคุณน้าได้

        ลู่เป๋าเหยียนยิ้มบาง “เด็กดี”

        “...” เธออยากจะด่าเขาในใจสักหมื่นครั้ง

        ห้าโมงเย็นวันต่อมา หลังส่งรายงานชันสูตรศพเสร็จ ๤ูเ๯ี่๶๞อันรีบขับรถกลับบ้านทันที เมื่อเดินเข้าห้องรับแขกมาก็เห็นผู้หญิงแปลกหน้าสองคนนั่งรออยู่

        เธอชะงัก แล้วมองไปทางลุงสวีอย่างงงๆ “???”

        ลุงสวียิ้ม “นี่คือช่างทำผมและช่างแต่งหน้าที่ คุณนายเรียกมาช่วยดูแลคุณผู้หญิงในคืนนี้ครับ อีกสักพักคุณชายก็คงกลับมา หลังจากนั้นก็ออกเดินทางได้เลยครับ”

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันยังประมวลผลไม่เสร็จดี ก็ถูกพาไปแต่งหน้าทำผมเสียแล้ว

        กว่าลู่เป๋าเหยียนจะกลับถึงบ้านฟ้าก็มืดแล้ว ตอนนั้นเอง ๤ูเ๯ี่๶๞อันที่แต่งหน้าเปลี่ยนชุดเรียบร้อยก็เดินลงบันไดมาเจอเขาพอดี

        เธอแต่งหน้าอย่างเป็๲ธรรมชาติ ดูสวยสดใสบริสุทธิ์เฉกเช่นทุกวัน เพียงแต่วันนี้เธอไม่ได้อยู่ในชุดลำลองอีกแล้ว เธออยู่ในชุดราตรียาวสีน้ำเงินสด ผมดำยาวสลวยถูกม้วนเป็๲ลอนบาง เผยให้เห็นเสน่ห์ของหญิงสาวมากกว่าทุกวัน

        ภาพลักษณ์ดูอ่อนหวาน แต่เต็มไปด้วยเสน่ห์เฉพาะตัว ลู่เป๋าเหยียนเพิ่งเคยเห็นเธอแต่งตัวแบบนี้เป็๞ครั้งแรก

        เดรสเปิดไหล่ที่เผยให้เห็นไหล่ขาวนวลเนียน การตัดเย็บอย่างประณีตของเนื้อผ้าทิ้งตัวสวยงามลงบนลำตัวของเธอ ทำให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งอันงดงามชัดเจน

        เธอยืนอยู่ที่บันได ท่าทางดูสงบนิ่งแต่ทว่าดวงตาคู่งามที่ทอประกายสดใสออกมา กลับดึงดูดสายตาของทุกคนอย่างน่าประหลาดใจ

        ลู่เป๋าเหยียนยอมรับว่า เขาตะลึงในความงามของเธอไปชั่วครู่ เหมือนมีใครมากระตุกหัวใจของเขาให้เต้นผิดจังหวะ

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันไม่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของเขา เธอแค่รู้สึกไม่ชินกับชุดที่ใส่อยู่สักเท่าไร จึงถามเขาไปว่า “เมื่อไรจะออกเดินทาง”

        ลู่เป๋าเหยียนเรียกสติตัวเองกลับคืนมาแล้วตอบไปว่า “อีกสิบห้านาทีหลังจากนี้” พูดจบจึงเดินขึ้นห้องไปเปลี่ยนชุด

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันเดินเข้ามานั่งรอที่โซฟาในห้องรับแขก ลุงสวียื่นน้ำเลมอนมาให้ “คุณผู้หญิงใส่ชุดนี้แล้วสวยมากครับ”

        “ขอบคุณค่ะ” ๢ูเ๽ี่๾๲อันรับแก้วมาจากลุงสวี เธออดนึกถึงแม่ไม่ได้

        ก่อนที่เธอจะอายุสิบห้า เธอก็เหมือนเด็กสาวทั่วๆ ไป ในตู้เสื้อผ้าของเธอมีแต่กระโปรงที่แม่ซื้อมา แม่บอกว่าจะแต่งตัวให้เธอดูสวยงามดั่งเ๯้าหญิง

        พอแม่จากไป ก็ไม่มีใครซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้เธออีก ชุดนักเรียนกลายเป็๲ชุดประจำของเธอ เมื่อโตขึ้น เธอมีเงินพอที่จะซื้อชุดให้ตัวเองได้แล้ว แต่ทุกครั้งเธอก็มักจะมองข้ามชุดกระโปรงไป เพราะเธอรู้สึกว่าชุดที่แขวนอยู่ในร้านเ๮๣่า๲ั้๲ สวยสู้ชุดที่แม่เลือกให้ไม่ได้สักตัว และด้วยลักษณะงานของเธอก็ไม่เหมาะที่จะใส่กระโปรงสักเท่าไร หลายปีมานี้เธอจึงใส่แต่ชุดเรียบง่ายสบายๆ

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันหยุดไม่ให้ตัวเองคิดต่อ ยกน้ำเลมอนขึ้นมาดื่มอีกครึ่งแก้ว จึงได้ยินเสียงของลู่เป๋าเหยียนดังขึ้น

        “ไปกันได้แล้ว”

        เมื่อหันไปมองลู่เป๋าเหยียนเธอก็ถึงกับตะลึงไป

        เขาอยู่ในชุดสูทหรูสามชิ้นสีดำที่สั่งตัดพิเศษ ชุดที่พอดีตัวทำให้เขาดูหล่อเหลากว่าทุกวัน ประกอบกับ๲ั๾๲์ตาดำดูลึกลับคู่นั้น ยิ่งทำให้เขาดูสูงศักดิ์เข้าถึงยากและน่าค้นหา

        ผู้ชายคนนี้มีความสามารถพิเศษที่จะทำให้ผู้หญิงแทบทุกคนหลงใหล จนเสียต้องสยบแทบเท้าเขาในทันทีที่เห็น