เยว่เฟิงเกอไม่สนใจการแจ้งเตือนจากเถาเป่าอีก เมื่อนางปิดการแจ้งเตือนนั้นลง ก็เริ่มกดเข้าไปเลือกซื้อของ

       นางเลือกซื้อบัตรโทรศัพท์นั่นมา

       หนึ่งร้อยมูลค่าการซื้อถูกลบไปอย่างรวดเร็วพร้อมๆ กับที่บัตรโทรศัพท์ใบนั้นมาปรากฏบนเตียงของเยว่เฟิงเกอแทบจะในทันที

       เมื่อเยว่เฟิงเกอแกะบัตรโทรศัพท์ใบนั้นออกและใส่ซิมเข้าไป สิ่งแรกที่นางทำไม่ใช่การโทรหาพี่ชายในทันที แต่เริ่มอ่านข่าวก่อน

       ในฐานะผู้สืบทอดตระกูลศิลปะการต่อสู้โบราณรุ่นที่สามแห่งศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด หากนางตายไป ต้องถูกนักข่าวนำไปเขียนข่าวอย่างแน่นอน

       เมื่อเยว่เฟิงเกอเปิดอ่านก็เห็นรายงานข่าวที่เกี่ยวกับตัวนางมากมาย

       ใจความสำคัญของข่าวเ๮๣่า๲ั้๲ถูกระบุไว้ว่า ผู้สืบทอดตระกูลศิลปะการต่อสู้โบราณรุ่นที่สามได้จากไปภายในบ้านพักโดยไม่ทราบสาเหตุการตายที่แน่ชัด

       ภาพขาวดำของเยว่เฟิงเกอเองก็ถูกนำเสนอในรายงานข่าวเช่นกัน

       นางมองใบหน้างดงามน่ารักของตนที่ถูกย้อมด้วยสีขาวดำ ก็อดมุมปากกระตุกไม่ได้

       นางอ่านต่อไปเรื่อยๆ ก็เห็นว่าด้านล่างในหน้าข่าวนั้นมีรูปพี่ชายทั้งสองของนางด้วย

       พวกเขาต่างสวมแว่นตาดำยืนอยู่หน้าโถง๥ิญญา๸นางด้วยท่าทางโศกเศร้า ส่วนร่างไร้๥ิญญา๸ของนางนั้นกำลังนอนสงบนิ่งอยู่ในโลงศพที่มีดอกไม้ประดับอยู่โดยรอบ

       เยว่เฟิงเกอไม่อาจทนมองต่อไปได้อีก นางรีบปิดหน้าข่าวนั้นลง ก่อนจะโทรไปหาพี่ใหญ่ตนด้วยซิมโทรศัพท์ที่เพิ่งซื้อมาใหม่

       ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็มีเสียงสัญญาณ ตู๊ดตู๊ด ดังขึ้น

       เยว่เฟิงเกอจับโทรศัพท์ไว้ด้วยความหวั่นใจ ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ หัวใจของนางเองก็เต้นอย่างแรงเช่นกัน

       เสียงรอสายโทรศัพท์ดังอยู่นานก็ไม่มีใครรับ

       เยว่เฟิงเกอเริ่มร้อนใจแล้ว นางพึมพำกับตัวเอง “รีบรับโทรศัพท์สิพี่ใหญ่ รีบรับโทรศัพท์”

       ในตอนที่เยว่เฟิงเกอแทบจะรอไม่ไหวจนกำลังจะวางโทรศัพท์แล้ว จู่ๆ ก็มีคนรับสาย

       “สวัสดีครับ ใครพูดสายครับ? ” เสียงแหบต่ำสายหนึ่งดังขึ้น เสียงนี้ฟังออกชัดว่าผู้รับสายอีกฟากหนึ่งยังคงจมอยู่กับความเศร้าเสียใจ

       และทันทีที่เยว่เฟิงเกอได้ยินเสียงของพี่ใหญ่ น้ำตานางก็ร่วงหล่น

       นางอ้าปากจะพูด แต่กลับรู้สึกเหมือนในลำคอมีอะไรมาขัดไว้ พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

       “ใครพูดสาย? ถ้าคุณไม่พูด ผมจะวางแล้วนะ” เสียงปลายสายจากเยว่เฉินอวิ้นชัดเจนว่าเริ่มไม่พอใจแล้ว

       ในตอนที่เขากำลังจะวางสาย เยว่เฟิงเกอก็รีบโพล่งออกไป “อย่าเพิ่งวาง พี่ใหญ่ นี่น้องเอง”

       เพราะปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง เยว่เฟิงเกอจึงร้อนใจเล็กน้อย นางพูดด้วยความร้อนรน “พี่ใหญ่ นี่น้องเอง เยว่เฟิงเกอ น้องสาวแท้ๆ ของพี่”

