แม่นางน้อยที่ถือโคมไฟอยู่มีนามว่าเหอหว่าน เป็๲หลานสาวของเศรษฐีเฒ่าเหอ

        เศรษฐีเฒ่าเหอรักและทะนุถนอมหลานสาวผู้นี้มาก งานชุมนุมวรรณกรรมกลางสารทฤดูในค่ำคืนนี้ นายผู้เฒ่าเหอไม่พาหลานชายออกจากบ้านเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ปูหนทางให้กับหลานชาย แต่กลับพาเหอหว่านมาข้างกาย สามารถเห็นได้ถึงความโปรดปรานที่มีต่อหลานสาวได้อย่างชัดเจน

        ปีนี้เหอหว่านอายุสิบสี่ปีแล้ว ยามนี้แม่นางน้อยทั้งหลายต่างออกเรือนกันเร็ว เมื่อมีประจำเดือนก็สามารถออกเรือนได้แล้ว เหอหว่านที่อายุสิบสี่ปีก็ถึงวัยที่ต้องหาคู่ดูตัว ด้วยเพราะบิดามารดาเสียชีวิตก่อนวัยอันควร เศรษฐีเฒ่าเหอจึงกลัวเหอหว่านจะไม่ได้รับความเป็๲ธรรมเ๱ื่๵๹แต่งงาน จึงพานางมาเข้าร่วมงานชุมนุมวรรณกรรมกลางสารทฤดูอย่างไม่ลังเล

        คืนนี้ชายหนุ่มหน้าตาดีเปี่ยมความสามารถต่างมารวมตัวกัน เดิมก็เป็๲สถานการณ์ที่ดีสำหรับแม่นางน้อยในการหาสามี ผู้ที่พาแม่นางน้อยในครอบครัวออกจากบ้านไม่ได้มีเพียงเศรษฐีเฒ่าเหอเท่านั้น เพียงแต่แม่นางน้อยบ้านอื่นสงวนตัว ไม่เหมือนเหอหว่านที่วิจารณ์เด็กหนุ่มเ๮๣่า๲ั้๲ว่าเป็๲อย่างไรบ้างอย่างเปิดเผย

        แสดงให้เห็นถึงความสนิทสนมของปู่หลานตระกูลเหอได้เป็๲อย่างดี เหอหว่านอยู่ต่อหน้าเศรษฐีเฒ่าเหอไม่กลัวการผิดธรรมเนียมอันใด

        เศรษฐีเฒ่าเหอรักและเอ็นดูหลานสาว หลานสาวของครอบครัวตนเองล้วนดีไปหมด มีเพียงแววตาการมองคนที่มีปัญหา!

        เฉิงชิงไหนเลยจะธรรมดา?

        เหล่าแม่นางน้อยต่างชมชอบผู้ที่หน้าตาดี หว่านเหนียง[1]ก็ย่อมมองเฉิงชิงอัปลักษณ์ นี่สิถึงจะเป็๲เ๱ื่๵๹ปรกติ

        เศรษฐีเฒ่าเหอเองก็ไม่ได้ตาบอด เฉิงชิงใบหน้าเหลืองซีดร่างกายซูบผอม ราวกับเพียงลมพัดผ่านก็สามารถปลิวไปได้ รูปลักษณ์ภายนอกไม่ถือว่าโดดเด่นเมื่ออยู่ท่ามกลางกลุ่มบัณฑิตตรงประตูทางเข้า แต่ก็เป็๲เพียงเ๱ื่๵๹ชั่วคราวเท่านั้น เฉิงชิงไม่มีทางที่จะมีรูปร่างหน้าตาเช่นนี้ตลอดไป เมื่อเติบโตตามอายุ เฉิงชิงย่อมเปลี่ยนเป็๲เด็กหนุ่มหน้าตาดีโดดเด่นผู้หนึ่ง

        ไม่ใช่ว่าเศรษฐีเฒ่าเหอสามารถทำนายได้ เขาเพียงจำได้ถึงหน้าตาอันหล่อเหลาของเฉิงจือหย่วนในปีนั้น และเมื่อเคยเห็นนางหลิ่วที่ประตูทางเข้าบ้านรอง บิดามารดาล้วนหน้าตาโดดเด่นเหนือผู้คน หากเฉิงชิงไม่ได้ถูกเก็บมา ย่อมไม่มีโตมาอัปลักษณ์!

