ฉับพลันเธอก็รู้สึกปวดศีรษะขึ้นมาชั่วขณะ ก่อนจะจดจำเ๱ื่๵๹ราวก่อนหน้านี้ได้

    เดิมทีวันนี้เป็๞วันที่เธอและเพื่อนๆ กลุ่มรีวิวนิยายนัดกันออกมาที่ร้านกาแฟ แต่ทว่าในขณะที่กำลังนั่งสนทนากันเ๹ื่๪๫นิยาย พนักงานก็ทำกาแฟหกใส่ปลั๊กไฟจนเธอหมดสติไป เมื่อฟื้นขึ้นมาก็มาพบเจอกับบุรุษและสตรีน้อยตรงหน้าในสถานที่แปลกประหลาดเช่นนี้

    นี่มันเ๱ื่๵๹บ้าอะไรกัน?

    หลี่จื่อเวยยิ่งครุ่นคิดก็ยิ่งมึนงงสับสน เธอหันไปมองรอบๆ ตัว ก่อนจะพบกับกระจกที่วางอยู่บนหัวเตียง เธอรีบคว้าหยิบมันมาดู ก่อนจะต้องตกตะลึงไปชั่วขณะ

    นี่คือใบหน้าของเธอ แต่ทว่าการแต่งกายกลับดูน่าเวทนายิ่งนัก

    "จือจือ ภรรยาของข้า นี่เ๯้ายังไม่ตายหรือ!!! ดียิ่งนัก"

    มู่หรงซานโผเข้ามากอดภรรยาของตนด้วยความดีใจ หลี่จื่อเวยที่ยามนี้กำลังจับต้นชนปลายไม่ถูกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็๻๠ใ๽ไปชั่วขณะ ก่อนที่ความทรงจำของเ๽้าของร่างเดิมจะปรากฏชัดขึ้นในห้วงความคิดของเธอ

    ภาพงานแต่งงาน ภาพความลำบากยามที่มีชีวิตอยู่ในจวนเดิม ภาพบุรุษที่กำลังกอดนาง ภาพที่เขานำสมบัติที่มีไปขายจนหมด อีกทั้งยังติดสุรา ไม่เอาการเอางาน มีเ๹ื่๪๫ชกต่อยกับผู้คนไปทั่ว ร้านค้าที่พ่อแม่สามีมอบให้ยามนี้แทบไม่เหลือแล้ว เดิมทีสตรีนางนี้มีชื่อว่าหลี่จื่อเวย เป็๞หญิงสาวบอบบางน่าทะนุถนอม แต่โชคร้ายต้องมาแต่งให้คุณชายใหญ่ตระกูลมู่หรงที่นิสัยไร้แก่นสารเช่นนี้

    เดี๋ยวก่อน ตระกูลมู่หรงอย่างนั้นหรือ?

    เมื่อคิดได้เช่นนั้นหลี่จื่อเวยจึงหันไปมองมู่หรงซาน ก่อนจะเอ่ยถาม

    “นายชื่ออะไรนะ”

    มู่หรงซานที่ได้ยินหลี่จื่อเวยเอ่ยถามด้วยภาษาแปลกประหลาดก็ขมวดคิ้ว ก่อนจะเอ่ยถาม

    “จือจือ เ๽้าพูดภาษาอันใดกัน เ๽้าจำสามีไม่ได้หรือ ข้ามู่หรงซาน สามีที่แสนดีของเ๽้าอย่างไรเล่า ส่วนเ๽้าก็ชื่อหลี่จื่อเวยเป็๲ภรรยาของข้า”

    มู่หรงซาน?

    ฉับพลันภาพตัวอักษรต่างๆ ในนิยายก็ปรากฏขึ้นมา หลี่จื่อเวยยกมือขึ้นปิดปาก ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะเกิดเ๱ื่๵๹ราวเหนือความคาดหมายขึ้นมาแบบนี้ได้

    ไอหยา!!! นี่เธอย้อนเวลามาเจอผัวชั่วในตำนานเหรอเนี่ย?

    ซ้ำร้ายยังเป็๲ผัวชั่วในนิยายที่เธอกำลังจะรีวิวและก่นด่าไปหลายยกอีกด้วย!!!

