เสียงหวานครางกระเส่า ทั้งร่างขยับโยกตามแรงกระแทกหนักหน่วง ที่ได้รับจากร่างหนาทางด้านหลัง ขาเรียวแทบหมดแรงยืนหากไม่ได้ฝ่ามือร้อนรวบเอวบางประคองไว้
ตับ ตับ ตับ ตับ ตับ
"อ๊าา อ๊าา เสียวสุดสุด แรงแรง เลยเ้าค่ะ ซี๊ดด คุณชาย" ใบหน้าสวยหันหลังกลับมองชายหนุ่มที่กระแทกกระทั้นนางไม่หยุด กระนั้นนางก็ยัง่อารมณ์ส่งสายตายั่วยวน ให้ชายหนุ่มลุ่มหลง
"อู๊ยย เสียวท่อนดีเหลือเกิน แม่นางลู่เจียน ซี๊ดด รูเ้าตอดทอดข้าดีสุดสุด อ่าา" ชายหนุ่มตอบรับความปรารถนาของหญิงสาวเป็อย่างดี ส่งแรงกระแทกตอกย้ำตัวตนใส่ร่างเล็กเน้นย้ำถูกจุดกระสัน ทั้งฝ่ามือร้อนยังช่วยบีบเคล้นก้อนเนื้ออวบอิ่ม ปลุกเร้าทวีความเสียวซ่านให้หญิงสาว
ท่วงท่าเย้ายวนเร่าร้อนที่ชายหนุ่มหาไม่ได้จากสตรีที่จวน เมื่อยิ่งนึกถึงยิ่งทำให้เขาเบื่อหน่าย พวกนางล้วนเหนียมอายนอนให้เขากระทำผู้เดียว ผิดกับหญิงคณิกาที่มีเสน่หารัญจวนใจ ทำให้เขายิ่งหลงใหลจนยากจะระงับอารมณ์ลงได้
ร่างหนาได้ปลดปล่อยสัญชาตญาณดิบในกาย สร้างเสียงเนื้อกระทบกันอย่างหยาบโลนดังต่อเนื่อง มอบความวสันต์ให้หญิงสาวจนยากจะหยุดลงได้
เสียงเร่าร้อนที่เกิดขึ้นด้านในห้อง มิได้ดึงดูดความสนใจของหญิงสาวที่แอบดูอยู่ห้องด้านข้างเหมือนอย่างเคย แม้ใบหน้าสวยจะทำท่าสอดส่งเข้าไปด้านในก็ตาม
ััจากฝ่ามือสหายยังวนเวียนอยู่ในความรู้สึก ทั้งคำพูดของเขายังก้องอยู่ในสมอง
เลี่ยงหรงเป็อันใด อยู่อยู่อยากจะมาประมูลพรหมจรรย์นาง
เพราะเหตุใดกัน
"เสี่ยวหลินหากมิดู ก็กลับมานั่งที่เดิมได้แล้ว" เลี่ยงหรงเห็นหญิงสาวเหม่อมองไร้ทิศทาง มิได้สนใจใคร่รู้ภาพวสันต์ภายในห้องด้านข้าง จึงเรียกให้นางกลับมานั่งข้างเขาดังเดิม
ทว่าเหมือนนางไม่ได้ยินเสียงเขาสักนิด ใบหน้าสวยยังคงนั่งจดจ้องกับฝาผนัง ทั้งเริ่มทำร้ายตนเองโดยการเอาศีรษะโขกกำแพงอีกด้วย
ลี่หลินคิดทบทวนกับตนเองอย่างไรก็ไม่ได้คำตอบ ว่าเหตุใดอยู่อยู่สหายถึงเอ่ยเช่นนั้นขึ้นมา จนมีฝ่ามือใหญ่รับศีรษะนางไม่ให้โขกกำแพงเพื่อให้คิดออกไว้
ครั้นเงยใบหน้าขึ้นมอง ก็พบเขากับสหายกำลังยืนมองด้วยแววตาคล้ายสงสัย
"เ้าทำอันใด ข้าจะดูพี่ลู่เจียน ดูสิเพราะเ้าเลยเสียงในห้องเงียบไปแล้ว"
"ในห้องนั้นจบไปนานแล้ว"
หลังจากได้ยินชายหนุ่มกล่าว ลี่หลินจึงมองผ่านรูเล็กส่องดูห้องด้านข้าง ภายในห้องว่างเปล่าอย่างที่เขาบอก ไร้ความเคลื่อนไหวของบุรุษสตรีที่นางใคร่อยากดู
"เช่นนั้นข้าจะกลับจวนแล้ว"
"เหตุใดรีบกลับ ทุกทีต้องนั่งเล่นต่อเป็ชั่วยาม"
