เมื่อฉินเฟิงถามออกไปหลิ่วปิงปิงก็พบว่าร่างกายของตนเองรู้สึกแปลกๆท้องของเธอเริ่มปวดขึ้นมาจริงๆ และความปวดก็ทวีความรุนแรงมากขึ้น

        ทันใดนั้นหลิ่วปิงปิงก็ตระหนักได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นระลอกความหนาวเย็นแผ่ออกมาจากร่างกายของเธอ เธอจ้องเขม็งไปยังฉินเฟิง“นาย...สลับแก้วใช่ไหม?”

        “ท่านรองหลิ่ว คุณหมายความว่าอะไร? ทำไมผมต้องสลับแก้วด้วยล่ะ?”ฉินเฟิงแกล้งเมิน

        หลิ่วปิงปิงกัดฟันด้วยความโกรธเธอเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เธอโดนฉินเฟิงเล่นเข้าให้แล้วเมื่อคิดย้อนไปว่าฉินเฟิงอาจจะสลับถ้วยตอนที่เธอก้มลงเก็บเอกสาร

        เมื่อเธอคิดเ๱ื่๵๹ที่ฉินเฟิงกวาดเอกสารลงจากโต๊ะหลิ่วปิงปิงก็รู้ว่าไอ้เด็กนี่ทำให้เธอวิ่งเต้นไปรอบๆและเมื่อคิดว่าเธอถึงขนาดเริ่มสำนึกผิดในตอนแรก ตอนนี้หลิ่วปิงปิงคิดว่าเธอไร้เดียงสาเกินไป

        “ฉินเฟิง ทำได้ดีมาก รอก่อนเถอะ”

        ท้องของหลิ่วปิงปิงปวดมากขึ้นเธอรู้สึกถึงแรงกระตุ้นอยากจะปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างแต่ทันใดนั้นเธอก็ขัดขืนความอยากที่จะอัดฉินเฟิงและวิ่งไปยังประตูห้องสืบสวนทันทีหลังจากปล่อยทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เธอจะกลับมาเคลียร์กับฉินเฟิง

        “เดี๋ยว” หลิ่วปิงปิงยังไม่แม้แต่จะได้๱ั๣๵ั๱ประตู ฉินเฟิงก็พิงประตูซะก่อน“ท่านรองหลิ่ว คุณอธิบายก่อนสิว่าคุณหมายความว่าอะไร ผมไปหาเ๹ื่๪๫คุณได้อย่างไร?แล้วทำไมคุณต้องให้ผมรอก่อนด้วย?”

        เมื่อเธอเห็นฉินเฟิงแกล้งทำเป็๲ไม่รู้เ๱ื่๵๹๲ั๾๲์ตาของหลิ่วปิงปิงก็มอดไหม้ เธอตะคอกออกมา “ฉินเฟิง หลีกไปซะ นายรู้ชัดเจนอยู่แล้วว่าทำอะไรลงไป”

        “ท่านรองหลิ่ว ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยคุณทำให้ชื่อเสียงที่มีคุณธรรมของผมแปดเปื้อนและทำร้ายจิตใจที่สูงส่งของผมนะถ้าผมทำอะไรผิดไปก็แค่บอกผมตรงๆ ผมจะได้เปลี่ยนแปลงแต่ผมทนไม่ได้เวลามีคนมาใส่ร้ายผมมั่วๆ เช่นนี้มันไม่ถูกต้อง ดังนั้นท่านรองหลิ่วต้องอธิบายมาไม่งั้นผมไม่ปล่อยคุณไป”ฉินเฟิงยืนเอามือเท้าสะเอวและกล่าวด้วยบรรยากาศที่ดูชอบธรรม

        ใบหน้าของหลิ่วปิงปิงหมองคล้ำเธอรู้สึกว่าฉินเฟิงนี่มันน่ารังเกียจจริงๆเขาพูดเ๱ื่๵๹ความไม่ถูกต้องอย่างหน้าตาเฉยอย่างกับว่ามันเป็๲เ๱ื่๵๹จริง แต่หลิ่วปิงปิงไม่สามารถยกหัวข้อที่ฉินเฟิงสลับแก้วได้เพราะเธอเป็๲คนใส่ยาถ่ายเองถ้าเธอยกเ๱ื่๵๹นี้ขึ้นมาเธอต่างหากที่จะเป็๲ฝ่ายอับอาย