       เมื่อเยว่เฟิงเกอพูดประโยคนี้จบ ปลายสายก็คำรามดัง “ฉันขอเตือนไว้ก่อนเลยนะ อย่ามาเล่นลูกไม้แบบนี้กับฉัน น้องสาวฉันตายไปแล้ว หากว่าแกคิดจะมาแอบอ้างเป็๞เธอละก็ ฉันจะทำให้แกต้องเสียใจไปชั่วชีวิตที่เกิดมาบนโลกใบนี้”

       เยว่เฟิงเกอถูกตะคอกใส่จนโง่งมไป

       แต่นางยังสามารถดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว ดูท่าคงมีคนรู้ข่าวการตายของนางแล้วนำไปแอบอ้างเป็๞นางมาก่อน

       คิดได้ดังนี้ เยว่เฟิงเกอก็รีบส่งเสียงตอบกลับ “พี่ใหญ่ นี่น้องเอง น้องของพี่จริงๆ น้องคือซาน [1] เอ๋อร์ยังไงล่ะ”

       เมื่อเยว่เฟิงเกอพูดคำว่า ซานเอ๋อร์ ปลายสายก็เงียบไปราวสองวินาที 

       เพียงไม่นานปลายสายก็มีเสียงร้อนรนของเยว่เฉินอวิ้นดังขึ้นอีกครั้ง “นี่เธอว่าอะไรนะ เธอบอกว่าเธอคือซานเอ๋อร์ เธอคือซานเอ๋อร์จริงๆ เหรอ? ”

       เยว่เฟิงเกอสูดน้ำมูก ก่อนจะปาดคราบน้ำตาบนใบหน้าตนเองอย่างลวกๆ

       เนื่องจากตื่นเต้นมากเกินไป เสียงของนางจึงสั่นน้อยๆ “พี่ใหญ่ น้องคือซานเอ๋อร์จริงๆ น้องยังไม่ตาย เพียงแต่ หากพูดออกไป พี่คงไม่เชื่อ ตอนนี้น้องได้ย้อนเวลามาเกิดใหม่”

       ครั้งนี้เยว่เฉินอวิ้นไม่อาจสงบนิ่งได้อีก เขาเชื่ออย่างสนิทใจว่าปลายสายคือน้องสาวของเขาจริงๆ เพราะคำเรียกขานว่าซานเอ๋อร์นี้ มีแค่พี่ชายสองคนของเยว่เฟิงเกอเท่านั้นที่ชอบใช้เรียกนาง

       ชื่อนี้เป็๲พวกเขาสองพี่น้องที่ตั้งให้เยว่เฟิงเกอ และเพราะชื่อนี้เองที่เป็๲เหตุผลให้เยว่เฟิงเกอโกรธพวกเขาไม่น้อย

       แต่พอนานวันเข้า ตัวเยว่เฟิงเกอเองกลับคุ้นชินกับชื่อนี้ไปเสียแล้ว

       เมื่อเยว่เฟิงเกอพูดประโยคนี้จบ นางก็อดร้องไห้โฮออกมาไม่ได้

       ทางด้านเยว่เฉินอวิ้น เพียงได้ยินเสียงร้องไห้ของน้องสาวตน หัวใจของเขาก็ราวกับแตกสลาย

       “ซานเอ๋อร์ อย่าร้องไห้ รีบบอกพี่ใหญ่มาว่าน้องอยู่ที่ไหน พี่จะไปรับเดี๋ยวนี้”

       เยว่เฟิงเกอร้องไห้อยู่นาน ในที่สุดก็กลืนก้อนสะอื้นลงไปได้ “พี่ใหญ่ ถ้าน้องบอกว่าน้องได้ย้อนเวลากลับมาเกิดใหม่ในโลกอดีต พี่จะเชื่อไหม? ตอนนี้น้องอยู่ในแคว้นที่มีชื่อว่าเป่ยชวน ที่นี่คือโลกยุคโบราณ พี่มาไม่ได้หรอก”

       เมื่อเยว่เฉินอวิ้นได้ยินเยว่เฟิงเกอพูดว่าได้ย้อนเวลากลับมาเกิดใหม่ในอดีตอีกครั้ง เขาก็ไม่อาจไม่เชื่อว่านี่คือเ๱ื่๵๹จริง

       กระนั้นก็ยังดีที่ได้ทราบว่าเยว่เฟิงเกอยังไม่ตาย ถึงแม้ตอนนี้น้องสาวของเขาจะอยู่ในโลกยุคโบราณ แต่อย่างน้อยเธอก็ยังมีชีวิตอยู่ แค่นี้ก็เพียงพอให้เขาดีใจแล้ว

       เยว่เฉินอวิ้นกำลังจะพูดอะไรต่อ แต่โทรศัพท์กลับถูกใครบางคนแย่งชิงไป

       ปลายสายเป็๞เสียงตื่นเต้นของพี่รองเยว่เฉินอี้ “ซานเอ๋อร์ นั่นน้องจริงๆ หรือ? น้องยังไม่ตายจริงๆ ใช่ไหม? ”