ลี่หลินมิรู้จะตอบสหายว่าอย่างไร เป็ดั่งที่เขาว่า หากจบเื่ที่ใคร่อยากดู นางจะต้องนั่งเล่นดูเขาทำงานต่ออีกพักใหญ่กว่าจะยอมกลับจวน
แต่ครั้งนี้หลังจากเหตุการณ์ตอนนั่งบนตักเขา ทำให้นางรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ ที่จะอยู่กับเขาเพียงลำพังภายในห้องเหมือนอย่างเคย
ระหว่างหญิงสาวกำลังหาวิธีบ่ายเบี่ยง กลับมีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ทุกครั้งเลี่ยงหรงจะมิให้ผู้ใดรบกวนหากมีนางอยู่ด้วยในห้อง ครั้งนี้คงมีธุระสำคัญจริงจริง
ครั้นเมื่อสหายอนุญาตให้เข้ามา กลับเป็ลู่จื่อสตรีงามอันดับหนึ่งของหอคณิกา หญิงสาวนำตั๋วเงินที่ได้รับจากการประมูลมาให้เลี่ยงหรงเพื่อตรวจนับ
ด้วยเพราะนางมิได้เป็เพียงหญิงคณิกา แต่ยังพวงตำแหน่งผู้ดูแลหอคณิกาไปด้วยพร้อมกัน
ลี่หลินแย้มรอยยิ้มหวานให้ลู่จื่อด้วยความคุ้นชิน ก่อนจะรู้สึกตัวว่าศีรษะนางยังถูกสหายจับไว้ ด้วยท่าทางเสมือนกำลังลูบศีรษะนางอยู่ ด้วยกลัวลู่จื่อที่เข้ามาใหม่จะเกิดความสงสัย จึงผละศีรษะออกจากฝ่ามือสหายด้วยความเร็ว ดั่งเมื่อครู่ไม่มีอันใดเกิดขึ้น
ทว่าสิ่งที่ลู่จื่อแคลงใจ กลับมิใช่ความสนิมสนมของคนทั้งคู่ เพราะนั่นเป็ภาพคุ้นชินที่นางพบเห็นทุกครั้งยามพวกเขาอยู่ด้วยกัน
แต่ที่ทำให้นางคิดสงสัยคงเป็การกระทำของร่างเล็กเสียมากกว่า คุณหนูจางดูตื่นกลัวเช่นนี้ ดูท่าหมาจิ้งจอกจะเริ่มตะครุบลูกแกะเสียแล้ว
"พี่ลู่จื่อริมฝีปากพี่"
"นี่หรือ ไม่เป็อันใดเ้าค่ะ เมื่อวานคุณชายผู้นั้นเผลอกระทบรุนแรง เลยทำให้เกิดแผล อีกไม่นานก็หายเ้าค่ะ" ริมฝีปากบางยิ้มอ่อนโยนระคนเอ็นดูสตรีข้างกายเ้านายหนุ่ม เมื่อหญิงสาวมองริมฝีปากนางที่แตกด้วยแววตาสงสาร
"อาหรงเ้าต้องออกกฎห้ามนะ ห้ามแขกทำร้ายพวกพี่สาวเช่นนี้" ลี่หลินช้อนสายตาขึ้นมองสหาย พร้อมประกาศมิยินยอมให้แขกที่มาใช้บริการที่หอเลี่ยงซิ่ว ทำร้ายหญิงคณิกาจนเกิดรอยแผล
"คุณหนูจางมิใช่เื่ใหญ่ เป็เพราะอารมณ์พาไปเท่านั้น เมื่อคืนท่านก็ดูอยู่นี่เ้าคะ แผลเท่านี้ไม่ได้เจ็บอันใด"
ลี่หลินยังไม่คลายเข้าใจในสิ่งที่ลู่จื่อบอก จนหญิงสาวขอตัวออกไปทำงานด้านนอกดังเดิม ก็ยังคงรบเร้าให้สหายกำชับแขกให้ดี หากทำร้ายกันเช่นนี้จะมิให้มาใช้บริการที่นี่อีก
"สั่งกันเช่นนี้ เ้าหรือข้ากันแน่ที่เป็เ้าของกัน" เลี่ยงหรงดันศีรษะเล็กที่ชโงกมาทางด้านหลัง รบกวนเวลาทำงานของเขาออก
ทั้งที่เมื่อครู่ทำท่าอยากจะกลับใจแทบขาด บัดนี้กลับมาวนเวียนรอบตัวเขาจนลืมความหวาดระแวงที่มีก่อนหน้า