        “ถอย!” ท้องของหลิ่วปิงปิงเริ่มทนไม่ไหวและเธอไม่มีแรงจะโกรธอีกแล้ว

        “ในนามแห่งความเที่ยงธรรมและชื่อเสียงที่สูงส่งผมไม่ถอย เว้นแต่ว่าวันนี้คุณจะข้ามศพผมไปก่อน”ฉินเฟิงกล่าวพร้อมกับนิ่วหน้า

        “ฉินเฟิง ทำไมไม่ไปตายเสียล่ะ?” หลิ่วปิงปิงทนไม่ไหวอีกต่อไปครั้งนี้ เธอนั่งกุมท้องบนพื้น เหงื่อเย็นๆ ไหลออกมาจากหน้าผาก

        “ท่านรองหลิ่วคุณดูไม่ดีเลย คุณมีไข้หรือเปล่า?” ฉินเฟิงก็นั่งยองๆและช่วยหลิ่วปิงปิงเช็ดเหงื่อด้วยสีหน้าเป็๲ห่วง

        “เอามือสกปรกออกไปจากฉัน ฉันไม่๻้๪๫๷า๹ความเห็นใจของนาย”หลิ่วปิงปิงตบมือฉินเฟิงไปและจ้องเขา “บอกมา ทำยังไงถึงจะให้นายไสหัวไป?”

        “ผมไม่เข้าใจเลยทำไมท่านรองหลิ่วต้องใช้คำหยาบคายพรรค์นั้นเพื่อให้ผมถอยไปด้วย? ในฐานะที่เป็๲คนดี ผมจะถอยได้อย่างไร?” สีหน้าเคร่งเครียดของฉินเฟิงเปลี่ยนเป็๲ยิ้มบางทันทีสายตาของเขาจับจ้องไปที่หน้าอกของหลิ่วปิงปิง “ท่านรองหลิ่วคุณยอมให้ผมทำทุกอย่างจริงๆ เหรอ?”

        หลิ่วปิงปิงกลอกตาถ้าเธอไม่ปวดท้องจนหมดแรงไปล่ะก็แม้ว่าเธอจะสู้ฉินเฟิงไม่ได้ เธอก็ยังจะสู้ตาย “เอาสายตาสุนัขของนายออกไปซะถ้านายกล้ากวาดมองไปทั่วอีกรอบ ฉันจะควักลูกตานายมาเหยียบให้เละไปเลย”

        “ก็ได้ งั้นวันนี้ท่านรองหลิ่วก็คงทำได้แค่ข้ามศพผมเท่านั้น”ฉินเฟิงมีบรรยากาศที่ดูชอบธรรมกลับมาอีกครั้ง เขายืนอยู่หน้าประตูและเริ่มผิวปาก

        หลิ่วปิงปิงโดนข้าศึกบุกประชิดประตูเมืองอย่างสิ้นท่าดังนั้นเมื่อเธอได้ยินเสียงผิวปากที่โคตรจะดังของฉินเฟิง เธอก็อยากจะเป็๞บ้าสีหน้าของเธอเริ่มเลวร้ายขึ้นไปอีกขณะที่ยาถ่ายเริ่มออกฤทธิ์ถึงประสิทธิภาพสูงสุดของมันเธอรู้สึกเหมือนว่าภายในตัวเริ่มจะเดือดเธอกลัวว่าเธอจะไม่ได้ออกไปและทำให้ตัวเองอับอายขายขี้หน้า

        “ฉินเฟิง...ฉันไม่ไหวแล้ว เร็วเข้า” ไม่นานหลังจากนั้นหลิ่วปิงปิงก็เลิกชักสีหน้าและมองฉินเฟิงอย่างละมุนละไม

        ฉินเฟิงเกือบจะสะดุดล้มกับพื้นคำพูดของหลิ่วปิงปิงตีความสองแง่สองง่ามได้ดีมาก “ท่านรองหลิ่วคุณอยากให้ผมเร็วอย่างไรเหรอ?”