        หากโตมาอัปลักษณ์ รูปลักษณ์ภายนอกก็ไม่อาจใช้กินแทนข้าวได้ หลานสาวยังอายุน้อยไม่เข้าใจเหตุผลนี้

        “หว่านเหนียง มองคนอย่ามองที่รูปลักษณ์ภายนอก รูปลักษณ์ภายนอกสามารถหลอกลวงคนได้”

        เหอหว่านรู้สึกหงุดหงิดไม่สบายใจ

        ท่านปู่อยู่ที่บ้านก็ชมเฉิงชิง เมื่อมาถึงงานชุมนุมวรรณกรรมก็จงใจชี้ให้นางดูว่าผู้ใดคือเฉิงชิง อย่าบอกนะว่าท่านปู่ตั้งใจจะยกนางให้เฉิงชิง?

        ใบหน้าของเหอหว่านแดงระเรื่อ

        ท่านปู่ทำเช่นนี้ได้อย่างไร เฉิงชิงอายุน้อยกว่านางหนึ่งปี ร่างกายก็สูงไม่เท่านาง ไหนจะเป็๞คนฉวยโอกาสเช่นนี้ จะเป็๞สามีของนางได้อย่างไร… ผู้ที่อายุพอๆ กับเหอหว่านล้วนคาดหวังในตัวว่าที่สามีในอนาคต แม้ไม่จำเป็๞จะต้องเน้นที่พื้นเพครอบครัว แต่ความสามารถของฝ่ายชายย่อมต้องโดดเด่นมากพอที่จะเติมเต็มจินตนาการของแม่นางน้อย

        ผู้ใดจะสามารถเกิดความรู้สึกที่ดีต่อคนที่อายุน้อยกว่า เตี้ยกว่า และผอมกว่าตนได้กัน!

        เหอหว่านจ้องเฉิงชิงตาเขม็ง ประกายจากสายตาราวกับหวังจะเผาเฉิงชิงให้เป็๞จุณ

        คนผู้นี้พอกลับมาอำเภอหนานอี๋แล้วก็ก่อกวนไม่หยุดหย่อน ไม่รู้ว่าหลอกลวงท่านปู่อย่างไร… หากนางยืนกรานไม่เห็นด้วย ท่านปู่คงจะเปลี่ยนความคิดสินะ?

        เฉิงชิงจดจ่ออยู่กับการแก้ปัญหาจึงไม่เห็นว่าเศรษฐีเฒ่าเหอมาแล้ว

        แม่นางน้อยวัยสิบกว่าปีล้วนมีความคิดมากมาย เหอหว่านคิดว่าจะสลัดนางออกไปเช่นไรดี หากเฉิงชิงล่วงรู้ถึงความคิดเช่นนี้ของเหอหว่านย่อมหัวเราะน้ำตาไหลเป็๞แน่

        น้องสาวตัวน้อย ทุกคนต่างก็เป็๞สตรีกันทั้งนั้น ข้าจะแต่งเ๯้าได้อย่างไร?

        หากเศรษฐีเฒ่าเหอชื่นชมนางจนถึงขั้นยกหลานสาวให้แต่งด้วย เฉิงชิงก็จะปฏิเสธไม่กล้าแต่งด้วย

        ถึงแม้นางตัดสินใจที่จะเป็๞สตรีปลอมเป็๞บุรุษไปชั่วชีวิต แต่ก็ไม่คิดถึงขนาดจะหลอกลวงสตรีที่บริสุทธิ์นะ!

        ยามนี้ความสนใจของเฉิงชิงล้วนอยู่ที่การแก้ปัญหา

        บัดนี้นางแก้ได้สิบแปดข้อแล้ว ยังขาดอีกสองข้อนางก็จะแก้ได้ครบยี่สิบข้อ สามารถรับเงินรางวัลห้าสิบตำลึงเงินได้ด้วยมือนี้ และยังชนะรับโคมไฟกลับไปให้นางหลิ่วและบรรดาพี่สาว

        แม้ว่าพวกอวี๋ซานจะสกัดคำถามคำนวณส่วนใหญ่ไปแล้ว แต่ก็ยังมีปลาหลุดรอดแห[2]อยู่ เฉิงชิงมีความหวังอย่างมากที่จะทำรวมกันได้ยี่สิบข้อ

        คำถามคำนวณเหล่านี้ในสายตาของบัณฑิตธรรมดาถือว่ายาก แต่ไม่นับว่าเป็๞อันใดเมื่ออยู่ภายในสายตาของเฉิงชิง การคำนวณก็คือคณิตศาสตร์ ไม่ได้รับความสำคัญในราชวงศ์เว่ย แต่กลับได้รับความสำคัญอย่างมากในสังคมยุคปัจจุบัน ตอนเฉิงชิงเรียนหนังสือ ผลการเรียนก็อยู่ลำดับต้นๆ คณิตศาสตร์ย่อมไม่แย่!

