แม่นมหวางผ่านร้อนผ่านหนาวในจวนต้วนมากว่าสิบปี กฎข้อห้ามเหล่านี้ย่อมจำได้ขึ้นใจ ทว่านายหญิงไม่มีทางออกหน้าช่วยนางเป็แน่ ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนางจะขอรับไว้เพียงผู้เดียว ถ้าไป๋หย่วนฮ่าวจะเอาผิดกับนายหญิงด้วย เช่นนั้นเขาจะต้องเจอดี
สิ่งสำคัญที่หลิวหรงยังทำอะไรได้ตามอำเภอใจในจวนต้วนก็เพราะต้วนเจิ้งเชื่อใจนาง แต่ถ้าต้วนเจิ้งหมดความเชื่อใจแล้ว หลิวหรงก็ไม่มีค่าอะไรให้พูดถึงอีก
ดังนั้นเพื่ออนาคตของนายหญิง นางทำได้เพียงเสียสละตัวเองเพื่อปกป้อง ส่วนคนที่จะตัดสินเื่ทั้งหมดในจวนมีเพียงต้วนเจิ้งเท่านั้น ดังนั้นสิ่งที่แม่นมหวาง้าที่สุดในตอนนี้คือการให้อภัยจากต้วนเจิ้ง
นางไตร่ตรองครู่หนึ่งจึงหมุนตัวกลับมาคุกเข่าลงตรงหน้าต้วนเจิ้งอย่างสำนึกผิด
“บ่าวช่วยอี๋เหนียงดูแลจัดการจวนต้วน มีคนไม่น้อยที่ไม่เชื่อฟังและแอบให้ร้ายอี๋เหนียง บ่าวกลัวว่าจะสร้างความไม่อภิรมย์ให้กับนายท่านจึงรีบร้อนล่วงเกินข้อห้ามไปเ้าค่ะ!”
แม่นมหวางพูดเช่นนี้เป็การแก้ต่างให้กับหลิวหรง การดูแลจัดการจวนต้วนไม่ใช่เื่ง่าย อีกทั้งยังมีบ่าวรับใช้คนอื่นที่คอยให้ร้ายผู้เป็นาย แม่นมหวางจึงช่วยหลิวหรงลงโทษคนพวกนั้นแทน
ต้วนชิงิใ คาดไม่ถึงว่าไป๋หย่วนฮ่าวจะช่วยนาง เมื่อหันมองไปทางผู้เป็บิดาเห็นเพียงแววตาที่เย็นะเื
แม่นมหวางเป็เพียงแม่นมคนหนึ่งกลับกล้าออกคำสั่งต่อหน้าต้วนเจิ้ง โทษแม่นมของต้วนอวี้ ไม่รู้ว่าบ่าวรับใช้พวกนี้ได้สนใจกฎในจวนต้วนหรือไม่?
เสียงดังกังวานเจือน้ำเสียงเย็นะเืเอ่ยขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้าน
“หลิวหรง แต่ไหนแต่ไรก็ดูแลจัดการจวนต้วนเช่นนี้ หากพูดให้ถูกล้วนเป็การทรมานบ่าวรับใช้! ต้องลงโทษก่อนแล้วค่อยสอบสวนอย่างนั้นหรือ?”
คล้ายเป็การคาดโทษ ดูท่าข้อกล่าวหาที่ดูแลจวนไม่เรียบร้อยข้อนี้ นางคงหนีไม่พ้น!
แม่นมหวางลำพองว่าต้วนเจิ้งเชื่อใจหลิวหรง เมื่อครู่นางก็ได้ลงโทษแม่นมของต้วนอวี้ที่ไม่เคารพหลิวหรงต่อหน้าต้วนเจิ้ง นายท่านก็ไม่ได้ลงโทษอะไรนาง แต่คาดไม่ถึงว่าไป๋หย่วนฮ่าวที่ไม่รู้เื่กลับผสมโรงเข้ามาด้วย ทำให้นางแก้ตัวไม่ออก
ถึงตอนนี้ต้วนชิงิพูดแทรกขึ้นมา
“ท่านพ่ออย่าโทษหลิวอี๋เหนียงเลย นางเป็คนดูแลจัดการจวนต้วนทั้งหมดเป็เื่ที่ลำบากไม่น้อย แต่เื่ลงโทษผิดที่ผิดคนนั้น ยอมไม่ได้!”