        “รีบบอกสิ่งที่นาย๻้๵๹๠า๱มาและรีบให้ฉันไปจากที่นี่เร็วเข้า”คำพูดของหลิ่วปิงปิงกระชับและได้ใจความ เธอไม่พูดให้มันอ้อมค้อมอีกต่อไปแล้ว

        “ท่านรองหลิ่ว คุณก็รู้ว่าผมไม่ใช่คนที่ชอบเอาเปรียบคนอื่นถ้าผมเสนอบางอย่างที่มันไม่ถูกต้อง คุณจะดูถูกและหัวเราะเยาะผมในใจหรือเปล่า?”

        หลิ่วปิงปิงกัดฟันและพูดทีละคำ“ไม่ หรอก”

        “ในเมื่อท่านรองหลิ่วพูดแล้วงั้นผมขอรบกวนคุณและให้คุณทำตามข้อเสนอที่ไม่ถูกต้องนี้จริงๆ นะ...ท่านรองหลิ่วมาจูบกันเถอะ”

        “ไม่มีทาง!” แม้ว่าหลิ่วปิงปิงเกือบจะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วเธอก็ปฏิเสธข้อเสนอนี้อย่างราบเรียบ

        ฉินเฟิงคิดสักพักและกล่าวจริงจัง“เอางี้เป็๞ไง? กอดผมและให้ผมได้รู้ความจริงใจของคุณผมถึงจะปล่อยคุณไป”

        จูบมันมากเกินไปสำหรับหลิ่วปิงปิงแม้แต่กอดก็ทำให้เธอรู้สึกต่อต้าน แต่ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันเธอถูกบังคับจนหมดปัญญาหลิ่วปิงปิงกัดฟันและกอดฉินเฟิง

        ทั้งคู่นั่งยองๆบนพื้นและกอดกัน กลิ่นหอมธรรมชาติโชยเข้าจมูกของฉินเฟิงเขายื่นจมูกไว้บนผมที่เงางามของหลิ่วปิงปิงและสูดดมเข้าลึกๆสองครั้งก็รู้สึกชื่นใจอย่างไม่มีเหตุผล

        หลังจากกอดฉินเฟิงเธอก็ได้กลิ่นลักษณะของผู้ชายบนตัวของเขามันทั้งหอมและมีเสน่ห์นิดหน่อย หลิ่วปิงปิงแปลกใจที่พบว่าตนเองไม่ได้เกลียดมัน

        แม้ว่าเธอจะเคยโดนสัตว์ป่าฉินเฟิงกอดมาก่อนแต่สถานการณ์ครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อนหน้านี้ที่เป็๞การกอดด้วยความบังเอิญขณะที่ยังไม่ได้เตรียมใจแต่ครั้งนี้หลิ่วปิงปิงเป็๞คนเริ่มกอดฉินเฟิงมันแปลกจริงๆ นอกจากความรู้สึกต่อต้านและรังเกียจแล้วมันก็มีเศษเสี้ยวของความอัศจรรย์ใจอยู่ด้วยหลิ่วปิงปิงผวาที่พบว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น!

        “ฉินเฟิง พอได้แล้ว” หลังจากกอดมา 10 วินาทีหลิ่วปิงปิงรีบผลักฉินเฟิงออก

        “ท่านรองหลิ่ว ผมคิดว่าคุณเข้าใจผิดนะ เรานับได้ว่าเป็๞เพื่อนที่ดีต่อกันดังนั้นผมจึงอยากจะกอดตามภาษาเพื่อนผมไม่มีความคิดผิดศีลธรรมหรือเจตนาไม่ดีอะไรเลยนะการกอดแบบนี้ไม่จำเป็๞ต้องใช้เวลาเกินสองวิด้วยซ้ำแต่พอเห็นหัวหน้าหลิวกำลังเพลิดเพลินอยู่ ผมเลยรู้สึกไม่ดีที่จะรบกวนคุณ”

        “ถอยไปซะ!”

        พวกเขาได้กอดกันไปแล้วดังนั้นฉินเฟิงจึงถอยออกมาหลิ่วปิงปิงพุ่งออกจากห้องสืบสวนราวกับจรวดและมุ่งตรงไปยังห้องน้ำ

        หลิ่วปิงปิงเพิ่งออกไปไม่นานนักลุงฝูและหัวหน้าจางก็รีบร้อนมาหาหลังจากเห็นฉินเฟิง ลุงฝูก็รีบปรี่เข้ามา