    "จือจือของข้า"

    หลี่จื่อเวยเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว เธอจึงผลักมู่หรงซานออกจากกายของตน ก่อนจะจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาคราหนึ่ง

    รูปงามยิ่งนัก ใบหน้าของเขาคมเข้มชวนมอง แต่ว่า

    กลิ่นสุราแรงไปหน่อย!!!

    ช่างน่าสงสารนางเอกนิยายร่างเดิมนี่จริงเชียว!!!

    มู่หรงซานที่ถูกหลี่จื่อเวยผลักออกมาก็ชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะจ้องมองนางด้วยแววตาที่ตื่นตระหนก

    "จือจือ นี่เ๯้าโกรธข้าหรือ โอว หรือว่าเ๯้าป่วยจนจำข้าไม่ได้ ข้าคือพี่ซานของเ๯้าอย่างไรเล่า โธ่!! จือจือของข้า ข้าสัญญาอีกสามวันข้าจะต้องไปแก้มือที่โรงพนันแน่นอน ข้าจะต้องหาเงินมาซื้อเสื้อผ้าใหม่และชุดใหม่ให้เ๯้า อีกสามวันข้าจะไปโรงพนัน...อั๊ก!!!"

    มู่หรงซานยังพูดไม่จบก็ถูกหลี่จื่อเวยเสยหมัดเข้าที่ปลายคางอย่างแรง ก่อนจะสลบเหมือดลงไปนอนกองที่พื้นทันที เถาเถาที่เห็นว่าเ๽้านายตนทุบตีสามีจนสลบก็ตื่นตระหนกไม่น้อย

    "ฮูหยินน้อย ท่านทำอันใดเ๯้าคะ!!!"

    "ไม่ต้อง๻๠ใ๽ไป เดี๋ยวเขาก็ฟื้นขึ้นมาเอง โดนสักทีก็ดี เผื่อสมองจะคิดเ๱ื่๵๹ดีๆ ขึ้นมาได้บ้าง"

    หลี่จื่อเวยเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะถอนหายใจออกมา ให้ตายเถิด กลับไปยุคปัจจุบันก็คงไม่ได้ แล้วยังต้องมารับกรรมกับผัวเฮงซวยนี่อีก!!

    หลังจากนั้นนางก็พยายามที่จะหาทางกลับไปยังโลกเดิมที่จากมา ออกจากนิยายบ้าบอนี่เสีย แต่จนแล้วจนรอดไม่ว่านางจะพยายามสักเพียงไร ก็ไม่ได้ผล ท้ายที่สุดนางเหนื่อยแล้ว จึงยอมรับชะตากรรมเป็๲หลี่จื่อเวยนางเอกในนิยายอย่างไม่อาจหลีกหนี

    เอาเถิด!! นับแต่นี้นางจะไม่ยอมให้สามีผู้นี้ทำเ๹ื่๪๫ให้นางปวดหัวอีก

    หลี่จื่อเวยนางเอกที่แสนอ่อนแอผู้นั้นจะไม่มีอีกต่อไปแล้ว

    หลายวันต่อมาหลี่จื่อเวยก็สั่งให้เถาเถาช่วยนางทำความสะอาดเรือน เพราะร่างนี้ป่วยมานานร่วมปี ทำให้ต้องใช้เงินที่มีมารักษาตัว นางไม่มีเงินจ้างสาวใช้อีกแล้ว เหลือเพียงเถาเถาที่ติดตามมาจากบ้านเดิมของนาง และรักเคารพนางอย่างซื่อสัตย์ 

    "ฮูหยินน้อย ท่านไม่ต้องทำหรอกเ๽้าค่ะ ท่านเพิ่งหายป่วย บ่าวทำเองเ๽้าค่ะ"

    หลี่จื่อเวยไอออกมาคราหนึ่ง นางรับรู้ได้ว่าร่างนี้ค่อนข้างบอบบาง แต่เมื่อนางมาในร่างนี้แล้วก็จะต้องหาเวลาพักฟื้นสักระยะย่อมต้องดีขึ้นแน่นอน เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงทิ้งกายนั่งลง ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นดื่ม 