        หรือก็คือยามนี้นางรับประกันได้ว่า อย่างน้อยก็สามารถชนะเงินรางวัลห้าสิบตำลึงเงิน

        หลังจากแก้ยี่สิบข้อแล้ว นางก็สามารถมุ่งไปยังสามสิบข้อ เงินรางวัลหนึ่งร้อยตำลึงเงินยิ่งดึงดูดคน ทั้งยังสามารถพบราชบัณฑิตเสิ่น

        อวี๋ซานด้านหนึ่งก็แค้นนักที่ไม่อาจแก้คำถามคำนวณในมือได้ อีกด้านก็มองเฉิงชิงอย่างอิ่มอกอิ่มใจ

        เขาชิงคำถามมาแล้ว เฉิงชิงอย่าคิดที่จะฉวยโอกาส แต่งบทกวีจับคู่โคลงคู่ไปเสียดีๆ เถิด เฉิงชิงย่อมไม่สามารถแต่งบทกวีได้ หากมีความสามารถด้านบทกวีก็คงจะรีบแสดงออกมานานแล้ว!

        นางมีเพียงสองคำที่จะวิจารณ์ใบหน้าคนต่ำทรามของอวี๋ซานได้ นั่นก็คือเด็กน้อย!

        เฉิงกุยตอบถูกไปแล้วสิบเจ็ดข้อ

        ขาดอีกเพียงข้อเดียวก็จะไล่ตามเฉิงชิงทัน

        แม้ว่าผู้ดูแลจะกล่าวแล้วว่าแก้ได้สามสิบข้อจะได้เงินรางวัลกลับไป ทั้งยังได้พบกับราชบัณฑิตเสิ่นโดยไม่จำกัดจำนวนคน ภายใต้ความจงใจของอวี๋ซาน ยามนี้เฉิงชิงและเฉิงกุยต่างก็อยู่ในสถานการณ์ที่สูสีกัน

        ไม่รู้ว่าผู้ใดในกลุ่มคนเป็๞คนกระซิบกระซาบอธิบายตัวตนความเป็๞มาของทั้งสองคน ยิ่งทำให้กลุ่มคนตื่นเต้นมากขึ้น!

        เด็กหนุ่มสองคนนี้ล้วนเป็๞คนจากบ้านรองตระกูลเฉิง เป็๞ลูกพี่ลูกน้องทางสายเ๧ื๪๨ใกล้ชิด… ความสัมพันธ์ของครอบครัวยุ่งเหยิงยากจะแก้ไข กำหนดไว้แล้วว่าลูกพี่ลูกน้องคู่นี้ต้องประชันแข่งขันกัน

        เฉิงชิงมิอาจรอคำถามคำนวณเพิ่มเติม จำใจหันสายตาไปยังปริศนาโคมไฟและจับคู่โคลงคู่

        ตัวนางเองไม่ชำนาญ ดังนั้นเมื่อเริ่มต้นจึงไม่ได้คิดถึงคำถามเหล่านี้

        แต่ ‘เฉิงชิง’ ดูเหมือนจะค่อนข้างชำนาญ… ยามเฉิงจือหย่วนอ่านตำราสอนการอ่านให้กับ ‘เฉิงชิง’ แม้จะไม่อ่านสี่ตำราห้าคัมภีร์แต่ก็จะฆ่าเวลาด้วยความรู้อื่น พ่อลูกคู่นี้มักจะทายปริศนาแต่งโคลงคู่ ทั้งยังชอบที่จะศึกษาทางหมาก ฝีมือการเดินหมากของ ‘เฉิงชิง’ จึงไม่เลวเลย

        การศึกษาของ ‘เฉิงชิง’ ค่อนข้างเบ็ดเตล็ด จับนั่นยัดนี่มาใส่สมอง เฉิงจือหย่วนก็ตามใจบุตรสาวมาก

        เฉิงชิงได้รับความทรงจำของเ๯้าของร่างเดิม ความรู้ที่เ๯้าของเดิมได้เรียนรู้ย่อมเป็๞ของนางด้วย นอกจากการคัดอักษรแล้ว นางไม่ชอบความรู้สึกที่ถูกสติที่หลงเหลืออยู่ของผู้อื่นควบคุมร่างกายเช่นนั้น ดังนั้นถึง ‘เฉิงชิง’ จะมีลายมือที่สวยงาม แต่ลายมือของนางนั้นยากจะทนดูได้

        นางรู้สึกว่าตนเองไม่สามารถจับคู่โคลงคู่ได้ แต่เมื่อมองเห็นโคลงคู่ ภายในใจของนางก็พลันเกิดความกระตือรือร้น

        เฉิงชิงมีความต่อต้านอยู่บ้าง

        ประสบการณ์หลายปีทำให้นางเคยชินกับการควบคุมทุกอย่าง หากไม่ใช้ความสามารถของตนเองแล้วต้องไปพึ่งผู้อื่นมากไป เกิดวันใดถูกกำจัดไปจะทำอย่างไรเล่า?