ประโยคนี้ดูเหมือนเป็การช่วยขอร้องแทนหลิวหรง ลึกๆ แล้วกลับเป็การเพิ่มข้อกล่าวหาให้อีกข้อ บุตรของฮูหยินเจ็บป่วยไม่สนใจดูแล พอเกิดปัญหาขึ้นก็จะหาบ่าวรับใช้มาลงโทษ เห็นได้ว่านางดูแลจัดการไม่ได้เื่!
แววตาต้วนเจิ้งยิ่งดุดันมากขึ้น เขามองไปที่บุตรสาวคนโตของตน “ชิงิ ถ้าเป็เ้าจะจัดการเื่นี้อย่างไร?”
ต้วนชิงิยกยิ้มน้อยๆ ตอบอย่างขวยเขิน
“เื่นี้เกี่ยวกับต้วนอวี้และอี๋เหนียง ชิงิจะลองอย่างสุดความสามารถ... แต่ว่าถ้าชิงิจัดการได้ไม่เหมาะสม ท่านพ่ออย่าได้ต่อว่าลูกนะเ้าคะ!”
เขาหยุดเว้นจังหวะพลางเลิกคิ้วขึ้นด้วยความอยากรู้ แล้วพูดต่อท้ายอีกคำ
“พูดมาเถอะ พ่อไม่ว่าเ้า” คำพูดนี้เป็การสนับสนุนนาง มีท่านพ่ออยู่ด้วย ย่อมไม่มีบ่าวรับใช้คนใดกล้าปกปิดและพูดเหลวไหล
ต้วนชิงิยืดตัวตรงสูดลมหายใจเข้าเฮือกหนึ่งเบาๆ ปรายตามองไปยังแม่นมของต้วนอวี้ กล่าววาจา
“แม่นมกล้าปิดบังเื่ที่ต้วนอวี้เจ็บป่วยและยังกล้าใส่ร้ายอี๋เหนียง เ้ารู้โทษของตนเองหรือไม่?”
ต้วนเจิ้งมองไปยังสีหน้าเคร่งขรึมจริงจังของบุตรสาว สายตาที่แหลมคมกลับชัดเจนขึ้นมา เมื่อก่อนเขาเคยเห็นติงโหรวดูแลจัดการจวนต้วน พูดได้ว่ามีอำนาจและวางตัวเหมาะสม ไม่มีบ่าวรับใช้คนไหนไม่ทำตาม แม้ต้วนชิงิจะอายุน้อยแต่กลับจริงจังเคร่งขรึมละม้ายกับท่านแม่ของนาง!
แม่นมของต้วนอวี้ถูกแม่นมหวางจัดการจนกลัวตัวสั่นไปหมด ตอนนี้ยังถูกต้วนชิงิถามขึ้นอีกครา นางรู้สึกกดดันพลันร้องไห้ออกมา
“คุณหนูใหญ่ บ่าวจะกล้าให้ร้ายหลิวอี๋เหนียงได้อย่างไร... สิ่งที่บ่าวพูดออกมาทั้งหมดล้วนเป็ความจริง! เมื่อคืนคุณชายปวดท้องกลางดึก บ่าวไปขอความช่วยเหลือจากหลิวอี๋เหนียง แต่คาดไม่ถึงว่าแม่นมหวางบอกบ่าวว่าหลิวอี๋เหนียงกำลังปรนนิบัตินายท่านอยู่ ไม่มีเวลาจะมาสนใจ ให้บ่าวไปหายาให้คุณชายใหญ่ทานเอง!”