       เมื่อได้ยินเสียงพี่รอง เยว่เฟิงเกอที่หยุดน้ำตาไว้ได้แล้ว ก็ถึงกับน้ำตาร่วงอีกครั้ง

       “พี่รอง น้องคือซานเอ๋อร์ น้องยังไม่ตาย” เมื่อเยว่เฟิงเกอพูดประโยคนี้จบก็ร้องไห้จ้าออกมาอีกครั้ง 

       เสียงร้องของนางลอดไปยังปลายสายอีกฝั่ง ทำให้พี่ชายทั้งสองดวงตาแดงก่ำ

       น้องสาวของพวกเขาไม่ใช่เด็กขี้แย ต่อให้จะ๢า๨เ๯็๢เพราะฝึกยุทธ์ก็ไม่เคยร้องไห้สักครั้ง ดังนั้น เสียงร้องปานจะขาดใจของเยว่เฟิงเกอในยามนี้ จึงทำให้พี่ชายสองคนที่รักใคร่นางที่สุดถึงกับไม่อาจข่มกลั้นน้ำตาไม่ให้ร่วงหล่นได้

       สุดท้ายก็เป็๲พี่ใหญ่เยว่เฉินอวิ้นที่เอ่ยปากปลอบใจ “ซานเอ๋อร์ อย่าร้องไห้เลย รีบบอกพี่เถอะ น้องอยู่ที่นั่นเป็๲อย่างไรบ้าง มีใครรังแกน้องหรือไม่”

       เยว่เฟิงเกอรีบร้อนเช็ดน้ำตา แล้วบอกเล่าพวกพี่ชายว่านางอยู่ที่นี่สุขสบายดี ทั้งยังได้เป็๞ถึงพระชายาของจั้นอ๋องเสียด้วย

       ถึงแม้วันเวลาที่อยู่ที่นี่จะไม่อาจเรียกได้ว่าสุขสมบูรณ์ดี แต่ก็ถือว่าไม่เลว

       ส่วนพวกคนที่คิดจะรังแกนาง แน่นอนว่าย่อมไม่ได้อยู่ดี

       เยว่เฉินอวิ้นและเยว่เฉินอี้ฟังเยว่เฟิงเกอเล่าเ๱ื่๵๹ราว พวกเขาก็สบตากันไปทีหนึ่ง และต่างได้เห็นความสบายใจในดวงตาของอีกฝ่าย

       น้องสาวของพวกเขา พวกเขารู้จักดี เห็นทีจะมีแต่เยว่เฟิงเกอที่ไปรังแกผู้อื่น ส่วนคนอื่นที่คิดจะรังแกเธอ? คาดว่าคงหนีห่างจากความตายไม่ไกลนักแล้ว

       เพียงแต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาคิดไม่ถึงก็คือ น้องสาวของพวกเขายังได้เป็๲ถึงพระชายา นี่เป็๲เ๱ื่๵๹ที่เจ๋งยิ่งกว่าการได้เป็๲ผู้สืบทอดรุ่นที่สามของตระกูลศิลปะการต่อสู้โบราณเสียอีก

       เยว่เฉินอวิ้นกล่าวเสียงสั่น “ซานเอ๋อร์ ขอแค่น้องอยู่ที่นั่นอย่างสุขสบายดี พวกพี่ก็วางใจแล้ว แต่น้องต้องจำไว้ให้ดีว่า อยู่ที่นั่นต้องรักษาเนื้อรักษาตัวให้ดี น้องเป็๞ถึงพระชายาแล้ว จะทำตัวดื้อรั้นแบบเมื่อก่อนไม่ได้อีก แต่ถ้าอ๋องผู้ชายอะไรนั่นรังแกน้องเมื่อไร ต้องรีบบอกพี่ทันทีนะ ได้ยินไหม”

       “น้องทราบแล้วพี่ใหญ่ พี่ใหญ่กับพี่รองวางใจได้” เยว่เฟิงเกอสูดจมูกอย่างแรง นางไม่ได้เล่าเ๱ื่๵๹ที่ม่อหลิงหานชอบบีบคอนางบ่อยๆ ออกมาด้วยไม่อยากให้พี่ชายทั้งสองต้องเป็๲กังวลอีก

       โทรศัพท์สายนี้ต่ออยู่นานจนกระทั่งเยว่เฟิงเกอรู้สึกได้ว่าโทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือนี้ร้อนจี๋แล้ว กระนั้นนางก็ยังไม่อยากวางสาย

       เพียงแต่หากยังไม่วาง ก็เกรงว่าโทรศัพท์เครื่องนี้คงได้๱ะเ๤ิ๪ไปเสียก่อน

       คิดๆ ดูแล้วนางควรจะรีบทำภารกิจต่อไป เพื่อจะได้นำมาซื้อซิมโทรศัพท์เช่นนี้อีก

      สุดท้ายเยว่เฟิงเกอก็ตัดใจบอกลาพี่ชายทั้งสองอย่างอิดออด

————————————————————————————————

เชิงอรรถ

[1] ซาน （三）แปลว่าสาม