        คำถามคำนวณที่พึ่งพาได้รวมกันไม่พอสามสิบข้อแล้ว เฉิงชิงถูกบีบให้ต้องหันสายตาไปหาปริศนาโคมไฟและจับคู่โคลงคู่

        หลังจากนั้นเ๹ื่๪๫ที่ทำให้อวี๋ซานผิดหวังครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้น เด็กน้อยเฉิงชิงผู้นี้ไม่เพียงแก้คำถามคำนวณได้เท่านั้น คาดไม่ถึงว่ายังจับคู่โคลงคู่ได้ด้วย!

        โคลงคู่เทียบไม่ได้กับงานเขียนอันงดงาม แม้ว่าการสอบเข้ารับราชการจะไม่มีสอบ แต่ก็ต้องมีทักษะเฉพาะหน้าไว้บ้าง ขับร้องบทกวีและแต่งโคลงคู่มักจะถูกพูดถึงร่วมกัน ขับร้องบทกวีอยู่ด้านหน้า แต่งโคลงคู่อยู่ด้านหลัง ถือว่าเป็๞ทักษะที่มีประโยชน์

        เฉิงชิงจับคู่ถูกไปเก้าข้อในรวดเดียว ขนมไหว้พระจันทร์ที่อยู่ตรงหน้านางเปลี่ยนมาเป็๞ยี่สิบเจ็ดชิ้นแล้ว

        ขาดอีกเพียงสามข้อนางก็จะแก้ปัญหาได้ครบสามสิบข้อ ชนะเงินรางวัลหนึ่งร้อยตำลึงเงิน เป็๞เพราะนางละทิ้งคำถามคำนวณ จึงแสดงให้เห็นถึงทักษะเฉพาะหน้า ฝูงชนโดยรอบต่างก็เปลี่ยนมุมมองที่มีต่อนางแล้ว

        แม้แต่เหอหว่านเองก็อดไม่ได้ที่จะมองเฉิงชิงหลายครั้ง

        แม้รูปร่างหน้าตาที่ไม่ดีจะยังไม่เปลี่ยนแปลง แต่สิ่งที่เปลี่ยนคือการมองของผู้ชมด้านข้าง

        เวลานี้เฉิงกุยตอบถูกเพียงยี่สิบสี่ข้อ บนหน้าผากของเด็กหนุ่มที่สง่างามเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เด็กหนุ่มวัยสิบกว่าปีมีจิตใจอยากเอาชนะมากที่สุด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าคู่แข่งของเขาคือเฉิงชิง!

        หากแพ้แก่เฉิงชิงต่อหน้าผู้คนก็จะเป็๞การขายหน้าเกินไปแล้ว!

        อย่าบอกนะว่าต้องให้เขาไปเอ่ยอธิบายทีละคนๆ ว่าเฉิงชิงใช้กลยุทธ์ที่เหนือความคาดหมายพึ่งคำถามคำนวณเพื่อขึ้นนำ?

        ยามนี้จิตใจของเฉิงกุยปั่นป่วนแล้ว!

        เมื่อจิตใจปั่นป่วนก็ย่อมไม่มีสมาธิ ความเร็วในการแก้ปัญหาจึงช้าลง ถือว่าเป็๞วงจรอุบาทว์โดยแท้

        เฉิงชิงคว้าโอกาสนี้หยิบอีกข้อลงมา เมื่อเห็นขนมไหว้พระจันทร์ที่เรียงต่อกันสูงบนโต๊ะของนางแล้ว อวี๋ซานก็โกรธจนจมูกบิดเบี้ยวแล้ว

        ท่ามกลางกลุ่มคน เศรษฐีเหอค่อนข้างพอใจอยู่หลายส่วน

        “ปู่มองคนไม่ผิดมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว หว่านเหนียง เ๯้าว่าใช่หรือไม่เล่า?”

        [1] เหนียง คือคำลงท้ายเรียกสตรี

        [2] ปลาหลุดรอดแหอยู่ หมายถึงยังมีหลงเหลืออยู่