ต้วนชิงิเพ่งมองด้วยแววตาเคร่งขรึม ตวาดลั่นศาลา
“บังอาจมาก ยังกล้าโกหกอยู่อีก? แม่นมหวางบอกให้เ้าไปหายาให้ต้วนอวี้ ทำไมเ้าไม่รีบไปหา กลับถ่วงเวลาไปทำอย่างอื่นอีก?” ได้ยินที่ต้วนชิงิพูด แม่นมหวางรีบปฏิเสธว่าตนเองถูกใส่ร้าย
“กุญแจอยู่ที่แม่นมติง ถ้าออกนอกเรือนตอนกลางคืนแล้วไม่มีป้ายของหลิวอี๋เหนียง ใครจะออกไปได้ล่ะเ้าคะ?” ได้ฟังคำพูดแม่นมหวาง สายตาของต้วนชิงิขรึมขึ้นไปอีก
“ฉะนั้นเ้าก็เลยปล่อยให้คุณชายปวดท้องทั้งคืนอย่างนั้นหรือ?”
แม่นมหวางกล่าวด้วยเสียงสะอื้นไห้ “สุดท้ายบ่าวจนปัญญา คิดจะไปขอความช่วยเหลือจากคุณหนูใหญ่ แต่ระหว่างทางพบคุณชายไป๋พอดี คุณชายจึงช่วยบ่าวหายา จากนั้นบ่าวจึงนำยากลับมาให้คุณชายใหญ่ทาน!”
สายตาของต้วนชิงิเกิดความประหลาดใจ เื่นี้เกี่ยวพันกับไป๋หย่วนฮ่าว?
นางเข้าใจได้ทันที จวนไป๋เองก็มีอี๋เหนียงดูแลจัดการจวนเช่นกัน ท่านแม่ของเขาถูกอนุภรรยากดขี่มานาน ดังนั้นเมื่อไป๋หย่วนฮ่าวเห็นเื่เช่นนี้เกิดขึ้นจึงไม่ยอมอยู่เฉย
เมื่อเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของต้วนชิงิ ไป๋หย่วนฮ่าวพ่นลมหายใจดัง ‘ฮึ’ ออกมา หันหลังไปด้วยความโกรธเคือง!
ต้วนชิงิได้แต่อดกลั้นไม่ให้หัวเราะออกมา แน่นอนว่าั้แ่ต้วนอวี้ปวดท้อง แม่นมของต้วนอวี้รีบร้อนอยากพาไปหาหมอ จนไปถึงบังเอิญเจอไป๋หย่วนฮ่าว เื่ทั้งหมดเป็สิ่งที่ต้วนชิงิวางแผนไว้เรียบร้อยแล้ว ไม่อย่างนั้นนางจะนิ่งเป็ทองไม่รู้ร้อนได้อย่างไรกัน
ความจริงการจัดการเื่ภายในจวนต้วน ไป๋หย่วนฮ่าวไม่ควรอยู่ที่นี่ เขาเป็แขกจากแดนไกลและยังเป็คู่หมั้นหมายในนาม อีกทั้งเื่เมื่อคืนเขายังเห็นกับตา ดังนั้นเขาจึงไม่ขอตัวจากไป
ต้วนชิงิจึงหันหลังกลับมาด้วยความอ่อนช้อยมองไปยังไป๋หย่วนฮ่าว พูดด้วยความซาบซึ้ง “ขอบคุณคุณชายไป๋ที่ช่วยต้วนอวี้”
นางเรียกหลิวยวนว่าพี่หลิว พอทีเขากลับเรียกว่าคุณชายไป๋ ในใจของไป๋หย่วนฮ่าวรู้สึกเ็ป ความคิดหนึ่งพลันแวบเข้ามา เขาจำได้ว่าต้วนชิงิเคยพูดว่าหลิวยวนช่วยชีวิตต้วนอวี้ ทำให้นางซาบซึ้งและเกิดความสนิทสนมกัน บัดนี้พิสูจน์ได้แล้วว่าเขาเองก็มีใจช่วยต้วนอวี้เฉกเช่นเดียวกัน!
ไป๋หย่วนฮ่าวไม่มองนางแม้สักนิด กลับลุกขึ้นยืนทำความเคารพไปทางต้วนเจิ้ง
“ท่านลุง หย่วนฮ่าวรับรองได้ว่าสิ่งที่แม่นมของต้วนอวี้ผู้นี้พูดออกมาเป็ความจริงทั้งหมด!”