"เ้านั่นแหละพูดไม่รู้เื่ แขกพวกนั้นมาทำให้สตรีในหอของเ้าาเ็ ยังทำนิ่งเฉยอยู่ได้"
"เสี่ยวหลิน มานี่มา" เลี่ยงหรงเรียกหญิงสาวที่ทำท่าโกรธเคือง ถอยออกไปยืนหน้างอ ลำแขนกอดอกมองเขาด้วยความไม่พอใจ
คราแรกหญิงสาวดูชั่งใจว่าจะเดินมาตามที่เขาเรียกหรือไม่ แต่ท้ายที่สุดนางก็ยอมเดินเข้ามาหา แม้ใบหน้าสวยจะยังดูไม่ยินยอมก็ตาม
"ว๊ายย เ้าจะทำอันใด" เสียงหวานร้องด้วยความใ เมื่ออยู่อยู่สองมือใหญ่จับเอวนางยกขึ้นนั่งบนโต๊ะทำงาน จนนางนั่งทับสมุดบัญชีของเขาโดยไม่ตั้งใจ
"จะทำให้เ้าเข้าใจอย่างไรเล่า ว่าอารมณ์พาไปเป็เช่นไร"
ยังไม่ทันที่ลี่หลินจะได้เอ่ยถาม มือใหญ่กลับจับท้ายทอยนางให้ก้มลงหาเขา ก่อนจะประกบริมฝีปากร้อนบดจุมพิตดูดดื่ม
ร่างเล็กพยายามดันร้นขัดขืน ทว่ากลับถูกมือใหญ่อีกข้างประคองกอดจับ่เอวไว้แน่น ยามนางเผยอริมฝีปากเพื่อส่งเสียงร้อง จึงกลายเป็เปิดทางให้เรียวลิ้นร้อนได้ฉวยโอกาสเข้าสำรวจกวาดน้ำหวานภายในปาก
ดวงตาหญิงสาวเบิกโพลงด้วยความใ หัวสมองมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เรียวลิ้นถูกสหายดูดดึงไร้ทางขัดขืน แม้มือเล็กกำทุบแผ่นหลังกว้างก็ไม่เป็ผล
ทว่าสิ่งที่หญิงสาวเข้าใจว่านางกำลังขัดขืนไม่ยินยอม แต่ในทางกลับกัน นางได้ถูกสหายปลุกเร้าให้เคลิบเคลิ้มด้วยความชำนิชำนาญ ยอมให้เรียวลิ้นร้อนไล่ต้อนดูดดึงตามแรงปรารถนาไปนานแล้ว
มุมริมฝีปากบางไหลเยิ้มไปด้วยน้ำใสที่ปนเปมิรู้ว่าเป็ของผู้ใด ริมฝีปากอ้าออกกว้างตอบรับจูบดูดดื่มที่ชายหนุ่มมอบให้ ให้เขา่ชิงลมหายใจนางต่อเนื่อง
"อืออ อื้มมม" ทว่าเมื่อนานเข้าริมฝีปากนางกลับยังมิถูกปล่อยให้เป็อิสระ เสียงหวานจึงเริ่มร้องครางประท้วงในลำคอ เพราะเริ่มขาดอากาศหายใจ
เลี่ยงหรงจำต้องยอมปล่อยริมฝีปากบางอย่างยากลำบาก ั์ตาสีเข้มจ้องมองใบหน้าสวยด้วยความลุ่มหลง
ดวงตากลมโตคู่สวยคลอหน่วยไปด้วยน้ำใส ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงระเรื่อดูเย้ายวน ริมฝีปากบางบวมเจ่อแดงช่ำ มีรอยแตกให้เห็นเล็กน้อยผลจากการกระทำของเขา
นิ้วหัวแม่มือเรียวเกลี่ยริมฝีปากบางแ่เบา เช็ดน้ำใสข้างมุมปากให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะจับปลายคางมนให้ใบหน้าสวยที่หันหนีกลับมามองเขาอีกครั้ง
"เข้าใจหรือยัง ว่าอารมณ์พาไปเป็เช่นไร"
******************
นิยายเื่นี้มีจัดทำเป็ E book แล้วนะคะ
สามารถเสิร์จหาจากชื่อนิยายหรือชื่อนักเขียน Hawthorn ใน meb ได้เลยค่า