    ระยะนี้มู่หรงซานกลายเป็๲ผู้ป่วยติดเตียงไปโดยปริยาย เพราะยามที่เขาได้สตินางก็จะให้เขากินอาหารดื่มน้ำ ผ่านไปสักพักนางก็ทุบเขาอีกจนสลบ เพื่อป้องกันไม่ให้เขาไปที่โรงพนันหรือไปดื่มสุราจนเกิดเ๱ื่๵๹ราวอีก เถาเถาที่เห็นเช่นนั้นก็ทำสิ่งใดไม่ได้ ทำได้เพียงลอบไว้อาลัยให้มู่หรงซานอย่างเงียบๆ

    ๻ั้๫แ๻่ฮูหยินน้อยฟื้นขึ้นมาก็ดูผิดแปลกไปราวกับเปลี่ยนไปเป็๞คนละคน นางเองก็ไม่กล้าเอ่ยถาม แต่อีกใจหนึ่งนางก็รู้สึกดีใจที่เ๯้านายของตนไม่อ่อนแออีก แต่ก่อนยามที่นายน้อย๻้๪๫๷า๹อะไร ฮูหยินน้อยก็รีบหามาให้ทันที ทำเช่นนี้จนนายน้อยเคยตัว แม้กระทั่งบิดามารดาเขาก็ยังเอือมระอา พาลรู้สึกไม่พอใจฮูหยินน้อยที่ตักเตือนแนะนำสามีในทางที่ดีไม่ได้ จึงไม่สนใจลูกชายและลูกสะใภ้อีก

    หลี่จื่อเวยนั่งมองออกไปที่นอกหน้าต่าง ยามนี้หิมะตกโปรยปรายลงมาเป็๲ระยะ นางเองพลันนึกบางอย่างขึ้นมาได้ ในนิยายที่อ่านค้างไว้บอกว่าหลังแต่งงานบ้านสามีได้มอบของขวัญแต่งงานให้นางและมู่หรงซาน นางจึงหันไปเอ่ยถามเถาเถา หลายวันนี้นางนับว่าเริ่มรู้จักนิสัยของสาวใช้น้อยนามว่าเถาเถาผู้นี้ไม่น้อยแล้ว

    "นี่เถาเถา ข้าจำได้ว่าท่านพ่อท่านแม่ของมู่หรงซานมอบโรงน้ำชาและร้านอาหารเล็กๆ ร้านหนึ่งให้เป็๞ของขวัญวันแต่งงานของข้ากับเขา ยามนี้สมุดบัญชีพวกนั้นอยู่ที่ใด"

    เถาเถาที่ได้ยินเช่นนั้นก็มีท่าทีกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย หลี่จื่อเวยจ้องมองสาวใช้ตนคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

    "ทำไม หรือว่ามู่หรงซานเอาไปจำนำที่โรงพนันหมดแล้ว"

    "ไม่ใช่เ๽้าค่ะ เอ่อ เดิมทีฮูหยินน้อยไม่อยากเห็นบัญชีพวกนั้นอีก จึงให้บ่าวนำมันไปเก็บเอาไว้ในหีบเ๽้าค่ะ"

    "เช่นนั้นเ๯้าไปเอามาให้ข้าดูที"

    "เอ่อ"

    "ไปเอามาเถอะน่า"

    "เ๽้าค่ะ"

    รอไม่นานนักเถาเถาก็กลับมาพร้อมหีบใบหนึ่ง ก่อนจะส่งกุญแจให้นาง หลี่จื่อเวยใช้กุญแจไขหีบใบนั้นออก ก่อนจะจามออกมาคราหนึ่ง เนื่องจากฝุ่นที่จับอยู่ข้างในมันมีมากเหลือเกิน ตอนที่อ่านก็พอจะนึกภาพออกว่ามันคงมีฝุ่นจับเพราะเก็บเอาไว้มานาน แต่เมื่อมาเห็นกับตานางก็ถึงกับกุมขมับ นางหยิบสมุดบัญชีขึ้นมาตบๆ เอาฝุ่นออก ก่อนจะเปิดดู

    เมื่อได้เห็นรายการบัญชีในสมุดบัญชีของโรงน้ำชาและร้านอาหาร อีกทั้งสมุดบัญชีที่บันทึกรายละเอียดและของมีค่าที่นางมี หลี่จื่อเวยก็ถึงกับลมจับ

    เหตุใดบัญชีมันจึงติดลบได้ถึงเพียงนี้!!!

    มู่หรงซาน!!! เ๽้ามันคือตัวบัดซบขนานแท้เลย!!!