เมื่อคืนนี้ต้วนอวี้หรานตามมาเกาะแกะทำให้เขารำคาญเป็ที่สุด ดังนั้นจึงหลบออกมาเดินเล่น จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงร้องน่าสงสารเดินเข้ามาใกล้ ที่แท้เป็แม่นมของต้วนอวี้ จากนั้นเขาจึงเดินตามมาที่เรือนพักของต้วนอวี้ ก็พบว่าเด็กชายนอนกลิ้งไปมาด้วยความทรมานบนเตียงจึงยื่นมือเข้ามาช่วย
ไป๋หย่วนฮ่าวเป็คนนอก ตามหลักแล้วไม่น่าจะช่วยแม่นมโกหก เช่นนั้นจะต้องมีเื่เกิดขึ้นจริงๆ
ต้วนชิงิลุกขึ้นขอบคุณไปที่ไป๋หย่วนฮ่าวอีกครั้งก่อนจะนั่งลง “พอเท่านี้ แม่นมของต้วนอวี้ไปยืนด้านข้างก่อน รอข้าถามให้ชัดเจน!”
จากนั้นนางเรียกคนที่เฝ้าประตูและองครักษ์ในจวนต้วนมาสอบถาม จึงสรุปได้ว่ามีเื่เช่นนี้เกิดขึ้นจริง! ทางด้านหลิวยวนก็ลุกขึ้นมายืนยันว่าเื่เมื่อคืนแม่นมของต้วนอวี้ไม่ได้โกหก!
ต้วนชิงิแอบยิ้มเล็กน้อย
“อี๋เหนียงปรนนิบัติท่านพ่อไม่ถือว่าผิด แต่แม่นมหวางกลับทำเื่เล็กให้เป็เื่ใหญ่ นำความเจ็บป่วยของคุณชายใหญ่มาล้อเล่นเช่นนี้อภัยให้ไม่ได้ ต่อแต่นี้ไปอี๋เหนียงจะต้องดูแลความเรียบร้อยภายในจวนให้เคร่งครัดกว่านี้ อย่าให้เื่เช่นนี้เกิดขึ้นอีก!”
นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังดุดัน แววตาเคร่งขรึม
“ใครก็ได้ลากตัวแม่นมหวางออกไปโบยสามสิบที หักเบี้ยหวัดครึ่งปี! ส่วนแม่นมของต้วนอวี้ก็มีความผิด แต่เห็นถึงความดีที่เ้าพาคุณชายไป๋กลับไปช่วยต้วนอวี้จึงไม่เอาโทษ ต่อไปต้องระมัดระวังและดูแลให้ดีกว่านี้!”
แม่นมของต้วนอวี้ได้ฟังที่ต้วนชิงิพูดจึงรีบคุกเข่าขอบคุณ! เื่ที่เกิดขึ้นครั้งนี้ทำให้นางเคารพต้วนชิงิขึ้นไปอีก
ต้วนชิงิไม่แม้แต่จะหันไปมองสีหน้าของหลิวหรงที่ซีดขาว ดวงตาเ็าของนางทำให้คนมองพลันหนาวเหน็บ คำพูดแต่ละคำทำให้หลิวหรงเ็ปขึ้นเรื่อยๆ นางก้มหน้ามองไปทางต้วนเจิ้ง
“นายท่าน แม่นมหวางติดตามข้ามานาน หวังว่านายท่านจะลงโทษสถานเบา!”
ต้วนชิงิหัวเราะเย้ยหยัน ลงโทษสถานเบา? นางไม่ให้แม่นมหวางต้องเสียเืตรงนี้นับได้ว่าใจกว้างมากพอแล้ว!
แม่นมหวางอายุมากแล้ว หากลงโทษหนักไปคนอื่นจะเอาไปนินทาได้ วันนี้ต้วนชิงิจะลงโทษแต่แม่นมหวางเพื่อให้หลิวหรงพูดอะไรไม่ออก
